Ի հակադրություն քննադատների, որոնք կասկածի են ենթարկում Բրանհամ եղբոր կյանքում ու ծառայության մեջ եղած գերբնական բաները, ֆանատիկ հետևորդները նրան համարում են ավելին քան մարդ: 1966 թվականի ապրիլի 12-ին և 13-ին, մարգարեի թաղումից հետո, որը տեղի էր ունեցել ապրիլի 11-ին, ես խնդրեցի Ջեֆֆերսոնվիլի եղբայրներին տպագրել ձայներիզների վրա ձայնագրված քարոզները՝ թարգմանելու համար այլ լեզուներով: Դա կատարվում էր «Spoken Word Publications» անվանումով. հայերենում՝ «Ասված Խոսք»: Ռոյ Բորդըրսը, որին անձամբ ճանաչում էի և ով եղել է Բրանհամ եղբոր գործավարը, ստանձնեց այդ պատասխանատվությունը: Նյու Յորքից, Թուսոնից և Թեքսասից եկած բոլոր մյուս եղբայրները հիասթափված վերադարձան տուն, որովհետև հարությունը, որին նրանք սպասում էին այդ Զատկի կիրակին, տեղի չունեցավ: «Ասված Խոսքը» անվանումը մնաց մինչև ութսունական թվականների սկիզբը: Հետո սկսեցին բացահայտ կերպով աստվածացնել մարգարեին, և Հայտն. 10:7 համարի ձայնը դարձավ «Voice of God»` Աստծո ձայն: Դրանից հետո մարգարեի ասած ամեն խոսքը համարում էին Աստծո Խոսք, եթե նույնիսկ նա ասում էր «աաա»: Այդպես էլ պետք է տպագրեին ու թարգմանեին: Այսուհետև նրա պատմած բոլոր պատմությունները համարում էին Աստծո Խոսք, և այդպես սկսվեց մարդու պաշտամունքը: Բրանհամ եղբորն անվանեցին «Աստծո ձայն» և նրա բոլոր ասածները համարում էին Աստծո Խոսք: Դա անում էին վկայակոչելով 1 Կորնթ. 7-րդ գլուխը, որտեղ Պողոսը հայտնում է թե իր կարծիքը, թե Տիրոջ ասածը. «Բայց ամուսնացածներին պատվիրում եմ, ոչ թե ես, այլ Տերը... բայց ուրիշներին ես եմ ասում և ոչ թե Տերը...»: Թեև Պողոսը ցույց է տալիս Տիրոջ ասածի և իր ասածի միջև տարբերությունը, այն ժամանակվանից երկուսն էլ պետք է համարվեին Աստծո Խոսք: Պողոսը պարզապես խորհուրդ էր տալիս՝ հաշվի առնելով այն ժամանակվա նեղությունները (հ. 26) և նույնիսկ գրեց. «Բայց սա եմ ասում ձեզ, եղբայրներ, ժամանակը կարճ է, մնում է, որ կին ունեցողը չունեցողի պես լինի» (հ.29): Ուիլյամ Բրանհամը միայն մարգարե չէր, նաև մարդ էր ուրիշների նման: Ես տասը տարի անձամբ շփվել եմ իր հետ, հեռախոսով խոսել եմ իր հետ Կրեֆելդից, իր մեքենայի մեջ եմ եղել, երբ նա ղեկին էր, կերել ու խմել եմ իր հետ, իր անմեղադրելի ծառայության ականատես ու վկա եմ եղել թե Եվրոպայում թե Միացյալ Նահանգներում: Նաև պահել եմ Բրանհամ եղբոր 21 նամակները, որոնցից առաջինը գրվել է 1958 թվականի նոյեմբերի 11- ին, իսկ վերջինը՝ 1965 թվականի սեպտեմբերի 30-ին: Եվ ինչպես հաճախ գրել եմ, իմ ծառայությունը կապված է եղել իր ծառայության հետ այնպես, ինչպես ոչ մի այլ ծառայություն երկրի վրա: Մինչև այսօր ոչ մի եղբայր չի վկայել ուղղակի կանչման մասին՝ նշելով օրն ու ժամը, վայրն ու պահը, կամ առանձնահատուկ հանձնարարությունը, ինչպես եղավ իմ դեպքում, որն էլ մարգարեն երկու վկաների ներկայությամբ հաստատեց 1962 թվականի դեկտեմբերի 3-ին: Հենց իր խնդրանքով ես քարոզել եմ Ջեֆֆերսոնվիլի իր խորանում դեկտեմբերի 2-ին, կիրակի առավոտյան և երեկոյան: Մինչդեռ եթե հավաքույթի ժամանակ ներածական խոսքից հետո Աստվածաշունչը մի կողմ են դնում և սկսում են և միայն քարոզներից վերցված մեջբերումներ կարդալ, որոնք հարմարեցնում են իրենց սեփական գաղափաներին, ես չեմ կարող և իրավունք չունեմ լռելու դրա վերաբերյալ: Եթե պատգամի շրջանակներում միայն խոսում են Բրանհամի մասին և միշտ ասում են. «Մարգարեն ասել է, մարգարեն ասել է...», երբ հրատարակվում են հատորներ նրա կյանքի պատմություններով, գրքեր նրա տված հարցազրույցներով և մինչև 340 նկար պարունակող լուսանկարների ալբոմներ, դա մարդու պաշտամունք է: Երբ գերեզմանը դառնում է ուխտագնացության վայր, և նրա անձնական իրերով հատուկ սենյակները՝ մասունքներ, դա կռապաշտություն է: Ես դա ասում եմ Աստծո առաջ լիակատար պատասխանատվությամբ: