Նայենք Մաղաքիա 4:5, 6 համարների կրկնակի խոստումը. «Ահա ես կուղարկեմ ձեզ համար Եղիա մարգարեն, Տիրոջ մեծ և ահեղ օրը գալուց առաջ: Եվ նա պիտի դարձնի հայրերի սիրտը դեպի որդիները և որդիների սիրտը՝ դեպի հայրերը. որ միգուցե Ես գամ և երկիրը զարկեմ անեծքով» (Մաղաք.4:5,6): Հովհաննես Մկրտչի ծառայության միջոցով իրականացավ խոստումի այս հատվածը՝ «Պիտի դարձնի հայրերի սիրտը դեպի որդիները»: Հենց այդ էլ հրեշտակն ասաց նրա հորը՝ Զաքարիային. «Եվ Իսրայելի որդիներից շատերին իրենց Տեր Աստծո կողմը կդարձնի: Ինքն էլ Եղիայի հոգով ու զորությամբ նրա առաջից կգա, որպեսզի հայրերի սրտերը որդիներին դարձնի, անհնազանդներին` արդարների իմաստության, որպեսզի Տիրոջ համար պատրաստ ժողովուրդ կազմի» (Ղուկաս 1:16, 17): Մաղաքիա 4-րդ գլխի խոստման երկրորդ հատվածը՝ «որդիների սիրտը կդարձնի դեպի հայրերը», իրականանում է հիմա, պատգամի միջոցով, Հիսուս Քրիստոսի երկրորդ գալստից առաջ: Աստվածային լիազորության նպատակը եղել է ու մնում է սա՝ Տիրոջ համար բարեկարգ ժողովուրդ պատրաստելը: Հին Կտակարանի շատ մարգարեություններ իրականանում են երկու տարբեր ժամանակներում: Եսայի 61:1-3 համարներում գրված է այս հայտնի խոսքը. «Տեր Եհովայի Հոգին ինձ վրա է, ըստ որում Տերը օծել է ինձ. նա ուղարկել է ինձ աղքատներին ավետիք տալու...»: Ղուկաս 4:18,19 համարներում Հիսուսը կարդաց այս հատվածը և կանգ առավ երկրորդ համարի կեսին, որտեղ գրված է՝ «Տիրոջ ընդունելի տարին քարոզելու»: Նա չկարդաց երկրորդ հատվածը, որտեղ խոսվում է «վրեժխնդրության օրվա մասին», որովհետև դա Փրկության օրվա սկիզբն էր: Այդ ժամանակ Նա չէր կարող ասել. «Այս գրքում գրվածն այսօր կատարվեց, որ ձեր ականջներով լսեցիք» ( հ. 21): Հովել 2:28-32 համարներում ունենք փառավոր խոստումը՝ «Եվ պիտի լինի սրանից հետո որ Իմ Հոգին պիտի թափեմ ամեն մարմնի վրա...», որից հետո խոսվում է Տիրոջ օրվա մասին՝ «մեծ և ահեղ» օրվա, երբ արևը խավարելու է, իսկ լուսինը՝ արյուն դառնալու: Հենց հաջորդ համարում գրված է. «Եվ պիտի լինի, որ ամեն ով որ կանչի Տիրոջ անունը, կփրկվի, որովհետև Սիոն սարի վրա և Երուսաղեմում փրկություն կլինի...»: Պենտեկոստեի օրը իր առաջին քարոզի ժամանակ Պետրոս առաքյալը վկայակոչեց Հովել 2-րդ գլխում գրված խոստումը և բարձր աձայն հայտարարեց. «Ամեն ով որ կանչի Տիրոջ անունը, կփրկվի»: Նա կանգ է առնում համարի կեսին և չի հիշատակում այն հատվածը, որտեղ խոսվում է այն փրկության մասին, որը լինելու է Սիոն սարի վրա և Երուսաղեմում: Այդ խոստումը կիրականանա Իսրայելի ցեղերի համար (Եսայի 10:12, Հովել 3: 15-17, Միքիա 4:6,7), մինչև վերջապես 144 000 հոգին հայտնվեն Սիոն սարի վրա (Հայտն. 14): Պետրոսը մեկ ուրիշ բան էլ արեց. նա «մեծ և ահեղ» օրը փոխեց «երևելի օրվա». «... Տիրոջ մեծ և երևելի օրը դեռ չեկած» (Գործք 2:20): (Որոշ թարգմանություններում՝ «փառավոր օր»): Իրոք, հավատացյալների համար դա փառավոր օր կլինի: Պողոսը գրում է, որ Տերն Իր գործը կավարտի մինչև Հիսուս Քրիստոսի օրը (Փիլիպ. 1:6, 1:10): Այնուհետև գրում է, որ այսուհետև մնում է իրեն պսակը, ինչպես նաև նրանց, ովքեր սիրեցին Տիրոջ հայտնվելը (2 Տիմոթեոս 4:8): Այսպիսով, այդ օրը հավատացյալների համար Քրիստոսի փառավոր օրն է, իրենց հավատքի նպատակը, հափշտակության օրը. «Կյանքի Խոսքն ամուր պահելով, որպեսզի ես ուրախանամ Քրիստոսի օրը, որ իզուր չեմ վազել, ոչ էլ իզուր եմ աշխատել» (Փիլիպ. 2:16): Մյուսների համար դա ահեղ օր է, թոնիր պես վառվող (2 Պետրոս 3): Հիմա՝ վերջին ժամանակներում, ծաղրողներն ասում են. «Ու՞ր է նրա գալստյան խոստումը...»: Ահա պատասխանը. «Տերը խոստումը չի ուշացնի...»(հ. 9): Նա համբերում է, մինչև վերջիններն էլ փրկվեն և ներս մտնեն: Պետրոսը խոսում է խոստացված վերադարձի մասին և միաժամանակ «Տիրոջ օրվա» մասին. «Բայց Տիրոջ օրը գիշերվա գողի պես կգա. այն ժամանակ երկինքը շառաչյունով կանցնի, և տարրերը կրակով վառված կհալվեն, և աշխարհն ու նրա վրա եղած բաներն էլ կայրվեն», և ավարտում է այս հորդորական խոսքով. «Ուստի, սիրելիներ, դուք, որ սպասում եք այս բաներին, ջանացեք, որ Նա ձեզ խաղաղության մեջ գտնի՝ անբիծ ու անարատ» (2 Պետր. 3:10, 14): Հարս-Եկեղեցու համար փառավոր օր է, որովհետև մտնելու է հարսանիքի ընթրիքին: