Աստծո ոչ մի մարդ ինքն իր մասին չի վկայում, այլ վկայում է միայն այն, ինչ Աստված է ասել և արել: Ինձ էլ Տերը բազմիցս կանչել է՝ անվանելով «Իմ ծառա», և առաջին անգամը 1962 թվականի ապրիլի 2-ին էր. «Իմ ծառա, շուտով այս քաղաքում քո ժամանակը վերջանում է: Ես քեզ կուղարկեմ ուրիշ քաղաքներ քարոզելու Իմ Խոսքը»: Դա նույնքան ճշմարիտ է, որքան այն, որ Աստված կենդանի է, և անմիջական կոչում ստանալով և Աստծո կամքով այդպես էլ արել եմ վերջին հիսուն տարիների ընթացքում: Բոլորը գիտեն, որ Տերը նաև ասաց. «Իմ ծառա, կերակրի պաշար հավաքիր, որովհետև մեծ սով է լինելու, և դու կանգնելու ես ժողովրդի մեջ և կերակուր ես բաժանելու»: «Իմ ծառա, Մատթ. 24:45-47 համարների համաձայն Ես քեզ նշանակել եմ կերակուր բաժանելու...»: Մեր Տիրոջ Խոսքը պիտի կատարվեր հիմ ա. Տերն Ինքն ասաց «ծառայի» մասին. «Ուրեմն ո՞վ է այն հավատարիմ ու իմաստուն ծառան, որի տերը նրան իր ծառաների վրա դրեց, որ նրանց ուտելիքը ժամանակին տա»: Նա գիտեր, թե դա երբ է կատարվելու: Այստեղ խոսվում է խելացի ծառայի մասին, որին Տերն Ինքն է նշանակել, այդպես է գրված, այդպես է Տերն ասել: Սա է ժամանակի պատվիրանը՝ հոգևոր կերակուր բաժանել ծառաներին, որպեսզի իրենք էլ մասնակցեն բաժանմանը: Դա Աստծո փրկության ծրագրի մաս է կազմում, որին ենթարկվում ենք բոլորս: Բրանհամ եղբայրը կերակուր պահեստավորեց Տիրոջ պատվերի համաձայն: Պատահական չէ, որ 1962 թվականի ապրիլի մեկին նա ասաց, որ Տերը պատվիրեց նրան չմեկնել Շվեյցարիա, այլ կերակուր պահեստավորել: Պատահական չէ, որ 1962 թվականի ապրիլի երկուսին Տերը պատվիրեց ինձ կերակրի պաշար հավաքել: Պատահական չէ, որ 1962 թվականի դեկտեմբերի 3-ին մարգարեն ասաց երկու վկաների ներկայությամբ. «Ֆրանկ եղբայր, կերակուրը, որը պետք է ամբարես, մեր ժամանակի համար խոստացված Խոսքն է: Այդ կերակուրը ձայներիզների վրա ձայնագրված քարոզներն են, ուստի բաժանելու համար սպասիր, մինչև մնացած կերակուրն էլ ստանաս»: Պատահական չէ նաև այն, որ Ամովս 8:11 համարում Տերը հայտնել է, որ հոգևոր սով է ուղարկելու, Աստծո Խոսքը լսելու սով: Մեր ժամանակաշրջանում նույնպես Աստված ոչինչ չարեց առանց հայտնելու Իր կամքը Իր ծառաներին ու մարգարեներին ու Իր ծառաներին, առաքյալներին (Ամովս 3:7, Եփես. 3:5): Պատահական չէ, որ Մատթ. 24-րդ գլխում նախ Տերը խոսում է այն ամենի մասին, ինչ կատարվելու է, հետո ուղղակիրոեն անցնում է Եկեղեցու համար ամենակարևոր սուրբգրային հատվածին (հհ. 45-47): Այդ խոսքերը Տերն ասաց բարձրաձայն ու շեշտելով: Հետո գալիս են Մատթ. 25:1-12 համարները: Այս ժամանակաշրջանի համար այս երկու սուրբգրային հատվածները կարևոր են: Այժմ կանչվածների մեջ են «իմաստուն կույսերը» և «հիմար կույսերը»: Իմաստունները կհարգեն Աստծո կողմից դրված ծառայությունը, կընդունեն մաքուր հոգևոր կերակուրը, կլցվեն Սուրբ Հոգով ու կկնքվեն: Ես ուրիշ շատ փորձառություններ էլ եմ ունեցել, որոնցում Տերը հրամայական տոնով ինձ անվանել է «Իմ ծառա» և հանձնարարություններ է տվել: Երբ ես հիշում եմ դա, ավելի ու ավելի եմ գիտակցում այն պատասխ անատվությունը, որը կապված է ուղղակի հանձնարարության հետ: Ես ընդամենը մի մարդ եմ, որը հույսը դրել է Տիրոջ ողորմության վրա: Բայց ինչ վերաբերում է ծառայությանը, ես ամեն ինչ արել եմ Տիրոջ պատվերի համաձայն՝ անձամբ Խոսքը քարոզել եմ 150-ից ավելի երկրներում, տարածել եմ պատգամը աշխարհով մեկ, բազմաթիվ հեռուստակայանն երի ու ռադիոկայանների միջոցով, ես թարգմանել եմ Բրանհամ եղբոր քարոզները և այդպիսով՝ կերակուր բաժանել: Թեև դա հայտնի փաստ է, որ Բրանհամ եղբոր հեռանալուց հետո ես պատգամը տարածել եմ աշխ արհով մեկ, բայց նոր եկողների համար թող ևս մեկ անգամ ասվի: Նա, ով ունի Ճշմարտության Հոգին, կհավատա, իսկ ով մոլորության հոգին ունի, չի կարող հավատալ: Փրկության ծրագրի հետ կապված ուղղակի լիազորությունը կընդունեն և դրան կհավատան միայն նրանք, ովքեր երկնքի Թագավորությունում են և պատկանում են Հարս-Եկեղեցուն: Այն, որ ուղղակի կոչման ու լիազորության հետ կապված է Աստծո Եկեղեցում եղած մեծագույն պատասխանատվությունը, ակնհայտ է, բայց մենք նաև գիտակցում ենք, որ առաքյալը զգուշացրել է այն եղբայրների դեմ, որոնք սուտ ուսմունքներով բաժանումներ են առաջացնում (Հռոմ. 16:17): Նաև 2 Կորնթացիս թղթում, որտեղ խոսում է Քրիստոսին մաքուր կույս ներկայացնելու իր փափագի մասին, նա գանգատվում է սուտ եղբայրների դեմ, որոնց անվանում է սուտ առաքյալներ, խաբեբա աշխատավորներ, որոնք կերպարանափոխվում են: 13-րդ գլխում նորից հորդորում է հավատացյալներին. «Կատարյալ եղեք»: Գաղատիայի եկեղեցուն գրում է շատ խստորեն. «Եթե մեկը ձեր ընդունածից ուրիշ ավետարան քարոզի ձեզ, նզովյալ լինի»: Եփես. 4-րդ գլխում խոսում է վարդապետության տարբեր քամիների մասին, որոնց անվանում է մարդկային խաբեբայություն: Դա ճիշտ է, և 2 Տիմ. 2:16-22 համարներում նա խոսում է պիղծ ունայնախոսությունների մասին, որոնք ավելի առաջ են տանում ամբարշտության մեջ, նշեց Հիմենոսին ու Փիլետոսին՝ ասելով, որ նրանց քարոզած վարդապետությունը ՝ թե հարությունն արդեն եղել է, ճարակում էր քաղցկեղի պես: Մի՞թե հիմա այդպես չէ, բոլոր այդ սուտ ուսմունքներով: Մինչև հիմա ճշմարիտ վարդապետությունը երբեք բաժանումներ չի առաջացրել, ընդհակառակը, Աստծո դրած բոլոր ծառայությունները ծառայում են Եկեղեցու շինությանը (Եփես. 4): Պողոսը պատասխանատվություն ուներ, նա ուներ կոչում, լիազորություն, ուղղակի հանձնարարություն: Աստծո Եկեղեցին իր համար ճշմարտության սյունն ու հաստատությունն էր (1 Տիմ. 3:15): Նա իր քարոզչության նպատակն ամփոփեց 1 Կորնթ. 9:1-3 համարներում. «Չէ՞ որ ես առաքյալ եմ, չէ՞ որ ազատ եմ, չէ՞ որ մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսին տեսել եմ, չէ՞ որ դուք իմ գործն եք Տիրոջով: Թեկուզ ուրիշների համար առաքյալ չլինեմ, բայց հենց ձեզ համար առաքյալ եմ. իմ առաքելության կնիքը դուք եք Տիրոջմով: Ինձ քննադատողների դեմ իմ պատասխանը սա է»: «Այնպես էլ պիտի լինի Իմ բերանից դուրս եկած Խոսքը, նա պիտի պարապ ետ չդառնա ինձ մոտ, այլ կատարի իմ ուզածը և հաջողվի նրանում, ինչի համար որ ես նրան ուղարկեցի» (Եսայի 55:11):