Բոլոր ժամանակներում քննադատներ են հայտնվել: Նրանք գտել են 13 մեջբերումներ, որոնք Բրանհամ եղբայրն ասել է 1961 թվականի հուլիսին և օգոստոսին երեք քարոզների ժամանակ 1977 թվականի հետ կապված: Նա բազմիցս հիշատակել է 1977 թվականը իր քարոզներում և համոզված էր, որ հափշտակությունը և այն բոլոր տեսիլքները, որոնք նա տեսել է 1933 թվականին, կիրականանան մինչև 1977 թվականը: Դա նրա սպասելիքն էր, այլ ոչ թե ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈՒՄ ՏԵՐԸ խոսքը: Նա դոկտոր Լարկինի գրքում կարդացել էր, որ 1977 թվականը լինելու էր յոթանասուներորդ հոբելյանական տարին: Քննադատները ուրիշ խոսքեր էլ են գտել, որոնք հիմա չենք քննարկի: Բրանհամ եղբայրը, որպես մարդ, ուներ ակնկալիքներ. դա իր իրավունքն է, բայց եթե որոշ բաներ ասել է իր մտքով, փաստ է այն, որ նա ճշմարիտ մարգարե էր, որի գերբնական, անսխալ ծառայությունը մեծ կարևորություն է ունեցել փրկության պատմության մեջ: Մենք ուշադրություն չենք դարձնում քննադատների խոսքերին, ոչ էլ այն ամենին, ինչ մոլորության հոգին բերում է պատգամի շուկա, այլ ուրախանում ենք այն ամենի համար, ինչ Աստված բացահայտել է Իր օրհնյալ մարգարեի միջոցով: Բրանհամ եղբայրը հատուկ սպասելիքներ ուներ նաև Կնիքների հետ կապված: 1956 թվականից մինչև վերջ նա խոսել է վրանի տեսիլքի մասին և 55 անգամ խոսել է «երրորդ փուլի» մասին: 1965 թվականի նոյեմբերի 28-ին նաև ասել է. «Ես նորից կանցնեմ այս ճանապարհով»: Մինչդեռ Թուսոնից Ջեֆֆերսոնվիլ տանող ճանապարհին, 1965 թվականի դեկտեմբերի 18-ին տեղի ունեցավ վթարը, որի ժամանակ նա ծանր վերքեր ստացավ և 1965 թվականի դեկտեմբերի 24-ին կանչվեց տուն: Աստված Իր ուղարկած պատգամաբերներին վերցնում է միայն այն ժամանակ, երբ նրանց ծառայությունն արդեն ավարտված է: Հովհաննես Մկրտչի կյանքն ու ծառայությունը նույնպես հանկարծակի ավարտվեցին: Մինչդեռ գոնե մի քիչ Աստծո վախն ունեցողը չի մերժի Բրանհամ եղբոր ծառայությունը նրա համար, որ նա արտահայտել է իր ակնկալիքները: Նրա ծառայությունը անմեղադրելի էր: Քանի անգամ է նա խոսել Կրակի սյան, Ամպի, գերբնական Լույսի մասին, որն իջնում էր հատկապես այն ժամանակ, երբ նա աղոթում էր հիվանդների համար: Դրա հետ կապված՝ նա 112 անգամ հիշատակել է Տիրոջ Հրեշտակին և Ուխտի Հրեշտակին: Դրան մենք ասում ենք՝ ալելուիա, ամեն: Նա, ով գերբնական ձևով իջնում էր, երբ եկեղեցու յոթերորդ պատգամաբերը երկրի վրա էր և պատգամ էր բերում, Հայտնության 10-րդ գլխում կիջնի տեսանելի ձևով որպես Ուխտի Հրեշտակ և այդ ժամանակ կիրականանա Մաղաքիա 3:1 համարում գրվածի երկրորդ մասը՝ «հանկարծակի է գալու իր տաճարի մոտ ... ուխտի հրեշտակը...»: Այս ամենը կատարվելու է այնպես, ինչպես կանխասվել է աստվածաշնչյան մարգարեություններում, և մենք պետք է ամեն բան դասավորենք Սուրբ Գրքի համաձայն: Մարգարեները մնում են մարգարե, եթե նույնիսկ Աստված թույլ է տալիս, որ նրանք իրենց կարծիքն ասեն կամ ինչ-որ բանի հույս ունենան: Դա նրա համար է, որ մենք զգաստ մնանք: Դրանով հասկանում ենք, որ նրանք էլ ուրիշ մարդկանց նման մարդ են, և փառքը պատկանում է միայն Աստծուն, ով միայն անմահ է և անսխալ և տալիս է կոչումներ, որոնք երբեք հետ չի վերցնում: