Այժմ արթնության կանչը հնչում է բոլոր ապրողների համար. «Ահա փեսան գալիս է, դուրս եկեք նրան դիմավորելու»: Այժմ հնչում է այս պատգամը. «Դրանից դուրս եկեք, ով Իմ ժողովուրդ, որպեսզի դրա մեղքերին մասնակից չլինեք...» (Հայտն.18:4): «Դրա համար նրանց միջից դուրս գնացեք ու բաժանվեցեք,– ասում է Տերը,– և պիղծ բաների մի դիպչեք: Եվ ես ձեզ կընդունեմ ու ձեզ Հայր կլինեմ, և դուք ինձ որդիներ ու դուստրեր կլինեք»,– ասում է Ամենակալ Տերը» (2 Կորնթ.6:17,18): Այժմ Աստծո ժողովուրդը ապրում է պատգամը դրա հետ կապված բոլոր խոստումների իրականացումով՝ դուրս գալը, զատվելը և պատրաստվելը, մինչև ամեն բանի վերականգնմանը հասնելը, որն իրականություն է դառնալու Քրիստոսի երկրորդ գալստից առաջ: «Առաքյալների ու մարգարեների հիմքի վրա շինված, որի անկյունաքարը Քրիստոսն է...» (Եփես.2:20): Որովհետև գրված է. «...Հիսուս Քրիստոսին, որին երկինքը պետք է ընդունի, մինչև այն ամեն բաների հաստատման ժամանակները, որոնց մասին Աստված խոսեց իր սուրբ մարգարեների բերանով սկզբից ի վեր» (Գործք 3:19-21): Եղիայի խոստման իրականացումը, որը գրված է Մաղաքիա 4:5 համարում, և որը մեր Տերը հաստատեց Մատթ. 17:11 համարում, կապ ունի դրա հետ: «Իրոք, առաջ Եղիան է գալու և ամեն ինչ վերահաստատելու է» (Մատթ.17:11): Եվ որպեսզի ամեն բան հաստատվի երկու կամ երեք վկայի վկայությամբ, կարդում ենք այն, ինչ մեր Տերն ասաց Մարկոս 9:12 համարում. «Իրոք նախ Եղիան կգա և ամեն ինչ կարգի կդնի»: Այժմ այս սուրբգրային հատվածը իրականացավ մեր աչք երի առաջ ու ականջները լսեցին, ու բոլոր թեմաները, ինչպես աստվածությունը, մկրտությունը, Տերունական Ընթրիքը, բոլոր մյուս թեմաները սուրբգրային ձևով վերականգնվեցին իրենց սկզբնական վիճակին: Հովհաննես Մկրտիչը գիտեր իր լիազորությունը, բայց նրա ծառայությունը մանրամասն նկարագրվեց միայն չորս Ավետարանները գրվելու ժամանակ: Նույնպես Բրանհամ եղբայրը գիտեր, թե որն է իր ծառայությունը և դրա հետ կապված սուրբգրային համարները, բայց միայն հետո այն ամբողջությամբ դասավորվեց Փրկության պատմության մեջ: Չորս ավետարանները գրվեցին միայն Հիսուսի համբարձումից հետո, Գործք առաքելոցը շարադրվեց միայն Սուրբ Հոգու հեղումից հետո: Եկեղեցիներին ուղղված նամակները գրվեցին միայն եկեղեցիների հիմնումից հետո: Նույնպես մենք Բրանհամ եղբորը տրված հանձնարարության ողջ կարևորությունը հասկացանք նրա ծառայության ավարտից հետո: Միայն հետո կարողացանք սուրբգրային ձևով դասավորել նրա ասածները: Քանի անգամ է Բրանհամ եղբայրն ասել, որ պատգամը սա է՝ «վերադառնալ Աստծո Խոսքին, վերադառնալ սկզբին, վերադառնալ առաքյալների վարդապետությանը, վերադառնալ Պենտեկոստեի տոնին»: Այժմ բոլոր նրանք, ովքեր հավատում են Սուրբ Գրքի համաձայն, ապրում են դա: Ինչպես արդեն բազմիցս շեշտել ենք, Հիսուս Քրիստոսի ճշմարիտ Եկեղեցում վերջին քարոզը կլինի առաջին քարոզի նման: Վերջին մկրտությունը կլինի առաջին մկրտության նման: «Մեկ Տեր, մեկ հավատք, մեկ մկրտություն...»: Վերջին տերունական ընթիքը կլինի առաջինի նման՝ մեկ հացով և մեկ գավաթով, ոչ թե սկուտեղի վրա դրված հարյուրավոր փոքրիկ գավաթն երով, ինչպես ընդունված է շատ վայրերում: Տերունական ընթրիքի վերաբերյալ նույնպես Աստծո եկեղեցու համար ուժի մեջ է մեր Փրկչի աստվածաշնչյան օրինակը (Մատթ. 26:26-29) և առաջին եկեղեցու օրինակը (Գործք 2:42): Պողոսը դրա վերաբերյալ գրել է. «Օրհնության այն բաժակը, որ օրհնում ենք, չէ՞ որ հաղորդություն է Քրիստոսի արյան: Այն հացը, որ կտրում ենք, չէ՞ որ հաղորդություն է Քրիստոսի մարմնին» (1 Կորնթ.10:16): Վերջում ամեն տեղական եկեղեցի կլինի սկզբնական եկեղեցու նման՝ վերևից զորություն հագած, մեկ սրտով ու մեկ հոգով, բոլոր ծառայությունները, Հոգու պտուղներն ու պարգևներն ունեցող (1 Կորնթ. 12-14, Եփես. 4): Սա վերականգնման պատգամի կատարված իրականության մաս է կազմում: Ամեն: