Նաև 1 Թես. 4:13-18 համարների վերաբերյալ անհրաժեշտ է ճշգրիտ կերպով հետևել թեմային, գրվածին և փաստերին: Նախ, այստեղ խոսվում է Քրիստոսով ննջածների մասին. «Չենք ուզում, եղբայրներ, որ անգետ լինեք ննջեցյալների վերաբերյալ, որ չտրտմեք, ինչպես ուրիշները, որոնք հույս չունեն: Որովհետև, եթե հավատում ենք, թե Հիսուսը մեռավ, այնպես էլ Աստված Հիսուսով ննջողներին կբերի Նրա հետ»: (1Թես. 4:13, 14):

  Եվ որպեսզի բոլորը դա լրջությամբ ընդունեն, Պողոս առաքյալը գրում է. «Որովհետև, Տիրոջ Խոսքով ձեզ սա ասենք, թե մեզնից նրանք, որ կենդանի են ու մնան մինչև Տիրոջ գալուստը, ննջեցյալներից առաջ չեն անցնելու: Որովհետև Տերն Ինքը ազդարարության հրամանով, հրեշտակապետի ձայնով ու Աստծո փողով կիջնի երկնքից, և նախ Քրիստոսով մեռածները հարություն պիտի առնեն: Եվ հետո մենք, եթե ողջ մնանք, նրանց հետ միասին պիտի հափշտակվենք ամպերով՝ օդի մեջ Տիրոջը դիմավորելու, և այդպես հավիտյան Տիրոջ հետ պիտի լինենք»: Իրոք, Իր վերադարձի ժամանակ Տերը երկրի վրա չի իջնում, այլ մենք Նրան հանդիպելու ենք օդերում, որ բարձրանանք հարսանիքի ընթրիքին (Հայտն. 19:7):

 Ուշագրավ է նաև այն, որ Աստվածաշունչը խոսում է միայն մեկ հրեշտակապետի մասին, և դա Միքայելն է, ով նշանակված է նաև որպես մեծ իշխան և պաշտպան (Դանիել 10:13, 14, 21):

Դանիել 12:1 համարում Իսրայելի վերաբերյալ գրված է. «Եվ այն ժամանակ վեր կկենա այն մեծ իշխան Միքայելը, որ կանգնած է քո ժողովրդի որդիների վրա...»:

Հուդայի թղթի 9-րդ համարում գրված է. «Իսկ Միքայել հրեշտակապետը, սատանային դիմադրելիս, երբ վիճում էր Մովսեսի մարմնի համար, չհամարձակվեց հայհոյալից բառերով մեղադրել նրան, այլ միայն ասաց. «Տերը թող հանդիմանի քեզ»:

Հայտնության 12-րդ գլխում Միքայել հրեշտակապետը հիշատակվում է հափշտակության մեծ իրադարձության հետ կապված: Նախ խոսվում է հաղթողների մասին, որպես «արու զավակի», որոնք հափշտակվելու են Աստծո և Նրա գահի մոտ: Փեսան փառքի մեջ է տանում հաղթական Հարսին՝ անցնելով երկնքում գտնվող բոլոր պարտված զորությունների կողքով (Եփես. 6:12): Հափշտակության պահին պատերազմ է լինում երկնքում՝ Միքայելը և իր հրեշտակները պատերազմում են վիշապի դեմ: Այնուհետև Միքայելը ցած է շպրտում եղբայրներին մեղադրողին ու իր հրեշտակներին: Հաղթողների խումբը վերև է բարձրանում, իսկ սատանան ցած է գցվում: «Եվ ցած գցվեց մեծ վիշապը, այն առաջին օձը, որ Բանսարկու և սատանա է կոչվում. բովանդակ աշխարհը մոլորեցնողը երկրի վրա ցած գցվեց, և իր հրեշտակներն էլ իր հետ գցվեցին» (հ.9): Այդ ժամանակ վերջանում է Արյան, Խոսքի և Հոգու միջոցով կատարելության հասած «եղբայրների» դեմ մեղադրանքը: «...որովհետև ցած գցվեց մեր եղբայրների չարախոսը, որ գիշեր-ցերեկ Աստծո առաջ չարախոսում էր նրանցից: Եվ նրանք հաղթեցին նրան Գառան արյունով ու իրենց վկայության խոսքով և իրենց անձերը չսիրեցին մինչև մահ» (հհ 10,11):

Այն ուսմունքը, որն ասում է, թե 1963 թվականին, երբ Բրանհամ եղբայրը քարոզում էր Կնիքների բացման վերաբերյալ, Գառնուկը լքել է շնորհաց գահը և «իջնում է պատգամի մեջ», սուտ վարդապետություն է, ողբերգական թյուրիմացություն: Գառնուկը չի եղել գահի վրա: Գառնուկը կանգնած էր գահի և քսանչորս երեցների մեջտեղում: «Եվ տեսա. ահա այն գահի մեջտեղը և չորս կենդանիների մեջտեղը և երեցների մեջտեղը՝ մորթվածի պես մի Գառ կանգնած» (Հայտն. 5:6): Գահի վրա նստած էր Նա, ով ապրում է հավիտյան, և Գառնուկը գնաց և Նրա աջ ձեռքից վերցրեց Գիրքը (h. 7): Երկու հազար տարի առաջ Հովհաննեսը այդպես տեսավ Պատմոս կղզու վրա: Մինչև կատարելությունը, Նոր Ուխտի Արյունը մնում է շնորհաց գահի վրա, Ուխտի տապանակը՝ Սրբության Սրբոցում (Ելից 25:17-22, Ղևտ.16): Հենց այնտեղ որպես Քահանայապետ և Նոր Ուխտի Միջնորդ՝ Փրկիչը մատուցեց Իր Արյունը (Եբր. 9:5-15): Հենց այնտեղ է Նա մնալու մինչև Աստծո փրկության ծրագիրը իրականանա բոլոր հավատացյալների համար: Հափշտակությունից հետո, մեծ նեղության ժամանակ կլինեն դեռ հավատացյալներ, որոնք իրենց հանդերձները կլվանան Գառնուկի Արյունով (Հայտն. 7:9-17):