Երկրորդ հարությունից առաջ, վերջի դատաստանից և հավիտենականությունից առաջ տեղի կունենա վերջին ճակատամարտը Աստծո և նրա ոխերիմ թշնամու միջև. «Եվ երբոր հազար տարին կլրանա, կարձակվի սատանան իր բանտիցը և դուրս կգա որ մոլորեցնե այն ազգերը, որ երկրի չորս անկյունումն են, և Գոգը և Մագոգը, որ հավաքե նրանց պատերազմի, որոնց թիվը ծովի ավազի չափ է» (Հայտ. 20:7): Դրանք այն մարդիկ են, որոնք կապրեն Հազարամյա Թագավորության ժամանակ, բայց չեն հնազանդվի և չեն մտնի Աստծո փրկության մեջ: Եթե ուշադիր կարդանք Եզեկիէլի 38, 39 գլուխները, ապա կարելի նկատել միանշանակ զուգահեռները Արմագեդոնյան ճակատամարտի հետ, որը, ինչպես գիտենք, կլինի հազարամյա թագավորությունից առաջ: Առավել մեծ նմանություն կա Եզեկ. 39:17–20–ի և Հայտ. 19:17–21–ի միջև: Երկու դեպքում էլ դա նույն ժողովուրդներն են, որ կելնեն Երուսաղեմի դեմ մինչև Հազարամյա Թագավորություն և նրանից հետո: Մինչև սատանան կապած է, ժողովուրդները իրենց հանգիստ են պահում: Սակայն այն պահից, երբ սատանան կազատվի անաստված ժողովուրդը կրկին կնկնի նրա ազդեցության տակ: «Եվ վեր գնացին երկրի լայնության վրա, և սուրբերի բանակը և սիրելի քաղաքը շրջապատեցին: Եվ երկնքիցը կրակ իջավ Աստվածանից և լափեց նրանց. և Բանսարկուն որ նրանց մոլորեցնում էր գցվեցավ կրակի և ծծմբի լիճը, ուր որ էին գազանը և սուտ մարգարեն: Եվ կչարչարվին գիշեր և ցերեկ հավիտյանս հավիտենից» (Հայտ. 20:8–10): Մինչև ժամանակի հավերժության մեջ մտնելը կլինի վերջին դատը, որը նկարագրված է Հայտ. 20:11–ից սկսած: Բոլոր մարդիկ, որոնք երբևիցե ապրել են երկրի վրա հարություն կառնեն և կկանգնեն Հավերժ Դատավորի առջև: Գրքերը կբացվեն և նրանք կդատվեն իրենց գործերի համեմատ: Եվ կյանքի գիրքը կբացվի, քանի որ երկրորդ հարության ժամանակ էլ դեռ կլինեն մարդիկ, որոնց անունները կյանքի գրքում կլինեն: Գառի գիրքը վերաբերում է նրանց, որոնք մասնակից կլինեն առաջին հարության, կյանքի գիրքը վերաբերում է նրանց, ովքեր երկրորդ հարության ժամանակ հարություն կառնեն և կմտնեն հավիտենական կյանք: Դրանք մարդիկ են, որոնք իրենց կյանքի ժամանկ հավատում էին Հիւսուս Քրիստոսին և ստացան հավիտենական կյանք: Դա վերաբերում է բոլոր վերստին ծնված քրիստոնյաներին: Չնայած անկեղծ հավատքին առ Հիսուս Քրիստոս, որպես իրենց Տեր և Փրկչի, նրանք հետևում էին տարբեր կրոնական ուսմունքների առաջարկներին, առանց հոգալու Աստծո Խոսքի մասին: Չնայած նրանք չեն մասնակցի հարսանյաց ընթրիքին և Հազարամյա Թագավորությանը, սակայն հավիտենական կյանք կմտնեն, որովհետև գրված է. «Որովհետև Աստված այնպես սիրեց աշխարհքը, որ իր միածին որդին տվավ, որ ամեն նրան հավատացողը չկորչի, այլ հավիտենական կյանքն ունենա» (Յովհ. 3:16): Մնացածների բաժինը նկարագրած է Աստծո Խոսքում. «Եվ եթե մեկը գրված չգտնվեցավ կյանքի գրքի մեջ, կրակի լճի մեջ գցվեցավ» (Հայտ. 20:15): Կրակի լիճը դա երկրորդ մահն է, քանզի գրված է. Մահը և դժոխքը գցվեցան կրակի լճի մեջ. սա երկրորդ մահն է (14 համար): Դա տանջանքների տեղն է: Թե ինչքան երկար կտևի այդ տանջանքը, մեզ հայտնի չէ: Դա կարող է լինել շատ երկար ժամանակ (միլիարդ տարի և ավելին): Ցավոք Աստվածաշնչի թարգմանիչները հունարեն «աեօն» բառը թարգմանել են որպես «հավիտենություն» կամ «յավիտյան», չնայած այն արտահայտում է ժամանակի անորոշ տևողություն: Բայց երբևիցէ և այն կավարտվի: Եթե խոսքը գնում է իրերի մասին, որոնք ունեցել են սկիզբ և, հետևաբար, պետք է ունենան և վերջ, ապա «աեօն» բառը (ժամանակի անորոշ տևողություն) ճիշտ տեղում է և ճիշտ է օգտագործված: Իսկ եթե խոսքը գնում է այն մասին, ինչը երբեք սկիզբ չի ունեցել, դա «հավիտենություն» կամ «յավիտյան» բառով է արտահայտվում: Բայց և այստեղ Աստծուց սովորած մարդը չի մոլորվի, անկախ նրանից, թե ինչ բառ են օգտագործել թարգմանիչները` ճիշտ թե սխալ: Առաջին մահը պատահում է մարդուն, երբ հոգին թողնում է մարմինը: Երկրորդ մահվան ժամանակ հոգին՝ շնչառությունը, որ գտնվում է շնչի մեջ, վերադառնում է Աստծուն: Այն ժամանակ կկատարվի Աստծո ասածը. «...մեղավոր անձը ինքը պիտի մեռնէ» (Եզեկ. 18:4): Աստվածաշնչում չկա ոչ մի տեղ, որտեղ ասվում է, որ մարդը ունի անմահ հոգի: Միայն Աստծո համար է գրված. «որ միայն նա անմահություն ունի» (I Տիմ. 6:16): Անկեղծները սրտով կհամաձայնվեն Աստծո Խոսքի հետ այս ճշմարտության վերաբերյալ: Մեր Տերը և Փրկիչը ասաց. «Արդ ես ասեցի ձեզ, թե ձեր մեղքի մեջ կմեռնեք. որովհետև եթե չհավատաք թե ես եմ, ձեր մեղքի մեջ կմեռնեք» (Հովհ. 8:24): Մովսեսը, խոսելով Քրիստոսի՝ Աստծո Որդու և Մարգարեի մասին, ամենայն լրջությամբ ասաց. «Եվ կլինի որ ամեն անձն, որ այն մարգարեին չլսե, նա ժողովրդի միջիցը թող սատակվի» (Երկ. Օրին. 18:15–19, Գործ. 3:22–23): Միայն նրա մեջ է հավիտենական կյանքը, և միայն վերածնուն դ ապրածը կարող է ապրել հավիտյան: Հավիտենական կյանքը Աստծո կյանքն է, որը բացվեց Քրիստոսում: Այն երբեք չի սկսվել և ուստի երբեք չի կարող վերջանալ: «...Աստված հավիտենական կյանք տվեց մեզ. և այս կյանքը նրա Որդու մեջ է: Ով որ Որդուն ունի, նա կյանք ունի, և ով որ Աստծո Որդուն չունի, կյանք չունի» (I Հովհ. 5:11–12): Այստեղ հարկավոր է ընդգծել, որ մարդը գնում է կորստի ոչ թե այն պատճառով, որ ծնվել և ապրել է մեղքերի մեջ: Մեղքի հարցը մեկ և ընդմիշտ լուծված է: Քրիստոսը դարձավ զոհ մեր մեղքերի համար, որ Իր միջոցով գտնենք Աստծո արդարացումը հավատքով (Հռոմ. 3:21–26): Միայն նրանք, ովքեր չեն հավատում, որ Աստված Քրիստոսումն էր և հաշտեցրեց Իր հետ աշխարհքը, ներեց մեզ մեր բոլոր հանցագործություններն ու մեղքերը, արեց մեզ Իրեն որդիներ և դուստրեր, կմեռնեն իրենց մեղքերի մեջ (Հովհ. 8:24): Ճշմարիտ հավատքը Հիսուս Քրիստոսին՝ Տեր և Փրկչին, կրոնի հարց չէ, այլ Աստծո հավիտենական ծրագրի մասն է մարդկության հետ: Միայն Նրա մեջ Աստված անձամբ հայտնվեց, դրա համար հավիտենական կյանքը հայտնվեց մեզ միայն Իր միջոցով: Այդ պատճառով հավատքը առ Հիսուս Քրիստոս անհրաժեշտ է նրանց, ովքեր ցանկանում են ապրել հավերժ: «Որ ամեն նրան հավատացողը չկորչի, այլ հավիտենական կյանք ունենա» (Հովհ. 3:15): Ով չհավատա կդատապարտվի (Մարկ. 16:16): Անհավատության մեղքից մարդիկ կտեսնեն երկրորդ մահը՝ անջատում Աստծուց: Ով ցանկանում է փրկվել, նա չփորձի այդ անել սեփական ուղով և սեփական գործերով, այլ թող ընդունի փրկարար զոհը և հաշտվի Աստծո հետ: Դատաստանի ավարտից հետո կգա նոր երկինք և նոր երկիր: Այնտեղ ապրողներից ոչ մեկը չի կարող հիշել, թե ինչ կար առաջ երկրի վրա (Ես. 65:17): Դա կլինի նոր սկիզբ, փառավոր առավոտ, որտեղ արևն արդեն մայր չի մտնի, որտեղ չկա հիվանդություն, չկա տառապանք, չկան հոգսեր, չկա մահ: Երանի նրան, ով այն անմար փառքում հավետ պիտի ապրի: Արժե ծառայել Աստծուն, նրա մոտ կլինի փառավոր հանդիպում բոլոր նրանց, ում նա սիրում էր, ովքեր նրան սիրում էին և ովքեր իրար էին սիրում: Միայն կատարյալ սերն է այնտեղ մտնում: Նոր երկնքի և նոր երկրի մասին ազդարարվել էր ինչպես Հին, այնպես էլ Նոր Կտակարաններում, բայց դրանք կհայտնվեն միայն ամբողջ ժամանակի լրանալուց հետո, այսինքն` հազար տարուց և Աստծո Խոսքի վերջնական դատից հետո: «Ինչ որ աչք չտեսավ և ականջ չլսեց և մարդի սիրտ չընկավ, այն պատրաստեց Աստված իրան սիրողների համար» (I Կոր. 2:9):