Հրեշտակապետի ձայնի մասին հիշեցումը I Թես. 4:15–ում նույնպես ունի հատուկ նշանակություն: «Ամենը (հրեշտակները) սպասավոր հոգիներ են ուղարկված սպասավորություն անելու նրանց համար, որ փրկությունը պիտի ժառանգեն»,— գրված է Եբր. 1:14: Հափշտակության ժամանակ Փրկիչը կտանի փրկվածներին վերև, իսկ սատանան բոլոր իրեն հետևորդների հետ վայր կնետվի: Դա այն իրադարձությունն է, որ տեսել էր Հովհաննես Առաքյալը. «Եվ պատերազմ եղավ երկնքումը. Միքայելը և նրա հրեշտակները պատերազմեցին վիշապի դեմ. և պատերազմեց վիշապը և իր զորքերը. Եվ չկարողացան դեմ կենալ և ոչ էլ տեղ գտնվեցավ նրանց համար երկնքումը: Եվ վայր գցվեցավ մեծ վիշապը՝ այն առաջին օձը, որ բանսարկու և սատանա է կոչվում, այն բովանդակ աշխարհը մոլորեցնողը վայր գցվեցավ երկրի վրա և իր հրեշտակներն էլ իրեն հետ վայր գցվեցան» (Հայտն. 12:7–9): Չէ որ մեր Փրկիչը արդեն մեկ և ընդմիշտ հաղթել է սատանային և նրա զորքը: «Իշխանություններին և պետություններին մերկացնելով, հայտնապես խայտառակեց և նրանց հաղթանակեց իրանում» (Կող. 2:15): Նա նույնպես հաղթեց մահին ու դժողքին (I Կոր. 15:54–57), գերի առավ գերությունը (Եփ. 4:8) և երրորդ օրը հաղթանակով հարություն առավ: «Մի վախենար, ես եմ Առաջինը և Վերջինը, Եվ կենդանին, և ես մեռած էի, և ահա կենդանի եմ հավիտեանս հավիտենից, ամեն, և ունիմ դժոխքի և մահի բանալիները» (Հայտ. 1:17–18): Բայց հին թշնամին դեռևս ելնում է հավատացյալների դեմ և զրպարտում է նրանց Աստծո առաջ: Դրա համար մնում է Քրիստոսը` Նոր Կտակարանի Միջնորդը, ինչպես Քահանայապետ, մեր բարեխոսը մինչև եկեղեցու լրանալը: Իսկ այն պահից, երբ փրկվածների թիվը լրանա և «առանց կեղտի և արատի» կկանգնեն Աստծո առջև, սատանան այլևս ոչինչ չի կարող անել Աստծո ընտրյալներին: Այն ժամանակ նա իր բոլոր համախոհների հետ վայր կնետվի: Ինչպես տեսանք Հայտ. 12:7–9, Միքայել հրեշտակապետի առաջադրանքը կլինի ձայնը բարձրացնել, որ պարտված թշնամուն ցույց տա իր տեղը: Դա նույն Միքայել հրեշտակապետն է, որը Մովսեսի մարմնի համար վիճում էր (Յուդա 9): Դա նույնպես ինքը կլինի, որ իր ժամանակին կպաշտպանի Իսրայելի ժողովուրդը, ինչպես գրված է. «Եվ այն ժամանակ վեր կկենա այն մեծ իշխան Միքայելը, որ կանգնած է քո ժողովրդի որդկանց վրա « (Դան. 12:1): Ինձ համար անսպասելի չէր լինի եթե դա նույնպես լիներ նա, ով կկապի սատանային և վայր կգցի անդունդը Հազարամյա Թագավորությունից առաջ (Հայտ. 20:1–3): Ուսմունքը, որ Միքայել հրեշտակապետը Քրիստոսն է, անհեթեթ է: Ճշմարտությունը այն է, որ Հին Կտակարանի Եհովան Նոր Կտակարանի Հիսուսն է, նույնն է երեկ, այսօր և հավիտյանս հավիտենից Տեր: Իսկ Միքայելը, կամ Գաբրիյելը անուն ունեն Նոր Կտակարանում, ինչպես ունեին և Հին Կտակարանում: Ուրիշ պատերազմ չի լինելու Գողգոթայի Հաղթողի և օդում դեռևս տիրող պարտված թշնամու զորքերի միջև (Եփ. 6:10–12): «Եվ այսուհետև սպասում է մինչև որ իր բոլոր թշնամիները իր ոտների պատվանդանը դրվին»(Եբր. 10:13): Փեսան իր գալուստին Իրեն կշնորհի միայն հարսին և ուրիշ ոչնչի: Եթե խոսքը գնում է փրկության պատմության և ծրագրի հայտարարությունների ու բացատրությունների մասին, հաճախ հիշատակվում է Գաբրիել Հրեշտակը (Դան. 8:16, Դան. 9:21): Նա ավետեց Հովհաննես Մկրտչի ծնունդը (Ղուկ. 1:19) Զաքարիային, նա էր, որ ավետեց Մարիամին մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի ծնունդը (Ղուկ. 1:26): Պայքարի և վեճերի լուծման համար դրված է Միքայելը, հրեշտակների գերագույն իշխաններից մեկը: Հափշտակության ժամանակ մասնակիցներ կլինեն միայն նրանք, ովքեր պատկանում են հարսին: Գրված է. «Պատրաստն երը մտան իր հետ հարսանյան խնջույքին»: Սատանան չի կարող մտնել դռնով, որովհետեվ Հիսուս Քրիստոսն է դուռը: Նա մտնում է ուրիշ կողմից, որովհետև գող է և ավազակ (Հովհ. 10:1) և հետո դուրս է շպրտվում: Մատթ. 22–ում պատմվում հարսանիքի խնջույքի մասին. «Բայց երբոր թագավորը մտավ որ բազմականներին մտիկ անե, այնտեղ մի մարդ տեսավ, հարսանիքի հանդերձ չհագած: Եվ նրան ասեց. Ընկեր, ինչպե՞ս մտար այստեղ, որ հարսանիքի հանդերձ չունիս: Եվ նա պապանձվեցավ: Այն ժամանակ թագավորն ասեց ծառաներին. Դրա ոտները և ձեռքերը կապեցեք. վեր առեք դրան դրսի խավարը գցեցեք ...»: Ոմանք սայթաքում են «ընկեր» բառի վրա, բայց Հիսուսը իր մատնիչ Հուդային, որի մեջ էր մտել սատանան, նույնպես կոչեց. «Ընկեր, ինչո՞ւ համար եկար: (Մատթ. 26:50): Սատանան կարող է իր վրա առնել լույսի հրեշտակի կերպարանքը (II Կոր. 11:14), սակայն երբեք չի հագնի հարսանյաց զգեստ: Միայն հարսն է հագած լուսափայլ հարսանյաց զգեստը, սուրբերի արդարությունը (Հայտ. 19:8): Հաղթողների մասին ասված է. «Նրանք հաղթեցին նրան Գառի արյունովը և իրանց վկայության խոսքովը և չսիրեցին իրանց հոգին միչև ի մահ» (Հայտ. 12:11): Աստծո ճշմարիտ որդիների իրական հետևումը բերում է իրենց Հիսուս Քրիստոսի հետքերին և բառացիորեն կատարվում է խոսքը. «Որովհետև մեզանից ոչ ով ինքն իրան համար չէ ապրում, և ոչ ով ինքն իրան համար չէ մեռնում: Որովհետև եթե ապրենք՝ Տիրոջ ենք ապրում և եթե մեռնենք՝ Տիրոջ ենք մեռնում» (Հռոմ. 14:7–8): Պողոսը և բոլոր Քրիստոսի հետ մեռածները կարող էին ասել. «Եվ կենդանի եմ ոչ թե այլևս ես, այլ Քրիստոս է կենդանի ինձանում» (Գաղ. 2:20): Բավական չէ դրա մասին քարոզել և խոսել, այլ պետք է դարձնել կյանք և իրականություն նրանց, ովքեր ցանկանում են մտնել Աստծո փառքի մեջ: