I Թես. 4:15 համաձայն Տիրոջ գալստյան ժամանակ կատարվում է երեք բան. Նրա Ազդարարումը, Հրեշտակապետի ձայնը, Աստծո փողը: Դա կկատարվի, երբ Տերը կիջնի երկնքից, որ Իրեններին Իր մոտ վերցնի: Հարսի հանդիպումը Փեսայի հետ կկայանա ոչ թե երկրի վրա, այլ օդում (I Թես. 4:16): Հովհաննու 11–ում կարող ենք կարդալ, թե ինչ կատարեց Նրա հրամայական կանչը իր երկրավոր ծառայության ժամանակ. «Եվ այս ասելով նա ձայնով աղաղակեց. Ղազարոս, դուրս եկ: Եվ մեռելը դուրս եկավ...» (Հովհ. 11:43–44): Երբ Տեր Հիսուսը հոգին արձակելուց առաջ մեծ ձայնով կանչ եց, «...տաճարի վարագույրն երկու ճղվեցավ..., երկիրը շարժվեց և քարերը պատառվեցան. Եվ գերեզմանները բացվեցան և շատ սուրբ ննջեցյալների մարմիններ հարություն առան» (Մատթ. 27:50–52): Հովհաննեսի 5:25–ում Նա ասաց. «Ճշմարիտ, ճշմարիտ ասում եմ ձեզ, թե ժամանակ կգա և հիմա է, որ մեռելները Աստծո Որդու ձայնը կլսեն և լսողները կապրեն»: Մեր Տիրոջ հրամայական կանչը ամենակարող է: Ինչ Նա ասի` դա կկատարվի, ինչ հրամայի, դա կլինի: Նրա Խոսքը երբեք պարապ հետ չի դառնում, այն միշտ կատարում է այն, ինչի համար ուղարկված է: Նա կրում է տիեզերքը Իր զորության Խոսքով (Եբր. 1:3): I Թես. 4:15–ում հունարեն բառը ճիշտ թարգմանված է հայերեն ինչպես «հրաման»: Այդ հրամանը կլինի, երբ Տերը իջնի երկնքից: Տիրոջ այդ հրամայական կանչով հարություն կառնեն Քրիստոսով մեռածները, որին կհետևի կենդանիների վերափոխումը: Այդպես փառավոր ձևով կբացահայտվի Տերերի Տիրոջ կամքը և հեղինակությունը, որը իշխանություն ունի կենաց և մահվան վրա: Եբր. 12:26 կա Իր Խոսքի զորության մի կառկառուն վկայություն. «Որի ձայնն այն ժամանակ երկիրը շարժեց, և հիմա խոստ ացել է և ասում է, թե մյուս անգամ ևս կշարժեմ ոչ միայն երկիրը այլ երկինքն էլ»: Մատթ. 25–ում կարդում ենք կեսգիշերային աղաղակի մասին, որը հնչում է Փեսայի գալուստից առաջ. «Ահա փեսան գալիս է, դուրս եկեք նրան դիմավորելու»: Խոսքը գնում է զորեղ կանչի մասին երկրի վրա, որպեսզի արթնացնի հոգևորապես քնածներին և ուշադրությունը դարձնի Տիրոջ գալստյան վրա: Այդ աղաղակից զարթնում են ինչպես իմաստունները, այնպես էլ հիմարները: «Այն ժամանակ ամեն կույսերը վեր կացան և իրանց լապտերը պատրաստեցին» (Մատթ. 25:7): Հիմարների յուղը չհերիքեց, այնպես որ նրանք չկարողացան մտնել հարսանիքի խնջույքին: Եթե համեմատենք հունարեն «աղաղակ» բառը մատթ. 25:6–ից I Թես. 4:15–ի «հրամանի» հետ, ապա դժվար չէ պարզել, որ դրանք բոլորովին տարբեր հասկացություններ են: «Աղաղակումը» դա իր ժամանակին լուրի կարևորությունն ու անհրաժեշտությունն է երկրի վրա հավատացյալներին: «Հրամանը» դա երկնքից իջնող Տիրոջ հրամայական կանչն է: Համաձայն Մատթ. 25–ի աղաղակը հնչում է ներկա ժամանակաշրջանում: Դա վերջին լուրն է, վերջին պատգամն է, որի միջոցով հավատացյալները արթնանում են, որպեսզի գնան կյանքի Խոսքի մոտ, թարմ մանանայի մոտ: Աստծո պատգամը դա ժամի Խոսքն է, որտեղ ամփոփված են այդ ժամանակաշրջանի համար բոլոր խոստումները: Միայն նա, ով իրոք հավատում է Սուրբ Գրքին համաձայն և դրանով ամբողջովին բռնում է Աստծո կողմը, կապրի վերջից հետո: Քրիստոսի առաջին գալուստից առաջ եկած դեսպանի մասին գրված է. «Անապատում կանչողի ձայնը: ...Մեկ ձայն ասում է... (Ես. 40:3–6): Ամեն մի Աստվածաշունչ կարդացող գիտի, որ այդ մարգարեական խոսքը կատարվեց Հովհաննես Մկրտչի ծառայության միջոցով: Հենց ինքը վկայեց. «Ես եմ անապատումը կանչողի ձայնը. ուղղեցեք Տիրոջ ճանապարհը, ինչպես Եսայիա մարգարեն ասեց» (Հովհ. 1:23): Հիմա, Հիսուս Քրիստոսի գալուստից առաջ գալիս է բացահայտված Խոսքի ուղարկված լուրը, վստահված Լավոդիկեի եկեղեցու վերջին Հրեշտակին: Գալիս է կանչը, մարդիկ զարթնում են և մաքրում իրենց լապտերները: Իմաստուն կույսերը լցնում են իրենց անոթները յուղով: Նրանք ունեն Խոսքը և Հոգին: Նրանք հասկանում են, որ Աստված իր գործը մոտեցնում է ավարտին, նրանք լսում են հրատապ լուրը, այս ժամանակվա մարգարեական Խոսքը և պատրաստվում են այդ փառավոր օրվան: Հովհաննես Մկրտիչը նախորդում էր Քրիստոսի առաջին գալուստը: Նա ասաց: «Հարսն ունեցողն է փեսան, բայց փեսայի բարեկամը, որ կանգնած է և լսում է նրան, ուրախությունով ուրախանում է փեսայի ձայնի համար. արդ իմ այս ուրախությունը լցված է» (Հովհ. 3:29): Ճիշտ նույնպես էլ պետք է Հարսը հիմա մոտենա, որ Փեսայի ձայնը լսի, այսինքն Խոսքը իր բոլոր խոստումներով պետք է լինի հասկանալի: Ինչպես Քրիստոսի առաջին գալուստից առաջ ուղարկված էր մարգարեական լուր, այնպես էլ երկրորդ գալուստից առաջ հիմա գալիս է ուղարկված մարգարեական լուրը: Դա կանչ է՝ այս ժամի խոստացած Խոսքը, այս ժամանակաշրջանի լուրը, որի միջոցով բացվեցին Խոսքում ծածկված բոլոր գաղտնիքները: Այդ արթնությունը և պատրաստությունը, այդ կանչելը պետք է լինի Տիրոջ գալուստից առաջ: Հովհաննես առաքյալը տեսավ Հարսին և գրեց. «Խնդանք և ուրախ լինենք և փառքը տանք նրան, որ եկավ Գառի հարսանիքը և նրա կինը պատրաստեց իրան» (Հայտ. 19:7):