Աստվածաշնչյան հատվածների մեջμերումների մեծ քանակը ցույց է տալին իրողության կարևորությունը: Ցավոք, առաքյալների մահից հետո շատ շուտ սկսվեց Հիսուս Քրիստոսի հոգևոր գալստյան մասին մեկնությունը և այն շարունակվում է մինչ այսօր: Մարդիկ մահանում են, իսկ ոգիները չեն մահանում, նրանք տիրում են ուրիշներին և շարունակում են տարածել խեղաթյուրված ուսմունքը: Հանրահայտ է մի կազմակերպության տեսությունը, որն ասում է որ Աստծո Արքայությունը ծնվել և կառուցվել է 1914 թվականին: Նման տեսություններ, կապված ժամանակի և ժամկետների վորոշման հետ կային և առաջ, կան և հիմա: Այսօր, օրինակ, նրանք տարածվում են «Քրիստոսի պարուսիա» վերնագրով: Դրա ջատագովները պնդում են, որ Քրիստոսը արդեն եկել է և ներկա է որպես դատավոր: Ընդ որում, նախ և առաջ, Քրիստոսի գալուստը μացատրվում է ավելի հոգևոր և ինչպես հատուկ «հայտնություն», որը կարող է ստանալ միայն որոշակի μացարձակ խումμ: Միշտ էլ եղել է այդպես: Դրա մասին քարոզվում է մեծ եռանդով և մարդիկ չեն նկատում, թե ինչպես են շեղվել իսկական ճշմարտությունից և զրկվել երանելի հույսից: Ինչքան առաքինի են հնչում այդպիսի ձևակերպումները, այնքան նրանք կեղծ են և մոլորեցնող: Հունական «Պարուսիա» μառը նշանակում է «ներկայություն: «Para–ousia» նշանակում է «ներկա գտնվող սուμստանց»: Երμ, օրինակ Միացյալ Նահանգների նախագահը մտնում է Սպիտակ տուն, դա լինում է «պարուսիա»: Պարուսիան դա ֆանտազիա չէ. այն տրվում է միայն անձի տեսանելի և մարմնավոր ժամանելուց հետո: Քրիստոսի պարուսիան առանց Իր անձնական և մարմնավոր հայտնության գոյություն չունի: Այդպիսի ուսմունքը, պարզ ասած, անիմաստ է: Ինչպես ճշմարիտ էր Նրա ներկայությունը (պարուսիան) առաջին գալստյան ժամանակ (Էպիֆանիա), այնպես էլ ճշմարիտ, մարմնավոր և անձնապես կլինի Նրա ներկայությունը (պարուսիան) Նրա վերադարձին: «Քրիստոսի պարուսիայի» ուսմունքը առանց Նրա իրական անձնական հայտնության և ներկայության չունի նախ և առաջ ոչ աստվածաշնչյան, ոչ տրամμանական հիմք: Ինչպես Հիսուս Քրիստոսի գալուստը, այնպես էլ դրա հետ կապված իրադարձությունները ոչ թե երևակայություն է կամ ուսմունք, այլ իրականություն: Պողոսը գրում է. «Ահա մի խորհուրդ եմ ասում ձեզ. Ոչ թե ամենքս կննջենք, այլ ամենքս կփոխվենք» (I Կոր. 15:51): Թե ինչպես կկատարվի այդ փոփոխությունը կարող ենք կարդալ Մատթ. 17:2. «Եվ նրանց առաջին կերպարանափոխվեցավ, և նրա երեսը փայլեց ինչպես արեգակը, և նրա հանդերձները լույսի պես սպիտակ եղան»: Այդպիսին Նրան տեսավ և Հովհաննեսը Պատմոս կղզում. «Եվ նրա գլուխը և մազերը սպիտակ μուրդի և ձյունի պես սպիտակ էին, և նրա աչքերը կրակի μոցի պես...» (Հայտ. 1:14): Կերպարանափոխումը իր մեջ ներգրավում է. «Վասնզի պետք է որ այս ապականացուն հագնե անապականությունը, և այս մահկանացուն հագնե անմահությունը» (I Կոր. 15:53): Բացարձակ կատարելություն ավարտված գործում, որտեղ չկա ծերանալ, այլ միայն հավերժ պատանեկություն: Հոμի 33:23–28–ում մենք գտնում ենք պատանեկության վերադարձի նկարագրումը: Այնտեղ խոսքը գնում է միջնորդի և քավություն անողի մասին: Դրանից հետո ցույց է տրված հաշտված ների փառավոր վիճակը ծաղկուն երիտասարդության մեջ. «Այն ժամանակ նրա մարմինը փափուկ կլինի երեխայի մարմնից, նա ետ կդառնա իր մանկության օրերին»: Դա կկատարվի. «Հանկարծ մի ակնթարթում հետին փողի ժամանակին, որովհետև փոխը կփչվի, և մեռելները հարություն կառնեն անապականելի և մենք կփոխվենք» (I Կոր. 15:52): Այսպիսով, այն ժամանակ կվերափոխվեն ոչ միայն Հիսուսով ապրողները, այլև այդ կենդանի հույսով մեռածներն էլ: Հոμը այսպես է արտահայտում իր հավատքը հարության. «Իսկ ես գիտեմ, որ փրկիչս կենդանի է, և նա վերջը պիտի կանգնե հողի վրա և իմ մորթը այսպես թափվելուց հետո, այն ժամանակ իմ մարմնիցը տեսնելու եմ Աստծուն» (Յոμ. 19:25–26): Տիրոջ գալուստին Քրիստոսով ննջեցյալները կստանան հարության մարմին, իմչպես գրված է. «Այսպես էլ մեռելների հարությունը. սերմվում է ապականությունով, և հարություն է առնում անապականությունով, ...սերմվում է շնչավոր մարմին, և հարություն է առնում հոգևոր մարմին:» (I Կոր. 15:42,44): «Որովհետև եթե հավատում ենք, որ Հիսուսը մեռավ և հարություն առավ, այնպես էլ Աստված ննջեցյալներին Հիսուսի Ձեռով կμերե նրա հետ» (I Թես. 4:13): Ով սովորեցնում է, թե Քրիստոսը արդեն եկել է, թող մեզ ասե՝ ո՞ւր են այն մեռածները, որոնց Նա μերեց Իր հետ: Ով պնդում է դա, խոսում է Քրիստոսով ապրողների առավելության մասին և դրանով հակասում է Սուրμ Գրքի պարզ ասացվածքին. «Որովհետև սա ենք ասում ձեզ Տիրոջ խոսքովը, թե մենք, որ կենդանի մնացած ենք մինչև Տիրոջ գալը, ննջեցյալներիցը չենք առաջանալ: Որովհետև ինքը Տերը հրամանով, հրեշտակապետի ձայնով և Աստծո փողով վայր կգա երկնքիցը և Քրիստոսով մեռելներն առաջ հարություն կառնեն: Եվ հետո մենք, որ կենդանի ենք մնացած նրանց հետ մեկտեղ ամպերով օդի մեջ կհափշտակվենք Տիրոջը դիմավորելու...» (I Թես. 4:14-16): Այստեղ երևում է, որ Տերը, մինչև երկիր չի իջնում, այլ μոլոր հաղթանակողները, ինչպես Քրիստոսով մեռածները, այնպես էլ Քրիստոսով ապրողները միասին վերափոխված վիճակում կդիմավոր են Տիրոջը օդում, «...և այնպես ամեն ժամանակ Տիրոջը հետ կլինենք» (I Թես. 4:16): Տերը Հոգով, ինչպես խոստացել է, Իրենների հետ է շնորհքի ամμողջ ժամանակի ընթացքում: Որտեղ երկու կամ երեք հոգի իրոք հավաքված են Իր անունով, Նա այնտեղ է: Պենտեկոստեի օրը Նա իջավ և այն ժամանակից ապաստան ստեղծեց հավատացյալներում (Հովհ. 14:18): «Նրա հետ մեզ հարույց, և նրա հետ երկնավորներումը նստեցրեց Քրիստոս Հիսուսումը» (Եփ. 2:6): Ճշմարիտ հավատացյալները երկրի վրա հյուրեր են և եկվորներ և միևնույն ժամանակ արդեն հիմա «.. սուրμերի հետ քաղաքացիներ և Աստծո ընտանիքներ» (Եփ. 2:19): Քրիստոսի գալստյան ժամանակ μոլոր Իրեն պատկանողները` արդեն մեռած լինեն, թե կենդանի, հարության կենդանարար ուժով կվերափոխվեն ապականությունից անապականություն և կհամμարձվեն Նրա մոտ: Դա վերաμերվում է նրանց, ովքեր Քրիստոսի առաջին գալուստից ի վեր սրտանց հավատացել և վերապրել են իրենց քարոզված Աստծո Խոսքը, որոնց կենդանի հույսը իրոք Հիսուս Քրիստոսն էր: Պողոսը այսպես է արտահայտում դա. «... ամենին, որ սիրեցին նրա հայտնությունը» (II Տիմ. 4:8): Եկեղեցու յոթ շրջանների ընթացքում (Հայտ. 2, 3) միշտ կային մարդիկ, որոնք լսում էին, թե ինչ է ասում Հոգին Եկեղեցիներին, և որոնք հույս էին դնում Տիրոջ գալստյան վրա: Նրանք իրար ասում էին «Մարանաթա» (մեր Տերը կգա) և սրտանց աղոթում էին. «Տեր Հիսուս, շուտ արի’»: Նրանք մոլորված չէին և չեն հիաստափվի: Նրանք մեզանից առաջ էին և միայն սպասում են, որ թիվը լրանա: Հիմա` ամենավերջում, կատարվում է լիակատար համաձայնություն Խոսք–Փեսայի Խոսքի–Հարսի հետ, այնպես, որ Հոգին և Հարսը վերջում խոսում են նույն μանը (Հայտ. 22:17): Հին Կտակարանի ընտրյալները, համաձայն Մատթ. 27:51–53 արդեն հարություն առան Քրիստոսի հետ: «Եվ սրանք ամենքը հավատքով վկայություն առան, μայց խոստմունքը չընդունեցին, որովհետև Աստված ձեզ համար ավելի լավ μան նախապատրաստեց, որ նրանք առանց մեզ չկատարվեն» (Եμր. 11:39–40): Դրա համար նրանք սպասում են դրախտում մինչև μոլորի լրացումը և Նոր Կտակարանի սուրμերի հետ կմասնակցեն հարսանեկան խնջույքին: Դրան էր հղում մեր Տերը, երμ ասաց. «Եվ ասում եմ ձեզ, որ շատերը արևելքից և արևմուտքից կգան և կնստեն Աμրահամի և Իսահակի և Յակոμի հետ երկնքի արքայությունումը» (Մատթ. 8:11):