«Որովհետև ստեղծվածների եռանդալից ակնկալությունը Աստծո որդկանց հայտնությանն է սպասում: ...Եվ ոչ միայն նրանք, այլ ինքներս էլ, որ հոգու առաջին պտուղներն ունենք, մենք էլ մեր անձերում հառաչում ենք` որդեգրությանն սպասելով, այսինքն մեր մարմնի ազատությանը» (Հռոմ. 8:23): Ծննդոց 1:27 կարդում ենք. «Եվ Աստված ստեղծեց մարդը իր պատկերովը. Աստծո պատկերովը ստեղծեց նրան»: Դա հոգևոր–- մարմնավոր պատկեր էր: Հետագայում նա ստացավ այդ հողեղեն–մսեղեն մարմինը, ինչպես գրված է. «Եվ Եհովա Աստվածը հողի փոշուցը շինեց մարդը...» (Ծն. 2:7): Այդ մսեղեն մարմնում տեղի ունեցավ մարդու անկումը: Դրա համար հարկ էր, որ Աստված, որը Ինքը հենց Հոգին է, դառնար մարդ Որդու մեջ, որպեսզի մեզ գնի և վերադարձնի սկզբնական հոգևոր–մարմնավոր Աստծո կերպ արը. «Որովհետև, նրանց, որ առաջուց ճանաչեց, առաջուց էլ սահմանեց իր Որդու պատկերին կերպարանակից լինելու...» (Հռոմ. 8:29): «Առաջին մարդը երկրիցն է` հողեղեն, բայց երկրորդ մարդն է Տերը երկնքից:Ինչպես հողեղենը, այնպես էլ հողեղենները և ինչպես երկնավորը, այնպես էլ երկնավորները: Եվ ինչպես հողեղեն պատկերը հագանք, երկնավորի պատկերն էլ պիտի հագնենք» (I Կոր. 15:47–49): Իրական հավատացողների նպատակն ու ձգտումը ամենասկզբից եղել է` լինել առաջին հարության, կերպարանափոխման և հափշտակման մասնակից: «Որովհետև հույսով փրկվեցանք, բայց հույսը, որ տեսնում է հույս չէ...» (Հռոմ. 8:24): Գողգոթայում կատարված քավարար զոհի միջոցով մարդուն վերադարձվեց կարողությունը, որը նա ուներ մեղանչելուց առաջ, բացառությամբ կերպարանափոխությունը, որը դեռ առջևում է: Դրան էր ձգտում և Պողոսը, ասելով. «Որ ճանաչեմ նրան` և նրա հարության զորությունը` և նրա չարչարանքին մասնակից լինելը, նրա մահվան մասնակից լինելով, որպեսզի մեռելների հարությանը հասնեմ» (Փիլ. 3:10–11): Ինչքանով ճշմարիտ է այն փաստը, որ հողեղեն մարմինը դնում են դագաղի կամ գերզմանի մեջ այնքանով էլ ճշմարտապես կհարուցանի հոգևոր մարմինը: Ճիշտ այդպես էլ կկերպարանափոխվեն և կստանան հարուցյալ մարմին ճշմարիտ հավատացյալները, որոնք դեռ կենդանի են երկրի վրա, Տիրոջ գալստյան ժամանակ: «Սիրելիներ, հիմա Աստծո որդիք ենք, և տակավին հայտնված չէ թե ինչ պիտի լինենք, բայց գիտենք, թե երբ որ նա կհայտնվի, նրան նման կլինենք» (I Հովհ. 3:2): Հիսուս Քրիստոսը, Աստծո Որդին, որը խաչվեց և գերեզմանի մեջ դրվեց, երրորդ օրը մարմնով հարություն առավ: Դրանից հետո նա քառասուն օր իր աշակերտների հետ էր. ուտում և խմում էր իրենց հետ և սովորեցնում էր Աստծո Արքայության մասին (Ղուկ. 24:36–49, Գործք. 1:3): «Եվ նրանց հանեց մինչև Բեթանիա և իր ձեռքերը բարձրացրեց և օրհնեց նրանց: Եվ եղավ, որ նա նրանց օրհնելիս ջոկվեց նրանցից և վերանում էր երկինքը» (Ղուկ. 24:50–51): «... և մի ամպ վեր առավ նրան նրանց աչքերից: Եվ դեռ որ նրանք աչքերը ուղղած մտիկ էին տալիս դեպի երկինքը նրա գնալիս, ահա երկու մարդիկ երևցան նրանց սպիտակ հանդերձներով, որ և ասեցին. Ով Գալիլեացի մարդիկ, ի՞նչ եք կանգնել և մտիկ եք անում դեպի երկինքը. այս Հիսուսը, որ ձեզանից վերացավ երկինքը այնպես կգա, ինչպես նրան տեսաք երկինքը գնալիս (Գործք. 1:9–11): Ինչպես հիշատակվեց, Հիսուս Քրիստոսի գալուստը կլինի ոչ թե բարեպաշտ երևակայություն, այլ մեծ իրադարձություն, տեսանելի նշաններով զուգորդված: Եվ դառը իրականություն կդառնա այն, ինչ գրված է Ղուկ. 17:34–36. «...նույն գիշերում երկու հոգի մեկ մահիճի մեջ կլինեն, մեկը կառնվի և մյուսը կթողվի: Երկու հոգի միասին աղալու վրա կլինեն, մեկը կառնվի և մյուսը կթողվի»: