Աստծո բարկությունը թշնամիների վրա թափելուց հետո կկատարվի այն, ինչ կանխատեսեց Զաքարիա մարգարեն. «Եվ նրա ոտները կանգնած կլինեն այն օրը Ձիթենեաց սարի վրա...» (14:4): Այդ անգամ Նա մենակ չի գա, այլ, ինչպես գրած է հաջորդ համարում. «...և պիտի գա իմ Տեր Աստվածը բոլոր սուրբերը քեզ հետ» (14:5): Հարսանյաց խնջույքը երկնքում անցավ և հիմա սպասվում է Հազարամյա Թագավորության սկիզբը: Բայց մինչ դրա կատարվելը պետք է գա արդարացումը և հատուցումը: «Եվ ազգերը բարկացան և եկավ քո բարկությունը, և մեռելների ժամանակը որ դատվին. և որ վարձքը տաս քո ծառա մարգարեներին և սուրբերին, և քո անունից վախեցողներին` փոքր երին և մեծերին. և երկիրն ապականողներին ապականես» (Հայտ. 11:18): Քանի որ եկեղեցու տարբեր շրջաններում ազդարարվում էր տարբեր բաներ, ապա հարկ է պարզաբանել, թե ինչն է իրական Աստծո առջև և փրկվածների մեջ: Այդ դատը նշանակում է ոչ թե դատապարտություն, այլ աստվածային արդարացում: Այն ժամանակ բոլոր Նոր Կտակարանի հավատացյալների համար կկատարվեն Սուրբ Գրքի հետևյալ դրվագները. «Որովհետև մենք ամենս պետք է հայտնի լինենք Քրիստոսի ատյանի առաջին, որ ամեն մեկն ընդունի իր մարմնովն ինչ որ գործեց` թե բարի, և թե չար: «Բայց դու ինչո՞ւ համար ես դատում քո եղբորը, կամ ինչո՞ւ ես քո եղբորը անարգում. որովհետև ամենս Քրիստոսի ատյանի առաջին պիտի կանգնենք: Որովհետև գրված է` Ես կենդանի եմ, ասում է Տերը, որ ամեն ծունկ ինձ պիտի կրկնվի և ամեն խոստովան լինի Աստծուն: Ուրեմն մեզանից ամեն մեկն իր անձի համար պիտի հաշիվ տա Աստծուն» (Հռոմ. 14:10–12): Մինչև կատարելության հասած արդարները կարողանան դատել և կառավարել Դատավորի և Թագավորի հետ, նրանք պետք է արդարացում ստանան և պսակադրվեն: Տեղի կունենա տարբեր պսակների բաժանում. պարծանքի պսակը (I Թես. 2:19), արդարության պսակը (II Տիմ. 4:8), փառքի պսակը (I Պետ. 5:4), կյանքի պսակը (Յակ. 1:12, Հայտ. 2:10) և այլն: Դան. 7:26–ում կարդում ենք. «Բայց ատեանը պիտի նստէ...»: Նույնպես Հայտ. 20:4–ոիմ գրված է. «Եվ տեսա աթոռներ և նրանց վրա նստեցին. և դատավորություն տրվեցավ նրանց...», չէ՞ որ հաղթողներին խոստմունք էր տրված. «Ով որ հաղթում է, կտամ նրան, որ ինձ հետ նստի իմ աթոռի վրա» (Հայտ. 3:21): Նրանք ոչ միայն թագավորներ կլինեն Թագավորի հետ Հազարամյա Թագավորությունում իշխելով ազգերի վրա, կունենան մասնակցություն դատում: Պողոսը գրում է. «Կամ թե չգիտե՞ք որ սուրբերը աշխարհքս կդատեն: ... Չգիտե՞ք որ մենք հրեշտակներին կդատենք» (I Կոր. 6:2,3): Ենովքը մարգարեացավ. «Ահա Տերը եկավ իր բյուրավոր սուրբերովը, որ դատաստան անե ամենին, և նրանց ամբարիշտներին հանդիմանե իրանց արած բոլոր ամբարիշտ գործերի համար (Յուդա 14–15): Մատթ. 25:31–32–ում գրված է. «Եվ երբոր մարդի Որդին իր փառքովը կգա և ամեն սուրբ հրեշտակները նրա հետ, այն ժամանակ կը նստի իր փառաց աթոռի վրա, և ամեն ազգերը կժողովվեն նրա առաջը և նա նրանց կբաժանի իրարից, ինչպես հովիվը բաժանում է ոչխարներին այծերիցը»: Եսայիա մարգարեն նույնպես նկարագրում է այդ դատը. «Եվ նա պիտի դատէ հեթանոսների մեջ, և խրատե շատ ազգերին, և նրանք կձուլեն իրանց սուրերը խոփեր, և իրանց նիզակները` յոտոցներ» (Ես. 2:2–5): Համարյա նույն բառերը կարելի է կարդալ Միքիայի 4:1–5–ի մեջ: Ինչ վերաբերում է Իսրայել ժողովրդին, ապա գրված է. «Եվ այնպես պիտի լինի որ Սիոնի մնացածը և Երուսաղեմի մնացորդը սուրբ պիտի կոչվին. ամենքը որ գրված են կյանքի համար Երուսաղեմումը» (Ես. 4:3): Կարդարացվեն ոչ միայն նրանք, ովքեր կմնան կենդանիների մեջ, այլ և բոլոր նրանք, ովքեր մեծ նեղության ժամանակ կսպանվեն Հիսուսի վկայության համար. «Եվ տեսա ... նրանց հոգիքը, որ գլխատվել էին Հիսուսի վկայության համար և Աստծո խոսքի համար, և նրանց որ չերկրպագեցին գազանին և ոչ էլ նրա պատկերին, և նրա դրոշմը չառան իրանց ճակատի և ոչ էլ իրանց աջ ձեռքի վրա, և սրանք կենդանացան և Քրիստոսի հետ թագավորություն արին հազար տարի» (Հայտ. 20:4): Եվ նրանք կլինեն Հազարամյա Թագավորությունում: Չնայած, որ նրանք մասնակից չեն լինի Գառի հարսանյաց ընթրիքին, բայց հարություն կառնեն մինչև Հազարամյա Թագավորության սկիզբը և առաջին հարության մասնակից են հանդիսանում: Այդ առիթով էլ գրած է II Տիմ. 4:1–ում. «Արդ այս վկայությունը դնում եմ Աստծո և Տեր Հիսուս Քրիստոսի առաջին, որ դատելու է կենդանիներին և մեռելներին իր հայտնությունումը ու թագավորությունումը »: «Իսկ մեռելների մնացյալները չկենդանացան, մինչև որ հազար տարի լրանա: Սա առաջի հարությունն է: Երանելի և սուրբ է, որ բաժին ունի առաջին հարության մեջ. սրանց վրա իշխանություն չունի երկրորդ մահը, այլ Աստծո և Քրիստոսի քահանաներ կլինեն և նրա հետ կթագավորեն հազար տարի» (Հայտ. 20:5–6): Այն ժամանակ կկատարվի այն, ինչ Տերը արտահայտեց երդումով. «Ինձանով երդում արի, իմ բերանից արդարության խոսք դուրս եկավ և ետ չի դառնալ, որ ինձ պիտի կրկնվի ամեն ծունկ և ամեն լեզու երդում անե: Միմիայն Տերովը կա ինձ համար արդարություն և զորություն, պիտի ասե. նրա մոտ պիտի գան և ամաչեն բոլոր նրա դեմ բորբոքվածները» (Ես. 45:23–24): Հետևյալ երկու դրվագները նույնպես դրան են վերաբերում. «Եվ երկրպագեն նրան Աստծո բոլոր հրեշտակները» (Եբր. 1:6): «Որ Հիսուսի անունովը կրկնվի ամեն ծունկ երկնավորների և երկրավորների և երկրի տակ լինողների, և ամեն լեզու դավանի, թե Հիսուս Քրիստոսը Տեր է Հոր Աստծո փառքի համար» (Փիլ. 2:10–11): Այն ժամանակ կուրախանան բոլորը, ովքեր հավատացին Քրիստոսին. «Երբոր կգա, որ փառավոր լինի իր սուրբերումը և զարմանալի՝ բոլոր հավատացյալներումը» (II Թես. 1:10): Երախտագիտությամբ լցված, մենք կմիաձուլվենք փառաբանությամբ և գովաբանությամբ 24 երեցների, չորս կենդանիների և հրեշտակների հետ, «որ մեծ ձայնով ասում էին. Արժանի է մորթված Գառն առնելու և զորություն, և հարստություն, և իմաստություն, և կարողություն, և պատիվ, և փառք, և օրհնություն: Եվ ամեն ստեղծված, որ երկնքում է, և երկրի վրա, և երկրի տակ, և ծովումը, և նրանք ամենը որ նրա մեջ են, լսեցի որ ասում էին. Աթոռի վրա նստողին և Գառին լինի օրհնությունը, և փառքը, և կարողությունը հավիտյանս հավիտենից» (Հայտ. 5:12–13): «Սուրբ, սուրբ, սուրբ Տեր Աստված ամենակարող, որ էր, որ է, և որ գալու է» (Հայտ. 4:8): Այս վերջին համարում երևում է, որ Տերը այլևս չի կոչվում Մարդու Որդի, այլ Ամենակարող Աստված: Եսայի մարգարեն կանխատեսեց այդ հետևյալ խոսքերով. «Եվ այն օրն ասելու են, ահա մեր Աստվածը, որին մենք հուսացել ենք, և նա մեզ փրկեց. Եհովան է սա, որին հուսացել ենք, ուրախանալու և ցնծալու ենք նրա փրկությունովը» (Ես. 25:9):