Նա, ով ճանաչում է Աստծո Խոսքն ու գործը անցյալում, իրավացիորեն Նրանից կսպասի ինչ–որ գերբնական բան: Ինքս հաստատապես համոզված եմ, որ Աստված մեր սերնդի մեջ օգտագործել է մի մարդու՝ մեծ արթնություն սկսելու համար: Այդ արթնության արձագանքները հասնում են մինչև այսօր: Այդ ծառայությունը սկսվել է 1946 թվականի մայիսի յոթին, այսինքն՝ այն ժամանակ, երբ Ուիլյամ Մարրիոն Բրանհամը ստացավ իր առանձնահատուկ կոչումը: Նրա հավաքույթներին կատարվեցին զորավոր բաներ, որոնք բոլոր ներկաները կարողացան տեսնել սեփական աչքերով. կույրերը տեսնում էին, անդամալույծները՝ քայլում, համրերը՝ խոսում, խուլերը՝ լսում: Անթիվ այդպիսի իրադարձությունների մասին գրված են «Աստծո կողմից ուղարկված մարդը» գրքում, որը հրատարակվել է 1950 թվականին «Voice of Healing» ամսագրի հրատարակիչ Գորդոն Լինդսեյի կողմից, ինչպես նաև 1952 թվականին հրատարակված Յուլիուս Շտադսկլեվի «A prophet visits South Africa» և Արիզոնայի Թուսոնում բնակվող Փիրի Գրինի «The Acts of the prophet» գրքերում և ուրիշ շատ հրատարակություններում: Այնտեղ պատմվում է, որ նույնիսկ քաղցկեղով հիվանդները, որոնք, ըստ բժիշկների, անհույս վիճակում էին, բժշկվեցին: Նաև եղան արտասովոր հրաշագործություններ: Երկար տարիների ընթացքում ԱՄՆ–ի մամուլը պատմում էր այդ հավաքույթների մասին: Տարբեր կրոնական ամսագրեր, ինչպես «Herald of Hope»–ը Չիկագոյում, «The Voice of Healing» –ը Դալլասում (որ հետո վերանվանվեց «Christ for the Nations») և շատ ուրիշ ամսագրեր նորից ու նորից գրում էին այդ բացառիկ ծառայության և դրա արդյունքների մասին: Այս հոգևոր արթնության իրական փայլատակումը տեղի ունեցավ այն ժամանակ, երբ դեռ աստվածային բժշկությունը քարոզող ավետարանիչները, որոնք հետագայում համաշխարհային ճանաչում ձեռք բերեցին, դեռ չկային ասպարեզում: Նրանք, ովքեր սկսել են իրենց ծառայությունը քառասունական թվականների վերջում, հիսունական թվականներին և վաթսունականների սկզբում, մեծ մասամբ ազդվել են Ուիլյամ Բրանհամի հավաքույթներից: Բնականաբար, նրանք այսօր դա չեն գիտակցում և նախընտրում են պատմել պատմություններ, որոնք ունկնդիրների վրա մեծ տպավորություն կթողնեն: Ես ինքս էլ, լինելով այդ բազմաթիվ ականատեսներից մեկը, ապրել եմ Աստծո գերբնական զորությունը, որը գործում էր Աստծո այդ մարդու ծառայության միջոցով: Տպավորությունը, որ ինձ վրա թողեցին իմ տեսածներն ու լսածները, աննկարագրելի է և ինձ հետ կմնա մինչև կյանքիս վերջը: Իր մեջ եղած զանազանության պարգևի միջոցով կարող էր հազարավոր մարդկանց ասել, թե ովքեր էին նրանք, որտեղից էին գալիս, ինչ հիվանդություն ունեին, նույնիսկ նրանց կյանքի իրադարձությունները տեսիլքով ցույց էին տրվում նրան: Այդ բոլոր տարիների ընթացքում իր տեսածներից ոչ մեկը սխալ դուրս չեկավ, անկախ նրանից, թե որ քաղաքում, որ երկրում և մայրցամաքում էր նա ծառայում: Երկու առանձնահատուկ գծեր են տարբերում մարգարեին և նրա ծառայությունը: Առաջին, այն, ինչ նա կանխատեսել է, պետք է կատարվի (2 Օրինաց 18:20–22), երկրորդ, Աստծո մասին նրա ուսմունքը պետք է համապատասխանի Սուրբ Գրքին: Երբ մարգարեն ասում է մի բան, և դա կատարվում է, բայց նա մարդկանց մղում է պաշտել օտար աստվածների, դա միայն ժողովրդին փորձելու համար է (2 Օրինաց 13:2–6): Ճշմարիտ մարգարեն պետք է դավանի Աբրահամի, Իսահակի և Հակոբի Աստծուն որպես միակ ճշմարիտ Աստծո: Որպես Մարդու Որդի, Հիսուսն այն Մարգարեն էր, որի մասին հայտնել էր Մովսեսը (2 Օրինաց 18:15–19, Գործք 3:22, 23): Դրա համար նախ Նա տեսնում էր, թե ինչ էր անում Հայրը, հետո Ինքն էլ էր նույնը անում (Յովհ5:19): Երբ Հիսուսն առաջին անգամ տեսավ Պետրոսին, նրան ասաց. «Դու Սիմոնն ես, Հովնանի որդին» (Յովհ. 1:42): Նաթանայելին, որին նույնպես չէր ճանաչում, ասաց. «Փիլիպոսը դեռ քեզ չկանչած՝ ես տեսա քեզ, որ թզենու տակ էիր» (Յովհ. 1:48): Նաթանայելի հիացմունքը տեսնում ենք նրա պատասխանի մեջ: Հակոբի ջրհորի մոտ կանգնած կինը նույնպես զարմացավ, երբ Տերը նրան ասաց. «...քանզի դու հինգ ամուսին ես ունեցել, և նա, ում հիմա ունես, քո ամուսինը չէ» (Յովհ. 4:18): Հիսուսը գիտեր նույնիսկ նրանց սրտերն ու մտքերը և ամենագաղտնի բաները հայտնի էին Նրան: Բայց հենց այդ մարգարեական ծառայության պատճառով դպիրներն ու փարիսեցիները Նրան կոչեցին «Բեեղզեբուղ» և համարեցին գուշակ կամ մտքեր կարդացող: Աստծո կողմից ուղարկված այս հասարակ մարդը՝ Ուիլյամ Բրանհամը անընդհատ վկայակոչել է սուրբգրային այն հատվածները, որոնք քիչ առաջ նշեցինք: Քարոզչությունից և ապաշխարության կոչից հետո նա աղոթում էր հիվանդների համար: Նա սպասում էր, որ իրեն տեսիլքով ցույց տրվի այն, ինչ Աստված ուզում էր անել: Միայն դրանից հետո էր նա խոսում և գործում: Նրա հարյուրավոր քարոզները ձայնագրվել են և զորավոր վկայություն են բոլոր նրանց համար, ովքեր ուզում են համոզվել այստեղ ասվածների ճշմարտացիության մեջ: Ինչպես նա հաճախ նշել է, բազմաթիվ անգամ աղոթքի ժամանակ տեսել է գերբնական Լույս, որն իջնում էր որոշ անձանց վրա, ում համար աղոթում էր: 1950 թվականի հունվարի 24–ին «Հյուսթոն Կոլիզեում» –ում տեղի ունեցող մեծ հավաքույթներից մեկի ժամանակ մի անհավատ ֆոտոթղթակից, որը քննադատողների շարքում էր, մի քանի լուսանկարներ արեց: Այդ լուսանկարները պետք է հրապարակվեին մի հոդվածում, որի նպատակն էր խայտառակել Աստծո մարդուն: Ո՞վ կարող է պատկերացնել այս լուսանկարչի զարմանքը, երբ նա միակ հաջողված լուսանկարի վրա հայտնաբերեց Բրանհամ եղբոր գլխավերևում եղած կրակի սյունը: Սուրբ Գրքում հաճախ ենք կարդում գերբնական Լույսի հայտնության մասին: Եզեկիել մարգարեն այն անվանում էր «Տիրոջ փառքը», որը նրան բազմաթիվ անգամ է հայտնվել (Եզեկ. 1:28, 3:12,23, 10:4,18 ): Դամասկոսի ճանապարհին Սավուղը շլացավ այդ Լույսից և ընկավ գետնին: Որպես հրեա հավատացյալ, նա գիտեր, թե ինչ է դա և հարցրեց. «Ո՞վ ես Դու, Տեր»: Ահա նրա ստացած պատասխանը. «Ես Հիսուսն եմ, որին դու հալածում ես» (Գործք 26:15): Իսրայելի ճամփորդության ժամանակ ցերեկները ժողովրդին առաջնորդում էր գերբնական ամպը, գիշերները՝ գերբնական Լույսը (Նէեմ. 9:19): Աստված Լույս է և ապրում է անմատույց Լույսի մեջ (1 Տիմ. 6:16): Հիսուսն այս աշխարհ եկավ որպես Լույս ( Յովհ. 1:4–9): 1963 թվականի փետրվարի 28–ին այդ գերբնական ամպը իջավ Արիզոնայում, Թուսոնի հյուսիսում գտնվող լեռների վրա, ճիշտ այն վայրում, որտեղ գտնվում էր Աստծո մարդը: Շատ մարդիկ տեսան այդ ամպը: Մեծ քանակությամբ այդ արտասովոր երևույթի լուսանկարներ ուղարկվեցին Թուսոնում գտնվող Արիզոնայի համալսարանի «Institute of Atmoshperic Physics» –ի ղեկավարին: Այդ իրադարձության ժամանակ Ուիլյամ Բրանհամին ասվեց, որ վերադառնա ՋԵֆերսոնվիլում գտնվող իր եկեղեցին՝ Հայտնության 7 կնիքների վերաբերյալ քարոզելու: 7 օր անընդմեջ, 1963 թվականի մարտի 17–ից 24–ը այդ գերբնական Լույսը ամեն կեսօրից հետո գալիս էր այն սենյակը, ուր նա գտնվում էր (այդ մասին ասել է Ուիլյամ Բրանհամը), և այն կնիքը, որի մասին պետք է խոսեր այդ երեկոյան, նրան բացվում էր: Հաշվի առնելով այդ բազմաթիվ անսովոր գերբնական հաստատումները՝ դժվար է հասկանալ, թե ինչու նրանք, ովքեր իրենց համարում են «այս ժամի Աստծո մարդ» կամ «վերջին ժամանակվա մարգարե» և ուրիշ նման բաներ, չեն հասկանում այն, ինչ կատարել է Աստված: Արդեն իսկ 1933 թվականի հունիսի 11–ին, երբ Ուիլյամ Բրանհամը մկրտական եկեղեցու երիտասարդ քարոզիչ էր, Օհայո գետում Աստվածաշնչին համապատասխան մկրտություն էր կատարում: Մկրտությանը ներկա էին մոտ 4000 հոգի, և հարյուրավոր հավատացյալներ մկրտվեցին: Երբ նա պատրաստվում էր մկրտել 17–րդ մարդուն, հանկարծ նրա գլխավերևում հայտնվեց այդ գերբնական Լույսը և մի զորավոր ձայն ասաց. «Ինչպես Հովհաննես Մկրտիչը ուղարկվեց Քրիստոսի առաջին գալուստը պատրաստելու համար, դու կուղարկվես մի պատգամով, որը կպատրաստի Նրա երկրորդ գալուստը»: Սրանք նրա ծառայության ընթացքում կատարված արտասովոր իրադարձություններից միայն մի քանիսն են: Երբ հանդիպում ենք այնպիսի բաների, որոնց վրա ոչ մի մարդ չէր կարող ազդեցություն ունենալ, քանզի Տերն է Իր գերիշխանությամբ կատարել դրանք, չենք կարող այլևս չեզոք մնալ, այլ պետք է որոշում ընդունենք: Անտարբերությունը ոչ ոքի օգուտ չի բերի, որովհետև այն, ինչ կատարում է Տերը, կատարվում է առանձնահատուկ նպատակի համար: Արդյո՞ք Տիրոջ եկեղեցին այսօր գտնվում է նույն վիճակում, ինչ որ Իսրայելի ժողովուրդը այն ժամանակ, երբ Տերը՝ խոստացված Մեսիան, քայլում էր երկրի վրա: Բոլորը շարունակում էին իրենց պաշտամունքները այնպես, կարծես Տերը ոչ մի առանձնահատուկ բան չի արել: Մի քանիսը, ովքեր գիտեն Աստվածաշունչը, նույնիսկ հարցնում են. «Չպե՞տք է առաջ Եղիան գար: Չպե՞տք է մարգարեն գար»: Պատասխանը նույնն է, ինչ, որ այն ժամանակ. «Բայց ձեզ ասում եմ, Եղիան արդեն եկել է, և նրան չճանաչեցին, այլ ինչ, որ ուզեցին, նրան արեցին» (Մատթ. 17:12 ): Եթե դա ճիշտ է (իսկ դա ճիշտ է), որ Աստված մեր ժամանակներում ուղարկել է մի մարդու, և մենք չենք ճանաչել Նրա շնորհքի այցելության օրը, ուրեմն ակնհայտ է, որ մենք անցել ենք մեր փրկության համար կատարված իրադարձությունների կողքից: Դրա պատճառով չպե՞տք է ամենայն անկեղծությամբ քննենք Սուրբ Գիրքը, մինչև իրոք գտնենք Աստծո պատգամը այս ժամանակի համար: Ինչպես միշտ, հիմա էլ կարող է կատարվել այն, ինչ եղել է անցյալում. եկեղեցիները, հավատացյալների համայնքները և ողջ հոգևորականությունը կշարունակեն գնալ իրենց սեփական ճանապարհներով, իսկ Աստծո գործը կհամարեն, որպես անցանկալի փոփոխություններ բերող: Եվ նույնիսկ այն կհամարեն թշնամու գործ և մի կողմ կթողնեն: Քանի որ Ուիլյամ Բրանհամը չէր պատկանում որևէ կազնակերպության, նա մերժվեց բոլոր կազմակերպությունների կողմից, ինչպես առաջվա մարգարեները: Բոլոր «ճամբարներում» շատ քչերը ընդունեցին նրան, որպես Աստծո ճշմարիտ մարդու: Որպես Աստծո Խոսքն ունեցող մարգարե, նա չէր կարող պաշտպանել որևէ կրոնական ուղղություն, այլ պետք է մնար Սուրբ Գրքի սահմաններում: Ինչպես Պողոսը և մյուս առաքյալները նա նույնպես սովորեցնում էր, որ Աստված հայտնվեց, որպես Հայր երկնքում, հետո երկրի վրա հայտնվեց Որդու մեջ և հիմա Սուրբ Հոգով բնակվում է փրկագնվածների մեջ: 1Տիմ. 3:16 համարում գրված է. «Աստվածապաշտության խորհուրդը հայտնապես մեծ է. Աստված մարմնի մեջ հայտնվեց, Հոգով արդարացավ, երևաց հրեշտակներին, քարոզվեց հեթանոսներին, հավատքով ընդունվեց աշխարհում և փառքով համբարձվեց»: Նույնիսկ այն ավետարանիչները, որոնք ներշնչվել և օրհնվել են Աստծո այս հասարակ մարդու ծառայությամբ, իրականում չհասկացան թե ինչումն է էությունը: Դա վերաբերում է նաև այն եկեղեցիներին, որոնք ժամանակին իր ծառայությունից մեծ օգուտներ ստացան: Ինչպես բոլոր ժամանակներում, այնպես էլ հիմա միայն մի փոքր խումբ հասկացավ, որ Աստված մեզ ցույց տվեց Իր փրկության ծրագիրը: Ճշմարիտ հավատացյալները կընդունեն խոստացված Խոսքը, որովհետև նրանք խոստումի զավակներ են (Գաղատ. 4:28) և կստանան Հոր խոստումը (Գործք1:4): Հիմա իշխում է նույն հոգևոր վիճակը, որը կար Քրիստոսի առաջին գալստյան ժամանակ: Այն ժամանակվա գործող հոգևորականությունը տարբեր շարժառիթներից դրդված փորձում էին ինչ–որ բան գտնել Քրիստոսի դեմ: Հիմա էլ նույն բանն է կատարվում: Օրինակ, վերցնում են ինչ–որ մեջբերում «Եկեղեցու յոթ շրջանների վերաբերյալ շարադրանք» գրքից և մեղադրանքով ասում, որ 1977 թվականին համաշխարհային համակարգերի վերջը չեկավ, ոչ էլ սկսվեց հազարամյա թագավորությունը: Մինչդեռ կարելի էր դա ստուգել անձամբ՝ լսելով և համեմատելով բնօրինակ քարոզի ձայնագրությունը՝ համոզվելու համար, որ Բրանհամ եղբայրը երբեք այդպիսի բան չի ասել: Ցավոք սրտի, այդ գրքում գտնում ենք հատվածներ, որոնք չեն համապատասխանում բնօրինակ քարոզին: Անհասկանալի է, թե ինչու խելացի մարդիկ ոչ մի ջանք չեն գործադրում՝ գտնելու համար այն, ինչ իրոք ասվել է: Նույնիսկ այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, որ վերը նշվածը և ուրիշ շատ բաներ, որոնք սխալմամբ վերագրվել են նրան, դիտավորյալ են տարածում, որպեսզի հնարավորին չափ շատ մարդկանց սարսափեցնեն: Բայց նա, ով կանխակալ կարծքիներ չունի և գոնե մի քիչ Աստծո վախ ունի, անպայման կհաստատի, որ այս մարդը հայտնությամբ խորապես հասկացել էր Սուրբ Գիրքը և Խոսքի մեջ թաքնված խորհուրդները բացվել են նրան: Մենք անչափ գոհանում ենք Աստծուց դրա համար: Գուցե այս պարզ շարադրանքի միջոցով Տերը դեռ կկարողանա կանգնեցնել մի քանիսին, ովքեր գնում են իրենց սեփական ճանապարհներով և զբաղված են անօգուտ ծրագրերով: Այնժամ այլևս չեն պայքարի այն բանի դեմ, որ Աստծուց է, այլ իրենք էլ կդառնան վերջին ժամանակների համար Նրա ծրագրի մի մասը: Սա վերաբերում է բոլոր նրանց, ովքեր մերժել են Աստծո կողմից հաստատված ծառայությունը և հավատացել են սուտ լուրերի վրա հիմնված փաստարկներին: Իսկ նրանք, որ մի կողմից վկայակոչում են Ուիլյամ Բրանհամին, բայց մյուս կողմից տարածում են ոչ սուրբգրային վարդապետություններ, Սուրբ Գրքի և Պատգամի մեկնություններ, միայն վնասել են Աստծո գործին, թեև կարծում էին, թե նպաստել են դրան: Ես խնդրում եմ բոլոր նրանց, ովքեր իրենց տրամադրության տակ ունեն Ուիլյամ Բրանհամի քարոզները, քննել դրանք Սուրբ Գրքի լույսի տակ, ուսուցումը քննել Աստծո Խոսքով և անել այդ առանց որևէ բան կոնտեքստից հանելու: Ոչ ոք չպետք է հենվի սեփական հասկացողության կամ ուրիշի կարծիքի վրա: ՄԵնք բոլորս ուզում ենք գործել Բերիայի հավատացյալների նման. «Բերիայի հավատացյալներն ավելի ազնիվ էին, քան նրանք, որ Թեսաղոնիկեում էին, որոնք Խոսքն ամենայն հոժարությամբ ընդունեցին և ամեն օր քննում էին Գրքերը, թե դա այդպե՞ս է» (Գործք17:11):