Ամենամեծ գանձը, որ կարող ենք պահել մեր ձեռքում, Աստծո գրավոր Խոսքն է, որովհետև երկինքն ու երկիրը կանցնեն, բայց Աստծո Խոսքը հավիտյան է մնում: Այս Խոսքի մեջ է Նա մեզ հայտնել մարդկության համար Իր կատարյալ ծրագիրը: Սկզբում ասված Խոսքը հայտնվեց մարգարեներին, հետո գրվեց: Ավելի ուշ Աստված օգտագործեց առաքյալներին, որոնք մեզ թողեցին իրենց վկայությունը: Այսպիսով, մեզ որպես ժառանգություն են տրվել Հին և Նոր Կտակարանները: Հին Կտակարանում գտնում ենք խորհրդապատկերներ, պատվերներ և խոստումներ, իսկ Նորում՝ զարմանալի տեղեկություններ այն մասին, թե ինչպես Սուրբ Գրքի համապատասխան հատվածները իրականացան ճշգրիտ կերպով, բառացիորեն: Նոր Կտակարանը սկսվում է մարգարեությունների իրագործումով: Հովհաննես Մկրտիչը խոստացված մարգարեն էր, մեր Տերը՝ խոստացված Փրկիչը: Ճշմարիտ հավատքը հիմնված է խոստացված Խոսքի վրա: Հիսուս Քրիստոսի ծնունդը, կյանքը, ծառայությունը, չարչարանքները և մահը, ամեն ինչ՝ մինչև Իր հարությունն ու համբարձումը իրականացան ճիշտ այնպես, ինչպես մարգարեների միջոցով նախապես ասվել էր: Աստված գրել տվեց պատմական իրադարձությունների ընթացքը հարյուրավոր և հազարավոր տարիներ առաջ: Պատմաբանները նկարագրում են իրադարձությունները դրանց կատարվելուց հետո, մինչդեռ Աստված վերջը գիտեր սկզբից առաջ, ահա թե ինչու ամեն բան կարող էր գրել նախօրոք: Ի՜նչ հրաշալի է այդ: Մեր Տիրոջ և Փրկչի առաջին գալստի ժամանակ իրականացան հարյուրից ավելի մարգարեություններ՝ սկսած Ծննդոց 3:15 համարում արված խոստումից, որը վերաբերում էր կնոջ սերնդին, ով պիտի ջախջախեր օձի գլուխը, մինչև Մաղաք. 3:1 համարում արված խոստումը, որտեղ գրված է, որ Տերը գալու է Իր սուրբ տաճարը: Անշուշտ, շատերը կզարմանային, եթե նշեինք Նոր Կտակարանի բոլոր այն հատվածները, որոնց մեջ վկայակոչված է Հին Կտակարանը՝ ասելով «Ինչպես գրված է», կամ «Ինչպես ասում է Գիրքը», կամ «Որպեսզի կատարվեն մարգարեների ասածները»: Ղուկաս 24–րդ գլխում հարուցյալ Քրիստոսը Էմմավուսի երկու աշակերտներին բացատրեց Սուրբ Գրքի այն բոլոր հատվածները, որոնք վերաբերում էին Իրեն՝ Մովսեսից մինչև մարգարեներ: Նույն բանը Նա կաներ այսօր: Նա ով ուզում է իմանալ Աստծո ծրագրերը, պետք է Աստվածաշնչի մեջ փնտրի համապատասխան խոստումները: Աստված ամեն բան անում է Իր Խոսքի համաձայն և ասում է մարդկանց. «Քանզի ՚Իմ խորհուրդներս ձեր խորհուրդները չեն ու Իմ ճամբաներս ձեր ճամբաները չեն՚ կ’ըսէ Տէրը: Հապա որչափ երկինքը երկրէն բարձր է, այնչափ Իմ ճամբաներս ձեր ճամբաներէն բարձր են, եւ Իմ խորհուրդներս ձեր խորհուրդներէն» (Եսայի 55:8,9): Բայց մենք կարող ենք աղաչել Տիրոջը, ինչպես մի ժամանակ ասել է Մովսեսը. «Եթէ Քու առջեւդ շնորհք գտայ, ինծի ցուցուր ուրեմն Քու ճամբադ...» (Ելից 33:13): Նա, ով իսկապես շնորհք է գտել Աստծո առջև, կճանաչի Աստծո ճանապարհները Իր ժողովրդի վերաբերյալ և մասնակից կլինի Աստծո գործին այս ժամանակներում: Մենք պետք է Սուրբ Գիրքը ուսումնասիրենք ավելի մանրամասն, քան երբևէ՝ իմանալու համար, թե ինչ է մեզ սպասում: Ակնհայտ է, որ բոլոր պաշտոնական և անկախ եկեղեցիները վկայակոչում են Սուրբ Գիրքը: Յուրաքանչյուրն ասում է. «Գրված է», բայց շատ հաճախ Խոսքը մեկնաբանում են իրենց ուզածի պես և այդպիսով աղավաղում, այսինքն Աստծո Խոսքը հանում են կոնտեքստից և սխալ օգտագործում: Այդ վիճակում Տերը գտավ Իր ժամանակի վարդապետներին: Առանց այդ գիտակցելու նրանք Աստծո ճշմարիտ Խոսքի զորությունը մերժել էին և մարդկանց հնազանդեցրել իրենց սեփական ավանդույթներին և ուսմունքներին: (Մարկ. 7:13) Սատանան չի ժխտում ո՛չ Աստծո գոյությունը, ո՛չ էլ Նրա խոսքը (Ղուկաս 4:1–13): Մինչդեռ նա ձգտում է Խոսքին տալ իր սեփական մեկնաբանությունը կամ կասկածի տակ դնել Աստծո Խոսքը: Կարելի է անընդհատ կրկնել «Գրված է, գրված է», կամ ոտքից գլուխ զարդարվել սուրբգրային համարներով, բայց չունենալ ոչ մի աստվածային հայտնություն և այդպիսով գտնվել Աստծո կամքից դուրս: Հայտնության և մեկնաբանության մեջ մեծ տարբերություն կա: Առաջինը գալիս է Աստծուց, մյուսը՝ սատանայից, մեկը կյանք է բերում, մյուսը՝ մահ: Այնքան ժամանակ, քանի դեռ Ադամն ու Եվան հավատում էին Աստծո Խոսքին և գործում Խոսքի համաձայն, հավիտենական կյանք ունեին: Բայց երբ լսեցին առաջին օձի մեկնությունը, նետվեցին մահվան մեջ (Ծննդոց 3): Շատերն են լքել Կյանքի Ծառը հանուն կարծեցյալ «գիտության»: Նրանք իրենց իմաստուն են կարծում, բայց հոգևորապես մեռած են և հեռացած Աստծո Խոսքից և այդպիսով՝ հեռացած Աստծուց: Ինչպես ասվում է 2 Տիմ. 3:5 համարում, նրանք աստվածապաշտության կերպարանքն ունեն, բայց Նրա զորությունը ուրացել են: Երբ թշնամին անապատում փորձեց Տիրոջը, վկայակոչեց Աստծո Խոսքը և ասաց. «Գրված է...»: Հիսուսն, իմանալով, որ այս խոսքը հանվել է կոնտեքստից, ամեն անգամ մերժեց՝ ասելով. «Գրված է նաև»: Եդեմի պարտեզից սկսած սատանան նույն ռազմավարությունն է օգտագործում և մինչև վերջ կպահի այն: Նա հրապուրում է մարդկանց՝ Սուրբ Գրքին տալով իր սեփական մեկնությունը, և հենց դրա դեմ է մեզ զգուշացնում 2 Պետր. 1:20 համարը: Բոլոր սուտ մարգարեները (Մատթ. 24:24) և բոլոր սուտ առաքյալները (2 Կորնթ. 11:13) ներկայանում են որպես Քրիստոսի կողմից ուղարկվածներ: Քանի որ սատանան էլ է ներկայանում լուսո հրեշտակի կերպարանքով «... ուրեմն մեծ բան չէ, որ նրա ծառայողներն էլ արդարության ծառայողների կերպարանքն առնեն, որոնց վերջն էլ իրենց գործերի պես կլինի» (2 Կորնթ. 11: 14,15): Սուրբգրային համարների սխալ և աղավաղված մեկնությունների պատճառով բոլոր ուղղություններին պատկանող քրիստոնյաների խմբերը անկախ իրենց կամքից ընկել են մոլորության մեջ: Աստծո Խոսքը պետք է ապրել և ոչ թե մեկնաբանել: Աստծո մարգարեական Խոսքը պետք է դիտել Իր իրագործման մեջ: Մեր Տերը, որպես խոստացված Փրկիչ, իրավունք ուներ օգտագործելու Սուրբ Գիրքը՝ Խոսքով սատանային տապալելու համար: Նույնպես Աստվածաշնչին հնազանդվող հավատացյալները, որոնք հավատում են այս ժամանակի համար խոստացված Խոսքին, ունեն նույն իշխանությունը և օրինական կերպով կարող են վկայակորել Սուրբ Գիրքը: Արդարացի է այս հարցը. ինչպե՞ս կարելի է իմանալ, թե որտեղ է քարոզվում ճշմարիտ Խոսքը, և ովքեր են նրանք, որոնք անձամբ Քրիստոսից են ստացել հանձնարարություն խոսելու Իր անունով: Հիսուսն ասում էր նրանց, ում ուղարկել էր. «Ով որ ձեզ է ընդունում, Ինձ է ընդունում, և ով որ Ինձ է ընդունում, Ինձ ուղարկողին է ընդունում» (Մատթ. 10:40): Յովհ. 13:20 համարում Նա ասում է. «Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում ձեզ. Ով որ ընդունի նրան, ում Ես կուղարկեմ, Ինձ է ընդունում, իսկ Ինձ ընդունողն Ինձ ուղարկողին է ընդունում»: Իր հարությունից հետո մեկ անգամ էլ հաստատեց, որ Իր աշակերտներին ընտրել էր ծառայության համար և ասաց. «Ինչպես Հայրը Ինձ ուղարկեց, այնպես էլ Ես եմ ձեզ ուղարկում» (Յովհ. 20:21): Առաջին եկեղեցում Աստծո կողմից ուղարկված էր համարվում միայն նա, ով անձամբ Տիրոջից էր իրական կոչում ստացել (Գործք 22:14): Ամեն մարդ, ով իսկապես Աստծուց է կանչվել, պետք է կարողանա Պողոսի նման ասել. «Իմացնում եմ ձեզ, եղբայրներ, այն Ավետարանը, որ իմ կողմից ավետարանվեց, մարդուց չէ: Որովհետև ես էլ ո՛չ մարդուց ստացա այն, ո՛չ էլ սովորեցի, այլ Հիսուս Քրիստոսի հայտնությամբ» (Գաղատ. 1:11,12): Պետրոս առաքյալը տալիս է պարզաբանում իրենց քարոզչության վերաբերյալ. «...և սա այն Խոսքն է, որ ձեզ ավետարանվեց» (1 Պետր. 1:25): Նա խոսում էր մարգարեների միջոցով ասված Խոսքի մասին: Հովհաննես առաքյալը էլ ավելի զորավոր հայտարարություն է անում՝ ասելով. «Մենք Աստծուց ենք, ով որ Աստծուն ճանաչում է, լսում է մեզ, ով որ Աստծուց չէ, չի լսում մեզ. սրանով ենք ճանաչում Ճշմարտության Հոգին և խաբեության հոգին» (1 Յովհ. 4:6): Աստծո թագավորության մեջ ոչ մի տեղ չկա Աստծո Խոսքի վերաբերյալ փիլիսոփայական փաստարկների համար: Աստծո մարդիկ կրողներն են բնօրինակ Խոսքի, այսինքն՝ մաքուր, աստվածային պատգամի: Մեր Տեր Հիսուսն ասում է. «Որովհետև նա, ում Աստված ուղարկեց, Աստծո Խոսքն է խոսում...» (Յովհ. 3:34): Յովհ. 8:43 համարում Նա հարցնում է. «Ինչո՞ւ Իմ խոսքերը չեք հասկանում» և անմիջապես պատասխանում է այդ հարցին. «Որովհետև չեք կարող Իմ Խոսքը լսել»: Նա ասում էր այն ժամանակվա դպիրներին և փարիսեցիներին. «Աստծուց եղողն Աստծո Խոսքերը լսում է. դուք նրա համար չեք ականջ դնում, որ Աստծուց չեք» (Յովհ. 8:47): Սրանով մեզանից յուրաքանչյուրը հնարավորություն ունի քննելու և իմանալու, թե ինչ չափով է ինքը հոգևոր. այսինքն՝ հավատում և ամբողջությամբ ընդունում է Աստծո Խոսքը առանց ներքին հակառակության, թե ոչ մի ներքին կապ չունի Խոսքի հետ: Պաշտամունքների ժամանակ հաճախ կարդում են այստեղից, այնտեղից աստվածաշնչային հատվածներ, բայց հետո քարոզողը ներկայացնում է իր սեփական մտքերը և չի մնում Խոսքի սահմաններում: Եկել է ժամանակը ամեն ինչ մանրամասն քննելու: Այն ամենը, ինչ կատարվում է հոգևոր ոլորտում, պետք է համեմատվի Աստծո Խոսքի հետ: Այն, ինչին հավատում ենք, այն, ինչ քարոզում ենք, պետք է միաբան լինի Աստծո Խոսքի հետ, եթե ուզում ենք, որ դա կանգուն մնա Աստծո առջև: Հայտնությամբ էր, որ Պողոս առաքյալը գնաց Երուսաղեմ՝ համեմատելու համար իր քարոզչությունը սկզբնական Խոսքի հետ, ինչպես այն տրվել էր հենց սկզբից: Նա ներկայացրեց այն Ավետարանը, որը քարոզում էր հեթանոսների մեջ՝ համոզվելու համար, որ, «իզուր չի վազել» (Գաղատ. 2:1,2): Հաջողությամբ պսակված ծառայությունը դեռ չի նշանակում, որ քարոզչությունը ճշմարիտ է եղել: Աստծո աչքում մեծ նշանակություն չունեն նույնիսկ դևեր հանելը, հրաշքներ գործելը, մարգարեանալը և այլն (Մատթ. 7:21–23): Հիսուսը նույնիսկ մեզ զգուշացրել է վերջին ժամանակների սուտ օծյալների մասին. «Որովհետև սուտ քրիստոսներ ու սուտ մարգարեներ վեր կկենան ու մեծ նշաններ և սքանչելիքներ կանեն, մինչև որ, եթե հնարավոր լինի, ընտրյալներին էլ մոլորեցնեն» (Մատթ. 24:24): Ահա թե ինչու անհրաժեշտ է քարոզչությունը և գործունեությունը համեմատել «առաքյալների սկզբնական վարդապետության» հետ, ինչպես արեց Պողոս առաքյալը: Աստծո Խոսքից շեղումների պատճառով մեր Տերը այսօր էլ կասեր. «Սակայն զուր տեղն են Ինձ պաշտում՝ այնպիսի վարդապետություններ սովորեցնելով, որոնք մարդկանց պատվիրաններ են» (Մարկ. 7:7): Այն, ինչ Աստծո Խոսքի համաձայն չէ, կմերժվի Աստծո կողմից: «Աստված Հոգի է, և Նրան երկրպագողները պետք է Հոգով և Ճշմարտությամբ երկրպագեն» (Յովհ. 4:24): Ճշմարտության Խոսքը և Ճշմարտության Հոգին միշտ միասին են գործում: Չենք կարող և չպետք է հոգևոր բաների մասին դատենք մարդկային չափանիշներով: Նա, ով ուզում է հասկանալ Աստծուն և Նրա ծրագրերը, պետք է ուսումնասիրի Նրա անսխալական Խոսքը, որովհետև Նրանով է մեզ լիովին հայտնվում Աստծո կամքը: