Մարգարեները արդեն իրենց մոր որովայնից ընտրվել են որոշակի ծառայության համար (Երեմ. 1:5): Առաջ նրանց կոչում էին «տեսանողներ», որովհետև տեսիլքներ էին տեսնում (1 Թագ. 9:9): Այդ տեսիլքների նշանակությունը նրանց տրվում էր Աստծո հայտնության միջոցով (Երեմ. 1:11,12): Տիրոջ Խոսքը միշտ հայտնվել է մարգարեներին, ինչպես գրված է Թվոց 12:6 համարում. «Հիմա Իմ Խօսքս լսեցէք: Եթէ ձեզմէ մէկը մարգարէ ըլլայ, ես Տէրս Ինքզինքս տեսիլքի մէջ կը ճանչցնեմ անոր կամ երազի մէջ կը խօսիմ անոր հետ»: Դրա համար ճշմարիտ մարգարեն Աստծո Խոսքը հաղորդողն է և կարող է իր ասելիքը հաստատել «Այսպես է ասում Տերը» խոսքով: Նա, ով ընդունում է այդպիսի մարգարեին և հարգում է նրա ծառայությունը, կստանա մարգարեի վարձ (Մատթ. 10:41): Միևնույն ժամանակ Աստված մեզ զգուշացնում է, որ չմերժենք Իր մարգարեներին՝ ասելով. «Իմ մարգարէներուս չարութիւն մի ընեք» (1 Մնաց. 16:22, Սաղմ. 105:15 ): Օրենքն ու մարգարեները մինչև Հովհաննես Մկրտիչն էին, բայց այդ ժամանակվանից Աստծո թագավորությունը քարոզվում է Ավետարանի միջոցով (Ղուկաս 16:16): Սուրբգրային այս հատվածը մեջբերվում է որպես ապացույց այն բանի, որ Աստված Նոր Կտակարանում այլևս մարգարեներ չունի: Մինչդեռ Հովհաննեսն ինքը մարգարե էր: Սիմեոնը, որ եկավ տաճարում Հիսուս մանկանը ընծայելու ժամանակ, նույնպես մարգարե էր (Ղուկաս 2:25–35): Մեր Տերը խոստացել է. «Դրա համար ահա ձեզ մոտ մարգարեներ, իմաստուններ, դպիրներ կուղարկեմ...» (Մատթ. 23:34, Ղուկաս 11:49): Այստեղ օգտագործված «դպիր» բառն, անշուշտ, չի վերաբերում նրանց, ովքեր դաստիարակվել էին Գամաղիելի մոտ: Հիսուսը խոսում է այն վարդապետների մասին, որոնք ճշմարիտ կերպով քարոզում են Իր Խոսքը. «Դրա համար ամեն դպիր, որ երկնքի արքաությանն է աշակերտել, նման է տանտեր մարդու, որ իր գանձից հին ու նոր բաներ է հանում» (Մատթ. 13:52): Նա, ով կարդում է Գործք Առաքելոց գիրքը, կտեսնի, որ եկեղեցում ծառայել են նաև մարգարեներ (Գործք11:27, 13:1): Գործք 15:32 համարում գրված է. «Հուդան ու Շիղան, քանի որ իրենք էլ մարգարեներ էին ...»: 1 Կորնթ. 12 և 14 գլուխներում Պողոսը բացատրում է պարգևները և եկեղեցու ծառայությունները և իր շարադրանքի վերջում ասում է. «Սակայն եթե մեկը կարծի, թե ինքը մարգարե է կամ հոգևոր, թող իմանա՝ ինչ, որ գրեցի ձեզ, Տիրոջ պատվիրաններն են» (1 Կորնթ. 14:37): Եփես. 3–րդ գլխում նա խոսում է Քրիստոսի խորհուրդը խորապես հասկանալու մասին, խորհուրդ, որ «մարդկանց որդիների անցյալ սերունդներին ցույց չի տրվել, ինչպես որ հիմա Հոգով Իր սուրբ առաքյալներին ու մարգարեներին է հայտնվել» (հ. 5): Եփես. 4:11 և 1Կորնթ. 12:28 համարներից պարզ երևում է, որ Աստված Ինքն է հաստատել տարբեր ծառայությունները եկեղեցու մեջ: Այդ թվարկման մեջ խոսվում է նաև մարգարեի ծառայության մասին: Ինչպես ցույց տվեցինք հիմնվելով Սուրբ Գրքի վրա, հիմա մենք հասել ենք փրկության առանձնահատուկ կետի: Այս մարգարեական ժամանակաշրջանը պահանջում է Աստծո կողմից ուղարկված, առանձնահատուկ մարգարե: Նրանք, ովքեր գիտակ են պատմությանը, գիտեն, որ արդեն Մուհամեդը և ուրիշներ հավակնել են լինել Մաղաք. 4:5,6 համարներում նշված վերջին մարգարեն, որը պետք է գար Տիրոջ մեծ և ահեղ օրվանից առաջ: Փաստորեն շատերն են բացահայտ կերպով իրենց անվանել Եղիա կամ խոսել Եղիայի ծառայության մասին: Մինչդեռ նրանցից ոչ մեկը չդարձրեց Աստծո որդիների սրտերը Տիրոջը և Իր Խոսքին: Հակառակը, իրենք էլ շատ հեռու լինելով առաքյալների և մարգարեների ուսմունքից, միայն սեփական աշակերտներ պատրաստեցին: Բայց այդ ամենը չի խանգարում Աստծուն Իր ժամանակին կատարելու Իր խոստումը: