Միության փափագը միշտ եղել է մարդու մեջ: Բայց Աստծո առաջ կմնա միայն այն, ինչ Իր կամքի համաձայն է և Իր որոշած ձևով: Ավելի, քան երբևէ Աստծո ժողովուրդը կարիք ունի միաբանության: Բայց ինչպիսի՞ն պետք է լինի այդ միաբանությունը: Այդքան կարևոր այդ հարցի ճշմարիտ պատասխանը կարելի է գտնել միայն Աստծո գրավոր Խոսքի մեջ: Բավական երկար ժամանակ մարդիկ ձգտել են իրականացնել իրենց սեփական գաղափարները: Այժմ Աստված ուզում է այս թեմայի վերաբերյալ կատարյալ ճշմարտությունը հայտնել Իր ժողովրդին: Միաբանության, խաղաղության և անվտանգության կոչը այս ժամանակի ամենակարևոր թեման է: Պետության ղեկավարները և ազդեցիկ կրոնական առաջնորդները համատեղ ջանքերով ուզում են հասնել այդ «իդեալական վիճակին»: «Լրիվ Ավետարանի» տարբեր խմբերում խոսում են Հոգով ճշմարիտ միաբանության մեջ լինելու կոչի մասին: Ընդ որում հենվում են Յովհ17:21 համարի վրա, որտեղ Հիսուսն աղոթում է. «...որպեսզի ամենքը մեկ լինեն»: Ու՞մ մասին է այստեղ խոսել Տերը: Ու՞մ համար աղոթեց, որ մեկ լինեն: Բոլոր նրանք, ովքեր խոսում են միաբանության մասին և ակնկալում են այն, ակնհայտորեն տարբեր շարժառիթներ և նպատակներ ունեն: Նույնիսկ հակաքրիստոսը կօգտագործի Հիսուսի այս խոսքերը՝ հասնելու համար ամենքին ընդգրկող համաշխարհային միաբանությանը: Ծննդոց 11–րդ գլխում կարդում ենք, որ սկզբում միայն մեկ ժողովուրդ կար: Նրանք միայն մեկ լեզու ունեին և մեկ նպատակ էին հետապնդում՝ կառուցել մի աշտարակ, որի գագաթը հասնում էր երկնքին: Այդ միջոցով էին ուզում անուն վաստակել, բայց Աստված ձախողեց նրանց ծրագիրը: Արդյո՞ք դա չի վերաբերում նաև ներկա ժամանակներին: Ամենակարևոր դասն այն է, որ հասկանանք, թե աստվածային գործը մարդկային միջոցներով չենք կարող անել: Սուրբգրային մի քանի օրինակներ մեզ ցույց կտան, թե ինչքան տարբեր կարող են լինել միաբանության պայմանները: 3 Թագ. 22 և 2 Մնաց. 18 գլուխներում խոսվում է 400 մարգարեների մասին, որոնք միաբան էին միևնույն հարցի շուրջը: Աքաբը՝ Իսրայելի թագավորը, հարցրել էր Հովսափատին՝ Հուդայի թագավորին, թե ուզո՞ւմ էր նա իր հետ գնալ պատերազմի: Բնականաբար Հովսափատին պատվավոր թվաց այդ առաջարկը, և նա ընդունեց այն՝ ասելով. «Ես քեզի պէս եմ ու իմ ժողովուրդս քու ժողովրդի պէս է: Քեզի հետ պատերազմի երթանք» (2 Մնաց. 18: 3): Բայց քանի որ նա աստվածավախ մարդ էր, նախ և առաջ ուզում էր իմանալ Աստծո կամքը: Աքաբ թագավորը հավաքել տվեց 400 մարգարեներին, որոնք միաբան մարգարեացան՝ ասելով. «Գնա. վասն զի Աստուած զանիկա թագաւորին ձեռքը պիտ տայ» (հ. 5): Չնայած այդ միաբան պատասխանին՝ Հովսափատը ակնհայտորեն լիովին բավարարված չէր: Այդ պատճառով հարցրեց. «Այստէղ Տէրոջը ուրիշ մարգարէ մըն ալ չկա՞յ, որպէսզի անոր ալ հարցնենք» (հ. 6): Շատ տպավորիչ էր տեսնել հարյուրավոր մարգարեների, որոնք միևնույն բանն էին ասում: Մինչդեռ թագավորը ուզում էր գտնել մեկ մարգարեի, որը կունենար Աստծո ճշմարիտ Խոսքը: Այսօր շատ հավատացյալներ են հավաքվում այսպես կոչված «եղբայրության հոգու» մեջ: Բողոքականներ, կաթոլիկներ և ուրիշ կրոնների ներկայացուցիչներ միաբանվում են: Մինչդեռ մենք իրավունք ունենք իմանալու, թե ինչ է ասում Տերը Իր անխարդախ Խոսքի մեջ: Միքիա մարգարեն, որի հետ ոչ մի գործ չէր ուզում ունենալ Աքաբը, ակնհայտորեն չէր պատկանում այն ժամանակվա կազմակերպությանը: Նա «էկումենիկ» ընկերակցությունից դուրս էր, բայց մեկ էր Աստծո հետ Հոգու ճշմարիտ օծությամբ: Սեդեկիան՝ 400 մարգարեների գլխավոր ներկայացուցիչը նույնիսկ իրեն երկաթե եղջույրներ շինեց և աղաղակեց. «Այսպես է ասում Տերը» և բոլոր մյուսները հավանություն տվեցին: Ի՜նչ զորավոր հավաքույթ. այնուամենայնիվ նրանք բոլորը կախարդված և խաբված էին սուտ ոգուց, չնայած բոլորը միաբան գոռում էին. «Այսպես է ասում Տերը...»: Միայն այն դեպքում կարող ենք ասել «Այսպես է ասում Տերը», երբ իրոք Աստված Ինքն է խոսել: Մնացած բոլոր բաները, եթե նույնիսկ կատարյալ միաբանություն կա, կրոնական մոլորություն են: Պատգամաբերը, որին ուղարկեցին կանչելու Միքիային, նրան խորհուրդ տվեց. «...թող քու խօսքդ ալ անոնց մէկուն խօսքին պէս ըլլայ» (հ. 12): Աստծո մարդը՝ մարգարեն, պատասխանեց. «Տէրը կենդանի է, որ իմ Աստուածս ինծի ինչ որ ըսէ, այն պիտի ըսեմ» (հ. 13): Այն, ինչ նա ասաց զուտ ճշմարտություն էր, որ հայտնությամբ տրվեց հենց Աստծո գահից: Նա տեսիլքով հափշտակվեց փառքի մեջ և լսեց, թե երկնքում ինչ էր որոշվել դրա վերաբերյալ (2 Մնաց. 18:18–22): Նրա տեսիլքը և մարգարեությունը լիովին համընկնում էին Աքաբի վերաբերյալ Եղիա մարգարեի միջոցով ասված Աստծո Խոսքին (3 Թագ. 21:19, 22:38): Միքիան կատարելապես վստահ էր իր ասածներում: Դրա համար էլ, երբ Աքաբը սպառնաց նրան պատժել պատերազմից վերադառնալուց հետո, նա կարողացավ պատասխանել. «Եթէ երբեք խաղաղութեամբ դառնաս, Տէրը ինծմով խօսած չըլլայ»: Նաև ավելացրեց. «Ով ժողովուրդներ, ամէնքդ ալ լսեցէք» (հ. 27): Ամեն ճշմարիտ մարգարե ամեն ժամանակ միաբանության մեջ կլինի բոլոր մարգարեների հետ, որոնք խոսել են Տիրոջ անունով: Նա ամենակարող Աստծո իշխանությամբ կհրապարակի բացարձակ ճշմարտությունը, եթե նույնիսկ հարյուրավորները միաբան ասեն հակառակը: Նույնը վերաբերում է առաքյալին, վարդապետին, ավետարանչին և կենդանի Աստծո եկեղեցու յուրաքանչյուր ծառայությանը: