1949 թվականից ի վեր տեսել եմ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո տեղի ունենցած արթնությունները: 50–ական թվականներից ի վեր ծանոթացել եմ աշխարհով մեկ հռչակված Միացյալ Նահանգների ավետարանիչների հետ, նույնիսկ նրանցից ոմանց թարգմանել եմ: Ինձ համար առանձնապես օրհնություն եղավ Աստծո մարդ Ուիլյամ Բրանհամը Միացյալ Նահանգներից, որի քարոզչությունը բոլոր մյուսների հետ համեմատած, մաքուր սուրբգրային և առաքելական էր, ինչպես տեսնում էի Սուրբ Գրքի լույսի տակ: Ողջ աշխարհով տարածված այն սուտը, որին հավատում են, թե իբր Ուիլյամ Բրանհամը պատկանում էր «Jesus only»՝ «Հիսուս միայն» հոգեգալստական շարժմանը, միայն նրա համար, որ այս շարժման հովիվներից մի քանիսը նրան հրավիրել էին հավաքույթներ անցկացնելու, կարող է համեմատվել զրպարտության հետ: Ճշմարիտն այն է, որ 1932 թվականին հարավի մկրտական եկեղեցիների նույն հարանվանության մեջ, որին պատկանում էր նաև Բիլլի Գրեհեմը, նա ձեռնադրվեց դոկտոր Ռոյ Դեյվիսի կողմից: Այնուամենայնիվ, նրա կոչումն ու առաքելությունը իր առանձնահատուկ ծառայության հետ նրան սահմանել էին Աստծո ողջ ժողովրդի համար: Ինչպես բոլոր մարգարեները, որոնք «տեսանողներ» էին, Ուիլյամ Բրանհամը նույնպես տեսիլքներ էր տեսնում: Օրինակ՝ 1946 թվականի մայիսի յոթին՝ իր երկնային կոչումը ստանալուց կարճ ժամանակ անց, նա տեսավ հասուն պտուղներով լցված մի ծառ: Մեկի վրա գրված էր «Trinity» (Երրորդություն), մյուսի վրա՝ «Oneness» (Միություն): Նա տեսավ, որ ինքը կանգնած էր երկու ծառերի միջև և ձեռքերով բռնեց երկու ծառերը ու այնքան ուժեղ թափ տվեց, որ երկուսի պտուղներն էլ թափվեցին իր վրա: Ահա թե ինչու, երբ զրուցում էր «Assemblies of God»–ի (Աստծո եկեղեցիներ) ներկայացուցիչ հովիվ Նեսսի և «United pentecostal church»–ի (Միացյալ հոգեգալստական եկեղեցի) ներկայացուցիչ հովիվ Սիշեմի հետ, որոնք ներկայացնում էին հոգեգալստական երկու մեծ ուղղությունները Միացյալ Նահանգներում, և յուրաքանչյուրն ասում էր, որ Բրանհամ եղբայրը իրենց հետ էր, նա ասաց, որ չէր կարող պատկանել նրանցից ոչ մեկին, որովհետև Աստված իրեն սահմանել էր Աստծո բոլոր զավակների համար, որոնք ցրված են բոլոր եկեղեցիներում և համայնքներում: Սրա վերաբերյալ պետք է ասենք, որ Աստծո մարդկանցից ոչ մեկը դեմ չէ մարդկանց, որոնք մեղավոր չեն, որ գտնվում են տարբեր կրոններում և հարանվանություններում, այլ դեմ են այն համակարգերին, որոնց մեջ նրանք գերի են պահվում: Նա, ով միակն էր բոլոր ավետարանիչների մեջ, որ կարող էր ցույց տալ Աստծո կողմից իր կանչվելու և հանձնարարություն ստանալու վայրը, օրը և ժամը, պետք է լռեր զրպարտությունների պատճառով, որպեսզի բոլոր մյուսները շարունակեն իրենց սեփական ծրագրերը: Բոլոր ավետարանիչները, որոնք հայտնվեցին Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո սկսված արթնության առաջին ալիքի ժամանակ, գիտեն և ընդունում են, որ Ուիլյամ Բրանհամը նա էր, ում Աստված օգտագործել էր սկսելու համար փրկության և բժշկության արթնությունը: Աշխարհը երբեք չէր լսի որևէ ավետարանչի մասին, եթե չլիներ Աստծո կողմից հաստատված այս ծառայությունը: Բոլոր նրանք, առանց բացառության, ովքեր հայտնվեցին 1940–ական, 1950–ական թվականների վերջում և 1960–ական թվականների սկզբում, որոշեցին մասնակցել այդ արթնությանը Ուիլյամ Բրանհամի հավաքույթների ժամանակ: Օրալ Ռոբերթսը, Թ. Լ. Օսբորնը, Գորդոն Լինդսեյը, Դեյվիդ Դյուպլեսսին, Դեմոս Շաքարյանը, տասից ավելի քարոզիչներ, մինչև Մորիս Սերուլլոն և Քեննեթ Ի. Հեյգինը, բոլորը նրա հավաքույթների ժամանակ տեսան Աստծո գերբնական զորության դրսևորումները: Բայց արդյո՞ք հասկացան, թե Աստված ինչ էր մտադիր անել այդ եզակի ծառայության միջոցով: Եթե Տեր Հիսուսը այսօր քայլեր երկրի վրա, կաներ նույն բաները, ինչ որ արել էր Իր ժամանակ: Առաջին հերթին կարգ ու կանոն կհաստատեր Իր տաճարում, կտապալեր գրքերով ծանրաբեռնված մի քանի սեղաններ և մտրակով կվռնդեր վաճառողներին: Երկրորդ հերթին լույս սփռեր այն մարդու ծառայության վրա, ով պետք է պատրաստեր Իր ճանապարհը: Ինչպես մի ժամանակ Հովհաննես Մկրտիչը ուղարկվեց մի պատգամով Քրիստոսի գալստից առաջ և պատրաստեց Տիրոջ ճանապարհը, այնպես էլ «Վերջին ժամանակների Պատգամը», որը պատրաստում է ճանապարհը, նախորդում է Քրիստոսի վերադարձին: Հովհաննես Մկրտչի մասին գրված է. «Հարսն ունեցողն է փեսա, բայց փեսայի բարեկամը, որ կանգնած է ու լսում է նրան, փեսայի ձայնի վրա ուրախանալով ուրախանում է...» (Հովհ.3:29): Հովհաննեսը Փեսայի ընկերն էր (հ.29), Աստծուց ուղարկված մի մարդ, ով ուներ այդ ժամի համար տրված Խոսքը, որն Աստծո ժողովրդին բերված Պատգամ էր: Հիմա էլ ճիշտ նույն բանն է կատարվում: Աստծուց ուղարկված մարդը Փեսայի Բարեկամն է և Նրա պատգամը բերում է Հարսին: Դա միայն Խոսքի ճշմարիտ աստվածային Պատգամն է, այն Խոսքի, որ մնում է հավիտյան: Ուրեմն ի՞նչ, եթե դա ճիշտ է (իսկ դա ճիշտ է), որ հիմա՝ շնորհքի ժամանակի վերջում, մի աստվածային պատգամ է ուղղվել Ուիլյամ Բրանհամին այս խոսքերով. «Ինչպես Հովհաննես Մկրտիչը ուղարկվեց որպես սուրհանդակ Քրիստոսի առաջին գալստից առաջ, այնպես էլ քեզ տրված Պատգամը սուրհանդակ կդառնա Քրիստոսի երկրորդ գալստից առաջ»: Երբ Աստծո մարդը կրկնեց իրեն տրված հանձնարարության խոսքերը, ամեն թյուրիմացություն կանխելու համար պնդեց՝ ասելով. «Ես չեմ լինելու սուրհանդակը, այլ Պատգամը»: Այն պահին, երբ խոստացված մարգարեն հայտնվեց, Աստծո Թագավորություն ուժով են մտնում (Ղուկաս 16:16): Նույնը կրկնվում է հիմա, մեր ժամանակների համար խոստացված ծառայության միջոցով: Ինչպես Հովհաննես Մկրտիչը տեսավ իր ծառայությունը Սուրբ Գրքում, այնպես էլ Ուիլյամ Բրանհամը՝ մեր ժամանակների համար ուղարկված Աստծո մարդը: Նրա միջոցով է Տերը բացահայտել Աստվածության, մկրտության, Տերունական ընթրիքի վերաբերյալ սկզբնական ուսմունքները և բոլոր խորհուրդները, որոնք թաքնված էին Սուրբ Գրքում. նաև այն, ինչ իրականում կատարվել է Եդեմի պարտեզում: Առաջին եկեղեցում եղած կարգ ու կանոնը և գործերը նորից դրվեցին աշտանակի վրա: Մինչև նրա տուն գնալը՝ 1965 թվականը, ես իմ աչքերով տեսել և իմ ականջներով լսել եմ, թե ինչ է Աստված կատարել մեր ժամանակներում նրա ծառայության միջոցով, ինչպես Եվրոպայում, այնպես էլ Միացյալ Նահանգներում, բայց այստեղ չեմ կարող ավելին պատմել: Սրա վերաբերյալ անհրաժեշտ բաների մասին արդեն գրել եմ ուրիշ գրվածքներում: Իմ աչքերով տեսա այն նույն բաները, որոնք կատարվել են աստվածաշնչյան ժամանակներում, և կարող եմ ասել, Եբր.13:8 և Հովհ.14:12 համարները հաստատվեցին: Արդյո՞ք նա այն մարգարեն էր, որ պիտի հայտնվեր Տիրոջ օրը դեռ չեկած: Խոսքի Պատգամը, որ նա բերում էր, ինչպես նաև կատարված գերբնական հայտնությունները խոսում են այդ մասին: Այս շարադրանքը հիմնականում նվիրվում է ողջ երկրի վրա եղող Աստծո բոլոր սպասավորներին, որոնք պատասխանատվություն են կրում եկեղեցիներում, աստվածաշնչյան դպրոցներում և միսիոներական գործերում, որոնցից շատերին անձամբ ճանաչում եմ, բայց նաև բոլոր նրանց, ովքեր Աստծո կամքով առաջնորդվել են կարդալու արդիական թեմայով այս գրվածքը: Այժմ բոլորը պետք է որոշեն, թե ում են ուզում հավատալ. ճշմարի՞տ, թե՞ սուտ վկաներին: Ես.43:10 համարում ասվում է. «Իմ վկաներս դուք եք, կ՛ըսէ Տէրը...»: Տեր Հիսուսն ասում է առաքյալներին. «...և Իմ վկաներս կլինեք...» (Գործք 1:8): Հին և Նոր Կտակարաններում մենք լսել ենք Աստծո ճշմարիտ վկաներին, մեր Տիրոջ վկաներին կատարյալ համաձայնության մեջ: Դրա համար բացառվում է, որ Աստծո ճշմարիտ զավակը շարունակի հավատալ այն բանին, ինչ սովորեցնում են սուտ վկաները՝ եկեղեցու հայրերը և նրանց ներկայացուցիչները, որոնց ուսուցումը հակառակ է ճշմարիտ վկաների ուսուցմանը: Գրված է. «Ով որ Աստծուն չի հավատում, նա Աստծուն ստախոս արեց» (1 Հովհ. 5:10): Ոչ ոք չի կարող ծառայել երկու տերերի, Աստծո առաջ ոչ ոք չի կարող ճշմարիտ համարել այս երկուսը՝ Խոսքը և մեկնությունը: Այսուհետ ոչ ոք պատճառաբանություն չունի, և ես կարող եմ ասել Պողոսի պես. «Սրա համար այսօր վկայում եմ ձեզ, որ բոլորիդ արյունից անպարտ եմ: Որովհետև ես Աստծո ողջ կամքը ձեզ հաղորդելուց հետ չքաշվեցի» (Գործք 20:26,27): Ներքոհիշյալ փորձառությունը որպես վկայություն հիշատակում եմ միայն նրա համար, որ բոլորը հասկանան այն պատասխանատվությունը, որ ինձ տրվել է աստվածային կանչի միջոցով: Ես՝ Էվալդ Ֆրանկս, 1962 թվականի ապրիլի երկուսին, արևածագին, Կրեֆելդում՝ Լուիզենստրասսի 160 բնակարանում, իմ ականջներով լսեցի Տիրոջ ամենակարող, ամեն բան թափանցող, հրամայողական ձայնը: Առավոտյան աղոթքից հետո կանգնած էի սենյակի մեջտեղում և նայում էի արևելքում գտնվող լուսամուտին, երբ բառացիորեն պարզ երկնքից, աջ կողմից հնչեցին այս խոսքերը. «Իմ ծառա, այս քաղաքում քո ժամանակը լրացել է: Ես քեզ կուղարկեմ ուրիշ քաղաքներ Իմ խոսքը քարոզելու»: Այդ ձայնի զորության պատճառով ես թուլացա և ընկա ձախ կողքի՝ դեմքով դեպի գորգը: Այստեղ չեմ պատմելու ողջ կատարվածը, ոչ էլ կրկնելու եմ իմ կոչման և ինձ տրված հանձնարարության բոլոր խոսքերը, որովհետև արդեն պատմել եմ ուրիշ գրվածքներում: Միայն հավաստիացնում եմ, որ իմ վկայությունը նույնքան ճշմարիտ է, որքան այն վկայությունը, որ Պողոսն է անում Աստվածաշնչի մեջ իր կանչվելու և ուղարկվելու վերաբերյալ: Հավատարիմ լինելով երկնային կոչումին՝ իմ ծառայության բազմաթիվ տարիների ընթացքում ես քարոզել եմ միայն Աստծո բնօրինակ Խոսքը: Ես միշտ և միայն քարոզել եմ այն, ինչ Սուրբ Գրքից ինձ տրվել է Հոգու հայտնությամբ: Բնականաբար անցել եմ նաև հոգևոր աճով, առաջնորդվել եմ հայտնությունից հայտնություն, պարզությունից պարզություն: Այս գերբնական փորձառությունը հիշատակել եմ միայն նրա համար, որ բոլորը հասկանան, որ երկնային կոչման և ուղղակի հանձնարարություն ստանալու պատճառով ես Աստծո առաջ կրում եմ նույն պատասխանատվությունը, ինչ որ ուներ Պողոսը իր ժամանակ: Այն, ինչ նա ասում էր իր մասին, ինձ էլ է վերաբերում. «Ուրեմն հիմա մարդկա՞նց եմ հաճոյացնում, թե՞ Աստծուն, կամ ուզո՞ւմ եմ մարդկանց հաճելի լինել: Եթե տակավին մարդկանց հաճելի լինեի Քրիստոսի ծառա չէի լինի» (Գաղատ.1:10): Քանի որ այնքան խաբեություններ ու մոլորություններ են իշխում երկրի վրա, պետք է որ Աստծո Խոսքի ճշմարիտ ձայնը, կրոնական անապատում կանչողի ձայնը հնչի առանց զիջումների. «Որովհետև ամեն մարմին խոտի պես է, և մարդու ամեն փառք՝ խոտի ծաղկի պես. խոտը չորացավ, և նրա ծաղիկը թափվեց: Իսկ Տիրոջ Խոսքը մնում է հավիտյան, և սա այն խոսքն է, որ ձեզ ավետարանվեց» (1 Պետր.1:24,25): Մենք դեռևս ապրում ենք շնորհքի ժամանակաշրջանում, և շտկումը հնարավոր է: Վերջում ես պետք է նորից և միայն պնդեմ, որ ժամանակների նշանները հստակ ցույց են տալիս Քրիստոսի վերադարձի խոստումը, և արթնության աղաղակը պետք է հնչի զորությամբ. «Ահա Փեսան գալիս է. դուրս եկեք Նրան դիմավորելու» (Մատթ.25:6): Հավատարիմ Տերը կարճ ժամանակում իրական կդարձնի Իր վերադարձի խոստումը, և դա կլինի մեր օրերում: Թող ճշմարիտ հավատացյալների միջոցով կանչը հնչի ավելի ու ավելի ուժեղ. «Մարանաթա: Այո՛, ե՛կ, Տեր Հիսուս»: Շնորհք և խաղաղություն բոլոր նրանց, ովքեր կկարդան այս շարադրանքը, մեր սիրելի Տեր Հիսուս Քրիստոսի Անունով: Ամեն: