Քրիստոսը միայն մեկ եկեղեցի ունի, որը Ինքն է գնել: Նա նրան կանչում է բոլոր ժողովուրդներից, ցեղերից և լեզուներից և Ինքն է միացնում այդ եկեղեցին Իր հետ: Փրկիչն ասում է. «...Ես կկառուցեմ իմ եկեղեցին» (Մատթ.16:16–18): Նա է կատարելության տանում Իր եկեղեցին, որը Իր սեփականությունն է, Իր վերադարձի փառավոր օրվա համար (Փիլիպ.1:6 և այլ համարներ): «...Որպեսզի եկեղեցին Իր առաջ փառավոր կանգնեցնի, որ որ մի արատ կամ խորշոմություն կամ ուրիշ բաներ չունենա, որ սուրբ ու անարատ լինի» (Եփես. 5:27): Սա է մարդկության պատմության մեջ եղած ամենակարևոր ժամանակաշրջաններից մեկը: Այժմ հավիտենական Ավետարանը քարոզվում է որպես վկայություն բոլոր ազգերին(Մատթ. 24:14, Հայտն.14:6): Միաժամանակ հնչում է դուրս գալու կոչը բոլոր նրանց համար, ովքեր պատկանում են Տիրոջ ճշմարիտ եկեղեցուն: Նա Ինքն է կանչում բոլոր Իրեն պատկանողներին՝ ասելով. «Դրա համար նրանց միջից դուրս գնացեք ու բաժանվեցեք,— ասում է Տերը,— և պիղծ բաների մի՛ դիպչեք: Եվ Ես ձեզ կընդունեմ...» (2 Կորնթ. 6:14–18, Հայտն. 18:4): Բնականաբար այս հրավերը կընդունեն միայն նրանք, ովքեր իրոք ուզում են պատրաստվել և լինել Հարս–Եկեղեցու անդամների շարքում: Եկեղեցու մեջ հաստատված են ծառայություններ տարբեր առաջադրանքների համար, ինչպես գրված է. «Աստված ոմանց եկեղեցում դրեց, նախ՝ առաքյալներին, երկրորդ՝ մարգարեներին, երրորդ՝ ուսուցանողներին...» (2 Կորնթ. 12:28, Եփես. 4:11–16 և այլ համարներ): Այդպիսի ծառայողներ չեն պատրաստվում աստվածաշնչյան դպրոցում կամ քարոզիչների ճեմարանում, այլ Աստծո կողմից, երբ Տերն Ինքն է անձամբ կանչել նրանց ծառայության: Առաքյալը գրում է նրանց մասին, ովքեր աստվածային կոչման պատճառով սահմանված են հռչակելու երկնքի թագավորության խորհուրդները. «Թող ամեն մարդ մեզ այդպես համարի, ինչպես Քրիստոսի սպասավորներ և Աստծո խորհուրդների տնտեսներ: Արդ, տնտեսներից այն է պահանջվում, որ յուրաքանչյուրը հավատարիմ լինի» (2 Կորնթ. 4:1,2): Այդ պատճառով մեղադրանք պետք է բարձրանա այն բոլոր բաների դեմ, որոնք սուրբգրային չեն և շարունակվում են տարածվել: Դրանք պետք է հայտնաբերվեն և համեմատվեն Աստծո Խոսքի հետ: Եկեղեցու պատմության ընթացքում Աստծո խորհուրդը այնքան հստակորեն և կատարելապես հայտնված չէր, ինչպես հիմա: Ինչպես սկզբում էր՝ Քրիստոսի առաջին գալստից առաջ, այնպես էլ հիմա՝ Իր վերադարձից առաջ: Նախ եկավ խոստացված մարգարեն (Ես. 40:3, Մաղաք. 3:1), ինչպես գրված է չորս Ավետարաններում: Նա Աստծուց ուղարկված մարդ էր՝ Տիրոջ ճանապարհը պատրաստելու, բոլոր մարդկանց լուսավորող Լույսի մասին վկայելու: Հետո հայտնվեց խոստացված Փրկիչը, որին ներկայացրել էր Հովհաննես Մկրտիչը: Հիմա, ինչպես նախկինում, Տերը խոսում է Իրեն պատկանողների հետ: Նա ընդգրկում է ողջ Խոսքը՝ սկսած Մովսեսից, սաղմոսներից, մարգարեներից, վերջացրած Նոր Կտակարանով: Նա, ով հավատում է այն ամենին, ինչ Տերն է ասում Իր Խոսքի միջոցով, կստանա Խոսքի հայտնություն և կհասկանա այն (Ղուկաս 24:27–49): Նա, ով Խոսքին չի հավատում, Խոսքը նրան չի կարող հայտնվել: Միայն հավատքն է առաջնորդում Հոգուց տրված հայտնությանը: Տերը հարցրեց Իր աշակերտներին առակների իմաստը նրանց բացատրելուց առաջ. «Այդ բոլորն իմացա՞ք»: Նրան ասացին. «Այո՛, Տե՛ր»: Նա էլ ասաց նրանց. «Դրա համար ամեն դպիր, որ երկնքի թագավորությանն է աշակերտել, նման է տանտեր մարդու, որ իր գանձից հին ու նոր բաներ է հանում» (Մատթ. 13:51,52): Տիրոջ կողմից հաստատված սպասավորը չի քարոզում միայն Ճշմարտության մի մասը, այլ բառիս բուն իմաստով բերում է Աստծո ողջ խորհուրդը: Աստծո ամեն ճշմարիտ սպասավորի բերանում Աստծո Խոսքն է, այնպես, ինչպես այն դուրս է եկել Աստծո բերանից՝ մաքուր Ճշմարտությունը (3 Թագ. 17:24): Այժմ «կերակուր», «կամք», «Աստծո գործ» (գործ, որն ուղարկվել է Հարս– Եկեղեցու կատարելության համար) բառերը նորից կապված են իրար հետ, ինչպես մի ժամանակ Փեսայի հետ: «Իմ կերակուրն այն է, որ Ինձ ուղարկողին կամքն անեմ և Նրա գործը կատարեմ» (Հովհ. 4:34): Այժմ մենք պետք է խորությամբ հասկանանք մեր Տիրոջ ասածը և ճաշակենք այն. «Մարդ ոչ միայն հացով է ապրում, այլ այն ամեն խոսքով, որ Աստծո բերանից է դուրս գալիս» (Մատթ.4:4), որովհետև գրված է. «Ահա օրեր կու գան, կ՛ըսէ ՏԷր Եհովան, երբ երկրի վրայ սով մը պիտի ղրկեմ, ոչ թէ հացի սով եւ ոչ թէ ջուրի ծարաւ, այլ Տէրոջը խօսքերը լսելու սովը» (Ամովս 8:11): Մենք պետք է նաև գիտակցենք, որ Խոսքի ամեն մեկնության մեջ փոխանցվում է օձի թույնը՝ հոգևոր մահը: Կարևորը Խոսքի նշանակությունն է, որում հայտնվում է Աստծո կամքը: Նաև շատ կարևոր է իմանալ, թե ինչ է Տերը նախօրոք ասում, ինչ է նախորդելու Փեսայի գալստյանը, ինչ ծառայություն պետք է կատարվի այդ օրը: Առաջին հերթին խոսքը Եղիա մարգարեի խոստացված ծառայության մասին է, որի միջոցով Աստծո ողջ Խոսքը և շնորհքի ժամանակի ավարտից առաջ պատմության վերջին մասի վերաբերյալ Նրա կամքը հայտնի են դառնում: «Իրոք, առաջ Եղիան է գալու և ամեն ինչ վերահաստատելու է» (Մատթ. 17:11): Նաև խոսքը վարդապետության ծառայության մասին է, որը նույնպես այս ժամանակի համար է, և որը Տերը այսպես է նկարագրել. «Ուրեմն ո՞վ է այն հավատարիմ ու իմաստուն ծառան, որի տերը նրան իր ծառաների վրա դրեց, որ նրանց ուտելիքը ժամանակին տա... ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, որ նրան իր ողջ ունեցվածքի վրա կդնի» (Մատթ. 24:45–47): Այսպիսով՝ կարող ենք տեսնել, թե ինչպես է իրականանում բոլոր բաների վերականգնումը: Այսպես, մարգարեական ծառայությունը կապված է ուսուցման ծառայության հետ, որպեսզի ամեն ինչ վերադառնա իր նախնական վիճակին: Դատարկ խոսքերը ոչ մի օգուտ չեն տալիս ո՛չ խոսողին, ո՛չ էլ լսողներին: Պողոսը մեզ զգուշացնում է. «Ոչ ոք թող ձեզ դատարկ խոսքերվ չխաբի...» (Եփես. 5:6): Մեր Փրկիչն Իր մասին ասում է. «Ահա գալիս եմ. գրքի տոմսի մեջ Իմ մասին գրված է, որ Քո կամքը կատարեմ, ով Աստված» (Եբր. 10:7–10): Փրկվածների վերաբերյալ ասում է. «Եվ Իր ձեռքը դեպի Իր աշակերտները մեկնելով՝ ասաց. «Ահա Իմ մայրն ու եղբայրները: Որովհետև ով կատարում է Իմ Հոր կամքը, որ երկնքում է, նա է Իմ եղբայրը, քույրը և մայրը» (Մատթ.12:49,50): Նաև ասում է. «Որովհետև ձեզ համբերություն է պետք, որպեսզի Աստծո կամքը կատարելով՝ խոստումը ստանաք» (Եբր.10:36–39): Այժմ կարիք ունենք հոգևոր սննդի, որը մեզ կվերականգնի, որպեսզի կարողանանք կատարել Աստծո կամքը: Միայն աղոթել՝ ասելով՝ «թող Քո կամքը լինի», ոչ ոքի օգուտ չի տա: Ինչպես Գլխում՝ Քրիստոսի մեջ, այնպես էլ Քրիստոսի Մարմնի անդամների մեջ պետք է կատարվի Աստծո կամքը կատարելության ժամանակ: