Այժմ խոսենք մի բանի մասին, որը շատերի համար առաջին անակնկալն է, այնպիսի անակնկալ, որ ցնցում է ամեն ինչ և ամենքին: Աստվածաշնչում նշված ոչ մի գործողություն երբեք չի կատարվել հանուն Հոր, Որդու և Սուրբ Հոգու: Հուսանք, որ այս կարևոր պնդումը դեռևս ոչ սուրբգրային ավանդույթների մեջ գտնվողների մեջ կառաջացնի տևական և բժշկող ցնցում: Աստծո ճշմարիտ զավակների համար, ովքեր իսկապես հավատարիմ են Աստվածաշնչին (ոչ թե հավակնում են, թե հավատարիմ են), նշանակություն չունի, թե ինչ են ասել Աթանասը, Օգոստինոսը, Տերտուլիանոսը, Հերոնիմուսը և ուրիշները, այլ այն, ինչ ասել են Պետրոսը, Հովհաննեսը, Հակոբոսը և Պողոսը և այն, ինչ գրված է Խոսքի մեջ և որը մեզ համար «Այսպես է ասում Տերն»– է: Այն, ինչ Աստված ասել է Իր ծառաների բերանով, որոնք խոսել են Իր անունով, Սուրբ Հոգուց շարժված, չի գտնվում ոչ մի կատեխիզիսում, եկեղեցու վարդապետության ոչ մի գրքում, ոչ էլ «Դիդախեի» մեջ, որը սխալմամբ կոչում են «Տասներկու առաքյալների վարդապետություն», առավել ևս ոչ էլ Թալմուդում կամ Ղուրանում, այլ միայն Աստվածաշնչում: Միայն մեկ Բացարձակ Հիմք կա՝ Սուրբ Գիրքը: Աստծուց վախեցող բոլոր մարդիկ պետք է լրջորեն վերաբերվեն այն փաստին, որ սկզբնական քրիստոնեության մեջ ոչ մի աղոթք չի սկսվել ու չի վերջացել եռամիասնական ֆորմուլայով: Ո՛չ մի մկրտություն, ո՛չ մի բժշկություն, ոչ մի օրհնություն, բացարձակապես ոչինչ աստվածաշնչյան ժամանակներում չի կատարվել այս ֆորմուլայով՝ «Հանուն Հոր, Որդու և Սուրբ Հոգու»: Դա համարվում է ինքնին ընդունելի միայն կրոնական ավանդույթներից ելնելով: Բայց հիմա բոլորս պետք է ուսումնասիրենք Սուրբ Գիրքը այնպես, ինչպես գրված է, և ճանաչենք իրականությունը: Նա, ով ուսումնասիրել է եկեղեցու համաշխարհային պատմությունը՝ գիտակցաբար նայելով այդ կարևոր թեմային, կցնցվի՝ տեսնելով, որ մինչև քրիստոնեության երկրորդ դարի վերջը, հետևելով առաքյալների օրինակին, ամեն գործողություն կատարվել է Տեր Հիսուս Քրիստոսի անունով. հենց դա էլ զարմանալի ձևով Սուրբ Գրքից փոխանցվել է մեզ սկզբնական քրիստոնեության վկաների՝ Հիսուսի ժամանակներում ապրած մարդկանց միջոցով: Հենց դրա վրա էլ կանգնած եմ ես՝ առաքյալների և մարգարեների ուսմունքի վրա: Ես ուրիշ բան չեմ կարող անել: Թող Աստված օգնական լինի ինձ: Ներքոհիշյալ հարցերը ոչ ոքի վիրավորելու համար չեն, այլ քննելու և լուսաբանելու: Յուրաքանչյուր ընթերցող պետք է սիրով, նաև անհրաժեշտ լրջությամբ մտածի և կատարի անհրաժեշտ ուղղումներ: