Միայն Աստված և Իր Խոսքն են հավատքի արժանի: Աբրահամը հավատաց Աստծուն, և դա նրան արդարություն համարվեց (Հռոմ. 4–րդ գլուխ): Բոլոր ճշմարիտ հավատացյալները Աբրահամի հոգևոր սերնդից են (Գաղատ. 2–րդ գլուխ): Նրանք քայլում են հավատքի հետքերով, ինչպես գրված է: Աստծո վկայությունը հստակ է, առաքյալների և մարգարեների վկայությունը՝ նույնպես: Այժմ խոսքը մեր վկայության մասին է, այն պետք է ներդաշնակ լինի ողջ գրվածի հետ: Ուրացության մեջ եղող ողջ քրիստոնեությունը, որը լքել է ճշմարիտ հավատքը, ստեղծել է իր սեփական կրոնը: Միակ Աստծուն բաժանել են մի քանի Անձերի, որոնց պաշտում են առանձինառանձին: Դրան հաջորդեց Մարիամի պաշտամունքը, որին համարում են «Աստծո մայր»՝ Theotokos` Աստվածածին (Ք. Հ. 431թ.): Ահա որքան լուրջ է այդ, և այստեղ են տարբերվում հոգիները, որովհետև գրված է. «Դրանով Աստծո Հոգին ճանաչեցեք. ամեն հոգի, որ խոստովանում է Հիսուս Քրիստոսին մարմնով եկած, Աստծուց է: Եվ ամեն հոգի, որ չի խոստովանում Հիսուս Քրիստոսին մարմնով եկած, Աստծուց չէ. դա նեռի հոգին է» (1 Հովհ. 4:2.3): Քանի որ եկեղեցական հայրերը Որդուն ձևակերպել են այսպես՝ «Աստված՝ Աստծուց, Լույս՝ Լույսից», և դրել միակ ճշմարիտ Աստծո կողքին, Նրան դարձրել են երկրորդ հավիտենական Անձը և հայտարարել, որ Մարիամը «Աստծո մայրն» է: Ահա լիովին հակաքրիստոնեական մի դավանանք: Աստվածաշունչը չի ճանաչում մայր ունեցող Աստծո: Աստված կա հավիտյանս հավիտենից: Երբ Եղիսաբեթը լցվեց Սուրբ Հոգով, ասաց այն, ինչ ճշմարիտ է: Նա չասաց՝ «Աստծո մայրը գալիս է ինձ մոտ», այլ այն, ինչ գրված է Ճշմարտության Գրքի մեջ. «Այդ որտեղի՞ց էր, որ իմ Տիրոջ մայրն ինձ մոտ եկավ» (Ղուկ. 1:43): Հրեշտակն էլ չավետեց Աստծո ծնունդը, այլ Աստծո Որդու ծնունդը, Որը Տերն է: Որդին ծնվեց, Նա «Քրիստոսն» է, Մեսիան, մարմնի մեջ հայտնված «Աստծո Օծյալը»: Ոչ թե հավիտենական Որդին դարձավ մարմին՝մարդ, այլ Նա, ով սկզբում Խոսքն էր, Լոգոսը, մարմնեղեն մարմնով հայտնվեց որպես Որդի: Սա է աստվածային Ճշմարտությունը: Եկեղեցիների հավատո հանգանակը Հիսուս Քրիստոսի դավանությունը չէ. այն լիովին հակասուրբգրային է, հետևաբար՝ հակաքրիստոնեական: Ահա թե ինչու Որդու աստվածաշնչային դավանանքի վերաբերյալ գրված է. «Ամեն ոք, ով Որդուն ուրանում է, Հորն էլ չունի: Նա, ով դավանում է Որդուն (Սուրբ Գրքի վկայության համաձայն), Հորն էլ ունի» (1 Հովհ.2:23): Հովհաննես առաքյալը նախազգուշացում է տվել հակաքրիստոսի դեմ, որը Հիսուսին չի ընդունում որպես մարմնով եկած Քրիստոս: Նա պնդում է, որ «Հոգու օծությունն» է մեզ սովորեցնում սուրբգրային ձևով, այսինքն՝ որ «...որ ամեն ստություն (նաև հավիտենական Որդու վերաբերյալ ասված սուտը) ճշմարտությունից չէ» (1 Հովհ. 2:18–27): Սուրբ Գրքում ոչ մի տեղ չի վկայվում երկնքում Աստծո Որդու ծննդյան մասին, այլ Սուրբ Գիրքը այդ մասին հայտնում է Հին Կտակարանում, և երկրի վրա Նրա գալուստը մեզ ներկայացվում է միայն Նոր Կտակարանում: Երկնքում ստեղծված էր միայն արշալույսի որդին՝ Արուսյակը: Մինչդեռ նա գոռոզացավ, ընկավ և դարձավ հակառակորդ, այս աշխարհի աստվածը (Ես. 14:2–14, Եզեկ. 28: 11–17, 2 Կորնթ.4:4): Հակաքրիստոնեական ուսմունքից է առաջացել նաև Մարիամի մեծարանքը, որին համարում են «Միջնորդուհի», «Բարեխոս», մինչև անգամ «երկնքի Թագուհի»: Դրան հաջորդեցին «Անարատ հղացման», նրա «Վերափոխման» մասին դոգմաները և այսպես շարունակ: Եթե այդպիսի բաներ պատահած լինեին, առաքյալները այդ մասին կվկայեին, ինչպես պատմել են կույսին այցելելու և Հիսուս Քրիստոսի համբարձման մասին: Այսպիսով՝ այս բոլոր դոգմաները ոչ մի աստվածաշնչյան հիմք չունեն և չեն գալիս Քրիստոսից, որը եկեղեցու Գլուխն է, և այդ պատճառով իսկ, հակաքրիստոնեական են: Քանի որ այդ մասին Սուրբ Գրքում ոչ մի վկայություն չկա, պետք է մերժել դրանք: Աստվածաշունչը որպես Միջնորդ և Բարեխոս ճանաչում է միայն Հիսուս Քրիստոսին, որից բացի ուրիշ ոչ մի միջնորդ չկա: Միայն Նա է արքաների Արքան, կարիք չկա «երկնային Թագուհու» ո՛չ երկնքում, ո՛չ երկրի վրա: Նաև գրված է. «Ոչ ոք երկինք չի բարձրացել, բացի երկնքից իջնողից՝ Մարդու Որդուց, նրանից, որ երկնքում է» (Հովհ. 3:13): Ի՞նչն է արժանի հավատքի: Հավատանք Աստծո Խոսքի՞ն, թե՞ այն բաներին, ինչ հնարել են եկեղեցու իշխանները և պապերը ժամանակի ընթացքում: Նաև այն պատմությունը, որը խոսում է պապի «առաքելական հերթագայության» մասին՝ Պետրոսից սկսած, միայն կրոնական առասպել է: Ոչ Աստվածաշունչը կամ եկեղեցու պատմությունը չեն վկայում, որ Պետրոսը Հռոմ գնացած լինի: Մարիամի, ինչպես նաև սրբերի և նրանց պատկերների պաշտամունքի վերաբերյալ պետք է հարցնել. արդյո՞ք սա Աստծո պաշտամունք է, թե՞ կռապաշտություն, քանի որ կանչում և մեծարում են մեռածներին: Մարիամապաշտությունը և որևէ սրբին պատվելը խորթ է ողջ Աստվածաշնչին: Մարիամը, որ ներկա էր Պենտեկոստեի օրը, երբ նա էլ 120 հավատացյալների հետ լցվեց Սուրբ Հոգով, ինչն անհրաժեշտ է և կարևոր փրկության համար, այլևս ոչ մի անգամ չի հիշատակվում մինչև Նոր Կտակարանի վերջը: Որպես Աստծո կողմից այդ նպատակի համար ընտրված անոթ, կույսը պետք է ծներ Որդուն (Ես. 7:14): Դա էր իր միակ մեծ առաջադրանքը, որ նա պետք է կատարեր: Մարիամը նույնպես ընկածների, մեղավոր մարդկության շարքերում էր և նրա միջոցով ծնվեց Փրկիչը՝ մեղքի մեջ անկումից մեզ փրկելու համար: Ահա թե ինչու նա էլ Քրիստոսին ճանաչեց որպես Իր Փրկիչը. «Թող իմ անձը Տիրոջը փառավորի: Իմ հոգին ուրախացավ իմ Փրկիչ Աստծով» (Ղուկաս 1:46,47): Հռոմի եկեղեցին իրոք փոխեց բոլոր սկզբնական վարդապետությունները և մասամբ Հիսուսին վերաբերող ուսմունքները վերագրեց Մարիամին: Սատանան՝ որպես այս աշխարհի իշխանը, ամեն բան կործանեց եկեղեցու իշխանների միջոցով: Նա սկզբում կործանել էր արարչագործության աստվածային կարգը, հետո կործանեց փրկության աստվածային ծրագիրը, որպեսզի պաշտամունքը այլևս չտրվի Տեր Աստծուն, Արարչին և Փրկչին, այլ կրոնական քողի տակ՝ հենց իրեն: Այն, ինչ սուրբգրային չէ ուրացած քրիստոնեության մեջ, պետք է դրվի քննության՝ մեղադրյալի աթոռին: Եկեղեցու հայրերը, որոնք ոչ առաքյալներ էին, ոչ մարգարեներ, Աստծո և ուրիշ թեմաների վերաբերյալ հնարեցին մտահայեցական տեսություններ, որոնք դարձան վարդապետություններ և հետագայում ընդունվեցին որպես հավատո հանգանակներ և դոգմաներ: Նրանք ակնհայտորեն չէին հասկացել փրկության համար Աստծո ծրագրի իրականացումը, որը հաղորդվել էր Հին Կտակարանում և իրականացավ Նորում. այսինքն, որ Աստված պիտի մահից փրկեր մարդկությանը, որը մեղքի մեջ անկման պատճառով հեռացել էր Իրենից, պիտի հաշտեցներ Իր հետ և տար հավիտենական կյանք: Ինչպես Ադամը ստեղծվեց որպես Աստծո որդի բնական ստեղծագործության սկզբում, այնպես էլ Քրիստոսը՝ Հոգուց ծնված Որդին Աստծո նոր ստեղծագործության սկիզբն է (Հայտն.3:14): «Որն աներևույթ Աստծո պատկերն է, բոլոր ստեղծվածներից առաջ ծնված» (Կողոս. 1:15,16): «Որովհետև նրանց, ում առաջուց ճանաչեց, առաջուց էլ սահմանեց Իր Որդու պատկերին կերպարանակից լինել, որպեսզի նա անդրանիկը լինի շատ եղբայրների մեջ» (Հռոմ.8:29): «Ուրեմն քանի որ մահը մարդով եղավ, մեռելների հարությունն էլ մարդով եղավ: Որովհետև ինչպես որ Ադամով բոլորը մեռնում են, այնպես էլ Քրիստոսով բոլորը կենդանանում են» (1 Կորնթ. 15:21,22): Ներքոհիշյալ բոլոր հատվածները վերաբերում են Աստծո բոլոր որդիներին և դուստրերին. «Ուրեմն եթե մեկը Քրիստոսի մեջ է, նոր ստեղծված է. հներն անցան, ահա ամեն բան նոր եղավ» (2 Կորնթ. 5:17): «Եվ ձեր մտքով ու հոգով նորոգվեք ու նոր մարդուն հագեք, որ Աստծո պատկերի պես է ստեղծված՝ ճշմարտության արդարությամբ ու սրբությամբ» (Եփես. 4:23): «Եվ ձեզ, որ մի ժամանակ մեռած էիք մեղքերի ու ձեր մարմնի անթլփատության մեջ, իր հետ կենդանացրեց՝ մեր բոլոր մեղքերը ներելով» (Կողոս. 2:13): «Նա կամենալով ծնեց մեզ ճշմարտության խոսքով, որ մենք նրա արարածների երախայրին լինենք» (Հակոբ 1:18): «Վերստին ծնված լինելով ոչ թե ապականության սերմից, այլ անապական սերմից, Աստծո կենդանի ու հավիտենական Խոսքով» (1 Պետր. 1:23): «Եվ ինչպես հողեղենի պատկերը հագանք, այնպես էլ երկնայինի պատկերը պիտի հագնենք» (1 Կորնթ.15:49): «Սակայն մենք բոլորս, բաց երեսով Տիրոջ փառքն ինչպես հայելու մեջ տեսնելով, նույն պատկերի նման կերպարանափոխվում ենք փառքից դեպի փառք, ինչպես որ Տիրոջ Հոգուց» (2 Կորնթ. 3:18): Փրկիչը այստեղ՝ երկրի վրա, պիտի հայտնվեր մարմնեղեն մարմնով, որպեսզի երկրի վրա կատարեր ազատագրման գործը: Խաչի վրա նա աղաղակեց. «Կատարվեց»(Հովհ.19:30): «Որովհետև Աստված... ուղարկելով իր Որդուն մեղքի մարմնի նմանությամբ և մեղքի համար և մեղքին դատապարտեց այն մարմնի մեջ» (Հռոմ. 8:3): Ինչպես նախկինում Աստված հանձնարարություն էր տվել բոլոր մարգարեներին, որոնցից էր նաև Հովհաննես Մկրտիչը, որ Աստծուց ուղարկված մարդ էր (այնուամենայնիվ բոլոր նրանք այստեղ՝ երկրի վրա են ծնվել), այնպես էլ ուղարկվեց Որդին. Նա ծնվեց երկրի վրա և ուղարկվեց: Աստվածաբանների մտածողության մեջ սարսափելի սխալն այն է, որ նրանք արդեն հավիտենությունից Որդուն դնում են Աստծո կողքին, թեև Պողոսը Գաղատ.4:4 համարում պարզ գրել է. «Բայց երբ ժամանակի լրումը եկավ, Աստված իր Որդուն ուղարկեց, որ կնոջից ծնվեց ու օրենքի ներքո եղավ»: «Ուստի պետք էր, որ նա եղբայրներին բոլորովին նմանվեր, որպեսզի ողորմած լիներ և հավատարիմ քահանայապետ Աստծո կողմից, որպեսզի ժողովրդի մեղքերը քավեր» (Եբր. 2:17): «Սիրելիներ, հիմա Աստծո որդիներ ենք, և տակավին հայտնված չէ, թե ինչ պիտի լինենք, բայց գիտենք, որ երբ նա հայտնվի, Նրա նման կլինենք, որովհետև կտեսնենք նրան, ինչպես որ է» (1 Հովհ. 3:2):