Մատթ. 25:6 համարում ասվում է. «Ահա Փեսան գալիս է. դուրս եկեք նրան դիմավորելու», իսկ Աստվածաշնչի վերջին գրքի վերջին գլխի 12–րդ համարում գրված է. «Ահա շուտով գալիս եմ, և Իմ վարձը՝ Ինձ հետ»: Նույն գլխի 14–րդ համարում կարդում ենք. «Երանելի են Նրա պատվիրանները պահողները, որովհետև նրանցը կլինի կյանքի ծառի վրա իշխանությունը, և քաղաքի դռնով ներս կմտնեն»: Նրա հարությունն ու մարմնի վերափոխումը մեր հարության և մեր մարմինների վերափոխման երաշխիքն են: Հայտն.19:7 համարում ասվում է. «Խնդանք և ուրախ լինենք և փառք տանք նրան, որ Գառան հարսանիքը եկավ, և Նրա կինը պատրաստեց իրեն»: Մատթ. 25:10 համարում ասվում է. «...փեսան եկավ. պատրաստները նրա հետ հարսանիքի խնջույքի մտան. դուռն էլ փակվեց»: Գրված է նաև. «Այն ժամանակ արտում երկու մարդ կլինեն. մեկը կվերցվի, իսկ մյուսը՝ կթողնվի: Եվ մի ջրաղացում երկու կին աղալիս կլինեն. մեկը կվերցվի, իսկ մյուսը՝ կթողնվի» (Մատթ. 24:40,41): Քրիստոսի վերադարձին նախորդող իրադարձությունների հետ կապված՝ Տերն ասում է. «Այդպես էլ դուք. երբ այս ամենը տեսնեք, իմացեք, որ մոտ է, դռներին է: Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ. ՛՛Այս սերունդը չի անցնի, մինև որ այս ամենը չկատարվի» (Մատթ. 24:33,34): Ղուկասի Ավետարանի 21–րդ գլխում Տերը ուշադրությունը հրավիրեց ժամանակների նշանների վրա և հորդորեց Իրեն պատկանողներին. «Եվ երբ այս բաներն սկսեն լինել, վերև նայեցեք ու ձեր գլուխները բարձրացրեք, որովհետև ձեր փրկությունը մոտ է... այդպես էլ դուք, երբ այս բոլոր բաները կատարված տեսնեք, իմացեք, որ Աստծո արքայությունը մոտ է: Ուրեմն արթուն կացեք ու ամեն ժամանակ աղոթեցեք, որ արժանի լինեք այն բոլոր բաներից փրկվելու, որ տեղի են ունենալու, և կանգնելու Մարդու Որդու առաջ» (հհ. 28, 31, 36): Ամեն ինչ կկատարվի, երբ ժամանակը գա: Փեսայի գալստյանը սպասող կույսերի ուղիղ կեսը պատրաստ էին, մնացածը մնացին փակ դռան առջև և բախեցին դուռը: Բայց շատ ուշ էր, անդառնալիորեն ուշ: Աստվածաշնչյան հավատացյալները չպետք է ոչ մի դեպքում անհոգ լինեն՝ մտածելով՝ «Դե, մի բան կլինի»: Նրանք, ովքեր պատկանում են Հարս–Եկեղեցուն, ընդունում են այս ժամանակի համար Փեսայի խոստումի Խոսքը, որովհետև նրանք խոստումի զավակներ են (Հռոմ.9:8, Գաղատ.4:28): Նրանք լցված են խոստացված Սուրբ Հոգով (Գործք 2:33): Նրանք հասկանում են այն, ինչ գրված է Եփես.4:30 համարում. «Եվ մի՛ տրտմեցրեք Աստծո Սուրբ Հոգուն, որով կնքվեցիք փրկության օրվա համար»: Ըստ Ես.8:16 համարի վկայությունը պետք է կապվեր, բայց օրենքը կնքվեր աշակերտների մեջ: Մենք պետք է իմանանք սուրբգրային այն չափանիշները, որոնք անհրաժեշտ են մեր պատրաստության և հափշտակության համար, որպեսզի կարողանանք Աստծո օգնությամբ կատարել դրա համար անհրաժեշտ պայմանները: Հիմար կույսերը վերցրին լապտերները և լույս ունեին: Մինչդեռ իմաստունները նաև յուղ վերցրին իրենց ամաններում, որպեսզի Հոգու լեցունությունից նորից լցվեն, որպեսզի թույլ պատրույգը չհանգչի կեսգիշերային վճռական ժամին: Ողջ Սուրբ Գրքում յուղը Սուրբ Հոգու խորհրդապատկերն է: Յուղով օծումը միշտ կապված է եղել Աստծուն և Իր ծառայությանը ընծայվելու հետ: Թագավորներն ու քահանաները Աստծուն և ծառայությանը ընծայվել են յուղի օծման միջոցով: Հայտնությամբ տրված մարգարեական Խոսքը փայլում է այս կարևոր ժամանակաշրջանում որպես ճրագ խավարում և լույս է սփռում վերջին ժամանակների բոլոր իրադարձությունների վրա, բայց թույլ չի տալիս ոչ մի սեփական մեկնություն (2 Պետր.1:16–21): Այժմ մենք բառացիորեն ապրում ենք այն, ինչ գրված է Սաղմ.119:105 համարում. «Քու Խօսքդ իմ ոտքերուս ճրագ է ու իմ շաւիղներուս՝ լոյս»: Ինչպես Քրիստոսի առաջին գալստյան ժամանակ, այնպես էլ հիմա աստվածաշնչյան մարգարեությունները պետք է ճանաչել և տեսնել իրենց իրագործման մեջ: Յուրաքանչյուր ընթերցողի համար հարցը սա է. մեր Տիրոջ ասած խոսքերից ո՞րն է մեզ վերաբերում: «Եթե դու էլ այսօր իսկ իմանայիր քո խաղաղության մասին», կամ «բայց հիմա քո աչքերից ծածկված է» (Ղուկաս 19:42), կամ էլ «Յուրայինների մեջ եկավ և յուրայինները Նրան չընդունեցին» (Հովհ.1:11): Թող Աստված պահի մեզ, որ մեզանից ոչ մեկի համար այս խոսքերը չկրկնվեն, այլ յուրաքանչյուր ընթերցողի շնորհի ասելու. «Բայց ովքեր նրան ընդունեցին, նրանց, որ հավատում են Նրա անվանը, իշխանություն տվեց նրանց Աստծո զավակներ լինելու» (Հովհ.1:12), նաև «...և հավատացին բոլոր նրանք, ովքեր սահմանված էին հավիտենական կյանքի համար» (Գործք 13:46–49): Երանի նրան, ում վերաբերում են այս խոսքերը. «Ով որ ականջ ունի, թող լսի ինչ, որ Հոգին ասում է եկեղեցիներին» (Հայտն. 2:17): Սա է այսօր կարևորը, որովհետև վերջում Հարսն ու Փեսան նույնն են ասում: «Ահա շուտով գալիս եմ» խոսքերին հաջորդում է կանչը. «Եվ Հոգին ու Հարսն ասում են. «Եկ»: Եվ լսողն էլ կասի. «Եկ» (Հայտն.22:17): Հիմա այդ ժամանակն է՝ «փրկության օրվա» երեկոյան ժամանակը: Աստված տվել է լույսը, կեսգիշերին հնչում է արթնության կոչը, և շուտով բացվում է հավիտենական Առավոտը: Պողոսը նորից կաղաղակեր. «Մարանաթա, շուտով եկ» (1 Կորնթ.16:22):