«Սկզբում (ոչ թե հավիտենության մեջ, որը ոչ սկիզբ ունի ոչ վերջ) էր Բանը, և Բանն Աստծո մոտ էր»(Հովհ. 1:1): Սա վերաբերում է ժամանակների սկզբին և ողջ Հին Կտակարանին: Ներքոհիշյալ համարը խոսում է Նոր Կտակարանի մասին: «Եվ Բանը մարմին դարձավ ու մեր մեջ բնակվեց...» (Հովհ. 1:14): Խոստումի իրագործման մեջ գտնում ենք. «Եվ Բանը Աստված էր»: Ճիշտ հասկանալու բանալին Հին և Նոր Կտակարանների ներդաշնակության մեջ է: Մեկը ցույց է տալիս ապագան և հայտնում, թե ինչ է կատարվելու, մյուսը վկայում է շարունակվող ներկայի մասին, մինչև ամեն բան կատարվի: Ողջ Հին Կտակարանում Նրան տեսնում ենք որպես Տիրոջ, Նոր Կտակարանում տեսնում ենք, որ Նա մարդ է դառնում որպես Որդի, որպես անդրանիկը շատ եղբայրների մեջ: Որպես Որդի՝ Նրա վկայությունը այն ժամանակվա և այսօրվա դպիրների մասին, սա է. «Եթե ձեր Հայրն Աստված լիներ, Ինձ կսիրեիք, որովհետև Աստծուց եմ Ես դուրս եկել...» (Հովհ. 8:42): Դիմելով այն ժամանակվա և այսօրվա Իր աշակերտներին՝ Նա ասում է. «Նրա համար, որ Հայրն ինքը սիրում է ձեզ, որովհետև դուք Ինձ սիրել եք ու հավատացել եք, որ Ես Աստծուց դուրս եկա: Հորից եմ դուրս եկել և աշխարհ եկել» (Հովհ.16:26–28): Այդ խոսքին նրանք պատասխանեցին. «Հիմա գիտենք, որ դու ամեն ինչ գիտես և պետք չէ, որ մեկը Քեզ հարցնի. սրանով հավատում ենք, որ Դու Աստծուց ես դուրս եկել» (Հովհ.16:30): Իր քահանայապետական աղոթքի մեջ Որդին ասում է. «Որովհետև այն խոսքը, որ Ինձ տվեցիր, Ես նրանց տվեցի, և նրանք ընդունեցին ու ճշմարտապես իմացան, որ Քեզանից դուրս եկա ու հավատացին, որ Դու Ինձ ուղարկեցիր» (Հովհ.17:8): Հովհաննեսի Ավետարանի 14–րդ, 15–րդ և 16–րդ գլուխներում Որդին, որ Հորից է դուրս եկել, հաղորդում է Սուրբ Հոգու գալուստը, որը նույնպես Հորից է դուրս գալիս. «Բայց երբ Մխիթարիչը գա, որին Ես Հոր կողմից կուղարկեմ ձեզ, Ճշմարտության Հոգին, որ Հորից է դուրս գալիս, Նա ինձ համար կվկայի» (Հովհ. 15:26): Հին Կտակարանում Աստված ասում է. «Ասկէ յետոյ Իմ Հոգիս ամէն մարմնի վրայ պիտի թափեմ...» (Յովէլ 2:28): Այս խոստումը կատարվեց Նոր Կտակարանում: Որդու գալստյան և Սուրբ Հոգու իջնելու վերաբերյալ բոլոր մարգարեությունները կատարվեցին: Դա կատարվեց այն ժամանակ, երբ Սուրբ Հոգին Իր ստվերով ծածկեց Մարիամին և այդպիսով Հայրը ծնեց Որդուն, որը չկոչվեց «Սուրբ Հոգու Որդին», այլ «Աստծո Որդին»(Ղուկաս 1:35): Հոգով ծնված Աստծո Որդին մկրտվելուց հետո լցվեց Սուրբ Հոգով (Մատթ.3:13–17), և այդպիսով, Նրա մեջ բնակվեց Աստծո լեցունությունը, ինչպես գրված է. «Որովհետև Նրա մեջ Աստվածության ամբողջ լիությունը բնակված է մարմնապես» (Կողոս. 2:9), որպեսզի կատարվի՝ «...Եվ դուք նրանով լցված եք, որովհետև Նա է ամեն իշխանության և պետության գլուխը» (հ.10): Նախակարապետը նույնպես հաղորդել էր, թե ինչ պետք է կատարվի. «Ես ձեզ ապաշխարության համար ջրով եմ մկրտում, բայց իմ հետևից եկողն ինձանից զորավոր է, ես նրա կոշիկներն էլ վերցնելու արժանի չեմ, Նա ձեզ կմկրտի Սուրբ Հոգով ու կրակով» (Մատթ. 3:11): Գործք 2:33 համարում տրված վկայությունը վերաբերում է Հոգու հեղմանը: Այդպես ասաց Պետրոսը նրանց մասին, ովքեր հավատացին, մկրտվեցին և ստացան Սուրբ Հոգու պարգևը (Գործք 10:44–48): 11–րդ գլխում նա ևս մեկ անգամ շեշտը դնում է դրա վրա, որպեսզի բոլորը մեկընդմիշտ հասկանան. «Երբ սկսեցի խոսել, Սուրբ Հոգին իջավ նրանց վրա, ինչպես և սկզբում՝ մեզ վրա: Այն ժամանակ ես հիշեցի Տիրոջ այն խոսքը, որ ասում էր. «Հովհաննեսը ջրով էր մկրտում, բայց դուք Սուրբ Հոգով կմկրտվեք» (Գործք 11:15,16): Նույն բանը շնորհվում է Աստծո բոլոր որդիներին ու դուստրերին. նրանք լսում են Խոսքը, ընդունում են այն որպես աստվածային Սերմ իրենց սրտերում և Հոգով վերստին ծնվում (Հակոբ 1:18, 1 Պետր.1:23) կենդանի հույսի համար և ունենում Սուրբ Հոգով լցվելու փորձառությունը: Մեկ անգամ ևս պետք է հարցնել, թե ինչ իրավունքով համաժողովի հայրերը չեղյալ համարեցին Սուրբ Գրքի վկայությունը և որպես պատվիրան հաստատեցին իրենց սեփական վարդապետությունները: Պետք է հարցնել, թե ինչու են բողոքական եկեղեցիները հարատևում ոչ սուրբգրային դավանանքի և ավանդական ուսմունքների մեջ: Պետք է հարցնել նաև, թե արդյոք չի՞ կատարվում այն Խոսքը, որն ասում է, որ կառուցողները մերժեցին Անկյունաքարը, և նույնը չի՞ կրկնվում, որովհետև Նա նաև Գլխային Քարն է, այսինքն՝ Ալֆան և Օմեգան: Խոսքը նրանց մասին է, ովքեր կառուցում են սեփական ծրագրերի համաձայն, և որոնց մասին խոսվում է մարգարեական խոսքում. «Այն քարը, որ շինողներն անարգեցին, անկիւնին գլուխը եղաւ» (Սաղմոս 118:22): Եվ մինչդեռ «...Անիկա սրբարան պիտի ըլլայ» ոմանց համար և դժբախտաբար, «...գայթակղության քար և գլորման վեմ»՝ մյուսների համար (Ես. 8:14): «Անոր համար Տէր Եհովան այսպէս կ՛ըսէ. «Ահա ես Սիօնի մէջ վէմ մը կը դնեմ իբրեւ հիմ, ընտիր վէմ՝ պատուական անկիւն, հաստատուն հիմ. ՛Ով որ հաւատայ անոր, պիտի չարտորայ փախչելու՛» (Ես. 28:16): Աստված ամեն բան դրել է հավատքի և հայտնության սկզբունքի վրա: Այսպես է ասում Տեր Հիսուսը. «Դուք Գրքում երբևէ չե՞ք կարդացել՝ ՛՛Այն քարը, որ շինարարներն արհամարհեցին, անկյունաքար դարձավ. սա Տիրոջից եղավ...» (Մատթ. 21:42): Սա կատարվեց այն պատճառով, որ Հիսուսն Ինքը կառուցի Իր եկեղեցին (Մատթ. 16:16–18), և դա զարմանալի է մեր աչքերին (Մատթ. 21:42 բ): Պետրոս առաքյալը այս թեմայի վերաբերյալ մանրամասն գրել է 1 Պետր. 2:1–10 համարներում: Հավիտենապես ճշմարիտ Աստծո Խոսքը ուղղակիորեն ենթարկվել է չարի իշխանությանը և անխնա կերպով արհամարհվել այն աստիճան, որ «Անկյունաքարը» այս ու այն կողմ են շպրտել: Բայց հիմա Աստծո Խոսքի իշխանությամբ աստվածաշնչյան վարդապետությունները նորից պետք է գործի դրվեն առանց փոխզիջման: Բոլոր ոչ սուրբգրային վարդապետական տեսությունները, ինչպես նաև եկեղեցական դոգմաները պետք է տապալել իրենց հիմքից: «Գլխային քարը» Հոգու վերջին և զորավոր գործողության ընթացքում նորից իր տեղը կդրվի աղաղակների ուղեկցությամբ (Զաքար. 4:7,10): Ուսուցման բոլոր ծրագրերը, կարծիքներն ու մեկնությունները կանհետանան, որովհետև միայն Աստծո Խոսքն է մնում հավիտյան (Ես. 40:8, 1 Պետր. 1:25, Ղուկաս 21:33): Այսպես է ասում Տերը. «Ե՛ս եմ Աստուած եւ Ինծի պէս մէկը չկայ, որ վերջինը սկիզբէն ու դեռ չեղածը առաջուընէ պատմեցի ու կ՛ըսեմ թէ ՛Իմ խորհուրդս պիտի հաստատուի, եւ Իմ ամէն կամքս պիտի կատարուի» (Ես. 46:10): Աստծո թագավորության բոլոր մշակները մեծ պատասխանատվություն ունեն իրենց վստահված հոգիների հանդեպ, և ոչ ոք չպետք է անտարբերությամբ վերաբերվի այն հարցին, թե որտեղ են այդ հոգիները անցկացնելու հավիտենությունը: Ամեն քարոզիչ պետք է ինքն իրեն հարցնի, թե ումից է գալիս իր բերած վարդապետությունը: Փրկչի վկայությունը հստակ է. «Իմ ուսուցումը Իմը չէ, այլ Ինձ ուղարկողինն է: Եթե մեկը ցանկանում է Նրա կամքը կատարել, Նա այդ ուսուցման մասին կիմանա, թե արդյոք Աստծո՞ւց է, թե՞ Ես ինձանից եմ խոսում» (Հովհ.7:16,17): Այսօր այս խոսքերը կարո՞ղ են ասվել քարոզիչների, ավետարանիչների, հովիվների, վարդապետների և այլոց կողմից: Պետք է տալ նաև այս հարցը. կա՞ ուղղակի կոչում Տիրոջից, իրո՞ք Տերն է ուղարկել և ո՞ւմ են վերաբերում այս խոսքերը. «Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում ձեզ. ՛՛Ով որ ընդունի նրան, ում Ես կուղարկեմ, Ինձ է ընդունում, իսկ Ինձ ընդունողը Ինձ ուղարկողին է ընդունում՛՛» (Հովհ. 13:20): Միայն այդ ժամանակ ճշմարտապես կարող է ասվել. «Ձեզ լսողն Ինձ է լսում և ձեզ մերժողն Ինձ է մերժում, իսկ Ինձ մերժողն էլ Ինձ ուղարկողին է մերժում...» (Ղուկ. 10:16) Ո՞ւմ է այսօր ճշմարտապես վերաբերում այս խոսքը. «Ինչպես Իմ Հայրն Ինձ ուղարկեց, Ես էլ ձեզ եմ ուղարկում» (Հովհ. 20:21 բ): Մարգարեներն ու առաքյալները Աստծո կողմից ուղարկված ծառաներ են: Աստվածային հայտնության Խոսքը փոխարինել են աստվածաբանական–փիլիսոփայական ֆակուլտետով, աստվածային կոչումը փոխարինել են մասնագիտությամբ: Այլևս իրական չեն այս խոսքերը. «Բոլորն Աստծուց սովորած կլինեն»: Հավատքը վերածել են փիլիսոփայության, թեև Պողոսը իր ժամանակին զգուշացրել էր. «Զգույշ կացեք, գուցե մեկը ձեզ փիլիսոփայությամբ ու դատարկ խաբեբայությամբ գրավի՝ մարդկանց ավանդության պես, աշխարհի սկզբունքների պես և ոչ թե Քրիստոսի պես» (Կողոս.2:8): Աստծո բոլոր ծառաների համար դեռ հնչում է կոչը. «Խոսքը քարոզիր շարունակ՝ ժամանակին լինի, թե ժամանակից դուրս, հանդիմանիր, սաստիր, հորդորիր ամենայն համբերատարությամբ ու վարդապետությամբ» (2 Տիմ. 4:2–5): Այսպես է հորդորում Պողոսը իր գործակից Տիմոթեոսին: Սպասավորը չէ իշխանություն ունեցողը, այլ Աստծո Խոսքն է բացարձակ հիմքը և միակ աստվածային իշխանությունը: