Քանի որ, որպես միսիոներ, 4 տասնամյակ շարունակ ճամփորդել եմ բոլոր մայրցամաքներում, գիտեմ, որ բոլոր կրոնների և մշակույթների ներկայացուցիչների համար շատ բաներ սուրբ են: Ոմանց համար «սուրբ կովն» է կամ «սուրբ սարը», մյուսների համար «սուրբ ջրերը» կամ «սուրբ տաճարը», «սուրբ ուխտավայրը» կամ «սուրբ մարգարեն», «սուրբ ավանդույթները» և ուրիշ շատ բաներ: Բայց այս ամենը ի՞նչ կապ ունի Աստծո հետ: Բնականաբար, ոչ մի: Աստվածաշնչային հավատացյալների համար միայն Աստված է սուրբ, և այն ամենը, ինչ գալիս է Նրանից, ինչպես նաև սուրբ են նրանք, ովքեր սրբացվել են Նրա կողմից Ճշմարտության Խոսքով, Նրա միջոցով, Ով ասել է. «Սուրբ եղէք, վասն զի ես սուրբ եմ» (Ղեւտ.11:44, 19:2, Ա Պետր.1:16): Մարդու կամքով սրբացում չի կարող լինել, որովհետև գրված է. «Որովհետև այն կամքով մենք սրբվեցինք Հիսուս Քրիստոսի մարմնի մեկ անգամ զոհվելով» (Եբր.10:10): Իրեն պատկանողների համար է Փրկիչն աղոթել. «Նրանց սուրբ արա Քո ճշմարտությամբ. Քո Խոսքը ճշմարտություն է» (Հովհ.17:17), և նրանց համար է բարեխոսել քահանայապետական աղոթքում. «Եվ Ես նրանց համար սրբացնում եմ Իմ անձը, որ նրանք էլ ճշմարտությամբ սրբված լինեն» (Հովհ.17:19): Նաև գրված է. «Բոլորի հետ հետամուտ եղեք խաղաղության և սրբության, առանց որի ոչ ոք Տիրոջը չի տեսնի» (Եբր.12:14): Անձնական արդարություն գործելով սրբանալն ինքնախաբեություն է: Քրիստոնեական աշխարհում ամեն եկեղեցու համար սուրբ է այն, ինչ ինքն է սուրբ համարում, և ամեն եկեղեցու համար առանձնապես սուրբ է այն, ինչին հավատում է, այն, ինչ սովորեցնում է, ինչպես նաև իր ավանդույթները: Այդ պատճառով բոլորը հոգ են տանում իրենց սեփական վարդապետության համար, որն իրենց համար սուրբ է, ինչպես հոգ են տանում աչքի բիբի համար և ցանկանում են մաքուր պահել այն: Նա, ով դիպչում է իրենց հավատամքին, որը նույնպես սուրբ է իրենց համար, անմիջապես կարող է դառնալ մահվան որդի: Հենց դա էլ պատահեց Յան Հուսին, երբ 1415 թվականի հուլիսի վեցին Կոնստանցայում տիեզերաժողովի հայրերի քրքջոցի տակ վառվեց խարույկի վրա: Միխել Սերվետուսը նույնպես դատապարտվեց Ժնևում 1553 թվականին և հրապարակավ այրվեց, որովհետև մերժում էր Երրորդության վարդապետությունը: Աստծո ճշմարիտ ծառաներն օգտագործել են միայն Աստծո սպառազինությունը, որը նկարագրված է Եփես.6–րդ գլխում, և որին պատկանում է Հոգու սուրը, այսինքն՝ Աստծո Խոսքը: Ոչ մի անգամ Տիրոջ ծառաներից ոչ մեկը երկրային իշխանություն չի կիրառել, այլ միայն քարոզել է Խոսքը և թույլ տվել, որ Աստված գործի: Միայն այն, ինչ Աստծուց է, կարող է տանել Նրա մոտ: Միայն Աստվածաշնչում գրվածն է կրում Աստծո ձեռագիրը: Սատանան՝ այս աշխարհի իշխանը, միշտ կարողացել է խառնաշփոթություն առաջացնել: Նա հաջողությամբ կարողացել է կրոնական կամ քաղաքական ասպարեզներում պատասխանատվություն ունեցողներին ներկայացնել այս աշխարհի հարստությունները, որոնք նա նախօրոք առաջարկել էր Քրիստոսին, բայց Փրկիչը մերժել էր դրանք: Պետական եկեղեցու հիմնումից հետո փրկությունը կախված էր մի հաստատությունից և նրա պաշտոնյաներից, ոչ թե Հիսուս Քրիստոսի հանդեպ անձնական հավատքից, ում մեջ միայն գտնվում է ճշմարիտ փրկությունը: Փրկություն տալու հավակնությունը քիչ թե շատ չափով տարածվում է բոլոր պետական կամ անկախ եկեղեցիների, ինչպես նաև բոլոր երկրներում գտնվող հարանվանությունների վրա: Ոչ միայն Հռոմի եկեղեցին, այլև մյուսները իրենց անդամներին փրկություն են երաշխավորում և տալիս իրենց ձևով: Կաթոլիկ եկեղեցին այս տեսանկյունից «ազնիվ» է. նա ասում է մնացողներին, որ մահացածները քավում են իրենց մեղքերը քավարանում, չնայած եկեղեցական բոլոր խորհուրդներին, որոնք պետք է փրկեին նրանց: Սուրբ Գիրքը բնականաբար չի ճանաչում ո՛չ ինդուլգենցիաների, ո՛չ եկեղեցական խորհուրդների վարդապետությունը, ո՛չ էլ քավարանի գոյությունը: Սուրբ Գիրքը չի ճանաչում նաև հանգուցյալներին երանելի կամ սուրբ դարձնելու վարդապետությունը: Միայն ողջ եղող մարդիկ, ովքեր շնորհք են ընդունել և Հիսուս Քրիստոսով ստացել կատարյալ փրկություն, կոչվում են սրբեր և երանելիներ: Սկսած նրանցից, ում Տերը երանելի է անվանել Լեռան քարոզի ժամանակ, վերջացրած նրանցով, ում մասին գրված է Աստվածաշնչի վերջին գլխում՝ Հայտն.22:7 և 14 համարներում, Տերը երանելի է համարում միայն ողջ եղողներին և այն էլ միայն նրանց, ովքեր հավատացել են Իրեն այնպես, ինչպես Սուրբ Գիրքն է ասում (Հովհ.7:38): Շատ ուշագրավ է այն դեպքը, երբ Տերը երանելի համարեց Պետրոսին. «Երանի՜ քեզ, Սիմոն, Հովնանի որդի, որովհետև մարմինն ու արյունը չհայտնեցին քեզ, այլ Իմ Հայրը, որ երկնքում է» (Մատթ.16:17): Մարիամը երանելի հռչակվեց խոստումին հավատալու համար. «Եվ երանի նրան, ով հավատաց, որովհետև կկատարվեն այն բաները, որոնք Տիրոջ կողմից ասվել են իրեն» (Ղուկաս 1:45): Երանելի են Հիսուսի ճշմարիտ աշակերտների աչքերն ու ականջները. «Բայց երանելի են ձեր աչքերը, որ տեսնում են, և ձեր ականջները, որ լսում են» (Մատթ.13:16): Աստվածաշնչի վերջին գլխի ներածության մեջ ասվում է. «Երանելի են այս մարգարեության խոսքերը կարդացողը և լսողները, և սրա մեջ գրվածները պահողները, որովհետև ժամանակը մոտեցել է» (Հայտն.1:3): Հետո տեսնում ենք, որ երանելի են հռչակվում նրանք, ովքեր արդարացվել են և հասել կատարելության, և այդ երանության հռչակումը ներառում է ամեն ինչ. «Երանելի և սուրբ է, ով բաժին ունի առաջին հարության մեջ» (Հայտն.20:6): Մարդկանց կողմից հռչակված երանությունները ոչ մի արժեք չունեն, որովհետև սուրբգրային հիմք չունեն: Այս կիրառվող սովորությունը նույնպես պետք է դրվի մեղադրյալ աթոռին: