Առանց սովորաբար ընդունված ներածության, միանգամից անցնենք փաստին: Վիճաբանության առարկա հանդիսացող աստվածաշնչյան հարցերին՝ վարդապետությանը և գործերին վերաբերող ամեն քննադատության և դատողության համար Աստված արդեն որոշել և Իր Խոսքում ցույց է տվել, թե ինչն է ընդունելի: Դրա համար այս շարադրանքի մեջ կօգտագործենք միայն Աստծո հավիտենական և անապական Խոսքը, այնպես, ինչպես գրված է Աստվածաշնչում: Նաև այդ Խոսքն է օգտագործվելու «վերջին օրը», «վերջին դատաստանի» ժամանակ և վերջնական դատավճռի հռչակման ժամանակ: Հիմա, ինչպես հետաքննության ժամանակ, Աստծո արդարության առջև մեղադրանք պետք է բարձրանա, նախազգուգշացում պետք է տրվի, որ պարզաբանումը հնարավոր լինի: Մեղադրանքը հետևյալն է. մշտատև կրոնական մոլորությունը: Ինչպես կտեսնենք, Աստծուն և կրոնը վկայակոչելով հանդերձ մարդկությունը դեռևս շարունակում է մնալ խաբեության և մոլորության մեջ: Եթե լիներ հնարավորություն մահից հետո փոխելու մեր հավիտենական ճակատագիրը, ոչ ոք իրեն նեղություն չէր տա այս մեղադրանքը բարձրացնելու: Մինչդեռ գրված է. «Եվ ինչպես մարդկանց սահմանված է մեկ անգամ մեռնել և դրանից հետո՝ դատաստանը» (Եբր. 9:27): Մեղադրանքն ուղղված չէ որևէ անծանոթի, այլ երկրի վրա գտնվող ողջ հոգևորականությանը: Մարդկային տեսանկյունից կարող էինք գտնել մեղմացուցիչ հանգամանքներ, որովհետև իրականում ծնվել ենք մոլորության, ժառանգած ավանդույթների մեջ: Բայց Աստծո տեսանկյունից ոչ մի արդարացում չկա, որովհետև Նա մեզ թողել է Աստվածաշունչը՝ որպես միակ ճշմարիտ չափանիշ: Այսպես է ասել Տեր Հիսուսը. «Ես լույս եկա աշխարհ, որ ամեն Ինձ հավատացող խավարի մեջ չմնա: Եվ եթե մեկն Իմ խոսքերը լսի ու չհավատա, Ես նրան չեմ դատի, որովհետև Ես չեմ եկել, որ աշխարհը դատեմ, այլ, որ աշխարհը փրկեմ: Ինձ անարգողն ու Իմ խոսքերը չընդունողն իրեն դատողն ունի. այն Խոսքը, որ ձեզ ասացի, վերջին օրը այն կդատի նրան» (Հովհ. 12:46-48): Բոլորն ուսումնասիրում են Սուրբ Գիրքը, բայց իրենց անձնական կարծիքների պատճառով հասնում են բոլորովին տարբեր արդյունքների: Ուսումնասիրելը և սերտելը բավական չէ. հենց այդ է անում հոգևորականությունը: Դա պետք է սկսվի փրկության անձնական փորձառությամբ և առաջին հերթին Հիսուս Քրիստոսին հետևելով: Ճշմարտապես Նա է Աստծո հայտնության կենտրոնը, և Նրա մեջ են գտնվում իմաստության և գիտության բոլոր գանձերը: (Կողոս.2:2,3): Ահա թե ինչու գրված է. «Քննեցեք գրքերը, որոնցով դուք ուզում եք հավիտենական կյանք ունենալ, և նրանք են, որ վկայում են Իմ մասին: Բայց դուք չեք ուզում Ինձ մոտ գալ, որ կյանք ունենաք» (Հովհ. 5:39,40): Նաև լիովին անընդունելի է աստվածաշնչային թեմաների վերաբերյալ բերել սեփական տեսակետը: Յուրաքանչյուրը պետք է գտնվի Խոսքի դատողության ներքո: Ինչպես այսօր, այնպես էլ վերջին օրը, գերագույն Դատավորը դատավճիռը կարձակի միայն Իր Խոսքի համաձայն: Պողոս առաքյալը գրում է. «...որովհետև բոլորս էլ Քրիստոսի ատյանի առջև ենք կանգնելու» (Հռոմ. 14:10): Կորնթացիներին ուղղված նամակում նա ևս մեկ անգամ շեշտում է. «Դրա համար էլ ջանք ենք անում, որ հաճելի լինենք Նրան, որովհետև մենք բոլորս էլ պետք է ներկայանանք Քրիստոսի ատյանի առաջ...» (2 Կորնթ.5:9,10): Վերջին դատաստանը հստակորեն պատկերված է մեր աչքերի առջև Հայտնության գրքի 20-րդ գլխում՝ 11-րդ համարից սկսած: Հիմա անհրաժեշտ է, որ բոլոր նրանք, ովքեր վկայակոչում են Աստծուն, գնահատեն միայն առաքյալների ժամանակվա աստվածաշնչյան վարդապետությունները և գործերը: Առաքյալները դրանք մեզ որպես օրինակ են թողել: Իր հարությունից հետո Տերը Իր աշակերտներին սովորեցրեց 40 օրվա ընթացքում՝ Իր համբարձումից առաջ (Ղուկաս 24:50,51): Միայն դրանից հետ Իր ընտրած առաքյալներին, որոնց կենդանի լինելու վկայությունն էր տվել (Գործք 1:1-3), պատվիրեց աշակերտել բոլոր ազգերին և սովորեցնել նրանց պահել Իր պատվիրած բոլոր բաները (Մատթ.28:20): Դա կատարվեց, և շարունակում է կատարվել Աստծո բոլոր ճշմարիտ ծառաների միջոցով: Պենտեկոստեի օրը Պետրոսի առաջին քարոզչությունից սկսած մինչև վերջին քարոզչությունը, կքարոզվեն նույն վարդապետությունը և նույն գործերը: Այսպիսով կատարվում է Ես.54:13 համարում գրված խոսքը. «Քու բոլոր որդիներդ Տէրոջմէ պիտի սորվին, ու քու որդիներուդ խաղաղութիւնը շատ պիտի մեծնայ»: Հովհաննեսի ավետարանում Տերը վկայակոչեց նույն խոսքը և ասաց. «Մարգարեների գրքերում գրված է՝ «Բոլորն Աստծուց սովորած կլինեն: Արդ, ամեն ոք, ով Հորից լսում և սովորում է, Ինձ մոտ է գալիս» (Հովհ.6:45): Մեղադրանքը կբարձրանա բոլոր նրանց դեմ, ովքեր փոխել են Աստվածաշնչում գրված բնօրինակ Խոսքը, մեղադրանքը կբարձրանա նրանց դեմ, ովքեր փոխել են այն ու կեղծել Աստվածաշնչի վարդապետությունները: Այժմ մարդկությունը պետք է ևս մեկ անգամ լսի աստվածաշնչային Պատգամը, որը քարոզվում է հստակությամբ և ճշմարտությամբ Իր բնօրինակ տարբերակով: Ցավալի է, որ Սուրբ Գրքի ժամանակակից դպիրներն ու գիտակները, ինչպես նաև ողջ կրոնական աշխարհը, գնում են իրենց սեփական ճանապարհներով. նրանք խոսում են փրկության մասին, բայց չեն քայլում փրկության այն ճանապարհով, որը կար սկզբնական քրիստոնեության մեջ: 40 և ավելի տարիների քարոզչի՝ իմ ծառայության ընթացքում ես եղել եմ 130-ից ավելի երկրներում և այս երկրի վրա գտնվող գրեթե բոլոր հարանվանություններում և եկեղեցիներում: Այդ պատճառով կարող եմ ասել, որ ես տեղյակ եմ այն ամենին, ինչ կատարվում է կրոնական աշխարհում: Հիմա ամենուրեք էկումենիկ հոգին ուժով ետ է մղում կրոնական կուսակցության հոգին և սահուն կերպով առաջնորդում դեպի «բազմապաշտամունքային համակարգ», դեպի «Պետությունների համաշխարհային համագործակցություն», որտեղ յուրաքանչյուրը գտնում է իր տեղը: Այսպես, օրինակ՝ «Առաքելական հավատո հանգանակը», ավելի ճիշտ՝ «Նիկյան-Քաղկեդոնյան հավատո հանգանակը» ձևակերպվել է միայն Քրիստոսից հետո 325 և 381 թվականներին և քիչ թե շատ չափով ընդհանուր դարձել քրիստոնեական հավատքի եկեղեցիների մեծ մասի համար: Այնտեղ նաև գրված է. «Հավատում եմ միակ սուրբ, կաթոլիկ եկեղեցուն... սրբերի հաղորդակցությանը»: 12 կետից բաղկացած մի հավատո հանգանակ ներկայացրին ինձ Հեռավոր Արևելքում գտնվող լրիվ Ավետարանի եկեղեցիներից մեկում: Իններորդ կետը քիչ առաջ հիշատակված հատվածն էր: Նման մի բան պատահեց ինձ հետ նաև վերջերս կենտրոնական Ամերիկայի մայրաքաղաքներից մեկում, երբ հոգեգալստական եկեղեցիների նախագահը անունս հյուրանոցում գրանցելուց առաջ ինձ խնդրեց ստորագրել իրենց «հավատո հանգանակը»: Միայն դա ստորագրելուց հետո այդ երկրում բոլոր դռները կբացվեին կոնֆերանսներին մասնակցելու համար: Մինչդեռ արդեն առաջին կետի պատճառով ես չէի կարող հանգիստ խղճմտանքով ստորագրել: Փառք Աստծուն, որ փոխեց այդ մարդու սիրտը, որն ինձ բացեց բոլոր դռները: Վերջին ժամանակներում իմ միսիոներական ճամփորդությունների ժամանակ ամենից շատ ինձ վշտացնում է աղոթքը հետևյալ ֆորմուլայով վերջացնելու շատ տարածված սովորությունը. «Հանուն Հոր և Որդու և Սուրբ Հոգու»: Բացի այդ, իսկապես տարօրինակ է, որ նախ աղոթում են Հոր փառքի համար, հետո՝ Որդու և վերջում՝ Սուրբ Հոգու. ամեն անգամ փառաբանությանը նույն ժամանակն է հատկացված, որովհետև ասում են, որ «երեքն» էլ արժանի են նույն պատվին ու երկրպագությանը: Նաև ասում են.«Այժմ ուզում ենք ծափահարություններով ողջունել Սուրբ Հոգու անձնավորությանը և Նրան մաղթել առանձնահատուկ բարի գալուստ՝ ասելով՝ «բարի երեկո, Սուրբ Հոգի»: Սա արդեն չափազանց է. գրեթե հայհոյություն է: Այդպիսի մարդկանց համար ի՞նչ նշանակություն ունի իսկական առաքելական տարբերակը. «Օրհնյալ է Աստված և մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի Հայրը, որ մեզ Քրիստոսով օրհնեց ամեն հոգևոր օրհնություններով երկնքում» (Եփես.1:3 և այլ համարներ): Գրեթե ամենուրեք վերջնական աղոթքի ժամանակ օգտագործվում է միայն մեկ ֆորմուլա. «Տեր Հիսուս Քրիստոսի շնորհքը, Աստծո սերը և Սուրբ Հոգու հաղորդակցությունը ձեր բոլորի հետ լինի»: Ով կարդում է, Պողոսի նամակները, կտեսնի, որ նա չի մտածել ինչ-որ նորմա կամ ֆորմուլա հաստատելու մասին, որովհետև նրա նամակներից յուրաքանչյուրը վերջանում է տարբեր կերպ: Հռոմեացիներին ուղղված նամակը նույնիսկ երկու վերջնական ողջույնի խոսք ունի, և երկուսն էլ իրար նման չեն. «Եվ խաղաղության Աստվածը ձեզ հետ լինի. ամեն» (Հռոմ. 15:33): «Միմիայն իմաստուն Աստծուն Հիսուս Քրիստոսի միջոցով, Նրան փառք հավիտյանս» (Հռոմ. 16:27): Աստվածաշնչի վերջին գլխի վերջին տողում ասվում է. «Տեր Հիսուս Քրիստոսի շնորհքը բոլոր սրբերի հետ լինի»: Ուրեմն ինչո՞ւ ստեղծել մի քարացած ֆորմուլա և թույլ չտալ, որ Սուրբ Հոգին ազատորեն գործի: Այդպիսի և ուրիշ շատ իրադարձություններ ինձ մղեցին գրելու այս շարադրանքը, որը միաժամանակ պետք է ծառայի որպես մարտահրավեր և նախազգուշացում: Ի՞նչ է իրականում գրված Սուրբ Գրքում, և ի՞նչ է մեկնաբանվում կամ հասկացվում: Իրականում ի՞նչ են արել առաքյալները, և ի՞նչը կարող է վերագրվել նրանց: Ո՞րն է Աստծո Խոսքը, և ո՞րը՝ մեկնությունը: