Սուրբ Գրքում չկա ոչ մի ակնարկ իշխանություն ունեցող մի մարդու մասին, որը Պետրոսի ժառանգորդն է: Ոչ մի տեղ չի խոսվում Քրիստոսի տեղապահի մասին: Սուրբ Գիրքը խոսում է միայն Հիսուս Քրիստոսի հետևորդների մասին: Ոչ էլ գրված է, որ Պետրոսը նշանակվել է որպես եկեղեցու տեսանելի գլուխ: Ինչպե՞ս կարող է որևէ մարդ գլուխ լինել, երբ գլուխը Քրիստոսն Ինքն է: Նրա մասին գրված է. «Եվ Նա բոլորից առաջ է, ու ամեն բան Նրանով է հաստատուն: Եվ Նա է Մարմնի, այսինքն՝ եկեղեցու գլուխը...» (Կողոս. 1:17,18): Նա, ով հավակնում է լինել գլուխ, ինքն իրեն բարձրացնում է Քրիստոսից ավելի և ենթարկվելու է դատապարտության ըստ 2 Թես.2:3,4 համարներում գրված խոսքի: Աստվածաշնչային ձևով Քրիստոսին հավատացող մարդը եկեղեցու գլուխ կճանաչի միայն Տեր և Փրկիչ Հիսուս Քրիստոսին: Քրիստոսը երբեք չի հաստատել տեղապահ կամ «Vicarius Filii Dei»: Նա Ինքն է փրկել Իր եկեղեցին և տանում է նրան կատարելության: Հետաքրքիր է եկեղեցու պատմության մեջ հետևել դրա հոգևոր զարգացումներին: Այն լեգենդը, ըստ որի Պետրոսը գործել է որպես Հռոմի եպիսկոպոս և թաղվել է այնտեղ, պատմականորեն չի կարող ապացուցվել: Խոսվել է միայն Սիմոն մոգ անունով մի կախարդի մասին, որն այնպիսի ազդեցություն է թողել Հռոմի սենատի և ժողովրդի վրա, որ նրան աստված են հռչակել և կանգնեցրել նրա արձանը «Simoni dea sancto» մակագրությամբ: Ուրեմն ի՞նչ կապ ունի այդ հեքիաթը Աստծո մարդ Սիմոն Պետրոսի հետ, որը երբեք Հռոմ ոտք չի դրել: Այս հարցում էլ միայն դիմում ենք Սուրբ Գրքին: Ըստ Գաղատ. 2:9 համարի Պետրոսը, Հակոբոսը և Հովհաննեսը մի կողմից, Պողոսն ու Բառնաբասը՝ մյուս, միաբանությամբ ձեռք տվեցին իրար՝ ի նշան հաղորդակցության, որ Պողոսն ու Բառնաբասը գնան հեթանոսների մոտ, իսկ Պետրոսը, Հակոբոսը և Հովհաննեսը գործեն հրեաների մեջ: Պողոսի մասին խոսում են որպես հեթանոսների առաքյալի, որովհետև հենց դրա համար է Աստված նրան կանչել: Նրան էր Տերն ասել. «Գնա’, որովհետև Ես քեզ հեռու, հեթանոսների մեջ եմ ուղարկելու» (Գործք 22:21): Հռոմի եկեղեցուն Պողոսը գրում է 15–րդ գլխի 28–րդ համարում.«...ձեր միջով Իսպանիա կանցնեմ»: Պողոսի միսիոներական ճամփորդությունները, ներառյալ Հռոմում կատարվածները, մեզ հստակորեն նկարագրված են: Ինչո՞ւ ուրեմն ոչ մի անգամ չի հիշատակվում այդ քաղաքում կատարած Պետրոսի թեկուզ մեկ ճամփորդության մասին: Պողոսը Հռոմից է ուղարկել եկեղեցիներին, ինչպես նաև անհատներին ուղղված ուղերձների մեծ մասը: Այդ քաղաքում իր հետ գտնվողներից շատերը հիշատակվում են իրենց անուններով, բայց ոչ մի անգամ չի նշվում Պետրոսի անունը: Կարելի՞ է պատկերացնել, որ դա հնարավոր կլիներ, եթե իրոք Պետրոսը իր հետ գործելիս լիներ Հռոմում: Բացի այդ, այն, թե որտեղ է եղել և ծառայել Աստծո մարդը, քիչ նշանակություն ունի: Պարզապես պետք է բացահայտել այն կրոնական առասպեը, որի վրա մի մեծ հաստատություն է հիմնված, որն էլ այդ հնարանքի միջոցով ուզում է հաստատել իր վարդապետության իշխանությունը: Սրան կարող ենք պատասխանել հենց իր՝ Պետրոս առաքյալի խոսքերով. «Որով- հետև մենք ոչ թե վարպետությամբ հնարված առասպելների հետևելով...» (2 Պետր.1:16): Սուրբ Գիրքը չի խոսում նաև առաքելական հերթագայության մասին: Երբ 440 թվականին Լևոն Մեծը ընտրվեց Հռոմի եպիսկոպոս, առաջ բերեց այն հավակնությունը, թե հռոմեական եպիսկոպոսը գերազանցություն ունի մյուս եպիսկոպոսների հանդեպ: Նա էր, որ այդ առթիվ վկայակոչեց Մատթ. 16:18 համարը: Նա հանդիսավոր կերպով հայտարարեց, որ ինքը Պետրոսի ժառանգորդն է: Մինչ այդ այս գաղափարը ժամանակ առ ժամանակ առաջ էր բերվում «Նիկողայոսյանների» շրջանում, բայց դեռևս կապված չէր որոշակի հոգևոր ծառայության հետ: Դա հավատքի մի ուղղություն էր, որը տարբերություն էր դնում լսող աշխարհականների և ծառայող եղբայրների միջև: Դա լիովին հակառակ է Խոսքին: Փրկագնված եկեղեցին «թագավորական քահանայություն է» (1 Պետր.2:9): Բոլոր պատմաբանները գիտեն, որ Պոլիկարպը՝ Աստծո այդ օրհնյալ մարդը (155), եղել է Հովհաննեսի՝ Հիսուսի սիրելի աշակերտի հետ, որն աքսորվել էր Պատմոս կղզում: Նա ճշմարիտ վկայությունն էր ստացել հենց առաքյալի բերանից: Նրա բոլոր շարադրանքներում ոչ մի անգամ չեն հիշատակվում հետագայում հնարված գաղափարները: Իրենեոսը՝ Աստծո կողմից իշխանություն ստացած Քրիստոսի պատգամաբերը(202), բավական երկար ժամանակ ապրել է Պոլիկարպի հետ: Նա նույնպես երբեք չի հիշատակել Պետրոսի ժառանգորդի մասին: Մինչև այդ ժամանակը մարդիկ փորձում էին հնարավորին չափ կառչած մնալ Աստծո Խոսքից: Տերտուղիանոսն (220) ասում էր. «Տիրոջը, ոչ թե ծառային են պատկանում արդարացումն ու դատաստանը»: Նույնիսկ Նիկիայի տիեզերաժողովի ժամանակ երկու հռետորները՝ Աթանասը և Արիոսը, նման միտք չհիշատակեցին: Միայն 445 թվականին Վալենտինիանոս կայսրը հաստատեց Հռոմի եպիսկոպոսի հոգևոր գերազանցությունը ողջ արևմուտքի եկեղեցու նկատմամբ: Այսուհետ ողջ իշխանությունը գալիս էր Հռոմից: Եկեղեցու հանրահայտ վարդապետ Օգոստինոս Հիպոնացին (354–430) նպաստեց այդ մտքի տարածմանը. նա գրեց «Աստծո պետության» մասին: Նրա համար եկեղեցին ներկայացնում էր հազարամյա թագավորությունը: Նա սովորեցնում էր, որ «Եկեղեցին իշխանությունն է»: Ուրեմն որտե՞ղ է մնում Նրա իշխանությունը, ով ասել է. «Ինձ է տրված ողջ իշխանությունը երկնքում և երկրի վրա»: Այս ոչ սուրբգրային զարգացումները չեն կարող վերագրվել սկզբնական քրիստոնեության առաքյալներին: Ինչպես արդեն շարադրեցինք, այն ժամանակ կային ծառայություններ, որոնք Տերը հաստատել էր ողջ եկեղեցու համար: Մինչդեռ ամեն տեղական համայնք ուներ պատասխանատու եղբայրներ: Նրանք կոչվում էին «երեց», «վերակացու» կամ «եպիսկոպոս»: Օրինակ՝ փիլիպեցիներին ուղղված թղթում Պողոսը ողջունում է սրբերին և սիրելիներին իրենց եպիսկոպոսների և սարկավագների հետ: Այս երկու ծառայությունները պատկանում են տեղական եկեղեցուն: Այդ առաջադ- րանքը կատարելու համար սուրբգրային պայմաններից մեկն այն էր, որ այդպիսի մարդը պետք է ամուսնացած լինի (1Տիմ.3:2): Ոչ մի առաքյալից կամ մարգարեից չի պահանջվել, որ նա մեկ կնոջ ամուսին լինի, այլ միայն սարկավագներից և եպիսկոպոսներից: Միայն ամուսնացած մարդը, որը կարողացել է հաղթահարել ընտանեկան պրոբլեմները, կարող է ուրիշներին գործնական խորհուրդներ տալ և օգնել: Մինչդեռ Աստծո Հոգին արդեն հայտնել էր, ինչպես Պողոսն է ասում, որ դա այդպես չէր մնալու: 1Տիմ. 4–րդ գլխում կարդում ենք. «Հոգին հայտնապես ասում է, որ վերջին ժամանակներում ոմանք հավատքից կհեռանան և կհետևեն մոլար ոգիների և դևերի ուսմունքների՝ ստախոսների կեղծավորությամբ, որոնց խղճմտանքը խանձված է, որոնք ամուսնանալը կարգելեն, կհրաժարվեն ուտելիքներից...»: Ի՞նչ ենք մտածում այս խոսքերը կարդալով: Դրանք տառացիորեն կատարվեցին: