Այստեղ ուզում ենք քննարկել գոյություն ունեցող ամենակարևոր թեման: Ըստ էության դա պետք է հետաքրքրեր ամեն մարդու: Անտարբերությունը կարող է ճակատագրական լինել: Ամեն մարդ գիտի, որ տարբեր կրոններ կան: Բայց հարցը հետևյալն է՝ արդյո՞ք կան ճշմարիտ կրոններ: Բոլորը կարծում են, որ ճշմարտության մեջ են: Մինչդեռ բնական է, որ կրոնի հանդեպ թերահավատությունն այդպես աճում է: Մարդիկ հրաժարվում են կրոնական դավանանքներից և չեն ուզում ոչ մի գործ ունենալ Աստծո հետ: Հաճախ նույնիսկ նույնացնում են Աստծուն և կրոնը: Մինչդեռ կան մարդիկ, որոնք այդ բաների մասին մտածում են լռությամբ և իրենք իրենց հարցնում են, թե արդյո՞ք կա կենդանի Աստված, որ հոգ է տանում մարդկանց համար: Բայց ինչպե՞ս գտնել ճանապարհը բոլոր այս կրոնական ճյուղավորումների մեջ: Ո՞վ կարող է տրված հարցին դրական պատասխան տալ: Իսկ գուցե այս ամենը խաբեությո՞ւն է: Արդյո՞ք հինդուիստներն են իրավացի: Կամ մուսուլմաննե՞րը, կամ էլ բուդդայականնե՞րը: Կրոնի հիմնադիրներից որևէ մեկը հարություն առե՞լ է: Մինչև այսօր մարդկությունը լսել է միայն Մեկի հարության մասին: Բոլոր մյուսները թաղվեցին իրենց ուսմունքների հետ: Ճշմարտությունը կարող է գալ միայն Ճշմարիտից: Արդյո՞ք Նա երբևէ կրոն է հիմնել: Եթե այո՝ ե՞րբ և որտե՞ղ: Ո՞րն է այդ կրոնը: Եթե ոչ՝ ուրեմն ոչ մի կրոն չի կարող վկայակոչել Նրան: Ամեն մարդ միայն կարող է մոլորվել և իրականում, մոլորվում է: Այդ պատճառով մենք չենք կարող մեր հույսը դնել ո’չ կրոնի հիմնադիրների, ո’չ հոգևոր իշխանների, ո’չ էլ մեզ վրա: Բացի աշխարհում ճանաչված կրոններից, միայն քրիստոնեության մեջ կան մի քանի հարյուր եկեղեցական միություններ: Նրանցից յուրաքանչյուրն ունի հատուկ վարդապետություն և իր անդամներին փրկություն է առաջարկում իր սեփական ձևով: Բնականաբար այդ կրոնական հաստատություններից ոչ մեկը մարդկանց միտումնավոր մոլորության մեջ չի տանում: Մինչդեռ այն փաստը, որ կան այնքան շատ կրոնական ուղղություններ, մեզ խորհելու առիթ է տալիս: Ամեն մարդ, որ ուզում է հասնել նպատակին, պետք է ճանապարհ ընկնի: Բայց ինչպե՞ս գտնենք այն ճանապարհը, որը մեզ հուսալիորեն կհասցնի նպատակին: Ինչպե՞ս գտնենք այն ճշմարտությունը, որին կարող ենք լիովին վստահել: Այս ողջ մարդկային խառնաշփոթության մեջ պետք է որ լինի աստվածային ուղին գտնելու հնարավորություն: Ո՞վ կարող է այս լուսավորված ժամանակաշրջանում կուրորեն վստահել ցանկացած հավատքի: Որևէ բան աստվածային հռչակելը բավական չէ. դա պետք է վերևից հաստատված լինի: Ամեն մարդ պետք է օգտագործի հոգևոր կողմնորոշում ստանալու իր իրավունքը: Չէ՞ որ խոսքը ավելի մեծ բանի մասին է, քան այս կարճ երկրային կյանքն է: Մենք նախասահմանված ենք երկնային Հոր հետ հաղորդակցություն ունենալու: Կա ոչ միայն ժամանակավոր, այլև հավիտենական կյանք: Ինչպես, որ հաստատ է, որ կա ֆիզիկական մարմին, նույնքան հաստատ է, որ կա հոգևոր մարմին: Ինչպես, որ ակնհայտ է, որ կյանք կա երկրի վրա, ակնհայտ է նաև, որ կյանք կա երկնքում: Նույն Աստվածն է ստեղծել երկինքը, երկիրը և այն ամենը, ինչ կա դրանցում: Արարչագործության վեհությունը զորավոր վկայություն է տալիս Արարչի մասին: Շատերը կարծում են, որ որևէ եկեղեցու կամ կրոնական համայնքի պատկանելը փրկում է իրենց: Այս տեսակետը քիչ թե շատ չափով պաշտպանվում է կրոնական խմբերում: Մի՞թե բոլորը ունայն խոստումներ են տալիս: Գերեզմանոց այցելելիս կարելի է գերեզմանաքարերի վրա կարդալ գեղեցիկ հնչող տապանագրերը. «Աստ հանգչի խաղաղությամբ...», «Երանությամբ տուն հասավ...», «Հանգչում է Աստծով...»: Թերթերում գրված մահազդերը նույնպես լավ են հնչում. «Երանությամբ ննջեց...», «Աստված տուն կանչեց...», «Վախճանվեց Հռոմի կաթոլիկ եկեղեցու սուրբ խորհուրդները ստանալուց հետո...»: Այս ամենից այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, որ բոլոր մեռածները Տիրոջ մոտ են: Բայց ինչպե՞ս է իրականում: Մի՞թե բոլոր հեռացածները Տիրոջ հետ անձնական հարաբերություն ունեին: Գերեզմանոցում այսպիսի մխիթարական խոսքեր են ասում ողջ մնացածներին. «Տերը հաճեց Իր Թագավորությունը տանել այս եղբորը կամ քրոջը...»: Հետո եկեղեցում սգի մեջ եղողներին հանդիսավոր կերպով ասվում է, որ հեռացածները ոչ թե դրախտում են, այլ քավարանում: Մի կողմ դնելով այն փաստը, որ այդ հասկացությունը զուտ երևակայություն է և ոչ մի անգամ չի հիշատակվում Սուրբ Գրքում, պետք է լրջորեն հարց տանք՝ իմանալու համար, թե որն է ճշմարիտը: Իրականում որտե՞ղ է հիմա նա, որ հեռացավ: Հնարավո՞ր է, որ ծննդից մինչև մահ մարդկանց պահում են մոլորության մեջ, իսկ հետո միայն մխիթարում են: Կյանքի ընթացքում նրանց ասվում է, որ իրենք փրկված են, իսկ մահից հետո պարզվում է, որ նպատակին չեն հասել: Մի՞թե կրոնը ափիոն չէ մարդկանց թմրեցնելու համար մինչև արթնացման այն ահավոր պահը: Տարվա սկզբից մինչև վերջ նրանք ստանում են եկեղեցական խորհուրդներ, որոնք պետք է փրկեին նրանց, բայց նրանք իրականում չեն ճաշակում փրկությունը: Մանկան մկրտությունից մինչև վերջին օծումը՝ անցնելով օծման խորհրդով, նրանք պատրաստվում են փրկության համար: Եվ այդ բազում ջանքերից հետո ահա տխուր արդյունքը՝ մահացած մարդը գնաց ոչ թե վերև, այլ ներքև: Այս ոլորտում ոչ ոք չի կարող ավելի լավ խոսել, քան բժիշկներն ու բուժքույրերը, որոնք անընդհատ մահերի ականատես են լինում: Անկախ կրոնական համայնքին պատկանելուց մի պայքար է սկսվում մահվան դեմ: Մարդիկ ընդհանրապես չգիտեն, թե ինչ հուսահատություն է համակում մահացողին: Չկա հավատքի, վստահության և ուրախության ոչ մի նշույլ: Մարդիկ, որոնք ենթադրում են, որ կատարել են Աստծո պահանջները իրենց գիտության և խղճմտանքի համաձայն, հայտնաբերում են, որ ամենևին էլ Աստծո պահանջները չեն կատարել, այլ այն, ինչ պահանջել և պարտադրել են եկեղեցիները իրենց անդամներին: Քանի որ կյանքի և մահվան հարց է, յուրաքանչյուրը պետք է քննի ինքն իրեն: Յուրաքանչյուր մարդ՝ անկախ իր ռասայից և ազգությունից, իրավունք ունի իմանալու ճշմարտությունը Աստծո և ինքն իր մասին: Նա, ով անտարբեր չէ իր հավիտենական ապագայի հանդեպ, նույնիսկ պարտավոր է համեմատություն անելու եկեղեցու ուսմունքների, գործերի և Սուրբ Գրքի ասածի միջև: Միայն, այն ինչ Աստծուց է, տանում է Տիրոջ մոտ և կարող է կանգնել Նրա առջև: Նա, ով ասում է. «Ինձ համար մեկ է, ինձանից հետո թեկուզ ջրհեղեղ», բնավ չի հասկանում, թե ինչ է ասում: Աստվա- ծաշունչն իրոք միակ Գիրքն է երկրի վրա, որը մեզ ծանոթացնում է Աստծո և Իր ծրագրերի հետ: Սկզբից մինչև վերջ այն պարունակում է աստվածային ծագման հաստատված փաստերը: Մենք պետք է լրջությամբ վերաբերվենք թե’ մեր կյանքին, թե’ մեր մահին: Մտադիր չենք ողջ եղողներին մահվան հանդեպ վախ ներշնչել, այլ հակառակը, ուզում ենք ցույց տալ այն ճանապարհը, որը կհասցնի նպատակին: Աստծո և Իր Խոսքի հանդեպ հավատքն ու վստահությունը պետք է վերականգնվեն ամեն գնով: Աստված ճշմարիտ է, և Իր Խոսքը ամեն կասկածից վեր է: Բոլոր կրոններում վախ են ներշնչում Աստծո հանդեպ, բայց միաժամանակ շահում են նրանց վստահությունը մարդկային, կրոնական հաստատությունների նկատմամբ: Մեր առաջադրանքն է սասանել այն վստահությունը, որ մարդիկ ունեն բոլոր կրոնների հանդեպ և նրանց մղել հավատալու Աստծո և Նրա Խոսքի ճշմարտացիությանը: Ամենակարողը ծրագրեր է կազմել, Նա ծրագիր ունի մարդկության համար: Դժբախտաբար մարդիկ ստեղծել են իրենց սեփական ծրագրերը և Աստծո թագավորության ներսում կանգնեցրել են իրենց սեփական կրոնական թագավորությունները: Մարդկայինը ուղղակի հակադրության մեջ է աստվածայինի հետ: Նա, ով ուզում է ներգրավվել Աստծո հավիտենական խորհրդի մեջ, պետք է դուրս գա դարերի ընթացքում հնարված բոլոր կրոններից: Ամենակարող Աստված միաժամանակ ամենագետ է և աշխարհի ստեղծումից առաջ ծրագիր է կազմել մարդկության համար: Հաղորդակցության խզումը, որը տեղի ունեցավ անհնազանդության և մեղքի միջոցով մարդկային ձախողման պատճառով, չի կարող ջնջել Նրա հավիտենական ծրագրերը: Քանի որ Տերը ամեն ինչ նախօրոք գիտեր, կարող էր դա հաշվի առնել Իր ծրագրերում: Աստծո Խոսքը նույնքան ճշմարիտ և անսխալական է, որքան Աստված Ինքը: Աստծո ճանապարհը մարդկության հետ հստակ նկարագրված է Իր Խոսքում: Դժբախտաբար այն մթագնեց և անանցանելի դարձավ կրոնական ավանդույթների պատճառով: Եթե նույնիսկ դոգմաները հարյուրավոր կամ հազարավոր տարիների հնություն ունեն, մնում են այն, ինչ կան՝ այսինքն՝ մարդկանց կողմից ներմուծված տեսություններ և ուրիշ ոչինչ: Դոգմաները ավտոմատ կերպով ճշմարիտ չեն կարող դառնալ միայն նրա համար, որովհետև հռչակվել են կրոնական հաստատության կողմից: Այն, ինչ մարդկային է, երբեք աստվածային չի դառնա, և այն, ինչ աստվածային է, երբեք չի լինի մարդկային: Ճշմարտությունն ու սուտը բացառում են իրար: Կամ ճշմարտության հետ գործ ունենք, կամ մոլորության: Ամեն ճշմարտության աղբյուրն Աստված է, ամեն ստի հեղինակը՝ սատանան: Ամենամեծ մոլորությունը ճշմարտության սխալ պատկերումն է, և կրոնական աշխարհը լցված է դրանով: Ամեն տեսություն կամ գործ, որը ներդաշնակ չէ Սուրբ Գրքի հետ, չի կարող լինել աստվածային ծագման: Աստծո Խոսքը պարունակում է այն ամբողջական վկայությունը, որը Տերը հանձնել է մարդկությանը: Հին Կտակարանի մարգարեները ազդարարել են Մեսիայի գալուստը և Նրանով ՝ Աստծո փրկությունը, առաքյալները եղել են Փրկչի կյանքում մարգարեությունների իրականացման ականատեսները, Ավետարանի քարոզչության միջոցով աստվածային շնորհքի պարգևը առաջարկվում է բոլոր մարդկանց: Յուրաքանչյուրը կարող է հավատալ Աստծո կողմից հաստատված ճշմարտությանը: Մեծ տարբերություն կա առաջին եկեղեցու և այսօրվա քրիստոնեության միջև: Այն, ինչ կար առաջին եկեղեցում, չկա այսօրվա եկեղեցում, և այն, ինչ կա պաշտոնապես հաստատված քրիստոնեության մեջ, չկար սկզբնական եկեղեցում. դա հստակ է դառնում մի համեմատության միջոցով: Սկզբնական եկեղեցում քարոզչությունը Սուրբ Գրքի համաձայն էր: Առաքյալները սովորել էին Տիրոջից և Սուրբ Հոգու առաջնորդության տակ էին: Նա, ով կարդում է Գործք առաքելոց գրքի առաջին գլուխները, կարող է ընդհանուր պատկերացում ստանալ առաջին եկեղեցու կյանքի վերաբերյալ: Աստծո Հոգու և օրհնությունների լիությունը ակնհայտ էր նրա մեջ: Առաջին քրիստոնյաները մեկ սիրտ, մեկ հոգի ունեին. նրանք ամեն բան բաժանում էին իրար միջև և կազմում էին Աստծո մի մեծ ընտանիք: Առաջին եկեղեցին քարացած կազմակերպություն չէր, այլ կենդանի օրգանիզմ: Մեր Տերն ասում է. «... իմ եկեղեցին կկառուցեմ, և դժոխքի դռ- ները չեն հաղթի նրան»: Այսօր էլ Նա զբաղված է այդ գործով: Ինչպես Աստված բացահայտվեց Քրիստոսի մեջ, Քրիստոսն էլ բացահայտվում է Իր Եկեղեցու միջոցով: Նույն քարոզչությունը, նույն ծառայությունը շարունակվում էին: Մեծ նշաններ և հրաշքներ էին կատարվում: Անհավատները հավատացյալ էին դառնում, դիվահարները ազատագրվում էին, հիվանդները՝ բժշկվում: Այդ ամենը այն ժամանակ դեռ ընդունելի էր, Աստծո Խոսքը միակ ճշմարիտ չափանիշն էր հավատացյալ դարձողների համար: Նրանք իրենց հույսը դնում էին Տիրոջ վրա, որին տեսել էին Իր ծառայության, չարչարանքների, մահվան և հարության մեջ: Սուրբ վախ կար նրանց մեջ Նրա ներկայությամբ, որովհետև ներկա էին եղել այդ բոլոր իրադարձություններին և հավաքվում էին Նրա Անունով: Սկզբնական քրիստոնեության մեջ կային առաքյալներ, մարգարեներ, ավետարանիչներ, հովիվներ և վարդապետներ (1 Կորնթ.12:28, Եփես. 4:11): Այս տարբեր ծառայությունները հաստատված էին Աստծո կողմից Իր եկեղեցում: Այդ ծառայություններն անհրաժեշտ էին հոգևոր շինության համար և լրացնում էին մեկը մյուսին: Այն ժամանակ ոչինչ չգիտեին Պապի, կարդինալների, արքեպիսկոպոսների, վանականների և միանձնուհիների մասին: Բոլոր այն բաները, որոնք այսօրվա քրիստոնեության մեջ համարվում են ինքնին հասկանալի, այն ժամանակ գոյություն չունեին: Աստծո կամքի համաձայն Տիրոջ եկեղեցին սկզբնապես մտահղացված էր որպես աստվածային հաստատություն: Ոչ ոք իրավունք չուներ նրա մեջ դնել Աստվածաշնչին հակասող որևէ բան: Ճիշտ է, որ Եկեղեցին բաղկացած էր տկարություններ ու թերություններ ունեցող մարդկանցից, շնորհք ստացած և Աստծո զավակներ դարձած մեղավորներից, բայց նրանց վարդապետություններն ու գործերը սկզբից մինչև վերջ պետք է համապատախանեին Աստծո Խոսքին: Այն ամենը, ինչ չի բռնում Խոսքի քննությունը հիմա, առավել ևս չի կարող դիմանալ վերջին օրը Աստծո դատաստանի առջև: Ահա թե ինչու աստվածաշնչային հավատացյալը ոչ մի կերպ չի ընդունի մարդկանց կողմից հնարված որևէ ուսմունք: Աստծո առաջ հավատքի ճշմարիտ դավանությունը գրված չէ կատեխիզիսում, այլ միայն Սուրբ Գրքում: Առաքյալները ոչ մի կապ չունեին «Regula veritatis»–ի հետ, որն առաջարկվել էր որպես առաքելական դավանանք: Բացի այդ սկզբում այն վերջանում էր միայն այս խոսքերով. «... եվ Սուրբ Հոգուն, սուրբ եկեղեցուն, մեղքերի թողությանը, մարմնի հարությանը: Ամեն»: Այժմ ամեն կիրակի ողջ աշխարհի տարբեր հարանվանությունների միլիոնավոր հավատացյալներ կրկնում են այս խոսքերը. «Հավատում եմ Սուրբ Հոգուն, կաթոլիկ սուրբ եկեղեցուն, սրբերի հաղորդակցությանը...»: Այս հավելումը նույնիսկ չկար հետառաքելական ժամանակներում, որոնք անմիջապես հաջորդեցին առաքյալների ժամանակներին, այլ ուրվագծվել է Նիկիայի տիեզերաժողովից հետո և համալրվել հաջորդ սինոդների ժամանակ: Այդ դավանանքին կշիռ տալու համար անիրավացիորեն վկայակոչում են առաքյալների հեղինակությանը: Նույն բանը կատարվեց «Դիդախե» անունով գրքի հետ, որը գտել են միայն 1883 թվականին մի վանքում և կամայականորեն թվագրել առաջին դարի վերջում: Դա ոչ մի կապ չունի տասներկու առաքյալների վարդապետության հետ: Օրինակ՝ 29–րդ էջում գրված է. «Եթե քո ձեռքերի աշխատանքով դու ինչ–որ բան ես վաստակում, ինչ–որ բան պետք է տաս քո մեղքերի թողության համար»: Մի՞թե սա Ավետարան է: Առաքյալներն անձամբ ճանաչում էին Նրան, ով ներել է մեր մեղքերը: Այսօր էլ նրանք բոլոր հարցերի շուրջը կխոսեին այնպես, ինչպես խոսել են այն ժամանակ: Այդ ամենը գրվել է, որպեսզի մենք կարողանանք ամեն բան քննել: Ո՞վ է այսօր հետևում այս խոսքին. «Ամեն բան քննեք...»: Աստված Ինքն Իրեն չի հակասում: Նրա որոշումները կատարյալ են: Այն ամենը, ինչ հակասական է թվում, աստվածաբանների մտքի մեջ է, ոչ թե Աստծո Խոսքում: Կրոնական ակնոցով չնայող մարդը սարսափահար պիտի լինի՝ տեսնելով, թե ինչ մեծ շեղումներ են եղել: Հավատքի սկզբնական ժառանգությունը փոխել են անճանաչելիության աստիճան: Բոլորովին ուրիշ ավետարան է քարոզվում: Սրա վերաբերյալ կարելի էր մտածել. «Բավական է անկեղծ լինես և չես մեղադրվի»: Բայց անկեղծությունը չի կարող սխալը ճիշտ դարձնել: Երբ խոսքը վերաբերում է հավատքին, առաքյալների վարդապետությանն ու գործերին, դրանք չեն սովորում տիեզերաժողովների ժամանակ. ուժի մեջ է միայն այն, ինչ հասել է մեզ սկզբնական եկեղեցու միջոցով: Եկեղեցական հարցերն ու խնդիրները կարող են քննարկվել համապատասխան հանձնաժողովներում, բայց Քրիստոսի և առաքյալների վարդապետությունն ու գործերը վաղուց են հաստատված: 1521 թվականի ապրիլի 18–ին Վորմսում տեղի ունեցած կոնֆերանսի ժամանակ Լյութերն ասում էր. «Պատճառը, որի համար ես չեմ հավատում ո’չ Պապին, ո’չ տիեզերաժողովներին, այն է, որ նրանք հաճախ մոլորվել են և խճճվել իրենց սեփական հակասություններում: Եթե պարզ վկայություններով և փաստարկներով չբավարարվեմ, կհամոզվեմ Խոսքի վկայություններով, որոնք ինքս եմ մեջբերել և որոնք պահված են Սուրբ Գրքում: Ես չեմ կարող և չեմ էլ ուզում ուրանալ իմ ասածները, որովհետև խղճին դեմ գործելը վստահելի և փրկարար չէ: Թող Աստված օգնական լինի ինձ: Ամեն»: Մեզ հետաքրքրում է Ամենակարող Աստծո հավիտենապես ճշմարիտ ծրագիրը մարդկության համար և համեմատությունների միջոցով ուզում ենք նպաստել դրա պարզաբանմանը: Խոսքը լիովին տարբեր և իրարից անջատ երկու բաների մասին է: Մեկը աստվածային ոլորտն է, մյուսը՝ մարդկային: Նա, ով համարում է, որ ինքն Աստծուց է, կհավատա Աստծո Խոսքին՝ առանց ուշադրություն դարձնելու տիեզերաժողովների և սինոդների որոշումներին: Աստծո Խոսքը ժամանակների փոփոխություններին ենթակա չէ. այն հավիտյան անփոփոխ է: Պետք է, որ յուրաքանչյուր մարդ հասկանա, որ Սուրբ Գիրքն է պարունակում Աստծո վկայությունը իր ամբողջությամբ և այն վերջնական է: Աստված բացարձակապես ոչինչ չի մոռացել: Այն բանից հետո, երբ կորցրին աստվածային գիտությունը, դրան փոխարինեց մարդկայինը: Եկեղեցու պատմության ընթացքում բոլոր ընդունված որոշումները երբեք Աստծո կտակի անբաժանելի մաս չեն կազմի, որովհետև չեն պատկանում Քրիստոսի և առաքյալների սկզբնական վարդապետությանը, որը հիմնված է մարգարեական Խոսքի վրա: Չենք կարող մեզ թույլ տալ չլսել կամ անտեսել Հին և Նոր Կտակարանների լուրջ նախազգուշացումները: Գրված է. «Չավելացնեք այն խոսքի վրա, որ ես ձեզ պատվիրում եմ և նրանից չպակասեցնեք» (2Օրին.4:2): Հետագայում Տերն ասաց դպիրներին, որոնք չէին հասկացել Մովսեսի և մյուս մարգարեների ասածները, այլ հետևում էին իրենց սեփական մեկնություններին և ավանդույթներին. «Այս ժողովուրդն Ինձ շրթունքներով է պատվում, իսկ նրա սիրտն Ինձանից հեռացած, բաժանված է:Սակայն զուր տեղն են պաշտում ինձ՝ այնպիսի վարդապետություններ սովորեցնելով, որոնք մարդկանց պատվիրաններ են» (Մարկ.7:6,7): Հավատացյալների շատ համայնքներ բնավ ուշադրություն չեն դարձնում Աստծո Խոսքին և խճճված են մարդկային վարդապետությունների մեջ, մինչդեռ հիմա ավելի քան երբևէ շատացել են կրոնական գործունեությունները: Բայց բոլոր այդ հակասուրբգրային գործերից և հռչակումներից վեր գտնվում է միշտ նույն բառը՝ «Իզուր է»: Իզուր են բոլոր ներկայացված աղոթքները, կազմակերպված պաշտամունքները, իզուր են բոլոր երգերն ու ծիասակատարությունները, եկեղեցիների ավետարանչական մեծ արշավները և տոնակատարությունները: Ամեն բան, որ Աստծո թագավորության մեջ չի արվում Աստծո Խոսքի համաձայն, Աստծո առաջ ոչ մի արժեք չունի: Այդ բազմաթիվ ծրագրերից ո՞րը Նա պետք է ընդունի: Ու՞մ կողմից պետք է լինի: Տերը ոչ մի խառնուրդ չի հանդուրժում: Նա կամենում է, որ Իր Խոսքի մաքուր սերմը պահվի սկզբնական տեսքով և ցանվի հենց այդպես: Նա հանդիմանում է կրոնական առաջնորդներին, որոնք երեկ, ինչպես և այսօր վայելում են ժողովրդի մեծ հարգանքը. «Լա՞վ է, որ Աստծո պատվիրանները անարգում եք, որ ձեր ավանդույթը պինդ պահեք» (Մարկ.7:9): Ինչ–որ բան պետք է մի կողմ դնել՝ մեկ ուրիշ բան դրա տեղը դնելու համար: Տերն Ինքն է մեզ ուղղում այս համառ նախազգուշացումը. «Աստծո ամեն խոսքերը մաքրված են... չավելացնես Նրա խոսքերի վրա, որ միգուցե քեզ հանդիմանի, և դու ստախոս երևաս» (Առակ.30:5,6): Բոլոր նրանք, ովքեր ինչ–որ բան կավելացնեն Սուրբ Գրքի լիովին ավարտված վկայությանը Հին և Նոր Կտակարաններում, պետք է կանգնեն Աստծո առջև որպես ստախոսներ՝ Նրան հաշիվ տալու համար և կդատապարտվեն: Եդեմի պարտեզից ի վեր սատանան՝ առաջին ստախոսը, ներգործում է մարդկանց վրա, որպեսզի այլ կերպ մեկնի Աստծո Խոսքը: Մինչև վերջ նա կկեղծի Խոսքը՝ մարդկությանը խաբելու համար: Միայն նա, ով կարող է ճանաչել նրա խորամանկ հնարքները և փախչել նրա ազդեցությունից, կարող է գտնվել Աստծո անմիջական ազդեցության տակ, որը բխում է միայն Աստծո Խոսքից Հոգու միջոցով: Սուրբ Հոգին Ճշմարտության Հոգին է, և միայն Աստծո Խոսքն է Ճշմարտության Խոսքը: Աստվածաշնչի վերջին գլխում գրված է վերջնական նախազգուշացումը. «Եթե մեկը սրանց վրա բան ավելացնի, Աստված նրա վրա կավելացնի այն պատուհասները, որոնք գրված են այս գրքում: Եվ եթե մեկն այս գրքի մարգարեության խոսքերից բան պակասեցնի, Աստված նրա բաժինը կպակասեցնի կյանքի գրքից, սուրբ քաղաքից և այս գրքում գրվածներից» (Հայտն. 22:18,19): Ո՞վ կարող է թեթևամտորեն անտեսել այս խոսքը: Ինչպես, որ կատարվեց այն խոսքը, որը Տեր Աստված ասել էր սկզբում՝ «Այն օրը, երբ դրանից ուտես, կմեռնես», այնպես էլ այս խոսքը կհաստատի իր ճշմարտացիությունը: Աստված մտածում է այն, ինչ ասում է և ասում է այն, ինչ մտածում է: Սուրբ Գիրքը չի կարող բեկանվել: Աստծո բոլոր որոշումներն անփոփոխ և կատարյալ են: