Մենք պետք է հասկանանք, որ երբ Նոր Կտակարանում 150 անգամից ավելի կարդում ենք՝ ՙԻնչպես գրված է...՚, ՙԻնչպես Գիրքն է ասում...՚, ՙՈրպեսզի գրվածը կատարվի...՚, դա ամեն անգամ վերաբերում է Հին Կտակարանին: Նոր Կտակարանում Հին Կտակարանից 845 մեջբերումներ կան, որից 185-ը Սաղմոսաց գրքից են: Այդպիսով մենք գիտակցում ենք Հին և Նոր Կտակարանների միջև կատարյալ ներդաշնակության կարևորությունը: 1965 թվականի օգոստոսի 22-ին Բրանհամ եղբայրն ասաց. ՙՀին Կտակարանը և Նոր Կտակարանը երկու կեսեր են՚: Իր հարությունից հետո Տերը հանդիպեց Իր երկու աշակերտներին Էմմաուսի ճանապարհին և բացատրեց նրանց Հին Կտակարանի բոլոր հատվածները, որոնք իրեն էին վերաբերում: Եվ նրանք ասում էին իրար. Մի՞թե մեր սրտերը չէին վառվում մեր ներսում, երբ Նա ճանապարհին խոսում էր մեզ հետ և Գրքերն էր մեկնում մեզ համար՚ (Ղուկաս 24:32): Մյուս աշակերտներին նույնպես հիշեցրեց, թե ինչ էր ասել Ինքը Իր մահից ու չարչարանքներից առաջ. ՙ... պետք է, որ կատարվի այն ամենը, ինչ գրված է Իմ մասին Մովսեսի օրենքում, մարգարեներում ու սաղմոսներում՚: Այն ժամանակ նրանց միտքը բաց արեց, որ Գրքերը հասկանան՚ (Ղուկաս 24:44 բ, 45): Պողոս առաքյալը Հռոմի եկեղեցուն ուղղված իր առաջին նամակը սկսում է հետևյալ խոսքերով. ՙՊողոս՝ Հիսուս Քրիստոսի ծառա, կանչված առաքյալ լինելու, առանձնացված Աստծո Ավետարանի համար, որ Նա նախապես խոստացել էր Իր մարգարեների միջոցով Սուրբ գրքերում՚ (Հռոմ. 1:1,2): Ինչպես Պողոսն այդ մասին վկայեց իր առաջին նամակում, Աստծո շնորհքով ես էլ կարող եմ այդ մասին վկայել մինչև իմ վերջին նամակում: Աստծո Ավետարանը պետք է տարածվի հենց այնպես, ինչպես մարգարեներն են հաղորդել և խոստացել Սուրբ Գրքում, և ինչպես առաքյալներն են փոխանցել Նոր Կտակարանի Եկեղեցուն: Ինչպես Պետրոս առաքյալն է գրել. ՙԲայց նախ սա իմացեք, որ Գրքերի ամեն մարգարեություն իր հատուկ մեկնությունը չունի՚ (2 Պետր.1:20): Ինչպես կտակն է բացահայտում այն գրողի վերջին կամքը, այնպես էլ Հին և Նոր Կտակարաններն են ժառանգորդներին ցույց տալիս, թե ինչ ունեն իրենք օրինականորեն: Քանի որ Աստված մեր անունները գրել է Իր կտակում և մեզ ժառանգորդներ է նշանակել, մենք կարող ենք մասնակից լինել այն բաներին, որոնք հիմա կատարվում են Աստծո Թագավորությունում: Որքան որ ճիշտ է այն, որ Աստված Նոր Կտակա- րանի ընթացքում իրականացնում է այն, ինչ խոստացել է Հին Կտակա- րանում, նույնքան ճիշտ է այն, որ Աստծո որդիներն ու դուստրերը որպես օրինական ժառանգորդներ, տեսնում են այն խոստումների իրակա- նացումը, որոնք իրենց են վերաբերում: Մյուսները շրջանցում են այդ բաները, եթե նույնիսկ անկեղծորեն իրենց քրիստոնյա են համարում: Պողոսը համեմատություն է կատարում երկրային կտակի և Աստծո տված Կտակի միջև: Մարդկայնորեն եմ ասում, եղբայրնե՜ր, նույնիսկ մարդու հաստատած կտակը ոչ ոք չի կարող չեզոքացնել և ոչ էլ դրան որևէ բան ավելացնել՚ (Գաղատ. 3:15): Այս կարևոր թեմայի գլխավոր միտքն այն է, որ բացարձակապես ոչինչ հնարավոր չէ ավելացնել կամ պակասեցնել Աստծո Կտակից: Բոլորը հարգանք ունեն երկրային կտակի հանդեպ, նույնիսկ դատավորները: Ժառանգորդների անուններն այնտեղ գրված են, և հնարավոր չէ փոփոխություն անել: Ինչու՞ նույնպիսի հարգանք չկա Աստծո և Իր Կտակի հանդեպ: Ինչու՞ կան բոլոր այդ մեկնաբա- նություններն ու կեղծ ուսմունքները, որոնք ավելացվում են Բնօրինակին (Գաղատ. 1:6-8): Հովհաննես առաքյալը, որը Պատմոս կղզում էր Աստծո Խոսքի և Հիսուսի վկայության համար, գրել է Հայտնության 1-ին գլխում. ՙԵրանելի են այս մարգարեության խոսքերը կարդացողը և լսողները, և սրա մեջ գրվածները պահողները, որովհետև ժամանակը մոտեցել է՚: Աստծո ճշմարիտ ժառանգորդները և Հիսուս Քրիստոսի ժառանգակիցները ընդունում են միայն այն, ինչ սևով սպիտակի վրա գրված է և մեզ ավանդված է Աստվածային Կտակում: Նրանք երանելի են համարվում, որովհետև հավատում են ամեն Խոսքին և իրենց սրտում են պահում այնտեղ գրվածները: Հայտնության գրքի վերջում գրված է այս լուրջ նախազգուշացումը. ՙՈրովհետև ես վկայում եմ ամեն մեկին, ով լսում է այս գրքի մարգարեության խոսքերը: Եթե մեկը սրանց վրա բան ավելացնի, Աստված նրա վրա կավելացնի այն պատուհասները, որ գրված են այս գրքում: Եվ եթե մեկն այս գրքի մարգարեության խոսքերից բան պակասեցնի, Աստված նրա բաժինը կպակասեցնի կյանքի գրքից, սուրբ քաղաքից և այս գրքում գրվածներից՚ (Հայտն.22:18-19): Բրանհամ եղբայրը կրկնել և այս աստվածաշնչյան հատվածը շեշտել է ավելի շատ, քան որևէ այլ մեկը: Աստծո տված դատավճիռը վերջնական է, և կկատարվի նրանց հանդեպ, ովքեր մեղավոր կլինեն: Դրանից անմիջապես հետո տեսնում ենք, որ այդ խոսքերն ասում է ոչ թե որևէ մարգարե, կամ Հովհաննես առաքյալը, այլ Տերն Ինքը. ՙԱյս բաները վկայողն ասում է. ՙԱյո՜, ես շուտով գալիս եմ՚: Քրիստոսի Հարսը վկայում է միայն այն, ինչ Հոգին է ասել Խոսքով, և բացականչում է. ՙԱմե՜ն: Ե՜կ, Տե՜ր Հիսուս՚ (Հայտն.22:20): ՙԵվ Հոգին ու հարսն ասում են. ՙԵ՜կ՚: Եվ լսողն էլ կասի. ՙԵ՜կ՚: Նա, ով ծարավ է, թող գա, և նա, ով կամենում է, թող կյանքի ջուրը ձրի առնի՚ (h. 17):