Պողոսը սկսում է Հռոմի եկեղեցուն ուղղված իր նամակը այս խոսքերով. «Պողոս՝ Հիսուս Քրիստոսի ծառա, կանչված առաքյալ լինելու, առանձնացված Աստծո Ավետարանի համար...» (Հռոմ. 1:1,2): Հակոբ առաքյալը սկսում է իր նամակը հետևյալ խոսքերով. «Հակոբոսը՝ Աստծո և Տեր Հիսուս Քրիստոսի ծառան, ամենուրեք ցրված տասներկու ցեղերիդ ողջույն» (Հակոբ 1:1): Պետրոս առաքյալն էլ իր երկրորդ նամակը սկսում է այսպես. «Սիմոն Պետրոս՝ Հիսուս Քրիստոսի ծառա ...» (2 Պետր.1:1): Տարիների ընթացքում հավատարիմ Տերը բազմիցս ինձ հանձն արարություններ է տվել և ամեն անգամ ինձ անվանել է «Իմ ծառա», ինչպես այդ մասին խոսվել է բազմաթիվ շրջաբերական նամակներում, նաև 2005 թվականի դեկտեմբերի նամակում: Հիմար կույսերը ծաղրում են դա, նրանք հավատում են միայն պատգա-մաբերի հանձնարարությանը, և չեն հավատում նրա հանձնարարությանը, որը շարունակում է տանել պատգամը: Անկասկած, բոլորը կկանգնեն վերջնական ընտրության առջև: Արդիական է այն, ինչ Պողոսը գրել է ուղարկվելու վերաբերյալ. «Եվ ինչպե՞ս քարոզեն, եթե չուղարկվեն՝ ըստ գրվածի. «Որքա՜ն գեղեցիկ են նրանց ոտքերը, որոնք քարոզում են խաղաղության ավետարանը և բարի բաների ավետիքը բերում» (Հռոմ. 10:15): Ես էլ կարող եմ Աստծո ողորմությամբ ասել. «Ինձ ուղարկողն ասաց ինձ...»: Բայց դա կապ չունի ինձ հետ որպես մարդու. ես ընդամենը մարդ եմ, մեղավոր, որը ողորմություն է ստացել, ինչպես Բրանհամ եղբայրն էր ասում ինքն իր մասին՝ «a sinner saved by grace»` «շնորհքով փրկված մեղավոր»: Բայց մենք գործ ունենք Աստծո փրկության ծրագրի հետ և այս կարևոր ժամանակաշրջանի համար տրված խոստման հետ: Մեր Տիրոջ ասածը միշտ ուժի մեջ է. «Ով որ ընդունի նրան, ում Ես կուղարկեմ, Ինձ է ընդունում»: Իսկ նրա՞նք, ովքեր չեն ընդունում. «Եվ եթե որևէ մեկը ձեզ չընդունի ու ձեր խոսքերը չլսի, երբ այդ տնից կամ քաղաքից դուրս գնաք, թոթափեցեք ձեր ոտքերի փոշին» (Մատթ. 10:14): Նա, որ Աստծուց է, կլսի Աստծո Խոսքը, նա, որ վերստին ծնված է, կհավատա Աստծո Խոսքին: Հիմար կույսերը արհամարհանքով անտեսում են այն, ինչ Աստված հիմա է անում: Նրանց, ինչպես և ուրիշներին են վերաբերում այս խոսքերը. «Տեսեք, անարգողներ և զարմացեք և կործանվեք, քանի որ Ես ձեր օրերում մի գործ եմ կատարում, մի գործ, որի մասին, եթե մեկը ձեզ ասեր, երբեք չպիտի հավատայիք» (Գործք 13:41): Իմաստուն կույսերը ոչ միայն լսել են, թե ինչ է անում Աստված այսօր, նրանք ուղղակի բաժին ունեն Աստծո գործի մեջ մինչև վերջ: Եկեք ևս մեկ անգամ ընդգծենք Աստծո կողմից ուղարկվելու կարևորությունը: Հայտնության գրքի առաջին գլխի առաջին համարում կարդում ենք. «...իմացրեց իր հրեշտակի միջոցով՝ ուղարկելով իր Հովհաննես ծառային...»: Վերջին գլխում գրված է. «Տերը՝ սուրբ մարգարեների հոգիների Աստվածը, ուղարկեց իր հրեշտակին» (հ.6), և ի վերջո՝ «Ես՝ Հիսուսս, իմ հրեշտակին ուղարկեցի...» (հ.16): Լինի դա երկնային թե երկրային պատգամաբեր, Աստծո կողմից ուղարկվածը անմիջական հանձնարարություն է ստացելնրանից և ասում է Աստծո Խոսքերը (Հովհ. 3:34): Ինչ վերաբերում է այսօր կատարվող ծառայությանը, այն նաև կարևոր նշանակություն ունի փրկության պատմության մեջ: