Մովսեսը կարող էր ասել. «Ինձ ԵՍ ԵՄ-ն է ուղարկել ձեզ մոտ (Ելից 3:14), որովհետև Տերը նրան անձամբ ասել էր. «Ուստի արի՛ հիմա, և քեզ Փարավոնի մոտ ուղարկեմ...» (Ելից 3:10-12,Գործք 7:34): Տիրոջ այս հարցին՝ «Ու՞մ ուղարկեմ», Եսային պատասխանեց. «Ահա ես, ինձ ուղարկիր» (Եսայի 6:8): Երեմիային Նա ասաց. «Մի՛ ասա, թե մանուկ եմ, այլ ուր քեզ ուղարկեմ՝ գնա, և ամեն բան, ինչ քեզ պատվիրեմ՝ խոսիր» (Երեմիա 1:8): Տերը Պետրոսին ուղարկեց ճանապարհ ընկնել, «որովհետև Ես քեզ հեռու, հեթանոսների մեջ եմ ուղարկելու» (Գործք 22:21), նրանց աչքերը բացելու համար» (Գործք 26:17-18): Դա կատարվեց քարոզչության միջոցով: Հովհ.13:20-ում Տեր Հիսուսը շեշտում է. «Ով որ ընդունի նրան, ում Ես կուղարկեմ, Ինձ է ընդունում, իսկ Ինձ ընդունողը Ինձ ուղարկողին է ընդունում»: Հովհ.20:21-ում հարուցյալ Տերն ասաց Իր աշակերտներին. «Ինչպես Իմ Հայրն Ինձ ուղարկեց, Ես էլ ձեզ եմ ուղարկում»: Տերն Ինքը, որպես Մարդու Որդի, Հովհ. 4:34-ից մինչև Հովհ. 7:8 համարը քսան անգամից ավելի վկայում է, որ Ինքն ուղարկված է: Վկայակոչելով Իր գալուստը՝ Տերն ասում է Մաղաքիա .3:1 համարում. «Ահա ես ուղարկում եմ իմ դեսպանը, որ ճանապարհ պատրաստի իմ առաջին»: Իսկ Մաղաք.4:5-ում գտնում ենք այս խոստումը. «Ահա ես կուղարկեմ ձեզ համար Եղիա մարգարեն...»: Իր 1200 քարոզներում Բրանհամ եղբայրը 200 անգամից ավելի վկայակոչում է Մաղաք.4:5 համարը, որտեղ Տերն Ինքն ասում է, «Ահա ես կուղարկեմ ձեզ համար Եղիա մարգարեն, Տիրոջ մեծ և ահեղ օրը գալուց առաջ...» (Մաղաք.4:5): Այս համարում գրվածն իրականացավ մեր ժամանակներում: Այս խոստացված ծառայությ ան միջոցով պետք է վերականգնվի ամեն բան, ինչ եղել է սկզբնական Եկեղեցում, թե՛ վարդապետությամբ, թե՛ գործերով, ինչպես Տերն այդ հաստատեց Մատթ. 7:11 համարում. «Ճշմարիտ է, առաջ Եղիան պիտի գա և ամեն բան վերականգնի»: Հովհաննես Մկրտիչը նույնպես գիտեր, թե Աստծո որ խոսքն է իրեն վերաբերում: Դրա համար կարողացավ ասել. «Ես անապատում կանչողի ձայնն եմ՝ «Տիրոջ ճանապարհն ուղղեցեք», ինչպես որ Եսայիա մարգարեն ասաց»: (Հովհ. 1:23): Մատթ.11:10 համարում Տերն Ինքն ասում է նրա ծառայության մասին. «Որովհ ետև սա նա է, որի համար գրված է. «Ահա Ես իմ հրեշտակին ուղարկում եմ Քո առջևից, որ Քո առաջ Քո ճանապարհը պատրաստի»: Այս շարադրանքում չի խոսվում այն ծառայությունների մասին, որոնք Աստված դրել է եկեղեցում՝ առաքյալներ, մարգարեներ, հովիվներ, վարդապետներ և ավետարանիչներ, ոչ էլ երեցների և սարկավագների մասին, եկեղեցում Սուրբ Հոգու պարգևների մասին, այլ խոսվում է վերջին հանձնարարության, վերջին պատգամի մասին, որը պետք է քարոզվի ոչ միայն տեղական Եկեղեցում, այլև ողջ աշխարհում, որպեսզի Հիսուս Քրիստոսի Եկեղեցին վերադառնա սկզբնական վիճակին: Ինչպես, որ Հովհաննես Մկրտիչը կարող էր վկայել. «Եվ ես չգիտեի Նրան, բայց Նա, ով Ինձ ուղարկեց ջրով մկրտելու, Նա ինձ ասաց...» (Հովհ. 1:33), նույն վստահությամբ Բրանհամ եղբայրը կարող էր վկայել այն, ինչ իրեն ասվել էր 1933 թվականի հունիսի 11-ին. «Ինչպես Հովհաննես Մկրտիչն ուղարկվեց Քրիստոսի առաջին գալստից առաջ, այնպես էլ դու կուղ արկվես մի պատգամով, որը կնախորդի Քրիստոսի երկրորդ գալստին»: Նա կարող էր վկայել իր անմիջական լիազորության մասին և 1946 թվականի մայիսի 7-ին ունեցած գերբնական փորձ առության մասին, երբ նա նշանակվեց ծառայության: Հրեշտակը, որը գերբնական լույսով մտավ սենյակ, կանգնեց նրա առաջ և ասաց. «Մի՛ վախեցիր, ես ուղարկվել եմ քեզ մոտ Ամենակարող Աստծո կողմից»: Հրեշտակը նրան հանձնարարություններ տվեց և ասաց. . «Ինչպես որ երկու նշան տրվեց Մովսեսին, այնպես էլ քեզ կտրվի երկու նշան»: Դա գերբնական ծառայություն էր՝ հաստ ատված արտասովոր բժշկություններով: Բժշկության հրաշքները մարդկանց ուշադրությունը պետք է ուղղեին Աստծո վրա և այն պատգամի վրա, որը նա պետք է բերեր: Մենք արդեն բավական խոսել և գրել ենք Բրանհամ եղբոր առանձնահատուկ ծառայության մասին: Որպես ականատես և վկա՝ կարող եմ վկայել, որ մեր ժամանակներում Աստված նրան օգտագործել և օրհնել է որպես ավետարանիչ և մարգարե ինչպես ուրիշ ոչ ոքի: Հիմա այլևս 1933-1946 թվականների ժամանակահատվածում չենք, ոչ էլ 1946-1965 թվականների ժամանակահատվածում, որոնց ընթացքում Աստծո այս մարդը ճանաչված էր իր արթնության և բացառիկ բժշկությունների հավաքույթներով, որոնք նա անցկացրել է տասներկու երկրում: Հիմա խոսքը այն հատուկ ժամանակաշրջանի մասին է, որում մենք ենք ապրում: Աստված Իր փրկության ծրագիրը սահմանել է հավիտենությունից ի վեր և իրականացնում է այն մինչև վերջ Իր կամքի համաձայն: Հովհաննես Մկրտչի ծառայությունն ավարտվեց մեզ համար անըմբռնելի ձևով՝ գլխատումով (Մատթ. 14:1-12): Բրանհամ եղբայրը մահացավ 1965 թվականի դեկտեմբերի 18-ին, երբ հարբած վարորդի պատճառով ավտովթարի զոհ դարձավ: Աստված սխալներ չի անում: Հասկանանք մենք դա, թե ոչ, ավարտվեց Բրանհամ եղբոր ծառայությունը, բայց ոչ Հարս-Եկեղեցու դուրս գալու կանչն ու պատրաստությունը: Պատգամը պետք է տարածվեր աշխարհով մեկ և հասներ բոլոր ժողովուրդներին, լեզուներին և ազգերին: