1962 թվականի ապրիլի 2-ին ծառայության կանչվելուս և հանձն արարություն ստանալուս առանձնահատուկ փորձառությանս մասին գիտեն բոլորը: Արդեն իսկ 1952 թվականից քարոզում էի, որովհետև զգում էի, որ կանչված եմ այդ անելու: Բայց այդ օրը ես լսեցի Աստծո թափանցող և հրամայական ձայնը, որն ասաց այս խոսքերը. «Իմ ծառա, այս քաղաքում քո ժամանակը շուտով կվերջանա: Ես քեզ կուղարկեմ ուրիշ քաղաքներ՝ քարոզելու Իմ Խոսքը»: Ես պատասխանեցի. «Տեր, նրանք ինձ չեն լսի, նրանք ամեն բան առատորեն ունեն»: Այդ ժամանակ Տերն ինձ պատասխանեց. «Իմ ծառա, կգա ժամանակ, երբ կլսեն քեզ: Կերակրի պաշար հավաքիր, որովհետև մեծ սով է լինելու: Այն ժամանակ կկանգնես ժողովրդի մեջ և կերակուր կբաժանես»: Դրան հետևեց պատվերը. «Իմ ծառա, մի՛ հիմնիր որևէ տեղական եկեղեցի և մի՛ հրատարակիր երգարան, որովհետև դա հարանվանության նշան է»: Ու քանի որ նշվել էին սննդամթերքներ՝ կարտոֆիլ, ալյուր, ձեթ, մենք սկսեցինք պաշար հավաքել նկուղում: Մենք սպասում էինք մեծ աղետի, քանի որ այդ ժամանակ էր Բեռլինի ճգնաժամը, Կուբայի ճգնաժամը, և սառը պատերազմը հասել էր գագաթնակետին: 1961 թվականի օգոստոսին կառուցվեց Բեռլինի պատը, և Արևելյան ու Արևմտյան Գերմանիայում, ինչպես նաև ողջ Եվրոպ այում բոլորը լարված սպասում էին, թե ինչ է լինելու հետո: Քանի որ ամիսներ անցան ու ոչ մի սով չեղավ, ես այնպիսի ներքին հուսահատության մեջ էի, որ այլևս չէի ուզում քարոզել: Նոյեմբերին զանգահարեցի Բրանհամ եղբորը և համառորեն հանդիպում խնդրեցի: Դա տեղի ունեցավ 1962 թվականի դեկտեմբերի 3-ին, Ֆրեդ Սոթման և Բենքս Վուդ եղբայրների ներկայությամբ: Ես նստած էի սեղանի մոտ, Բրանհամ եղբոր դիմաց, և նկատեցի, որ նա տեսիլք է տեսնում, քանի որ մի փոքր փակում էր աջ աչքը: Այդ անելով՝ նա ճշգրիտ կերպով կրկնեց իմ կանչվելու բառերը: Այնուհետև բացատրեց ինձ, որ խոսքը մարմնավոր կերակուրի և սովի մասին չէր, ինչպես ես ենթադրել էի, այլ այս ժամանակի համար խոստացված Խոսքի՝ հոգևոր կերակուրի, որի պաշարը պետք է հավաքեի: 1962 թվականի ապրիլի մեկի իր քարոզում նա ասում է, որ իրեն պատվիրված է կերակրի պաշար հավաքել Ջեֆերսոնվիլում: Դա կատարվում էր քարոզների միջոցով, որոնք ձայնագրվում էին ձայներիզների վրա: Դրա համար ինձ ուղարկվում էր յուրաքանչյուր քարոզը: Նաև ինձ ասաց, որ սպասեմ կերակուրը բաժանելու համար (ոչ թե քարոզելու հանար), մինչև ստանամ մնացածը: Վերջում ինձ հարցրեց, թե կարող եմ արդյոք իր փոխարեն քարոզել քրիստոնյա գործարարների հավաքույթին, Դեմոս Շաքարյանի մոտ, Լոս Անջելեսում, որովհետև ինքը պատրաստվում էր տեղափոխվել Թուսոն, Արիզոնայի նահանգ: Ու քանի որ վերադարձիս թռիչքը նախատեսվում էր Լոս Անջելեսով, ես սիրով համաձայնեցի: Ինձ համար մեծ կարևորություն ունի այն, որ ես անձնական հաղորդակցություն եմ ունեցել Բրանհամ եղբոր հետ, եղել եմ նրա տանը, ճաշել եմ իր հետ, նստել եմ իր մեքենան: Նաև ինձ համար թանկ հիշողություն են մեր հեռախոսային զրույցները և նրա կողմից գրված 23 նամակները, որոնցից առաջինը գրվել է 1955 թվականի նոյեմբերի 11-ին, իսկ վերջինը՝ 1965 թվականի սեպտեմբերի 30-ին: Բայց ամենակարևորը եղել է հոգևոր կապը, որը սահմանել էր Աստված: Ինչպես բոլոր նրանց համար, ովքեր մտերիմ են եղել Բրանհամ եղբոր հետ, ինձ համար նույնպես մեծ ցնցում էր նրա հանկ արծակի մահը, թեև ես նրան տեսիլքով տեսել էի 1965 թվականի դեկտեմբերի 24-ին ամպով վեր բարձրանալիս: Իր թաղումից մեկ օր առաջ, որը տեղի ունեցավ 1966 թվականի ապրիլի 11-ին, ես կարողացա մեկ անգամ ևս տեսնել Բրանհամ եղբորը թաղման բյուրոյում: Առանց տեսանելի վերքերի նա պառկած էր դագաղում թեթև ժպիտը դեմքին: Գերեզմանոցում առաջնորդող եղբայրը սգացող եկեղեցուն դիմեց հետևյալ խոսքերով. «Մենք այստեղ ենք եկել մարգարեի հարության համար»: 1966 թվականի Զատկի կիր ակի օրը հավաքված մարդիկ հույս ունեին, որ նա հարություն է առնելու: Բայց դա տեղի չունեցավ, և նրա աճյունը դրվեց գերեզման, մինչ բոլորը երգում էին. «Միայն հավատա, միայն հավատա»: Իսկ ես այն տպավորությունն ունեի, որ իմ հոգևոր աշխարհն ու Բրանհամ եղբոր ծառայության հետ կապված հույսերը խորտ ակվել էին: Բայց երբ վերադարձա հյուրանոցի իմ սենյակը, մի խորը խաղաղություն համակեց ինձ և լսեցի սրտիս մեջ. «Այժմ եկել է քո ժամանակը, որ գնաս քաղաքից քաղաք, երկրից երկիր և տանես պատգամը»: Հաջորդ երկու օրերին՝ ապրիլի 12-ին և 13-ին ես եղբայրներին հավաքեցի Ջեֆերսոնվիլում: Ուրիշ վայրերից եկած բոլոր մյուս եղբայրները հիասթափված վերադարձել էին տուն թաղումից հետո, բացի Լի Վեյլ եղբորից, որը գրել է «Եկեղեցու յոթ շրջանները» գիրքը: Մինչ այդ, անգլերեն լեզվով կար միայն Եկեղեցու շրջանն երի մասին գիրքը և մի գրքույկ «Լավոդիկեի ժամանակաշրջանը» վերնագրով, ինչպես նաև «Քսաներորդ դարի մարգարե» և «Մի մարգարե է այցելում հարավային Աֆրիկա» գրքերը: Բրանհամ եղբոր քարոզներից ոչ մեկը դեռ չէր տպագրվել, և ոչ ոք մտադիր չէր տպագրել: Ես առաջարկեցի, որ այդ գործի պատասխանատվությունն իր վրա վերցնի Ռոյ Բորդըրս եղբայրը, որը եղել է Բրանհամ եղբոր գործավարը և որին անձամբ ճանաչում էի: Մենք պայմանավորվեցինք, որ ձայներիզների վրա ձայնագրված քարոզները տպագրվեն և հրատարակվեն գրքույկների տեսքով, որպեսզի թարգմանվեն այլ լեզուներով: Անգլերեն լեզվով հրատարակված իմ առաջին գրքույկում, որի վերնագիրն էր «Only believe the Thus Saith the Lord», ես ներկ այացրել եմ Բրանհամ եղբոր ծառայությունը: 85000 ընդհանուր տպաքանակով գրքույկներ ուղարկվեցին Ջեֆերսոնվիլի հասցեով բոլոր այն երկրները, որոնցում ես քարոզել եմ: Այդպես բոլոր նրանք, ովքեր հետաքրքված էին անգլերեն տպագրված քարոզներով, կարող էին պատվիրել Միացյալ Նահանգներից: Կրեֆելդում նաև սկսեցինք թարգմանել և ուղարկել գերմաներենով հրատարակված քարոզները: 1966-67 թվականներին ես արդեն հավաքույթներ էի անցկացրել արևմտյան Եվրոպայի քսանհինգ երկրներում: Այդ հավաքույթների ժամանակ իմ հրավերով Փիրի Գրին եղբայրը նույնպես վկայեց այն ամենի մասին, ինչ ապրել էր Բրանհամ եղբոր հավաքույթների ժամանակ: Այնուհետև եղբայրները սկսեցին թարգմանել նաև ուրիշ լեզուներով: Այսպես մարգարեի հեռանալուց հետո պատգամի բանավոր տարածումը համալրվեց տպագրված քարոզների առաքումով: 1968 թվականից ես քարոզել եմ նաև ողջ արևելյան Եվրոպայում, ներառյալ Մոսկվան: Այնուհետև ավելացան Կահիր են, Դամասկոսը, Բեյրութը և շատ ուրիշ քաղաքներ բոլոր մայրցամաքներում, որտեղ ես առիթ ունեցա տանելու աստվածաշնչյան պատգամը: Առատորեն օրհնված տասնչորս տարիներ անցան Աստծո անմիջական առաջնորդությամբ և շատ պտուղ բերեցին Աստծո թագավորության համար: Հետո եկավ 1979 թվականը, երբ դժոխքի բոլոր ուժերը բարձր ացան, որ կործանեն ինձ և Աստծո գործը շատ ծանր զրպարտությունն երով ու միտումնավոր վարկաբեկումով: Չարախոսում էին նույնիսկ աստվածային կանչի վերաբերյալ՝ այն կասկածի տակ դնելով: Միայն Աստծո շնորհքի և ողորմության շնորհիվ է, որ թշնամուն չհաջողվեց կործանել Աստծո գործը: Մի նոր գլուխ սկսեց գրվել, որում հայտնի դարձավ երկու տարբեր սերմերի գոյությունը՝ մեկը գալիս է Խոսք-Սերմից, մյուսը՝ մոլորությունից: Երկուսն էլ աղոթում են Աստծուն Կայենի և Աբելի նման, երկուսն էլ երգում են նույն հոգևոր երգերը: Բայց տարբերությունն ակնհայտ է. ոմանք զրպարտում են, մյուսները՝ զրպարտության ենթարկվում, ոմանք ատում են, մյուսները՝ ատելություն ստանում և այլն: Այս սխալ ազդեցության պատճառով խառնաշփոթություն ու բաժանումներ եղան, այնպես, որ որոշ վայրերում հայտնվեցին մի քանի «պատգամի եկեղեցիներ»: Բաժանումը երբեք չի կարող լինել Աստծո կողմից դրված ծառայության միջոցով: Սխալ ներգործության տակ եղողների և սեփական ուսմունքները բերողների տարբերիչ նշանն այն է, որ նրանք աշակերտներին տանում են իրենց ետևից (Գործք 20:30): Իրենց սեփական ուսմունքներն արդարացնելու համար նրանք թաքնվում են մարգարեի հետևում, որին միշտ առաջ են մղում: Նրանք պնդում են, որ «բոլորն Աստվածաշունչ ունեն, բայց ոչ ոք չի հասկացել»: Այդպիսով, մարգարեի ասածները չեն փնտրում Աստվածաշնչում և չեն դասավորում ըստ Աստվածաշնչի, այլ Աստվածաշնչից վեր են դասում, թեև տասնյակ անգամներ մարգարեն շեշտել է Հայտնության 22-րդ գլխի խոսքերը. «Եվ եթե մեկն այս գրքի մարգարեության խոսքերից բան պակասեցնի, Աստված նրա բաժինը կպակասեցնի կյանքի գրքից, սուրբ քաղաքից և այս գրքում գրվածներից»: Ոչ ոք իմ չափ շնորհակալ չէ Բրանհամ եղբոր ծառայության համար, ծառայություն, որը նման է եղել մեր Տիրոջ ծառայությանը: Ուիլյամ Բրանհամ մարդը մի ընծայված անոթ էր, որին օգտագործում էր Տերը: Անսխալականությունը և իր ծառայության մեջ եղած գերբնական բաները պետք է վերագրվի միմիայն Աստծուն: Դրա համար միայն Աստծուն է պատկանում ողջ փառքը, գոհությունը և երկրպագությունը Տեր Հիսուս Քրիստոսի Անունով: Բայց մարգարեական ծառայության հետ կապված է նաև վարդապետի ծառայությունը, որպեսզի ամեն բան կարգի դրվի աստվածաշնչյան ձևով, Աստծո փրկության ծրագրի համաձայն: Տիրո՛ջ որոշումն է եղել, որ ես բերեմ բացահայտված Խոսքը որպես վերջին պատգամ: Ես դա չեմ ուզել և չեմ խնդրել: Այնուամենայնիվ պետք է ևս մեկ անգամ ասվի՝ ինչպես չէր կարող պատգամ լինել առանց պատգամաբերի, այնպես էլ առանց Աստծո այս հանձնարարության աշխարհը երբեք չէր իմանա պատգամի մասին: Արդեն 50 տարի է, որ Բրանհամ եղբայրը երկրի վրա չէ, ուստի նա չի կարող, ինչպես սխալմամբ կարծում են, նախորդել Քրիստոսի երկրորդ գալստին, որին մենք սպասում ենք: Բայց նրա քա-րոզած աստվածաշնչյան պատգամը հաղորդվում է բոլոր ազգերին: Տերը վերցրեց Իր պատգամաբերին, բայց պատգամը շարունակվում է տարածվել աշխարհով մեկ: Պատգամն այն է, ինչ գրված է Աստծո Խոսքում, ոչ թե Բրանհամ եղբոր ասածների շուրջ մեկնությունները: Անկասկած, նա մինչև վերջ մեծ ակնկալիքներ ուներ, սպասում էր այն բաներին, ինչ Աստված անելու է, և մենք կտեսնենք այն բաների իրականացումը, որոնք Աստված խոստացել է Իր Խոսքում: Մեջբերում. «Եկեղեցում այնպիսի զորություն կլինի, որն այդ ժամանակ կիջնի: Սուրբ Հոգին այդպես կօծի մարդկանց: Նրանք կասեն Խոսքը, և Խոսքը կգործի արարչական զորությամբ: Եկեղեցին կլինի այնպիսի վիճակում, որ Սուրբ Հոգու լեցունության զորությունը կմտնի Եկեղեցի: Դա կտևի կարճ ժամանակ: Ուշադրություն դարձրեք. դա երկար չի տևի, բայց կատարվելու է»: (13.03.1960) Մեջբերում. «Բայց երբ այդ ժամանակը գա, երբ ճնշումը լինի, այն, ինչ հիմա տեսել եք որոշ ժամանակով, կդրսևորվի ողջ զորությամբ»: (Դեկտեմբերի 29, 1963) Ինչպես Հեսուի ժամանակ է ասվել, այդպես կլինի նաև վերջում, «Ոչ մի բան չպակասեց այն ամեն բարի բաներից, որ Եհովան Իսրայելի տան համար խոսել էր, բոլորը կատարվեց» (Հեսու 21:45):