Ինձ միշտ հարցնում են, հատկապես ծառայող եղբայրները, թե երբ եմ ես ծանոթացել Բրանհամ եղբոր հետ և որ փորձառությունն երն են ամենակարևորը եղել ինձ համար: 1949 թվականին հայտնի քարոզիչ Դեյվիդ Դյուպլեսիսը հարավային Աֆրիկայից, և Լոս Անջելեսից (ԱՄՆ) մի մարդ Հոլ Հերման անունով, որն աղոթում էր հիվանդների համար, քարոզում էին «Ելիմ» հոգեգալստական եկեղեցու հավաքույթների ժամանակ, որի հովիվը քարոզիչ Փոլ Ռաբեն էր, Համբուրգից: Առաջին անգամ Հոլ Հերմանից լսեցի Ուիլյամ Բրանհամի անունը արտասովոր բժշկության պարգևի հետ կապված: 1951 թվականին մասնակցեցի ազատ հոգեգալստականների հավաքույթներին Համբուրգում, Էմսբուտելեր փողոցում, հովիվ Օսկար Լարդոնի մոտ: Այս եկեղեցում քարոզում էին նաև Նյու Յորքում բնակվող մի գերմանա-ամերիկացի Հանս Վալդվոգել անունով և Շվեյցարիայում բնակվող մի ամերիկացի՝ Ռիչարդ Ռուֆ անունով, որոնք նույնպես հիշատակեցին Ուիլյամ Բրանհամին՝ բժշկության և մարգարեության բացառիկ պարգևի հետ կապված: Այդ ժամանակ ամենուրեք տարածվում էր բժշկության համաշխարհ ային արթնությունը, որը սկսվել էր Ուիլյամ Բրանհամի միջոցով: 1953 թվականին «Mehr-Licht» հրատարակության տնօրեն Ալբերտ Գոթզից ստացա «Ուիլյամ Բրանհամ՝ Աստծուց ուղարկված մարդ» գրքի գերմաներեն թարգմանությունը: Հեղինակը ամերիկ ացի Գորդոն Լինդսեյն է Տեխաս նահանգի Դալաս քաղաքից: Այն, ինչ գրված էր այդ գրքում, ինձ վրա խորը տպավորություն թողեց: Երբ ես իմացա, որ Ուիլյամ Բրանհամը պատրաստվում էր հատուկ հավաքույթներ անցկացնել Կարլսրուհե քաղաքում 1955 թվականի օգոստոսի 12-19-ը, ինձ համար պարզ էր, որ պետք է մասնակցեմ: Այնտեղ առաջին անգամ վկա և ականատես եղա նրա զորավոր ծառայության: Այն, ինչ կատարվել էր մեր Տիրոջ մարգարեական ծառայության ժամանակ, կրկնվում էր մեր աչքերի առջև: Ինչպես Նա կարողացավ ասել Նաթանայելին՝ «Փիլիպոսը դեռ քեզ չկանչած՝ Ես տեսա քեզ, որ թզենու տակ էիր», և Պետրոսին՝ «Դու Սիմոնն ես՝ Հովնանի որդին» (Հովհ.1-ին գլուխ), կամ ջրհորի մոտ կանգնած կնոջը, երբ պատմեց նրա կյանքը (Հովհ. 4-րդ գլուխ), նույնը կատարվում էր Բրանհամ եղբոր մարգարեական ծառայության մեջ: Երբ աղոթում էր հիվանդների համար, Բրանհամ եղբայրը տեսիլքով տեսնում էր բաներ, որոնք հնարավոր չէր իմանալ, այն մարդու վերաբերյալ, ում համար աղոթում էր: Երբ նա ասում էր, թե ինչ է տեսել, հիվանդի հավատքն այնքան էր զորանում, որ այդտեղից գնում էր բժշկված: Մարգարեական տեսիլքների պարգևի հետ կապված նա վկայակոչում էր Հովհ. 14:12 համարը. «...նա, ով հավատում է Ինձ, գործերը, որ Ես անում եմ, Ինքն էլ պիտի անի», նաև Հովհ. 5:19 համարը. «Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում ձեզ. Որդին իրենից չի կարող ոչինչ անել, եթե չտեսնի Հորն անելիս…» (Հովհ.5:19): Մարդու Որդին՝ Հիսուս Քրիստոսը, խոստացված մարգարեն էր (2 Օրինաց 18:18): Ինչպես Նա, Բրանհամ եղբայրն էլ տեսիլքով տեսնում էր բաներ, որոնք վերաբերում էին այն մարդկանց, ում հետ խոսում էր: Բոլորս տպավորվել էինք գերբնական և հաստատված մարգարեական ծառայությամբ, որովհետև մեր աչքերի առջև կույրերը տեսողություն էին ստանում, խուլերը լսում էին, անդամալույծները քայլում էին: Տեսնում էինք, որ Հիսուս Քրիստոսը հիմա էլ նույնն է, ինչպես այն ժամանակ, երբ քայլում էր երկրի վրա (Եբր. 13:8): Հենց առաջին հավաքույթից ես գիտեի, որ նա Աստծուց ուղարկված մարդ է, որովհետև ոչ ոք չէր կարող այդ բաներն անել, եթե Աստված նրա հետ չլիներ: Բնականաբար, ես շատ էի փափագում անձամբ ծանոթանալ Աստծո այդ մարդու հետ: Այդ առիթն ունեցա 1955 թվականի օգոստոսի 15-ին, երկուշաբթի օրը: Նախկինում երբեք չէի տեսել այդպիսի խոնարհություն և անկեղծություն: Երբ ես կանգնած էի հյուրանոցի ընդունարանի կողքին, Բրանհամ եղբայրը մտավ նախասրահ, նայեց ինձ և աջ ձեռքը բարձրացնելով ասաց. «Դու Ավետարանի քարոզիչ ես, քո կինը կանգնած է մուտքի մոտ»: Հետո ձեռքս սեղմեց և կարճ զրույց ունեցավ ինձ հետ: Այդ փորձառությունը այնքան խորը տպավորություն թողեց ինձ վրա, որ ես ուզում էի էլի հաղորդակցվել Աստծո այդ մարդու հետ: Այդ պատճառով առիթից օգտվեցի, որ մասնակցեմ 1958 թվականի հունիսին Թեքսասի Դալաս քաղաքում տեղի ունեցող «Voice of healing» մեծ համաժողովին: Առավոտյան և ցերեկվա հավաքույթներին քարոզում էին համաշխարհային ճանաչում ունեցող շատ ավետարանիչներ, իսկ երեկոյան հիմնական քարոզիչը Բրանհամ եղբայրն էր: Ես ուզում էի իմանալ նրա ծառայության մասին, որովհետև այն տարբերվում էր մյուսների ծառայությունից: Նա պատասխանեց. «Ես մի պատգամ ունեմ, որը դու պետք է տանես»: Մեր զրույցի վերջում նա ասաց. «Ֆրանկ եղբայր, դու Գերմանիա կվերադառնաս այս պատգամով»: Երկու տարի առաջ ես Կանադա էի գնացել կնոջս հետ, այնտեղ տուն էի գնել և մտադիր էի ընդմիշտ մնալ այնտեղ: Այնուամենանայնիվ, ես այս խոսքերն ընդունեցի որպես ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈՒՄ ՏԵՐԸ: Այդպես հաջորդ տարվա օգոստոսին մենք արդեն վերադարձել էինք Գերմանիա: Դալասում մեր զրույցի ժամանակ Բրանհամ եղբայրն ինձ խնդրեց գնալ Լեո և Գենե եղբայրների մոտ, որոնք ձայնագրում էին նրա քարոզները: Ես նրանցից վերցրեցի հինգ ձայներիզ և նրանց տվեցի իմ հասցեն: 1958 թվականի հունիսի 12-ի՝ «Մենք ուզում ենք տեսնել Հիսուսին» վերնագրով քարոզի սկզբում Բրանհամ եղբայրն անդրադարձավ մեր զրույցին և ասաց. «Քիչ առաջ Գերմանիայից մի եղբայր ողջագուրեց ինձ: Այնտեղ ամեն երեկո ունեցել ենք մեկ երեկոյի ընթացքում տասը հազար ապաշխարության դեպքեր, հիսուն հազար՝ մեկ երեկոյի ընթացքում»: Այդ ժամանակվանից Բրանհամ եղբոր քարոզների բոլոր ձայն երիզներն ուղարկվում էին ինձ: Այդպես ես հետևել եմ իր ծառայությանը առանց դադարի, մինչև վերջ: 1959 թվականի դեկտեմբերին ես սկսեցի թարգմանել նրա քարոզները Կրեֆելդում մի փոքրիկ աղոթքի խմբի մեջ: 1963 թվականի նոյեմբերի 28-ին նա ասաց հավաքույթի ժամանակ. «Ձայներիզներով ծառայությունը տարածված է ամբողջ աշխարհում: Կարծում եմ, որ այդ ձևով Աստված պատգամը տանում է հեթանոսական երկրներ: Այնտեղ դրանք թարգմանվում են: Գերմանիայում այդ ձայներիզները տանում են հավաքույթի, որտեղ հարյուրավոր մարդիկ են հավաքված: Դնում են ականջակալները և միացնում ձայներիզը: Այսպես քարոզիչը կանգնում է հարյուրավոր մարդկանց առջև և թարգմանում է իր լեզվով այն, ինչ ես ասում եմ»: