Ելից 25-րդ գլխում տեսնում ենք Ուխտի տապանակի ճշգրիտ նկարագրությունը: Դրա տեղը Սրբության Սրբոցում էր, որովհետև այնտեղ էր գտնվում Աստծո բացահայտված Խոսքը: «Եվ քավությունը տապանակի վրա պետք է դնես վերևից. և տապանակի մեջ դնես այն վկայությունը, որ քեզ կտամ» (Ելից 25:21): Ուխտի տապանակը մեծ կարևորություն ուներ Իսրայելի ժողովրդի համար, որովհետև դրա մեջ էին Ուխտի ժողովրդին տրված պատվիր անները: Աստծո Խոսքը Ուխտի վկայությունն էր, որն Աստված արել էր Իր ժողովորդի հետ (3 Թագ. 8:21): Ո՛չ գավիթում, ո՛չ Սրբարանում, այլ Սրբության Սրբոցում, Ուխտի տապանակի մոտ էր Տեր Աստված խոսում Իր ծառա Մովսեսի հետ: «Եվ Ես կհանդիպեմ քեզ այնտեղ և քավության վրայից, վկայության տապանակի վրա եղած երկու քերովբեների մեջտեղից կհաղորդակցվեմ քեզ հետ՝ ամեն ինչ, որ քեզ պատվիրել եմ Իսրայելի որդիների վերաբերյալ» (Ելից 25:22): Ինչպես քահանայապետը զոհի արյունը բերում էր Ուխտի տապանակի քավության վրա (Ղևտ. 16:14), որպեսզի քավության օրը ժողովրդի բոլոր մեղքերը ներվեն (Ղևտ. 16:17), այնպես էլ մեր Փրկիչը, որպես Աստծո Գառ մորթվեց, որպես Զոհ մեր մեղքերի համար, և Իր արյունով մտավ երկնային Սրբարանը՝ դնելով այն Ուխտի տապանակի վրա՝ այդպիսով դատաստանի աթոռը դարձնելով շնորհաց աթոռ: «...Այլ բուն Իր արյունով մեկ անգամ այն սրբատեղին մտավ ու հավիտենական փրկություն ստացավ» ( Եբր. 9:12): Մեռնելիս Փրկիչն աղաղակեց. «Ամեն բան կատարվեց» (Հովհ. 19:30): Աստված Ուխտ կնքեց մեզ հետ, բացվեց ճանապարհը դեպի Սրբության Սրբոց: «Որովհետև այդ է նոր ուխտի իմ արյունը, որ թափվում է շատերի մեղքերի թողության համար» (Մատթ.26:28): Խոստումի երկիրը մտնելիս ժողովուրդը գնում էր Ուխտի տապանակի հետևից, որը տանում էին քահանաները: Հորդանանի ջրերը կտրվեցին, երբ Խոսքը կրողները, Աստծո խոստումին հավատալով, իրենց ոտքերը դրեցին Հորդանանի ջրի մեջ և մտան խոստումի երկիրը (Հեսու 3–րդ գլուխ): Նույնիսկ Երիքովի պարիսպները քանդվեցին, երբ ժողովուրդը հետևեց Ուխտի տապանակին Տիրոջ Խոսքի համաձայն: Ուխտի տապանակը և այն ամենը, ինչ պատկանում էր Սրբարանին և Սրբության Սրբոցին, պետք է պատրաստված լինեին ճիշտ Աստծո կարգադրության համաձայն: «Եվ տես, որ ըստ լեռան վրա քեզ ցույց տրված օրինակի շինես այն» ( Ելից 25:40): «Այն ամենը, ինչ Տերը հրամայել էր Մովսեսին, Իսրայելի որդիներն ամբողջ գործն այդպես կատարեցին» (Ելից 39:42): Տաճարի բացման ժամանակ «...քահանաները Տիրոջ ուխտի տապանակը ներս տարան և տեղադրեցին իր տեղում...» (1Մնաց. 5:7): Երբ երկինք բարձրացավ Սողոմոնի աղոթքը ժողովրդի փառաբանության հետ, Տիրոջ փառքը լցրեց տունը: Այստեղ դաս կա՝ Աստված ամեն բան կարգի է դրել Իր Ուխտի ժողովրդի հետ, և Իր ձայնը շնորհաց աթոռից հասնում էի Իր ծառային, որն էլ փոխանցում էր ժողովրդին: Անդադար, նաև տաճարի բացման ժամանակ, Աստված զգուշացնում էր Իր ժողովրդին, որ չհեռանան Իրենից և Իր Խոսքից: Դժբախտաբար հետագայում դպիրները մոլորեցրին Աստծո ժողովրդին իրենց սեփական մեկնություններով, դրա համար մարգարեն նրանց հանդիմանեց. «Ինչպե՞ս եք ասում. «Մենք իմաստունն եր ենք, և Տիրոջ օրենքը մեզ մոտ է»: Հիրավի, ստող դպիրը ստող գրչով գրեց այն: Իմաստուններն ամոթահար եղան, զարհուրեցին ու բռնվեցին. ահա, մերժել են Տիրոջ Խոսքը, ի՞նչ իմաստություն կա նրանց մեջ» (Երեմիա 8:8,9): Նույնը բանը կատարվեց նորկտակարանյան եկեղեցու շրջանում և մեր ժամանակներում նույնպես: Արդեն այն ժամանակ Պողոս առաքյալը զգուշացրել էր. «Բայց չար և խաբեբա մարդիկ ավելի ու ավելի պիտի խորանան չարության մեջ՝ մոլորեցնելով ու մոլորվելով... իրենց ականջները ճշմարտությունից հետ կդարձնեն ու առասպելների հետևից գնալով կմոլորվեն » (2 Տիմոթեոս 3:13, նաև 4:4):