Մատթ. 24-րդ, Մարկ. 13-րդ, Ղուկաս 17-րդ և Ղուկաս 21-րդ գլուխներում մեզ ասվում է, թե ինչ է կատարվում վերջին ժամանակաշրջանում, երբ Մարդու Որդին հայտնվում է և ինչ է կատարվում, երբ գալիս է: Մեր ժամանակներում Նա հայտնվեց այնպես, ինչպես նախկինում Իր ծառայության ընթացքում, երբ քայլում էր երկրի վրա: Նա իջավ ամպով և կրակի սյունով, Նա գտավ մի անոթ, որի միջոցով բացահայտվեց որպես մարդու որդի մարգարեական ծառայության տարիների ընթացքում: 1946 թվականի մայիսի 7-ին երկնային պատգամաբերը ճշտությամբ ասաց Բրանհամ եղբորը, թե ինչ է տեղի ունենալու իր ծառայության մեջ: Մեսիայի նույն մարգարեական նշանը որպես Մարդու Որդի (Հովհ. 1, Հովհ. 4, Հովհ. 5:19) մեր ժամանակներում նորից կատարվեց հեթանոսների եկեղեցում, ինչպես նախկինում հրեաների և սամարացիների մեջ: Բրանհամ եղբայրն այդ մասին խոսել է ամեն բժշկության ծառայությունից առաջ: Նա դա համեմատեց այն բանի հետ, ինչը կատարվեց Սոդոմում, երբ Տերն այցելեց Աբրահամին (Ծննդոց 18): Այդ մասին կարելի է մանրամասն կարդալ նրա քարոզներում: Ես ինքս անձամբ դրան ականատես և վկա եմ եղել 1955-1965 թվականներին: Մինչդեռ Հիսուս Քրիստոսի վերադարձը կլինի հանկարծակի ինչպես Նրա համբարձումը եղավ: Նա անձամբ դա հաստատեց՝ ասելով. «Որովհետև ինչպես կայծակն է դուրս գալիս արևելքից և երևում մինչև արևմուտք, այնպես էլ կլինի Մարդու Որդու գալուստը» (Մատթ. 24:27): «Հանկարծակի, մեկ ակնթարթում՝ վերջին փողի ժամանակ, որովհետև փողը կհնչի, մեռելները հարություն կառնեն առանց ապականության , և մենք կփոխվենք» (1 Կորնթ. 15:52) Սաղմոս 47:6-ը Հին Կտակարանի հարյուրից ավելի մարգարեություններից մեկն է, որն իրականացավ Քրիստոսի առաջին գալստյան ժամանակ. «Աստված ցնծության գոչյուններով վեր բարձրացավ, Տերը՝ շեփորի ձայնով» (Սաղմոս 47:5): Որպես հաղթող, հարուցյալ Տերը մարմնով համբարձվեց երկինք հաղթական գոչյունով ու փողի ձայնով և կատարվեց այս Խոսքը. «Ո՛վ դռներ, բարձրացրեք ձեր գլուխները և բարձրացրեք, ով հավիտենական դռներ, որ փառաց Թագավորը մտնի: Ո՞վ է այդ փառաց Թագավորը: Տերը՝ զորավոր և ուժեղ: Տերը՝ ուժեղ պատերազմի մեջ»: (Սաղմոս 24:7,8): Այդ ժամանակ Տերը փառքի մեջ տարավ նաև Հին Կտակարանի սրբերին, որոնք Իր հետ հարություն առան (Մատթ. 27:5-54): Գործք 1:9-11 համարների համաձայն, նույն հարուցյալ Տերը կվերադառնա այնպես ինչպես գնաց երկինք (Ղուկաս 24:51): Սաղմոս 47:6-ում գրված նույն՝ «աղաղակ» բառը նորից գտնում ենք 1 Թես. 4:16 համարում (Անգլերեն թարգմանության մեջ Սաղմ. 47:6-ում և 1 Թես. 4:16-ում գրված է «աղաղակ» բառը - ծան. թարգմ. ): Տերն Ինքը կիջնի աղաղակով, հաղթության աղաղակով: Ինչպես Ղազարոսի հարության ժամանակ, որտեղ ասվում է՝ «Եվ այս ասելով՝ մեծ ձայնով աղաղակեց.«Ղազարոս, դուրս եկ»: (Հովհ. 11:43), այդ ժամանակ էլ նախ կլինի ննջեցյալների հարությունը: 1 Թես. 4:13-18 համարների համաձայն Նա նորից մարմնով կգա հրամանով, հրեշտակապետի ձայնով և Աստծո փողով: Երբ Նրա ազդարարության հրամանը հնչի, Քրիստոսով ննջածները առաջինը հարություն կառնեն և հետո ողջ մնացածները կփոխվեն մահկանացու վիճակից անմահության: Փրկագնողի հաղթությունը նաև փրկագնվածների հաղթությունն է: Նրա հարությունը մեր հարության երաշխիքն է: Նրա մարմնի փոխվելը մահկանացու վիճակից անմահության, Նրա համբարձումը, Նրա հետ կատարված ամեն բան մեզ հետ էլ կկատարվի: Պողոս առաքյալն այդ մասին գրել է. «Որովհետև պետք է, որ այս ապականացուն անապականություն հագնի, և այս մահկանացուն՝ անմահություն հագնի: Եվ երբ այս ապականացուն անապականություն հագնի և այս մահկանացուն՝ անմահություն, այն ժամանակ կկատարվի այն խոսքը, որ գրված է. «Մահը կուլ գնաց հաղթության» (1 Կորնթ. 15:53. 54) Հափշտակությունը կլինի բացարձակ, վերջնական հաղթանակը, փրկագնման գործի պսակը, որին կմասնակցեն բոլոր նրանք, ովքեր Գառնուկի Հարսին են պատկանում: Դա կլինի կատարյալ աստվածային իրականություն, և մենք միշտ Տիրոջ հետ կլինենք: (1 Թես. 4:17): Կկատարվի Հովհ. 14:1-3 համարներում տրված խոստումը. «.նորից կգամ ու ձեզ ինձ մոտ կվերցնեմ: Որպեսզի ուր որ ես եմ, դուք էլ լինեք» (Հովհ. 14:1-3): Խոստումի զավակները (Գաղատ.4:28) հավատում են Աստծո բոլոր խոստումներին, որոնք «այո» և «ամեն» են (2 Կորնթ. 1:20-22): Այն ժամանակ կլինի մեծ ուրախություն, ինչպես Պետրոսն է գրել. «.որպեսզի Նրա փառքի հայտնության պահին էլ ցնծաք և ուրախանաք:» (1 Պետր. 4:13բ): «Եվ ես լսեցի կարծես մի բազմության ձայն, և կարծես շատ ջրերի ձայն, սաստիկ որոտմունքի ձայնի նման, որ ասում էր. «Ալելու՛իա, որովհետև Ամենակալ Տեր Աստվածը թագավորեց: Խնդանք և ուրախ լինենք ու փառք տանք Նրան, որ Գառան հարսանիքը եկավ, և նրա կինը պատրաստեց իրեն:» (Հայտն.19:6,7): Ամեն բան կատարյալ իրականություն կդառնա: Նա, ով իսկապես ծնված է Խոսք-Սերմից և Հոգու միջոցով, նա, ով ծնված է Աստծուց, հավատում է ճիշտ այնպես, ինչպես Սուրբ Գիրքն է ասում: Գոհություն Աստծուն, որ մենք կարող ենք ճիշտ, այսինքն, աստվածաշնչյան ձևով դասավորել այս երկու բաները՝ «երբ Նա հայտնվում է» և «ինչ է կատարվում երբ Նա գալիս է»: Նա դրա համար մեզ պարգևել է Իր Շնորհքը և մենք սրտանց ընդունել ենք որ «Գրքերի ամեն մարգարեություն իր հատուկ մեկնությունը չունի:» (2 Պետր.1:20): Ամեն սեփական մեկնություն սուտ է, հայհոյություն: Նա, ով սովորեցնում է, որ Կնիքները բացելուց հետո շնորհաց աթոռը դարձել է դատաստանի աթոռ, և Տերը իջնում է կամ արդեն եկել է, սարսափելի մոլորության զոհ է դարձել, ինչպես նաև դրան հավատացողները: Դեռևս շնորհքի ժամանակաշրջանն է, դեռևս արյունը խոսում է մեզ համար (Կողոս.1:14, Եբր. 9:14), որպես Նրա դեսպաններ դեռևս աղաչում ենք. «Հաշտվեցեք Աստծո հետ» (2 Կորնթ. 5:20), դեռևս մեղավորները փրկվում են: Նա դեռևս պահանջում է Իրեն պատկանողներին, որոնք սահմանված են հավիտենական կյանքի համար (Գործք 13:48): Պատգամը, որը նախորդում է Քրիստոսի երկրորդ գալստին, ընդգրկում է լիակատար փրկությունը: Այն, ամենը ինչ պատգամաբերն ասել է, պետք է ճիշտ դասավորվի Աստվածաշնչի համաձայն: Գրավոր Խոսքը, որը միշտ, նորից ու նորից Բրանհամ եղբայրը վկայակոչել է որպես իր բացարձակ հիմք, մեր ունեցած միակ բացարձակ հիմքն է: Նա, ով Աստվածաշնչի համաձայն չի դասավորում նրա ասածները, անխուսափելիորեն սխալ կմեկնաբանի նրա մեջբերումները և կմոլորեցնի մարդկանց: Դա է պատճառը, որ զանազան խմբավորումներ են առաջացել վերջին ժամանակների պատգամի շրջանակներում: Բայց այնտեղ, որտեղ սուտ ուսմունք կա, Աստված չի կարող ներկա լինել, որովհետև Աստված բացարձակ Ճշմարտությունն է. «.որպեսզի ճշմարիտը ճանաչենք և ճշմարիտի մեջ ենք, այսինքն Նրա Որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի մեջ: Նա է ճշմարիտ Աստվածն ու հավիտենական կյանքը:» (1 Հովհ.5:20): Պաշտամունքն ու երկրպագությունը իզուր են, երբ մարդկանց պատվիրաններ են սովորեցնում (Մատթ.15:8,9, Մարկ. 7:6,7): Նման դեպքերում ճշմարիտ Աստվածը նույնիսկ կարող է չլսել: Ճշմարիտ երկրպագությունը սուրբ նախապայման է. «Աստված Հոգի է ու նրան երկրպագողները պիտի հոգով ու ճշմարտությամբ երկրպագեն:» (Հովհ.4:24) :