«Սրանով են հայտնի Աստծո որդիները և սատանայի որդիները: Ամեն ոք, ով արդարություն չի անում, Աստծուց չէ, և ոչ էլ նա, ով իր եղբորը չի սիրում: Քանի որ սա այն պատվիրանն է, որ դուք ի սկզբանե լսել եք, որ պետք է սիրեք միմյանց» (1 Հովհ.3:10,11): Այս համարը հստակ ցույց է տալիս, թե ինչով են ճանաչվում Աստծո զավակները և սատանայի զավակները (Մատթ. 13:38): Տարբերիչ նշանը եղբայրասիրությունն է: Մենք էլ ենք ի սկզբանե լսել այդ պատվիրանը: Ու՞ր է մեզ տանում Խոսքը: Իր կյանքի ընթացքում պատգամաբերը մի անգամ փոխադրվեց դրախտ և այնտեղ լսեց ամեն բան թափանցող այս խոսքերը. «Միայն կատարյալ սերը կմտնի այստեղ»: Իսկապես դա շատ լուրջ է: «Ամեն ոք, ով իր եղբորն ատում է, մարդասպան է, և գիտեք, որ ամեն մարդասպան իր մեջ հաստատված հավիտենական կյանք չունի» (1 Հովհ.3:15): «Եղբորն ատողը» մարդասպանին հավասար է. դա գալիս է Կայենի ժամանակվանից (Ծննդոց 4): Ատելությունը սիրո հակառակն է, ատելությունը մերժում է, սերն՝ ընդունում: Այո, Տերը խոսում է էլ ավելի համառորեն. «Եթե մեկն ասում է. «Ես սիրում եմ Աստծուն», և ատի իր եղբորը, նա ստախոս է, քանի որ եթե չի սիրում իր եղբորը, ում տեսնում է, ինչպե՞ս կարող է սիրել Աստծուն, ում չի տեսնում» (1 Հովհ. 4:20): Ընտրյալները այդ խոսքերը ընդունում են սրտում և քննում են իրենց իրենց: Բոլոր մյուսները կարծում են, որ դա իրենց չի վերաբերում: Նրանք կշարունակեն սիրել Կայենի ձևով: (1 Հովհ. 3:12): Կայենն ու Աբելը եղել են նույն արգանդում, ինչպես Եսավը և Հակոբը, բայց մեկն ընդունվեց, մյուսը՝ մերժվեց: Հափշտակության ժամանակ երկուսը կլինեն մի անկողնում, մեկը կվերցնի, մյուսը կթողնվի (Ղուկաս 17:34): Եսավի և Հակոբի օրինակով Աստված ցույց տվեց թե Իր տեսանկյունից ինչ են ընդունելն ու մերժելը, սերն ու ատելությունը: «Տիրոջ Խոսքի պատգամը Իսրայելի մասին՝ Մաղաքիայի ձեռքով: Ես ձեզ սիրել եմ, ասում է Տերը, իսկ դուք ասում եք. Ինչո՞վ ես սիրել մեզ: Մի՞թե Եսավը եղբայրը չէ Հակոբին, ասում է Տերը, և ես Հակոբին եմ սիրել իսկ Եսավին ատել եմ» (Մաղաք.1:1-3, Հռոմ.9:13): Հակոբն ուզում էր ունենալ անդրանիկության իրավունքը, որն ի սկզբանե կրում էր օրհնությունը (Ծննդոց 25:29-34): Եսավի համար դա ոչինչ էր, իսկ Հակոբն այն ուզում էր ամեն գնով: Աստված սեր է: Եսավի հանդեպ նրա ատելությունը մերժումն էր: Նա Ինքն ասաց. «Հակոբին սիրեցի՝ ընդունեցի, Եսավին ատեցի՝ մերժեցի»: Նախ Եսավը մերժեց Աստծուն՝ չգնահատելով անդրանիկության իրավունքը: Հետո սկսեց հալածել Հակոբին: Հիմա էլ այդպես է: Նա, ով հրաժարվել է անդրանիկության իրավունքից կամ չի ստացել այն, հալածում է նրան, ով շնորհքով դա ստացել է: Երբեք հակառակը չի եղել: Աստված կամայականորեն չի գործում, բայց ոչ էլ որևէ մեկին ստիպում է ընդունել անդրանիկության իրավունքի օրհնությունը, որը կարող ենք ունենալ միայն Հիսուս Քրիստոսով, ով անդրանիկն է շատ որդիների մեջ (Հռոմ.8:28-30): Հակոբը գոտեմարտեց Աստծո հետ և աղաղակեց. «Չեմ թողնի քեզ, մինչև ինձ չօրհնես» (Ծննդոց 32:26): Խաբողը դարձավ Իսրայել՝ Աստծո հետ գոտեմարտող: Աստծուց ծնվածը անդրանիկության իրավունք ունի և նոր արարած է Քրիստոսի մեջ (2 Կորնթ, 5:17): Հավիտյան ճշմարիտ է սա՝ Աստծուց ծնվածը հավատում է Աստծուն և Իր Խոսքին և չի կարող անհավատությամբ մեղանչել, որովհետև «Աստծուց է ծնված» (1 Հովհ. 3:9): Անհավատության և դրա հետ կապված անհնազանդության սկզբնական մեղքի հարցը մեկընդմիշտ լուծված է ճշմարիտ հավատքի և հնազանդության միջոցով: Աբրահամը հավատաց (Ծննդոց 15:6) և հնազանդվեց Աստծուն (Ծննդոց 22:16): Նույն կերպ, Աբրահամի սերունդը հիմա հավատում և հնազանդվում է Աստծուն (Գաղատ. 3:6-20, Հակոբ 2:21-26): Ինչքան որ հաստատ է, որ օձի գլուխը ջախջախվել է (Ծննդ. 3:15) և մեր հավատքը հաղթել է աշխարհին (1 Հովհ. 5:4), նույնքան հաստատ է, որ մենք ստացել ենք աստվածային բնությունը՝ Հիսուս Քրիստոսի բնությունը վերստին ծնունդի միջոցով և «Իր սերմը մնում է մեր մեջ»: Ի՞նչ է աստվածային սերմը: Սերմը Աստծո Խոսքն է, որի մեջ գտնվում է կյանքի սաղմը (Ղուկաս 8:11): Աստծո ճշմարիտ զավակները մնում են Խոսքի մեջ. պարարտ հողի մեջ ցանված (Մարկ. 4:26-29) Խոսքը սաղմ է տալիս, պտուղ և մնում է նրանց մեջ (Հովհ.15:5-7): «Նա կամենալով ծնեց մեզ ճշմարտության խոսքով, որ մենք նրա արարածների երախայրին լինենք» (Հակոբ 1:18): Գրված Խոսքը դարձավ բացահայտված Խոսք (Հռոմ. 10:16,17), որի միջոցով մենք վերստին ծնվեցինք կենդանի հույսի համար (1 Պետրոս 1:3, 23): «Բայց ով պահում է Նրա Խոսքը, իսկապես նրա մեջ կատարյալ է Աստծո սերը» (1 Հովհ. 2:5) և «Աստծուն ոչ ոք երբեք չի տեսել: Եթե սիրում ենք միմյանց, Աստված մեր մեջ է բնակվում, ու Իր սերը մեր մեջ կատարյալ է» (1 Հովհ. 4:12): Կատարյալ է մեր մեջ մինչև վերջը: Ամեն: Ո՛հ, այսպիսի խոսքերը խորապես թափանցում են մեր սրտերը: Միայն Աստծո սիրով են Հարս- Եկեղեցուն պատկանողները հասնում կատարելության, որովհետև մեր ժամանակների մարգարեին ասվեց, որ միայն կատարյալ սերը կմտնի այնտեղ: Աստվածային պատգամը՝ ավետարանական, վարդապետական և մարգարեական մասերը, ինչպես նաև փրկության փորձառությունները այսօր նույնն են ինչպես եղել են առաքյալների օրերում: Առաջին և վերջին քարոզները, առաջին և վերջին մկրտությունները պետք է նույնը լինեն (Գործք 2:37-42): «Մեկ Տեր, մեկ հավատ, մեկ մկրտություն» (Եփես.4): Աստծո բոլոր զավակների համար հիմնական պատվիրանը միշտ մնում է սերը, որը կիրառվում է որպես տարբերիչ նշան, որ Աստված հավիտյան բնակվում է մեզանում; Մնացած ամեն բան ունայն հայտարարություններ են, կրոնական ենթադրություններ ու պատրանքներ: Միշտ գոյություն ունեն երկուսը՝ տեսությունն ու իրականությունը: Կա, օրինակ, դարձի և վերստին ծննդյան վարդապետությունը և կա դարձի և վերստին ծննդյան անձնական փորձառությունը: Իսկապես վերստին ծնված Աստծո զավակը կունենա Հիսուս Քրիստոսի՝ Աստծո Որդու կյանքն ու բնությունը և կբերի Սուրբ Հոգու պտուղները: