«Մարանաթա»-ն վաղ եկեղեցու հավատացյալների գաղտնաբառն էր: Նրանք ապրում էին Քրիստոսի մոտալուտ վերադարձի ակնկալիքով և մեկ սիրտ ու մեկ հոգի ունեին: Դա նաև այն հույսն էր, որից նրանք կառչում էին հալածանքների ժամանակ, որոնք մեծ ուժգնությամբ սկսվեցին մեր թվարկության 63 թվականին Ներոն կայսեր ժամանակ: Ի վերջո, Տերը կանխասել էր այդ. «Հիշեցեք այն խոսքը, որ Ես ասացի ձեզ, թե՝ ծառան իր Տիրոջից մեծ չէ:» և «Եթե Ինձ հալածեցին, ձեզ նույնպես պիտի հալածեն:» (Հովհ. 15:20): Տիրոջ խոստացված վերադարձի (Հովհ. 14:1-3) կենդանի հույսը նաև ամենակարևոր թեման էր առաքյալների թղթերում և անկասկած քարոզներում նույնպես: Հովհաննեսն այսպես էր քաջալերում հավատացյալներին. «Եվ այժմ, որդյակներ, մնացեք Նրա մեջ.որ երբ Նա հայտնվի, մենք համարձակություն ունենանք և Նրա գալու պահին Նրա առջև չամաչենք»: (1 Հովհ. 2:28): Պետրոսը գրել է. «Որովհետև մենք ոչ թե վարպետությամբ հնարված առասպելների հետևելով ձեզ ցույց տվեցինք մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի զորությունն ու գալուստը, այլ Նրա մեծափառությանն ականատես լինելով» (2 Պետր.1:16): Հակոբոսը հորդորում էր այս խոսքերով. «Արդ, եղբայրներս, մինչև Տիրոջ գալուստը համբերող եղեք: Ահա մշակը համբերությամբ սպասում է հողի պատվավոր պտղին, մինչև որ առաջին ու վերջին անձրևն առնի» (Հակոբ 5:7): Պողոսը նույնիսկ վկայակոչում էր «ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈւՄ ՏԵՐԸ» խոսքը. «Որովհետև Տիրոջ Խոսքով ձեզ սա ասենք, թե մեզնից նրանք, որ կենդանի են ու մնան մինչև Տիրոջ գալուստը, ննջեցյալներից առաջ չեն անցնելու» (1 Թես. 4:15): Նկատեցինք, որ այստեղ խոսքը Նրա տարբեր գալուստներից մեկի մասին չէ, այլ Քրիստոսի վերադարձի խոստումի մասին: Քրիստոսի խոստացված վերադարձը նաև Ուիլյամ Բրանհամի հիմնական թեման էր: Միայն 1963 թվականից՝ կնիքների բացումից ի վեր նա «Հարսի» մասին խոսել է 870 անգամ: Իր վերադարձի ժամանակ երկնային Փեսան Իր հետ տուն է տանելու միայն պատրաստված Հարսին: Ի վերջո մեր ժամանակների մարգարեական ծառայության նպատակն է ողջ կրոնական խառնաշփոթությունից աստվածային պատգամի միջոցով դուրս կանչել բոլոր ճշմարիտ հավատացյալներին և նրանց պատրաստել Քրիստոսի երկրորդ գալստի համար: Աստծո ողջ խորհուրդը այժմ հաղորդվել է եկեղեցուն, որպեսզի այն վերականգնվի իր սկզբնական վիճակին և վերջում լինի այնպիսին, ինչպիսին վաղ եկեղեցին է եղել սկզբում: «Մարանաթա» կանչն արտահայտում է Քրիստոսի վերադարձին սպասող ճշմարիտ հավատացյալների փափագը: «Մարանաթա»-ն արամեերեն արտահայտություն է և բաղկացած է հետևյալ բառերից՝ «Մար»՝ Տեր, «անա»՝ մեր, «թա»՝ արի. «Մեր Տեր, արի»: Կորնթացիներին ուղղված իր առաջին նամակի վերջին գլուխը Պողոսն ամփոփում է այս խոսքերով. «Ես՝ Պողոսս, իմ ձեռքով գրեցի այս բարևը: Եթե մեկը Տեր Հիսուս Քրիստոսին չի սիրում, նզովյալ թող լինի: Մարանաթա: Մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի շնորհքը ձեզ հետ լինի»: (հհ. 21-23): Կան մարդիկ, ովքեր սիրում են Տիրոջը, ընդունում են Նրա պարգևած Շնորհքը, հետևաբար՝ աստվածային օրհնությունը. «Բայց ովքեր նրան ընդունեցին, նրանց, որ հավատում են նրա անվանը, իշխանություն տվեց նրանց Աստծո զավակներ լինելու» (Հովհ.1:12): Եվ կան մարդիկ, որոնք մերժում են այն և մնում անեծքի տակ: Ամեն անձ ինքն է իր համար որոշում թե ուզում է ընդունել կատարված փրկագնումը: Աստված կամենում էր, որ բոլոր մարդիկ փրկվեն և գան ճշմարտության ճանաչմանը (1 Տիմ. 2:4): Բայց կփրկվեն միայն նրանք, ովքեր ընդունել են, որ իրենք կորսված են և կանչել են Տիրոջ անունը (Հռոմ. 10:13): «Բոլոր մարգարեները նրա մասին վկայություն են տալիս, որ ամեն նրան հավատացողը նրա անունով մեղքերի թողություն կստանա» (Գործք 10:43): Գաղատ. 1:6-9 համարների համաձայն բոլոր նրանք ովքեր քարոզում են առաքյալների քարոզած ավետարանից տարբերվող այլ ավետարան, նույնպես անեծքի տակ են: Պողոս առաքյալի խոսքերը կայծակի պես հարվածում են և Ամենակարողի որոտման պես են. «Բայց եթե մենք էլ կամ երկնքից մի ուրիշ հրեշտակ նրանից տարբեր բան ավետարանի, քան մենք ձեզ ավետարանեցինք, նզովված լինի» (Գաղատ.1:8): Բոլոր քրիստոնեական եկեղեցիները, հարանվանությունները և դավանանքները, ինչպես նաև ամեն առանձին հավատացյալ, կանգնելու են դատաստանի առաջ: Ինչպես ամեն արթնության ժամանակ, նրանց մեջ, ովքեր հիմա լսում են Մաղաք. 4:5,6 համարներում խոստացված, Մատթ. 7:11 և Մարկ. 9:12 համարներում մեր Տիրոջ կողմից հաստատված ծառայության միջոցով տրված դուրս գալու և վերականգման վերջին պատգամը, կան շատ կանչվածներ ու քիչ ընտրյալներ (Մատթ. 20:16): Այս ժամի կանչն է. «Ահա փեսան գալիս է, դուրս եկեք նրան դիմավորելու»: Բոլոր կույսերը լսում են այդ, բոլորն արթնանում են և կարգի են բերում իրենց ճրագները: Բայց կան իմաստուն կույսեր և հիմար: Իմաստունները ընտրյալներն են, նրանք ունեն Հոգու յուղը, Հոգու լեցունությունը իրենց կավե անոթներում (2 Կորնթ. 4:7) և Աստծո ամեն Խոսքը Կյանքի Հաց է նրանց համար (Մատթ. 4:4): 3 Թագ. 17:14 համարում հրաշալի այլաբանություն ենք գտնում Եղիայի ժամանակներից, որը վերաբերում է մեր ներկա ժամանակներին. «Որովհետև այսպես է ասում Իսրայելի Տեր Աստվածը. սափորում ալյուրը պիտի չվերջանա ու կուժից յուղը չպակասի, մինչև այն օրը երբ Տերը անձրև տա երկրի երեսին»: Խոստացված վերջին անձրևը կգա, ինչպես առաջին անձրևը եկավ (Եսայի 44:3, Հովել 2:23, Զաքարիա 10:1, Գործք 2:14-21, Հակոբ 5:7 և այլ համարներ) և հոգևոր կերակուրի պակաս չի լինի (1 Տիմ. 4:6): Փրկագնվածներն ասում են Փրկչի հետ. «Իմ կերակուրն այն է, որ ինձ ուղարկողին կամքն անեմ և նրա գործը կատարեմ» (Հովհ.4:34): Նա, ով հոժարությամբ ընդունում է Սուրբ Հոգու առաջնորդությունը (Հովհ. 16:13, Հռոմ. 8:14), բոլոր ոլորտներում ապրում է միանգամայն նորմալ կյանքով, բայց լրջորեն է վերաբերվում պատրաստությանը և ընդունում է փրկության խոստացված ժառանգությունը և վերջնականորեն կնքվում Սուրբ Հոգով (Եփես. 1:11-14, Գաղատ. 3:14): Փեսայի գալստյան ժամանակ նրանք պատրաստ կլինեն որպես Նրան ներկայացված Հարս-Խոսքը (2 Կորնթ. 11:2) և կգնան հարսանիքի խնջույքին: Ճրագները, այսինքն, լուսավորությունը հիմար կույսերն էլ ունեն: Բայց պատրաստ չեն լինում, հավատում են նաև մարդկանց անմիտ մեկնություններին, մինչդեռ իմաստուն կույսերը հավատում են միայն Խոսքում գրվածին: Իսկապես սուրբգրային է միայն այն, ինչ գրված է Աստվածաշնչում: Եվ ամեն վարդապետություն հիմնված է երկու, երեք և ավելի սուրբգրային համարների վրա: Իմաստուն կույսերը ունեն Հոգու լեցունությունը, որը դրսևորվում է Աստծո կատարյալ սիրով՝ Նրա հանդեպ սիրով, Նրա Խոսքի հանդեպ սիրով և միմյանց հանդեպ սիրով: Հետևյալ խոսքերը ակնհայտորեն վերաբերում են նրանց. «Եվ սիրիր քո Տեր Աստծուն քո ամբողջ սրտով, ամբողջ հոգով, ամբողջ մտքով ու ամբողջ զորությամբ». սա է առաջին պատվիրանը: Եվ երկրորդը սրա նման է. «Դրացուդ անձիդ պես սիրիր»: Սրանցից ավելի մեծ պատվիրան չկա» (Մարկ.12:30,31): Այս երկուսը կապված են: Նա, ով ճշմարտապես սիրում է Աստծուն, սիրում է նաև իր եղբորը, նույնիսկ իր անձը զոհելու աստիճան: Աշակերտը, ում Հիսուսը սիրում էր, լսել էր, թե Տերն ինչ է ասել Իրեն հակառակվողներին. «Եթե ձեր Հայրն Աստված լիներ, ինձ կսիրեիք:» (Հովհ. 8:42): Իր աշակերտներին Տերն ասել է. «Ձեզ նոր պատվիրան եմ տալիս, որ իրար սիրեք, ինչպես որ Ես ձեզ սիրեցի, որ դուք էլ իրար սիրեք: Դրանով բոլորը կիմանան, որ Իմ աշակերտներն եք, եթե իրար նկատմամբ սեր ունենաք» (Հովհ.13:34, 35): Եվ «Այս եմ պատվիրում ձեզ, որ դուք միմյանց սիրեք» (Հովհ. 15:17): Շեշտը այս խոսքերի վրա է. «Ինչպես որ Ես ձեզ սիրեցի»՝ հենց այդպես: Հովհաննես առաքյալը նկարագրել է մեր հանդեպ Աստծո սերը և եղբայրական սերը, որը պետք է ունենանք միմյանց հանդեպ. «Սրանով մենք իմացանք սերը, որ Նա Իր կյանքը տվեց մեզ համար, մենք էլ պետք է մեր կյանքը տանք մեր եղբայրների համար» (1 Հովհ.3:16): Իսկական, կյանքում ապրված աստվածային սերը միակ «տարբերանշանն է», որը ցույց է տալիս, որ մենք Նրա իսկական աշակերտներն ենք: Սերը երբեք բաժանություններ չի ստեղծում, նույնիսկ ամենածանր փորձությունների ժամանակ. սերը հաշտեցնում է և միավորում ցանկացած պարագայում, այն կատարելության կապն է (Կողոս. 3:14): Իմանալու համար, թե անձամբ յուրաքանչյուրիս վիճակն ինչպիսին է, պետք է նայենք Խոսքի հայելու մեջ (Հակոբ 1:19-27): Նա, ով նայում է հայելու մեջ, միայն իրեն է տեսնում, երբեք ուրիշին չի տեսնում: 1 Կորնթ. 13-րդ գլխում համակողմանիորեն նկարագրված է Աստծո սերը: Եթե նույնիսկ իմանայինք բոլոր խորհուրդները, խոսեինք մարդկանց ու հրեշտակների լեզուներով, նույնիսկ ունենայինք մարգարեության պարգևը և ողջ հավատքը, դա մեզ ոչ մի օգուտ չէր տա, եթե սեր չունենայինք: Գործի դրված սերը դրսևորվում է ինչպես գրված է. «Սերը համբերող է, բարի է, սերը չի նախանձում, սերը չի գոռոզանում, չի հպարտանում, անվայել վարմունք չի ունենում, իրենը չի փնտրում, հեշտությամբ չի գրգռվում, չար բան չի մտածում:» (1 Կորնթ. 13:4-8): Նշված հատկություններից յուրաքանչյուրը կա ընտրյալների կյանքում: Այդպես պետք է լինի մեր կյանքը: Այդ ժամանակ թշնամին չի կարողանա այս հարցերում մեզ մեղադրել, որովհետև արդյունքը կլինի սա՝ «Եվ կենդանի եմ, այլևս ոչ թե ես, այլ Քրիստոսն է իմ մեջ կենդանի» (Գաղատ. 2:20): Նա է ապրում մեր մեջ: Ամեն բան կդադարի, նույնիսկ Հոգու պարգևները, բայց Աստծո սերը մնում է հավիտյան (1 Կորնթ. 13:8): Աստված սեր է: Նա մեզ հայտնվեց Իր սիրով, Հիսուս Քրիստոսի՝ մեր Տիրոջ ու Փրկչի մեջ: «Որովհետև Աստված այնպես սիրեց աշխարհը, որ Իր Միածին Որդուն տվեց, որպեսզի ամեն Նրան հավատացողը չկորչի, այլ հավիտենական կյանք ունենա» (Հովհ. 3:16): Աստծո սերը մեր սրտերում տարածված է Սուրբ Հոգու միջոցով (Հռոմ. 5:5) և դրսևորվում է մեր մեջ որպես Հոգու պտուղ (Գաղատ. 5:22-24): Այսպիսով բոլոր վերստին ծնված հավատացյալները մկրտված են որպես Քրիստոսի Մարմնի՝ Իր Եկեղեցու անդամներ: Եկեղեցու առաջին շրջանի նամակում, Տերը հանդիմանեց հավատացյալներին իրենց առաջին սերը թողնելու համար (Հայտն. 2:4): Այժմ՝ վերջում, մենք պետք է վերադառնանք առաջին սիրուն: Ինչպես փեսան է հարսին սիրո առաջարկ անում, իսկ նա պետք է այն ընդունի իր կինը դառնալու համար, այնպես էլ ամեն անձ, ով ուզում է Հարս-Եկեղեցու մաս լինել, պետք է ընդունի երկնային Փեսայի սիրո առաջարկը, որպեսզի մասնակցի հարսանիքին և հետո հարսանիքի ընթրիքին (Հայտն. 19:7-9): 7-րդ համարում գրված է. «… որ Գառան հարսանիքը եկավ»: 9-րդ համարում կարդում ենք. «Երանելի են Գառան հարսանիքի ընթրիքին կանչվածները»: Հարսանիքն ու հարսանիքի ընթրիքը միասին են: Դրան հաջորդում է այս հաստատումը. «Սրանք Աստծո ճշմարիտ խոսքերն են»: Սրտանց ասում ենք «ամեն»: Փրկագնվածների կատարելությունը կիրականանա Աստծո սիրով, Հոգու զորավոր գործով, ինչպես եղել է սկզբում և դրանում ներգրավված կլինեն նրանք, «ովքեր սիրեցին Նրա հայտնությունը» (2 Տիմ. 4:8): Միայն նրանք ենք լցված երկնային Փեսային հաճելի լինելու փափագով և ամբողջ սրտով կանչում են. «Մարանաթա, մեր Տեր, արի»: