Մեր ժամանակներում այդքան էլ հեշտ չէ մոտենալ մարդկանց Աստծու և հավատքի թեմայով: Ոմանք համարում են այդ թեման հետամնաց և անհույս հնացած, մյուսները փնտրում են ինչ–որ աստվածային բան հենց իրենց և բնության մեջ, ոմանք էլ` կրկին մերժում Աստծու գոյությունը: Կան և այնպիսիները, որոնք խոսում են միայն բարձրագույն իշխանության մասին: Սակայն աղետների ժամանակ նույնիսկ նրանք, ովքեր պնդում են, թեչեն հավատում, տարօրինակ ձևով հարցնում են. «Ինչո՞ւ է Աստված թույլ տալիս այս կամ այն»: Այն ժամանակից ի վեր, երբ հայտնի եղավ, թե ինչ է կատարվել և դեռ կատարվում է Աստծու անունով կրոնի քողի տակ, էլ ավելի շատ մարդիկ կորցնում են իրենց վստահությունը արդարության նկատմամբ, որովհետև նրանք միևնույն աստիճանի վրա են դնում կրոնական կազմակերպությունը և Աստծուն: Ժամանակի ընթացքում պատմաբանները շատ գրքեր լրացրեցին տարբեր դարաշրջաններում հասցրած բազմաթիվ չարագործությունների մասին հաղորդագրություններով: Բայց այն, ինչ քաջ հեղինակները վերջին ժամանակներում լույս աշխարհ հանեցին, իրոք ճնշող լուծ է: Սակայն բոլոր կրոններում կան մարդիկ, որոնք գիտակցում են, որ կա ոչ միայն երկրային այլև անդրերկրային աշխարհ: Պարզ է, որ մարդը ծնվել է ոչ թե մեռնելու համար, այլ ապրելու: Իրականում շատ քիչ են մարդիկ, որոնք իրոք համոզված են, թե մահվան հետ վերջանում է ամեն ինչ, բայց նրանք էլ ամենաուշը մահվան մահճում բացահայտում են, որ մոլորված էին: Չէ՞ որ յուրաքանչյուր մարդ ծնված է որոշակի երկրում, ինչ–որ կրոնի, աշխարհայացքի կամ գաղափարախոսության մթնոլորտում, որը ինքը, բնականաբար, ընկալում է որպես ճշմարիտ: Գրեթե անըմբռնելի առաջադիմությունը, ձիու սայլից մինչև ամենաժամանակակից հրթիռակիրները, կառապանից մինչև տիեզերագնացը, հաստատում է այն, ինչ Աստված համարյա վեց հազար տարի առաջ ասել է մարդկության մասին. «...և հիմա նրանց համար դժվար չի լինի ինչ որ խորհեցին շինելու» (Ծննդ.11:6): Որպես դրա հետևանք հայտնի դարձավ, որ մարդ ավելի ու ավելի է հույս դնում իր հնարավորությունների վրա, և միաժամանակ ավելի են կասկածի տակ դրվում և մերժվում Աստված և Նրա Խոսքը: Աստծու հակառակորդը արդեն Եդեմի պարտեզում կասկածի տակ դրեց Արարչի խոսքը. «Իրա՞վ Աստված ասեց...», բայց, ի դեպ, չժխտեց Նրան: Այսօր լուսավորված մարդկանց թշնամին մտավոր և գիտական մտորումներում տարբեր պատճառաբանումների միջոցով հարկադրում է նրանց բողոքել Արարչի դեմ: Այսօր Աստծու Խոսքը շատերն են կասկածի ենթարկում, որովհետև տեսնում են այն մարդկանց անվայել գործերը, որոնք հավակնում են լինել Նրա ներկայացուցիչները: Ով համոզված է նրանում, որ արարչությունը առաջացել է առանց Արարչի, սկզբնական պայթյունից, պետք է, որ ավելի ճշգրիտ զննի այն տեղը, որտեղ տեղի է ունեցել այդ պայթյունը: Ով հավատում է, որ բոլոր կենդանի էակները գոյացել են մեկ սկզբնական բջջի զարգացումից, պետք է նաև ասի, թե ով է կյանքի կոչել այդ սկզբնական բջջին: Էվոլյուցիոն տեսության ջատագովը պետք է բացատրի, թե ինչպես է, որ մինչև հիմա գոյություն ունեն կյանքի տարբեր ցածրակարգ ձևեր, եթե ամեն ինչ անընդհատ շարունակում է զարգանալ: Արարիչը հրամայեց, որ ամեն ինչ «պտուղ տա իր տեսակի պես», և այդպես շարունակվում է առ այսօր: Ամեն մի լույս աշխարհ եկած կյանք արարչության հրաշք է, որը կրկնվում է ամեն օր միլիոնավոր անգամներ: Պնդումները, որոնք կրկին ու կրկին հեռացնում են մեզ հաստատվող իրականությունից, առաջանում են միևնույն աղբյուրից և ունեն մեկ նպատակ. այն է` Աստվածաշնչի շարադրանքը արարչության մասին դարձնել ուշադրության անարժան և Արարչին ներկայացնել որպես ավելորդ: Ուշագրավ է նաև հետևյալ փաստը. Աստծու կողմից ուղարկված մարգարեները ոչ մի դավանաբանական ուղղության սկիզբ չդրեցին և պատմության մեջ չմտան որպես կրոնի հիմնադիրներ: Ինչպես Ենովքը, այնպես էլ Նոյը, ինչպես Աբրահամը, այնպես էլ Մովսեսը, ինչպես Եղիան, այնպես էլ Եսայիան` ոչ մի մարգարե, որը իրոք ուղակված էր Աստծու կողմից, չհիմնեց կրոն: Այդ փաստը մեծագույն նշանակություն ունի: Նրանք բոլորը փոխանցում էին միայն այն, ինչ ստանում էին Աստծուց: Այդ պատճառով ամբողջ Հին Կտակարանը կազմում է ներդաշնակ միասնություն: Միայն Մեկն ունի իշխանություն խոսելու և գործելու. հենց Տեր Աստված, որը վստահեց Իր ծրագիրը նրանց, ում Ինքը կանչեց: Նրանք Իր շեփորն էին: Նրանք ապրել են տարբեր ժամանակներում և բերել են իրենց հատկացված մարգարեության մասը` Աստծու կողմից նախօրոք հռչակված փրկության ծրագրի իրագործման համար: Չնայած որ նրանք հանդես էին գալիս տարբեր դարերում և հազարամյակներում, մենք չենք գտնում որևէ հակասություն նրանց ասածների մեջ, այլ միայն կատարյալ համաձայնություն գրերում: Աստծու կողմից ուղարկված առաքյալները նույնպես կրոնի հիմնադիրներ չեղան: Խոնարհությամբ և պարզությամբ նրանք անհերքելի ապացույցներ էին բերում, որ Հին Կտակարանի մարգարեությունները կատարվել են ճշգրիտ կերպով: Իսկ ինչ վերաբերում է եկեղեցու հիմնադրմանը և նրա աճին, ապա այդ ամբողջությամբ հանձնել էին Փառաց Տիրոջը, որն ասաց. «Ես կշինեմ Իմ Եկեղեցին...»: Նա չհանձնարարեց դա ո՛չ Պետրոս առաքյալին, ո՛չ Պողոսին, ո՛չ որևէ ուրիշին: Ճիշտ է, Նա հաստատեց տարբեր ծառայություններ եկեղեցու շինության համար (Եփ. 4:11, 1 Կորնթ.14:28 և այլն): Աստվածաշնչյան եկեղեցին հիմնարկություն չէ` կազմակերպված մարդկանց կողմից, այլ կենդանի օրգանիզմ է: Այն միակ հոգևոր հաստատությունն է երկրի վրա և կազմված է փրկված ու ողորմություն ստացած մարդկանցից: Այն կոչվում է նաև Աստծու տաճար (Եփ. 2:21) կամ Աստծու տուն (Եբր. 3:6): Աստված չի բնակվում մարդկանց պատրաստած տաճարում կամ պաշտամունքի շենքում (Ես. 66:1–2, Գործք 7:48–49): Նա ապրում է միայն Իր ժողովրդի սրտերում: Դրա համար պետք է վերադառնալ սկզբին, ակունքին` իրապես հասկանալու համար, թե ինչ է Աստծու Եկեղեցին (I Տիմ. 3:15), ինչպես է նա հավատում, ինչ է սովորեցնում և ինչպես մկրտում և այլն: Դրա պատասխանը տալիս է միայն Ճշմարտության Գիրքը` Աստծու Խոսքը: Այդ հիմքի վրա և Աստծու առջև պատասխանատվության գիտակցումով է կազմված այս գրվածը: Գոյություն ունեցող Աստվածաշնչի բազմաթիվ թարգմանություններից, որոնցից ամեն մեկը ունի իր առավելությունները, ես որոշեցի Աստվածաշնչից համարներ մեջբերելիս (գերմաներեն տեքստում) օգտագործել գրեթե բացարձակապես դր Հերման Մենգեի թարգմանությունը: