Հրեա ժողովրդի պատմությունը ցավոտ անցյալ ունի: 1948 թվականից նորից գոյություն ունի հրեական պետությունը, այն բանից հետո, երբ ավելի քան երկու հազար տարի առաջ ժողովուրդը ցրվել էր աշխարհով մեկ այն երկրից, որն Աստված էր տվել: Դարեր շարունակ հրեաները համարվել են տարօրինակ փոքրամասնություն և կրոնական համայնք: Նրանք պետք է ապրեին ցանկապատված թաղամասերում: Նրանց մերժում էին ճանաչել որպես ժողովուրդ: 1897 թվականին Բազելում առաջին համաշխարհային սիոնիստական կոնգրեսի ժամանակ Թեոդոր Հերցլի մասնակցությամբ նրանք նորից ճանաչվեցին որպես ազգ և պահանջեցին իրենց սեփական պետությունն ունենալու իրավունքը: 1917 թվականի նոյեմբերի 2-ին Մեծ Բրիտանիայի արտաքին գործերի նախարար Լորդ Արթուր Ջեյմս Բալֆուրը սիոնիստական շարժմանը հաղորդեց իր կառավարության որոշումն այն մասին, որ նա ուզում է օգնել ՙՊաղեստինում հրեաների համար ազգային օջախ՚ ստեղծելու հարցում: 1922 թվականին Մեծ Բրիտանիան ստացավ Պաղեստինը կառավարելու մանդատ: 1947 թվականի նոյեմբերի 29-ին ՄԱԿ-ի գլխավոր ասամբլեան որոշում ընդունեց՝ ՙԲրիտանական մանդատի տարածքը պետք է բաժանվի երկու՝ հրեական և արաբական պետությունների միջև՚: 1948 թվականի մայիսի 14-ին Դավիդ բեն Գուրիոնը հռչակեց Իսրայելի պետության հիմնադրումը: ՙԵրբ Իսրայելը հիմնադրվեց 1948 թվականին, երկրի բնակչությունը կազմում էր ութ հարյուր վեց հազար մարդ: 68 տարի հետո, 2016 թվականին Անկախության օրը բնակչության թիվը գերազանցել է ութ միլիոն հինգ հարյուր քսաներկու հազարը ըստ պաշտոնական վիճակագրության՚ (Israel Today, հունիս 2016): Աստված բազմաթիվ խոստումներ է տվել Իսրայելին, խոստումներ նաև խոստացված երկրի հետ կապված: Աստվածաշնչում Երուսաղեմը նշված է 780 անգամ, իսկ Սիոն լեռը՝ 157 անգամ, ու միշտ Իսրայելի հետ կապված: Նրանց ցրվելն ու վերադարձը նույնպես կանխասվել են աստվածաշնչյան մարգարեություններում: Ահա այդ թեմայի վերաբերյալ մի քանի աստվածաշնչյան հատված. ՙԵվ նրանք կընկնեն սրի բերանով և գերի կտարվեն բոլոր ազգերի մեջ, և Երուսաղեմը հեթանոսների կողմից ոտնակոխ պիտի լինի, մինչև հեթանոսների ժամանակները լրանան՚ (Ղուկաս 21:24): ՙԿենդանի է Տերը, որ Իսրայելի տան սերունդը դուրս հանեց ու առաջնորդեց հյուսիսի երկրից և այն բոլոր երկրներից, ուր նրանք քշել էր, և նրանք պիտի բնակվեն իրենց երկրում՚ (Երեմիա 23:8): ՙ...սիրտդ պողոտայի՝ քո գնացած ճանապարհի վրա դիր, վերադարձիր, ո՜վ Իսրայելի կույս, ետ դարձիր դեպի քո այս քաղաքները՚ (Երեմիա 31:21): ՙՈւստի ասա. ՙՏեր Աստվածն այսպես է ասում. ՙՁեզ ժողովուրդների միջից հավաքելու եմ այն երկրներից, որտեղ դուք ցրված էիք, և ձեզ եմ տալու Իսրայելի երկիրը՚՚՚ (Եզեկ. 11:17): ՙԵվ ձեզ պիտի առնեմ ազգերի միջից և ժողովեմ ձեզ ամեն երկրներից և ձեզ բերեմ ձեր հողը՚ (Եզեկ.36:24): ՙՈւստի կլինի, որ երբ Տերն Իր ամբողջ գործը կատարի Սիոն լեռան վրա և Երուսաղեմում...՚ (Ես. 10:12): ՙԵվ պիտի ամաչի լուսինը, ու արեգակը պատկառի, երբ թագավորի Զորաց Տերը Սիոն սարի վրա և Երուսաղեմում և պատիվ կլինի իր ծերերի առաջ՚ (Ես.24:23): Ովսե 9:10 համարում թզենին Իսրայելի խորհրդապատկեր է. ՙԽաղողի պես գտա ես անապատում Իսրայելին. թզենիի առաջին երախայրիի պես տեսա ձեր հայրերին…՚: ՙԱռակը թզենուց սովորեցեք. երբ նրա ճյուղերն արդեն փափկել են, ու տերևը բուսել է, իմանում եք, որ ամառը մոտ է՚ (Մատթ.24:32, Մարկոս 13:28): Մենք տեսնում ենք, թե ինչպես են մեր աչքերի առջև իրականանում Իսրայելի հետ կապված զարգացումները: Բալֆուրի նամակը պատմության մեջ մտել է ՙԲալֆուրի հռչակագիր՚ անունով և ներկայացնում է Իսրայելի պետության հիմնադրման հիմքը: Ռամալլահում պաղեստինյան իշխանությունը հայտարարել է, որ ուզում է պայքար սկսել Բալֆուրի հռչակագրի դեմ, 2016 թվականի նոյեմբերի 2-ից մինչև 2017 թվականի նոյեմբերի 2-ը՝ հարյուրերորդ տարեդարձը: Նրանք դատական հայց են ներկայացնում և Լոնդոնից փոխհատուցում պահանջում: Մենք հավատում ենք, որ Աստված Իր Ժողովրդին բերել է խոստացված երկիրը, որ իրականացնի վերջին ժամանակների համար Իր ծրագիրը: Մեղադրանքը, որը բերվել է էթնիկ խմբի կողմից, որը ձևավորվել է միայն 1968 թվականին (այսինքն՝ Բալֆուրի հռչակագրից 51 տարի անց) ոչինչ չի փոխի: Աստված դատաստան է հռչակել բոլոր ազգերի դեմ, որոնք դուրս կգան Իսրայելի դեմ. ՙԿհավաքեմ նաև բոլոր ազգերին ու նրանց կիջեցնեմ Հովսափատի հովիտը և նրանց այնտեղ կդատեմ՝ Իմ ժողովրդի ու Իմ ժառանգություն Իսրայելի համար, որին ցրեցին ազգերի մեջ ու Իմ երկիրը բաժանեցին՚ (Հովել 3:2): ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի վերջին բանաձևը, որով Տաճարի լեռը ճանաչել է որպես ՙպաղեստինյան մշակութային ժառանգություն՚, իսկ Իսրայելին անվանել է ՙզավթող իշխանություն՚, ցույց է տալիս մարդկանց կուրության աստիճանը: Նախ, Տաճարի լեռը Հին Կտակարանում հայտնի է եղել որպես Մորիա լեռ (Ծննդոց 22:2), hետագայում այն անվանել են հեբուսացի Ոռնանի կալ: Դավիթը գնեց ողջ լեռը վեց հարյուր սիկղ ոսկով (1 Մնաց. 21:25) և հայտարարեց 1 Մնաց. 22:1 համարում. ՙՍա է Տեր Աստծո Տունը, ու սա է Իսրայելի ողջակեզի զոհասեղանը՚: Այստեղ էր գտնվում Երուսաղեմի երկրորդ տաճարը, մինչև հռոմեացիների կողմից կործանումը Քրիստոսից հետո 70 թվականին: Կիրականանա այն խոստումը, ըստ որի երրորդ տաճարը վերակառուցվելու է նույն հիմքի վրա, որտեղ գտնվել են առաջին և երկրորդ տաճարները, որովհետև Հայտն. 11:2-ում երկու մարգարեների ծառայության հետ կապված նորակառույց տաճարը պետք է չափվի: Մենք ապրում ենք այն ժամանակաշրջանում, երբ մեր աչքերի առջև իրականանում են աստվածաշնչյան մարգարեությունները, եթե նույնիսկ աշխարհը դա չի զանազանում: Երանի՛ նրան, ով ճանաչում է ժամանակների նշանը՝ վերջի՜ն ժամանակների: