Նոր Կտակարանը ճանաչում է միայն Հիսուս Քրիստոսի Եկեղեցին, որը «ճշմարտության սյունն ու հաստատությունն է» (1 Տիմ. 3:15): Նրա Եկեղեցին բաղկացած է երկնքում գրված անդրանիկներից (Եբր. 12:23), որոնց անունները գտնվում են Կյանքի Գրքում (Հայտն. 3:5): «Դուք էլ կենդանի քարերի պես շինվեցեք իբրև հոգևոր տաճար, սուրբ քահանայություն, որպեսզի Հիսուս Քրիստոսի միջոցով Աստծուն ընդունելի հոգևոր զոհեր մատուցեք» (1 Պետր. 2:5): Նրանք, ովքեր ճշմարտապես հավատում են Հիսուս Քրիստոսին, կազմում են «... թագավորական քահանություն, սուրբ ազգ, սեփական ժողովուրդ» (1 Պետր. 2:9): Ամեն: Հիսուս Քրիստոսի ճշմարիտ եկեղեցին «շինված է առաքյալների ու մարգարեների հիմքի վրա, որի անկյունաքարը Քրիստոսն է, որ նրա մեջ ամբողջ շինվածքը միասին համարված աճում է, որպեսզի սուրբ տաճար լինի Տիրոջով. որ դուք էլ նրա մեջ նրա հետ շինվում եք՝ Աստծո բնակարան Հոգով» (Եփես.2:20–22): Ամեն: Այդ Եկեղեցուն է համապատասխանում «Մեկ Տեր, մեկ հավատ, մեկ մկրտություն» (Եփես. 4:5): Նրանք, ովքեր Սուրբ Հոգով վերստին ծնված են, միանում են Քրիստոսի Մարմնին. «Ինչպես որ մարմինը մեկ է ու շատ անդամներ ունի, և մեկ մարմնի բոլոր անդամները շատ լինելով՝ մարմինը մեկ է,— այնպես էլ Քրիստոսը: Որովհետև մենք ամենքս էլ մեկ Հոգով մկրտվեցինք՝ մեկ մարմին լինելու համար. թե հրեաներ, թե հույներ, թե ծառաներ, թե ազատներ. ամենքս էլ մեկ Հոգուց խմեցինք» (1 Կորնթ. 12:12,13): Առանձին անդամները գերբնական ձևով՝ Սուրբ Հոգու մկրտությամբ, դրվում են Քրիստոսի Մարմնի մեջ: Միայն այդ կերպ է իրականանում հետևյալ խոսքը. «Արդ դուք Քրիստոսի մարմինն եք և մեկ առ մեկ՝ Նրա անդամները: Աստված ոմանց եկեղեցում դրեց, նախ՝ առաքյալներին, երկրորդ՝ մարգարեներին, երրորդ՝ ուսուցանողներին, հետո՝ հրաշագործ զորություններ, հետո՝ բժշկությունների պարգևներ...» (1 Կորնթ. 12:27,28): Ամե՛ն: Դարձյալ մեզ ասվում է, որ Աստված Ինքն է հաստատում ծառայությունները Եկեղեցու մեջ: Աստված Իր Եկեղեցում «մի քանիսին տվեց առաքյալներ լինելու, մի քանիսին՝ մարգարեներ, մի քանիսին՝ ավետարանիչներ, մի քանիսին՝ հովիվներ ու վարդապետներ՝ սրբերի կատարելության համար, ծառայության գործի համար, Քրիստոսի մարմնի շինության համար» (Եփես. 4:11,12): Ամե՛ն: Հիսուս Քրիստոսի Եկեղեցին ապրում է Աստծո գերբնական գործողությունը Սուրբ Հոգու զորության միջոցով, իր հիմնման պահից, իր կառուցման ընթացքում, մինչև կատարելության հասնելը Հիսուս Քրիստոսի գալստյան ժամանակ. «Պարգևները զանազան են, բայց Հոգին նույնն է: Ծառայություններն էլ զանազան են, բայց Տերը նույնն է: Ներգործություններն էլ զանազան են, բայց Աստված նույնն է, որ ամեն բան ներգործում է ամենքի մեջ» (1 Կորն. 12:4–6): Կենդանի Աստծո եկեղեցում Աստծո ծառաների հետ կատարվում է այն, ինչ գրված է. «Բայց ամեն մեկին Հոգու հայտնությունը օգուտի համար է տրված» (1 Կորն.12:7): Եկեղեցում կան հետևյալ ծառայությունները, որոնք միայն Սուրբ Հոգին կարող է գործի դնել. «Որովհետև մեկին Հոգուց իմաստության Խոսք է տրված, մյուսին՝ գիտության խոսք՝ նույն Հոգու չափով: Մյուսին՝ հավատ՝ նույն Հոգով, ուրիշին բժշկության պարգևներ՝ նույն Հոգով: Ուրիշին՝ զորությունների ներգործություններ, ուրիշին՝ մարգարեություն, ուրիշին՝ հոգիների ընտրություն, ուրիշին՝ այլևայլ լեզուներ, ուրիշին՝ լեզուների թարգմանություններ: Բայց այս բոլորը հենց նույն Հոգին է ներգործում՝ ամեն մեկին բաժանելով, ինչպես կամենում է»: (1 Կորնթ. 12:7–11): Ամե՛ն: Սուրբ Գիրքը ոչ մի պատարագի ծես չի ճանաչում: Եկեղեցու հավաքույթի ընթացքը և առաջին եկեղեցու ներդաշնակության լիությունը ավելի ճշգրիտ կերպով նկարագրված են 1 Կորնթ. 14–րդ գլխում: Այնտեղ տեսնում ենք, թե ինչպես է անմիջական կերպով գործում Աստծո Հոգին. «Սակայն եթե մեկ ուրիշին, որ այնտեղ նստած է, հայտնություն լինի, առաջինը թող լռի... Որովհետև Աստված խռովության Աստված չէ, այլ խաղաղության, ինչպես լինում է սրբերի բոլոր եկեղեցիներում» (1 Կորնթ. 14:30.33): Եկեղեցու հավաքույթի ժամանակ կանայք չպետք է հարցեր տան, այլ պետք է հարցնեն տանը իրենց ամուսիններին: Այդպես է պահանջում պատվիրանը, որին ոչ ոք չի կարող հակառակվել (հ.35): Դրան հետևում է շատ հասկանալի մի պարզաբանում. «Սակայն եթե մեկը կարծի, թե ինքը մարգարե է կամ հոգևոր, թող իմանա, ինչ որ գրեցի ձեզ, որովհետև այս Տիրոջ պատվիրաններն են: Իսկ եթե մեկը տգետ է, թող տգետ լինի» (1 Կորնթ. 14:37,38): Ամե՛ն: Նա, ով չի ուզում ընդունել Նոր Կտակարանի Եկեղեցու համար Աստծո տված պատվիրանները, չի ընդունվի Աստծո կողմից: Եվ բոլորը գիտեն, որ այդ պատվիրանները գոյություն չունեն երկրի վրա եղող ոչ մի պետական կամ ազգային եկեղեցում: Բոլորն ունեն իրենց սեփական ծեսերը, պաշտամունքի իրենց սեփական ձևերը, որոնք միայն աստվածապաշտության կերպարանքն ունեն: Բայց մենք ընդունում ենք, որ դրանք աստվածային հրահանգներ և պատվերներ են, որոնք Աստծո մարդ Պողոսը հաղորդեց Եկեղեցուն` աստվածային կոչում ստացած լինելու իշխանությամբ: Առաջին Եկեղեցում աստվածային կարգ ու կանոնը կիրառելի էր բոլոր տեղական համայնքների համար: «Անտիոքի եկեղեցում մի քանի մարգարեներ ու ուսուցիչներ կային՝ Բառնաբասն ու Նյուգեր կոչված Շմավոնը, Ղուկիոս Կյուրենացին, Հերովդես չորրորդապետի սննդակից Մանայենը և Սողոսը» (Գործք 13:1): Մարգարեների և վարդապետների ծառայության հետ կապված սկզբնական Եկեղեցու մի հավաքույթ է մեզ նկարագրվում հետևյալ համարներում. «Սրանք երբ Տիրոջը պաշտամունք էին մատուցում և ծոմ էին պահում, Սուրբ Հոգին ասաց. «Ինձ համար առանձնացրեք Բառնաբասին ու Սողոսին այն գործի համար, որին ես կանչել եմ իրենց»: Այն ժամանակ ծոմ պահեցին և աղոթեցին, նրանց վրա ձեռք դրեցին ու ուղարկեցին: Նրանք էլ Սուրբ Հոգուց ուղարկված, Սելևկիա իջան և այնտեղից նավով գնացին Կիպրոս: Սաղամինա հասնելով՝ հռչակում էին Աստծո Խոսքը...» (Գործք 13:2–5): Գործք առաքելոց գրքի շատ գլուխներում, ինչպես նաև առաքելական ուղերձներում մանրամասն կերպով նկարագրված են Հիսուս Քրիստոսի Եկեղեցու կառուցվածքը, շինությունը, ծառայությունը և պարգևները սկզբում: Սա կենդանի Աստծո կենդանի Եկեղեցու սկզբնական օրինակն է: Գործք առաքելոց գրքի 15–րդ գլխում մեզ նկարագրվում է, թե ինչպես է եկեղեցու առջև, երեցների և առաքյալների ներկայությամբ դրվել թլփատության վերաբերյալ վիճելի հարցը: Պատասխանը հնչեց Պետրոս առաքյալի բերանից. «Եղբայրնե՛ր, դուք գիտեք, որ առաջին օրերից ձեր միջից Աստված ընտրեց, որ իմ բերանով հեթանոսներն Ավետարանի խոսքը լսեն և հավատան: Եվ Աստված, որ սրտերը գիտե, նրանց վկայություն տվեց՝ Սուրբ Հոգին տալով նրանց, ինչպես մեզ: Եվ նրանց ու մեր միջև ոչ մի խտրություն չդրեց՝ հավատով նրանց սրտերը մաքրելով» (Գործք 15:7–9): Ուրեմն դա շարունակությունն էր այն բանի, ինչ սկզբում կատարվել էր Սուրբ Հոգու մկրտությամբ, որը ստացել էին հավատքի եկածները: Հետո շարունակեց Հակոբոսը՝ ասելով. «Շմավոնը պատմեց, թե Աստված ինչպես նախ այցի եկավ, որ հեթանոսներից Իր անվան համար ժողովուրդ ձևավորի: Սրա հետ միաբանվում են մարգարեների խոսքերը, ինչպես գրված է» (Գործք 15:14,15): Վերջում ասվում է. «Որովհետև Սուրբ Հոգուն ու մեզ հաճելի թվաց ձեզ վրա այս անհրաժեշտ բաներից զատ ավելի մեծ բեռ չդնել» (Գործք 15:28): Այնուհետև կարդում ենք. «Հուդան ու Շիղան, քանի որ իրենք էլ մարգարեներ էին, շատ խոսքերով քաջալերեցին ու ամրապնդեցին եղբայրներին» (Գործք15:32): Նորկտակարանյան եկեղեցու հիմնումից ի վեր Սուրբ Հոգու հեղման միջոցով, ծառայությունների և պարգևների միջոցով տեսնում ենք գերբնական գործողությունը: Հենց սկզբից Տիրոջ իսկ ընտրած վկաների միջոցով Եկեղեցուն բացվում է Հիսուս Քրիստոսի ճշմարիտ Ավետարանը և Աստծո ծրագիրն ամբողջությամբ. «Որպեսզի կարդայիք ու կարողանայիք իմանալ իմ ըմբռնումը Քրիստոսի խորհրդի մասին որ մարդկանց որդիների անցյալ սերունդներին ցույց չի տրվել, ինչպես որ հիմա Հոգով իր սուրբ առաքյալներին ու մարգարեներին է հայտնվել... Եվ բոլորին լուսավորեմ, թե ինչ է այն խորհրդի տնտեսությունը, որ հավիտենից ի վեր ծածկված էր Աստծու մեջ, որ ամեն բան ստեղծեց... Այն հավիտենական սահմանումի համաձայն, որ մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի միջոցով իրագործեց» (Եփես. 3:4–11): Ամե՛ն: Պետրոս առաքյալն արդեն զգուշացնում էր սկզբնական Եկեղեցուն. «Որպեսզի հիշեք սուրբ մարգարեների կողմից նախկինում ասված խոսքերը և մեր՝ Տիրոջ ու Փրկչի առաքյալներիս պատվիրանները» (2 Պետր.3:2): Հովհաննես առաքյալը գրել էր. «Այն, որ սկզբից էր, որ լսեցինք և մեր աչքերով տեսանք, որին նայեցինք, և մեր ձեռքերը շոշափեցին՝ Կյանքի Բանի մասին, (և կյանքը հայտնվեց, որ մենք տեսանք և վկայում ենք, և ձեզ պատմում ենք այդ հավիտենական կյանքը...)» (1Հովհ. 1:1,2): Ամե՛ն: Ահա թե ինչու ժամի պատվիրանն է՝ վերադառնանք սկզբին: Կարճ ամփոփում անենք. մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի Եկեղեցին մարդու կողմից առաջնորդվող կազմակերպություն չէ, այլ կենդանի օրգանիզմ, նա Հիսուս Քրիստոսի Մարմինն է, որը բաղկացած է շատ անդամներից: Կենդանի Աստծո Եկեղեցում հիմա՝ շնորհքի ժամանակի վերջում, ամեն ինչ պետք է նորից բերվի փրկության աստվածային կարգ ու կանոնին: Փեսայի խոստացված վերադարձը (Հովհ. 14:1–3, Մատթ. 25:1–10) ըստ Սուրբ Գրքի վկայության, կարող է լինել միայն այն ժամանակ, երբ Եկեղեցին կվերադառնա իր սկզբնական վիճակին: «Որին երկինքը պետք է ընդունի, մինչև այն ամեն բաների հաստատվելու ժամանակները, որոնց մասին Աստված խոսեց Իր սուրբ մարգարեների բերանով սկզբից ի վեր» (Գործք 3:21): Սկզբնական եկեղեցու հավատացյալների մասին ասվում է. «Ու միշտ հետևում էին առաքյալների ուսմունքին, հաղորդությանը, հացը կտրելուն և աղոթքներին» (Գործք 2:42): Սրանք են Հիսուս Քրիստոսի ճշմարիտ Եկեղեցու նշանները. առաջին, հավատացյալները հարատևում էին առաքյալների ուսմունքի մեջ, երկրորդ, իսկական հաղորդակցություն ունեին այդ ուսմունքի մեջ հարատևողները, երրորդ, միասին տոնում էին Տերունական ընթրիքը, որը կոչվում է «հաց կտրել» և չորրորդ, հարատևում էին աղոթքների մեջ: Մեր Տերն ու Փրկիչը Ինքը տվեց հաց կտրելու օրինակը. Նա նշխար չբաժանեց, այլ արեց այնպես, ինչպես գրված է. «Հիսուսը հացն առավ ու օրհնելով կտրեց, աշակերտներին տվեց...» (Մատթ. 26:26): Ամե՛ն Ճշմարիտ Եկեղեցին այսօր էլ տոնում է Տերունական Ընթրիքը. մասնակիցների թվին համապատասխան մեկ հաց է թխվում: Նույն կերպ, այսօր նույնպես Եկեղեցին այդ ընթրիքը տոնում է մեկ գավաթով, որն օրհնվում է, և որին բոլորը մասնակից են լինում: Այդպես է գրված և դա հավիտյան ուժի մեջ է: Իր հարությունից հետո մեր Տերն արեց այն, ինչ առաջ էր անում. «Եվ երբ նրանց հետ սեղան նստեց, հաց վերցրեց, օրհնեց, կտրեց ու նրանց տվեց» (Ղուկաս 24:30): Ամե՛ն: Գործք 20:7 համարում կարդում ենք. «Եվ միաշաբթի օրը, երբ դեռ հավաքված էինք հաց կտրելու համար...»: Պողոսը գրում է Կորնթոսի եկեղեցուն. «Օրհնության այն բաժակը, որ օրհնում ենք, չէ՞ որ հաղորդություն է Քրիստոսի արյան: Այն հացը, որ կտրում ենք, չէ՞ որ հաղորդություն է Քրիստոսի մարմնին» (1 Կորնթ. 10:16, 1 Կորնթ. 11:23,24): Ամե՛ն: