2005 թվականի ապրիլը մեզ տվեց անմիջապես իրար հաջորդող երկու նշանակալից իրադարձություններ, որոնք կատարվեցին այս աշխարհի մայրաքաղաքում՝ Հռոմում: Հովհաննես Պողոս II պապը հեռացավ, և եկավ Բենեդիկտոս XVI պապը, որն ընտրվեց 115–ից 100 ձայներով: Ոչ միայն միջազգային մամուլը, այլև բոլոր լրատվական միջոցները լցրեցին ամենօրյա ծրագրերը դրանց վերաբերյալ իրենց տեղեկատվություններով: Վատիկանում կատարված այս երկու իրադարձությունները ցնցեցին ողջ աշխարհը և բացառիկ տեղ կունենան պատմության մեջ: Ողջ աշխարհը տեսավ պետական գործիչներին և կրոնական ներկայացուցիչներին, որոնք, նախ, ակնածանքով հրաժեշտ տվեցին պապին: Այնուհետև աշխարհի միլիոնավոր մարդիկ տեսան, թե ինչպես պետական գործիչները գլուխ խոնարհեցին նոր պապի առջև, ինչպես կարդինալներն ու եպիսկոպոսները ծունկ ծռեցին նրա առջև և բոլոր լեզուները հավատարմության ուխտ արեցին՝ նրան մեծարելով: Նաև նոր պապի թագադրման ժամանակ ամենաժամանակակից տեխնիկայի շնորհիվ ողջ աշխարհը կարողացավ անձամբ մասնակից լինել այդ բաներին: Մինչդեռ ևս մեկ անգամ հարց է առաջանում, թե արդյոք պապությունը հիմնված է Աստվածաշնչի վրա, թե՞ եկեղեցական ավանդույթ է: «Հազարամյակի իրադարձությունը» (ինչպես այդ կոչում էին թերթերի վերտառությունները) մեզ հիշեցնում է այն մասին, թե ինչ կկատարվի, երբ Քրիստոս Տերը, որպես Թագավոր, կհաստատի Իր իշխանությունը: Այն ժամանակ կկատարվեն այս խոսքերը. «Որպեսզի Հիսուսի անունին ծալվի երկնավորների, երկրայինների և երկրի տակ եղողների ամեն ծունկ: Եվ ամեն լեզու դավանի, որ Հիսուս Քրիստոսը Տեր է Հոր Աստծո փառքի համար» (Փիլիպ. 2:10–12, Եբր. 1:6–14, Հայտն. 11:15 և այլ համարներ): Ոմանք հարցնում են, թե ինչպես է հնարավոր, որ այդպիսի աստվածային պաշտամունք և փառաբանություն տրվի մարդուն: Ըստ Սուրբ Գրքի վկայության միայն մեկն է արժանի պատիվ ընդունելու. «Արժանի ես, Տեր և մեր Աստված, որ ընդունես փառքը, պատիվը և զորությունը, Դու, որ բոլոր բաներն ստեղծեցիր, ու Քո կամենալով կան և ստեղծվեցին» (Հայտն. 4:11): Մարգարեները նախօրոք հաղորդել են այն օրվա մասին, որում Նա, ում տրված է ողջ իշխանությունը երկնքում և երկրի վրա, հաստատելու է Իր թագավորությունը. «Որովհետև Տիրոջն է թագավորությունը, և Նա իշխանություն է անում հեթանոսների մեջ: Երկրի ամեն պարարտները կուտեն և երկրպագություն կանեն. Նրա առաջին վայր կընկնեն ամեն հողը իջնողները...» (Սաղմ. 22:28,29): «Եկեք երկրպագություն անենք և երեսի վրա ընկնենք. ծունր դնենք մեզ ստեղծող Տիրոջ առաջ. որովհետև Նա է մեր Աստվածը, և մենք Նրա արոտի ժողովուրդը և Նրա ձեռքի ոչխարներն ենք. այսօր եթե Նրա ձայնը լսեք...» (Սաղմ. 95:6–7): «Ինձանով երդում արի, Իմ բերանից արդարության խոսք դուրս եկավ և ետ չի դառնա, որ Ինձ պիտի կրկնվի ամեն ծունկ և ամեն լեզու երդում անի» (Ես. 45:23): Այնժամ Աստծո թագավորությունը, որի գալու համար աղոթում ենք 2000 տարի շարունակ, իրոք կգա դրախտային կյանքի օրհնություններով: Այն, ինչ կատարվեց 2005 թվականի ապրիլի 24–ին, փառաբանությամբ, շքեղությամբ, փայլով ու փառքով գերազանցում է մինչ այդ մեր տեսածները: Շատ մեկնաբաններ նույնիսկ համեմատեցին պապի այս փառահեղ մուտքը այն իրադարձության հետ, երբ արքաների Արքան՝ Մեսիան, խոնարհությամբ, ավանակի վրա նստած մտավ Երուսաղեմ: Քրիստոս Տերը չեկավ շքեղությամբ, Նա չեկավ Հռոմ, այլ կատարյալ պարզությամբ և խոնարհությամբ եկավ Իր ժողովրդի մոտ, Երուսաղեմ՝ Աստծո ընտրյալ քաղաքը: Միայն ամենահասարակ մարդկանց բազմությունն էր արմավենու ճյուղեր փռում գետնին, և մանուկներն էին գոչում «Օվսաննա», ինչպես այդ մասին հաղորդված էր Զաքարիա 9:9 համարում և պատմվում է Մատթ. 21:1–11 համարներում: Համբավ վայելող հրեա կրոնավորները Նրան չընդունեցին: Դպիրները շարունակում էին կառչած մնալ իրենց պաշտոններից, պարծենալով և թույլ տալով իրենց մեծարել: Մինչդեռ նրանց, ովքեր Նրան ընդունեցին, այսինքն՝ հավատացին Նրա անունին (Հովհ. 1:12), իշխանություն տրվեց «Աստծո որդիներ» կոչվելու: Կարո՞ղ է Նրա ծառան լինել նա, ում ողջ աշխարհը հիմա ծափահարում է, և ում առջև երկրպագություն են անում երկրի հզորները: Կարո՞ղ է Նրա տեղապահը, Նրա փոխարինողը լինել նա, ում տալիս են այդքան մեծ պատիվներ: Շատերը հարցնում են, թե ի՞նչ է ուրեմն նշանակում այն խոսքը, որը Տեր Աստվածն Ինքն է ասել. «Ես եմ Եհովան, սա է Իմ անունը. և ես Իմ պատիվը ուրիշին չեմ տա, և ոչ իմ փառքը՝ կուռքերին» (Ես. 42:8):Երբեք երկրի վրա Աստված որևէ մարդու մեջ չի փառավորվել, բացառությամբ այն միակ դեպքի, երբ Նա մարդ դարձավ Հիսուս Քրիստոսի՝ Իր Միածին Որդու միջոցով, ով Իր մասին ասում էր Հովհաննեսի ավետարանում. «Ես մարդկանցից փառք չեմ առնում: Բայց ճանաչում եմ ձեզ, որ Աստծո սերը չունեք: Ես Իմ Հոր անունով եկա, և Ինձ չեք ընդունում. եթե իր անունով ուրիշը գա, նրան կընդունեք»: Այնուհետև փառքի Տերն ասում է. «Դուք ինչպե՞ս կարող եք հավատալ, երբ իրարից փառք եք առնում, և այն փառքը, որ միայն Աստծուց է, չեք փնտրում» (Հովհ. 5:41–44): Ուրեմն ո՞րն է ճշմարիտ, աստվածաշնչյան հավատքը և ո՞րն է ոչ աստվածաշնչյան, կրոնական ավանդույթը: Ողջ մարդկությունը կանգնած է այս հարցի առջև. արդյո՞ք միայն Հռոմի կաթոլիկ եկեղեցին է փրկում, արդյո՞ք նրա մեջ է միայն փրկությունը: Արդյո՞ք հնարավոր է, որ Աստված Հայր է միայն նրանց համար, ում համար Եկեղեցին Մայր է: Եթե այդպես լիներ, բոլոր մյուսները անդարձ կորսված կլինեին: Այնժամ բոլորը, նաև Եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդում միավորված բոլոր 347 հարանվանությունները պետք է ընդունեն, որ իրենց անդամներին մոլորության մեջ են առաջնորդել և խոստացել փրկություն, որն ամենևին էլ չեն կարող հաղորդել: Միջին արևելքի որևէ եկեղեցի կարո՞ղ է հավակնել լինել «Հիսուս Քրիստոսի եկեղեցին»: Արդյո՞ք Հիսուս Քրիստոսի եկեղեցին հունական ուղղափառ եկեղեցին է, կամ մարոնակա՞նը, սիրիակա՞նը, եգիպտակա՞նը, կոպտակա՞նը և այլն: Չէ՞ որ դրանք պետական կամ ազգային եկեղեցիներ են, որոնցում բոլորը գտնվում են ծննդյան օրվանից: Անգլիկան, շոտլանդական, բարեփոխված, լյութերական եկեղեցին կամ ցանկացած այլ եկեղեցի կարո՞ղ է լինել կենդանի Աստծո իսկական եկեղեցին: Արդյո՞ք «Եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդի» միության մեջ է ողջ մարդկության փրկությունը: Մենք կանգնած ենք բազմաթիվ հարցերի առջև, որոնց մեզանից ոչ մեկը չի կարող պատասխանել: Մինչդեռ ամենքն իրավունք ունեն իմանալու ճիշտ պատասխանը, այսինքն՝ վերից եկող պատասխանը: Կրոնական հեղինակները համարձակվել են հարցնել՝ արդյո՞ք պապության մեջ է անձնավորված այն մարդը, որ գոռոզացած է բոլորի նկատմամբ, որ Աստված կամ Աստծո պաշտոնյա է անվանվում, ինչպես նկարագրված է 2 Թես. 2–րդ գլխում, և որը երկրպագություն է ընդունում Աստծո պես: Դժվար է հավատալ, բայց Աստվածաշունչն իմացողները նաև հարցնում են՝ արդյո՞ք նա է վերջին ժամանակների գերմարդը, ում նայում է ողջ աշխարհը, ում ռեֆորմատոր Մարտին Լյութերը նկարագրում էր որպես «Endchrist»` «վերջին ժամանակների օծյալը, որը նստում է Աստծո տաճարում և իշխում է Հռոմում»: Արդյո՞ք նա է Հովհաննես առաքյալի նկարագրած նեռը (1 Հովհ. 2–րդ գլուխ), որը համաշխարհային ասպարեզ է մտնում Քրիստոսի գալստից առաջ: Արդյո՞ք դա այդ բարեհամբույր մարդն է: Արդյո՞ք նրա պաշտոնն է նկարագրված այնտեղ: Սուր լեզուները նույնիսկ հարցնում են, թե արդյոք դա այն մարդը չէ, ում մասին խոսվում է Հայտն. 13:8 համարում. «Նրան կերկրպագեն երկրի վրա բոլոր բնակվողները, որոնց անունները գրված չեն Գառան կյանքի գրքում, որ աշխարհի սկզբից իսկ մորթված է»: Ուրիշներն էլ հարցնում են՝ «սուրբ Հայր» անվանումը միայն Աստծուն չի՞ պատկանում: ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈՒՄ ՄԵՐ ՏԵՐԸ. «Եվ երկրիս վրա ոչ մեկին ձեզ «Հայր» չկոչեք, որովհետև ձեր Հայրը մեկն է՝ Նա, որ երկնքում է» (Մատթ.23:9): Հենց այդ էլ մեզ սովորեցնում է «Հայր մեր» աղոթքը. «Արդ դուք այսպես աղոթք արեք. «Հայր մեր, որ երկնքում ես, սուրբ լինի Քո անունը, Քո արքայությունը գա, Քո կամքը լինի երկնքում, ինչպես երկրի վրա...» (Մատթ.6:9,10): Աստվածաշունչն իմացողները հարցնում են, թե արդյոք երկնային Հորից բացի կարիք ունենք նաև փոխարինող երկրային «սուրբ Հոր»: Ու՞մ թագավորությունը պետք է գա: Ի՞նչ է հայտարարել Հովհաննես Մկրտիչը իր առաջին քարոզի ժամանակ Հրեաստանի անապատում: «Ապաշխարեցեք, որովհետև երկնքի թագավորությունը մոտեցել է» (Մատթ. 3:2): Ո՞ր թագավորությունը նկատի ուներ Հիսուս Նազովրեցին, երբ նույն բառերով սկսեց Իր առաջին քարոզը (Մատթ.4:17): Այդ ասելով նկատի ուներ Հռոմեական կայսրության եկեղեցի՞ն, թե՞ խոսում էր Ղուկ.16:16 համարում ասվածի իրականացման մասին. «Օրենքն ու մարգարեները մինչև Հովհաննեսն են. նրանից հետո քարոզվում է Աստծո արքայությունը, և ամեն մարդ ջանք է անում ուժով մտնել նրա մեջ» (Ղուկաս 16:16): Թեման այնքան կարևոր է, որ չի կարելի անտեսել կամ մակերեսորեն բացատրել: 2005 թվականի ապրիլ ամսից անկեղծորեն փնտրող ոչ մի մարդ չի կարող վերադառնալ իր սեփական ծրագրին: Հռոմի եկեղեցուն վերաբերող աստվածաշնչյան գնահատականը կարող է օգնել նաև գնահատելու մեր եկեղեցիները: Ի՞նչ անձնական դաս ենք քաղում դրանից: Ուրիշներ էլ վերջին ժամանակների այդ իրադարձության մեջ տեսան «վախճանաբանությունը»՝ տեսնելով ծիրանի հագած բարձրաստիճանավորներին և երկրի հզորներին, որոնց մասին գրված է. «Եվ երկրի թագավորները, մեծամեծները ու հարուստները, հազարապետներն ու զորավորները, ամեն ծառա ու ամեն ազատ իրենց անձերը թաքցրին այրերի ու սարերի ժայռերի մեջ: Եվ սարերին ու ժայռերին ասում էին. «Վայր ընկեք մեզ վրա ու ծածկեցեք մեզ աթոռի վրա նստողի երեսից և Գառան բարկությունից, որովհետև Նրա բարկության մեծ օրը եկել է, և ո՞վ կարող է կանգնել» (Հայտն. 6:15–17): Այն ժամանակ, երբ սկսեն Հայտնության գրքի դատաստանները, ոչ ոք չի խնայվի, ոչ էլ բարձրաստիճանավորներն ու երկրի հզորները: Վերջին իրադարձության հետ կապված բազմաթիվ հոդվածները, հատկապես կրոնական միտում ունեցող լրագրողների գրածները ավելի շատ հարցեր թողեցին, քան պատասխաններ: Շատերն ուզում էին իմանալ թե արդյոք «հավիտենական քաղաքում» կատարված այս մեծ իրադարձությունը կապ ունի Հայտն.18:16 համարում նկարագրված քաղաքի հետ, որի դեմ սպառնալիքներ են ուղղված. «Վա՜յ, վա՜յ մեծ քաղաք, որ բեհեզ, ծիրանի ու որդան կարմիր էիր հագել, և ոսկով, ազնիվ քարերով ու մարգարիտով զարդարվել: Որովհետև մեկ ժամում այդքան մեծությունն ավերակ դարձավ» (Հայտն.18:16,17): Նա, ով հեռուստացույցով կամ ամսագրերում տեսել է ծիրանի հագած բազմությանը, կհասկանա, որ Հայտնության գրքից հատվածների հետ համեմատությունը հնարանք չէ: (Նայի՛ր նկար 1 կազմի 3-րդ էջում): 2005 թվականի ապրիլի 26–ին Բենեդիկտոս XVI պապը դիմեց բոլոր կրոնների ներկայացուցիչներին և խոսքն ավարտեց այս խոսքերով. «Հենց իմ գահակալության սկզբից ես հրավիրում եմ բոլոր բնական կրոնների ներկայացուցիչներին և բոլոր նրանց, ովքեր անկեղծ սրտով փնտրում են ճշմարտությունը, որ բոլորս միասին կերտենք խաղաղությունը, և պարտավորվենք հասկանալ, հարգել և սիրել միմյանց»: Արդյո՞ք այս բազմազանությունը կապ ունի աստվածաշնչյան հավատացյալների հետ: Ճշմարտության այդ որոնումը իրո՞ք աստվածաշնչյան ճշմարտության որոնումն է, այն ճշմարտության, որի մասին խոսում է Պետրոս առաքյալը. «Բայց մեր Աստծո Խոսքը կմնա հավիտյան: Եվ սա այն Խոսքն է, որ ձեզ ավետարանվեց» (1 Պետր. 1:25): Թե՞ այդ «ճշմարտություն» կոչվածը Պողոսի քարոզած Ավետարանից բոլորովին տարբեր ավետարան է, որն անեծքի ենթակա է (Գաղատ.1:1–10): Այն ժամանակ Պողոսն արդեն տեսել էր, որ մեկ ուրիշ ավետարան, մեկ ուրիշ քրիստոս է քարոզվելու ուրիշ հոգու ներգործության տակ (2 Կորնթ. 11:3,4): 2005 թվականի մայիսի 12–ին Բենեդիկտոս XVI պապը ընդունեց 174 երկրների դիվանագիտական ներկայացուցիչներին: Դիվանագիտական խումբը նրան ողջունեց արտասովոր ծափահարություններով, մինչև ինքը խոսքը կուղղեր նրանց: Նորից հայտնվեցին սուր լեզուներ, որոնք մեջբերում են Հայտն. 17:18 համարը. «Եվ կինը, որ տեսար, այն մեծ քաղաքն է, որ թագավորում է երկրի թագավորների վրա»: Շեշտվել է այն փաստը, որ պապը միաժամանակ երկու բան է ներկայացնում՝ նա և՛ իր եկեղեցու ղեկավարն է, և՛ Վատիկան պետության ղեկավարը: Այդպիսով՝ Վատիկանը, ի տարբերություն բոլոր մյուս երկրների, եկեղեցիների և կրոնների, դիվանագիտական և կրոնական մակարդակով մուտք ունի բոլոր երկրներում: Վատիկանը միշտ ներկայանում է այնտեղ, ուր կատարվում է համաշխարհային քաղաքականությունը: Միայն այդ կերպ կարելի է հասնել իսկական գլոբալիզացիայի և համաշխարհային կրոնների բաժանված «աշխարհի ժողովուրդների համայնքի» այնքան ցանկալի միությանը՝ մեկ «համաշխարհային կառավարության» ներքո: Մի հայտնի լրագրի առաջնորդող հոդվածում գրված է. «Բողոքականնե՛ր, հիմա ի՞նչ»: Վերջում՝ երրորդ կետում գրված է. «Վերադառնանք սկզբնաղբյուրին: Եթե բողոքականությունը չվերադառնա իր սկզբնաղբյուրին՝ Աստվածաշնչին և հավատի դավանանքին, կվերանա»: Մինչդեռ բողոքականներին նույնպես այլևս չի մտահոգում «Sola Scriptura»–ն (միայն Սուրբ Գիրք), որը պնդում էին ռեֆորմատորները, այլ միայն միաբանությունը: Պետք է հարցնել, թե արդյոք այդ միաբանությունը այն միաբանությունն է, որի մասին խոսել է Հիսուս Քրիստոսը Իր քահանայապետական աղոթքում, Հովհ. 17:21 համարում, որը ներկայումս վկայակոչում են, բայց որը վերաբերում է միայն Հիսուս Քրիստոսի եկեղեցուն պատկանողներին. «Որպեսզի բոլորը մեկ լինեն, ինչպես Դու, Հայր, իմ մեջ և Ես՝ քո մեջ. որպեսզի նրանք էլ մեր մեջ մեկ լինեն, որ աշխարհը հավատա, որ Դու ինձ ուղարկեցիր»: Բենեդիկտոս XVI պապը աշակերտ է անվանել բոլոր կրոնների հավատացյալներին, որոնք ջերմեռանդորեն ձգտում են խաղաղության: Շատերը նկատել են, որ դրանց թվում չի նշել հրեաներին, բայց առանձնահատուկ կերպով շեշտը դրել է իսլամի վրա: Այնուամենայնիվ նա շեշտել է, որ բարեկամության կամուրջները պետք է կառուցվեն, և ինքը շարունակելու է իր նախորդների սկսած խաղաղության և միաբանության գործընթացը: Եվ աշխարհի բոլոր կրոնները պետք է ենթարկվեն, որովհետև սա կյանքի հարց է, և բոլոր երկրները պետք է պատկանեն WTO–ին՝ World Trade Organization (Առևտրի համաշխարհային կազմակերպություն), որպեսզի կարողանան գնել և վաճառել: Այժմ խոսքը նոր, համաշխարհային կարգի համար կանխասված իրադրության մասին է: Ոչ մի ուրիշ կրոն չունի համաշխարհային իշխանություն քաղաքականության, կրոնի և տնտեսության մեջ: «Եվրոպական միությունը» ավելի ու ավելի շատ է գրավում ղեկավարի դերը, անկախ այն բանից, թե «Եվրոպական սահմանադրության» վերաբերյալ հանրաքվե կլինի «Եվրոպական Միության» կազմի մեջ մտնող 25 երկրներում և անկախ արդյունքներից, որովհետև կրոնական իշխանությունը իշխում է աշխարհիկ իշխանության վրա և իր ձեռքում է պահում սանձերը (Հայտն. 17–րդ գլուխ): Շատերը հարցնում են, թե արդյոք հավատքի և խոսքի ազատությունը չի սահմանափակվի բոլոր նրանց համար, ովքեր չեն ենթարկվի այդ միաբանության գործընթացին, և արդյոք չեն հալածվի նրանք: Դա, առաջին հերթին, վերաբերում է նրանց, ովքեր իսկապես հավատարիմ են Աստվածաշնչին և չեն միանա էկումենիզմին, որովհետև չեն կարող փոխզիջման գնալ Ճշմարտության հաշվին: Նրանք պետք է ավելի շուտ Աստծուն հնազանդվեն, քան մարդկանց: Նաև արտահայտվեց այն միտքը, որ Բենեդիկտոս XVI–ը՝ 265–րդ պապը, իր պաշտոնում կմնա կարճ ժամանակով: Խաղաղության պապը՝ «Gloria Olivea»–ն, պետք է պաշտոնում լինի այն ժամանակ, երբ «խաղաղություն» կհաստատվի արաբների և հրեաների միջև: Նրանից հետո միայն մեկը կգա՝ «Հռոմեացի Պետրոսը», որը նորից կկրի այն պսակաթագը, որի վրա գրված է «Vicarius Filii Dei», որի թվային արժեքն էլ կազմում է 666 (Հայտն.13:18): Վաշինգտոնում գտնվող «National Basilica of Immaculate Conception» թանգարանում Պողոս VI–ի պսակաթագը խայծ է զբոսաշրջիկների համար և եկամտի մեծ աղբյուր: 266–րդ պապը վերջինն է լինելու, որի ժամանակ իրականանալու են վերջին ժամանակների իրադարձությունները, այդ թվում նաև Հռոմի կործանումը: Բայց մինչ այդ պետք է հռչակվի. «Ահա խաղաղություն է և ապահովություն» (1 Թես. 5:1–3): Համաշխարհային խաղաղության գործընթացը կարճ ժամանակում հաջողությամբ կիրականանա Իսրայելի և արաբական պետությունների միջև Երուսաղեմի վերաբերյալ կատարված փոխզիջման միջոցով, «հռոմեական» պայմանագրի միջոցով: Ինչպես նախատեսել էր Օսլոյի պայմանագիրը, այն կկնքվի յոթ տարով: (Նայի՛ր նկար 2 կազմի 3-րդ էջում): Հովհաննես XXIII պապը 1962 թվականի հոկտեմբերի 11–ին 2500 մասնակիցների առջև Վատիկանի երկրորդ տիեզերաժողովը բացեց գերմանացի կարդինալ Կոնստանտին Բեայի խոսքերով. «Եկեք խոսենք մեր բաժանված եղբայրների լեզվով, որ մեզ հասկանան»: Եվ բոլորը հասկացան այդ լեզուն: Նաև Հովհաննես XXIII պապն էր, որ պնդեց, որ անեծքի արտահայտությունը, թե հրեաներն են սպանել Քրիստոսին, հանվի ավագ ուրբաթի պատարագից: Հովհաննես Պողոս II պապը խոսում էր բոլոր կարևոր լեզուներով, նաև կոմունիստների սլավոնական լեզուներով, և բոլորը նրան հասկացան: Բենեդիկտոս XVI պապը նույնպես ազատ խոսում է հիմնական լեզուներով, նույնիսկ եբրայերեն, և բոլորը նրան կհասկանան: 2005 թվականի մայիսի 24–ին, հինգշաբթի օրը Հռոմում Իսրայելի դեսպանատունը, որը գտնվում է Սուրբ Աթոռին շատ մոտ, հայտնեց, որ ի հիշատակ Հովհաննես Պողոս II պապի ծննդյան 85–րդ տարեդարձի՝ մայիսի 18–ի, Իսրայելը թողարկելու է առանձնահատուկ, հուշանվերային դրոշմանիշ՝ պապի դիմանկարով Ողբի պատի մոտ: Եվ դա անմիջապես կատարվեց: Փոխըմբռնումը բոլոր լեզուներով և բոլոր կրոնների և ժողովուրդների հետ, ավելի ու ավելի է առաջ շարժվում: (Նայի՛ր նկար 3 կազմի 3-րդ էջում): 2005 թվականի մայիսի 13–ին Բենեդիկտոս XVI պապը ԱՄՆ–ի Սան Ֆրանցիսկո նահանգի արքեպիսկոպոսին, Ուիլյամ Ջոզեֆ Լեվադային նշանակեց լինելու իր հաջորդը, որպես հավատքի կոնգրեգացիայի ղեկավար: Գիտակներն ասում են, որ նա կարող է լինել հաջորդ պապը, որովհետև 1986–1993 թվականներին Լեվադան և կարդինալ Ռատցինգերը միասին կազմեցին կաթոլիկ եկեղեցու նոր կատեխիզիսը՝ մի հաջողված գլուխգործոց՝ վստահելի դարձնելու համար հռոմեական կաթոլիկ հավատքը: Մինչդեռ պետք է ասել, որ այդ կատեխիզիսը հավիտյան մնացող Աստծո Խոսքի հետ համեմատելով, թեև օգտագործում է սուրբգրային հատվածներ, վարդապետությամբ և գործերով չի արտացոլում Հիսուս Քրիստոսի Եկեղեցու սուրբգրային հավատքը, այլ միայն Հռոմի եկեղեցու հավատքը: Եթե պատահի այնպես, որ Ուիլյամ Ջոզեֆ Լեվադան դառնա հաջորդ պապը, կկատարվի այն, ինչ ասել էր Աստծո մարդ Ուիլյամ Բրանհամը (ԱՄՆ) 1954 թվականի դեկտեմբերի 19–ին. «Ես հավատում եմ, որ մի գեղեցիկ օր, երբ Եկեղեցիների համաշխարհային խորհրդում իրականանա եկեղեցիների միությունը և նոր պապը, ըստ մարգարեության, դուրս գա Միացյալ Նահանգներից և հաստատվի այնտեղ, այն ժամանակ կձևավորվի Գազանի պատկերը: Եվ ձեզ ասում եմ, Աստծո ճշմարիտ եկեղեցին կհավաքվի. մեթոդական, մկրտական, երիցական, հոգեգալստական, Սրբության ուխտավորներ և այլ խմբերից ճշմարիտ հավատացյալները, որտեղից էլ որ լինեն, կմիաբանվեն և կհաստատվեն Աստծո սիրո մեջ: Այդպիսով բոլոր հավատացյալներից կհավաքվի Տեր Հիսուս Քրիստոսի Մարմինը»: Բենեդիկտոս XVI պապը արտահայտել է իր հարգանքը մյուս կրոնների և մշակույթների հանդեպ, բայց բոլորին Հռոմի իշխանության տակ դնելու հստակ մտադրությամբ: Դրա համար նա հիշեցնում է, որ Եվրոպան պետք է գա այն գիտակցության, որ պետք է վերադառնալ «քրիստոնեական արմատներին»: Թող թույլ տրվի հարցնել, թե արդյոք դրանով նկատի չունի բռնի քրիստոնեացման ժամանակաշրջանը, որն ուղեկցվում էր բռնի մկրտությամբ, այն ժամանակաշրջանը, որն ավարտվեց Կարլոս Մեծի ղեկավարման ժամանակ: Այդ ժամանակաշրջանում եվրոպական հողը թաթախված էր արյունով, հատկապես, երբ 781 թվականին կոտորվեցին 4500 սաքսոններ: Նաև պետք է հարցնել, թե այդ ո՛ր սերմն է արմատ գցել: Արդյո՞ք դա Հիսուս Քրիստոսի ճշմարիտ Ավետարանի սերմն է, որը քարոզել են Պետրոսը և առաքյալները, թե՞ Սուրբ Գրքի մեկնությունների սերմը, որը հայտնվել է առաքելական ժամանակաշրջանից հետո, եկեղեցական հայրերի ժամանակաշրջանում: Բոլոր եկեղեցիներն ու կրոնները, նաև պապի եկեղեցին, իրավունք ունեն ներկայացնելու իրենց հավատքը, բայց պետք է քննվեն Աստծո Խոսքով, որովհետև բոլորն էլ վկայակոչում են Քրիստոսին: Միայն այդ կերպ կարող ենք անսխալ որոշել, թե որն է կրոնական, մարդկային ավանդույթը, որի մեջ բոլորս ծնվել ենք, և որն է ճշմարիտ աստվածաշնչյան քարոզչությունը, վարդապետությունը և գործերը: Կարդինալ Յոզեֆ Ռատցինգերի «Քրիստոնեության ներածություն» գրքում այժմյան պապ Բենեդիկտոս XVI–ը ցայտուն կերպով 266 էջերում ներկայացնում է կաթոլիկ տեսանկյունով գրված մի շարադրանք: Մինչդեռ մեզ հետաքրքրում է միայն Աստծո փրկության խորհրդի մեջ ներգրավվելը աստվածային տեսանկյունից: «Քրիստոնեություն» բառը կամ հասկացությունը իրականում ոչ մի տեղ չի հանդիպում Աստվածաշնչում: Կարդում ենք միայն, որ Քրիստոսին հավատացողները Անտիոքում առաջին անգամ կոչվեցին քրիստոնյաներ (Գործք 11:26): «Քրիստոս» նշանակում է «Օծյալ», և Սուրբ Հոգով օծվածները Սուրբ Հոգով մկրտվածներն էին (Մատթ.3:11, Գործք 2–րդ գլուխ և այլ համարներ)՝ «քրիստոնյաներ», «օծյալներ»: