Մեզ համար դժվար է հասկանալ, թե ինչպես է հնարավոր, որ հրեշտակների իշխանը, արշալույսի որդին բարձրանար երկնքում: Նա ուզում էր հաստատել իր սեփական գահը ժողովի լեռան վրա և նմանվել Բարձրյալին (Եսայի 14:2 և հաջորդ համարները): Մեծարվելու ցանկության և ՙուզում եմ, ուզում եմ՚ ասելու պատճառով պատասխանատու դարձավ իր սեփական անկման և ճակատագրի համար, դարձավ Աստծո երդվյալ թշնամին և բոլոր հավատացյալների հակառակորդը: Նա անդունդ տարավ իր հետ իրեն հետևող բոլոր հրեշտակներին: Հայտն.12:7-9 համարներում ասվում է, որ վերջին ճակատամարտն է տեղի ունենում երկնքում. ՙԵվ երկնքում պատերազմ եղավ. Միքայելն ու իր հրեշտակները վիշապի դեմ պատերազմեցին: Վիշապն ու իր հրեշտակներն էլ պատերազմեցին, բայց չկարողացան դեմ կանգնել, ոչ էլ նրանց համար երկնքում տեղ գտնվեց: Եվ ցած գցվեց մեծ վիշապը, այն առաջին օձը, որ Բանսարկու և սատանա է կոչվում. բովանդակ աշխարհը մոլորեցնողը երկրի վրա ցած գցվեց, և իր հրեշտակներն էլ իր հետ գցվեցին՚ (Հայտն.12:7-9): Ոչ էլ հեշտ է մեզ համար հասկանալ, որ սատանան երկնքում իր ապստամբությունից և անկումից հետո, որով դարձավ Աստծո հակառակորդը, կարողացավ իր ծրագիրը շարունակել երկրի վրա և բերել առաջին անկումը Եդեմի պարտեզում: Բրանհամ եղբայրը հաճախ է խոսել այս թեմայով, նաև յոթերորդ Կնիքի քարոզում: Ո՞վ կարող է հասկանալ, որ Տեր Աստվածը թույլ է տվել, որ սատանան՝ առաջին օձը Եվայի հետ զրույց սկսի և Աստծո Խոսքի հանդեպ կասկած առաջացնի. ՙԱստված իրո՞ք ասաց՚: Այն պահից, երբ Եվան ականջ դրեց նրան, և սատանային հաջողվեց նրա մեջ կասկած առաջացնել այն խոսքի հանդեպ, որն Աստված ասել էր Ադամին, չարիքը տեղի ունեցավ: Բրանհամ եղբայրը շեշտում է, որ այդպես սատանան կարողացավ հաղթել Խոսքին: Այնուհետև ասում է՝ անհավատությունն է մեղքը, որն իր հետ բերում է բոլոր մյուս մեղքերը: Նա, ով չի հավատում Տեր Աստծո ասածին, դատապարտված է հավատալու սատանայի ստին: Բրանհամ եղբայրն ուզում էր խոսել ՙՕձի հետք՚-ի վերաբերյալ 1965 թվականին դեկտեմբերի 24-ին և նշումներ էր արել այդ թեմայի վերաբերյալ, բայց հենց այդ օրը վերցվեց փառքի մեջ: Սկզբում օձը խորամանկություն կիրառեց և խաբեց, վերջում էլ նույնն է անում: Եվայի խաբվելը տեղի ունեցավ Աստծո թույլատրող կամքով, որպեսզի փրկագնման ծրագիրն իրականանա Աստծո կատարյալ կամքով: Խաբվելով՝ Եվան Ադամին էլ բերեց այդ ազդեցության տակ և նրան էլ տարավ մեղքի մեջ անկման: Լիովին տարբեր երկու սերմեր դրսևորվեցին Կայենի և Աբելի մեջ. ստեղծվեց թշնամությունը: Մինչդեռ այդպես պետք է իրականանար Աստծո փրկագնման ծրագիրը: Դրանից անմիջապես հետո Տեր Աստված խոստում տվեց, որ աստվածային սերմը գալու է կնոջ միջոցով և ջախջախելու է օձի գլուխը (Ծննդոց 3:15): Այնուհետև մեղադրանքն ուղղվեց Ադամին. ՙՈրովհետև դու լսեցիր քո կնոջ խոսքին…՚ ( հ.17): Ցավոք սրտի, յոթանասունականների վերջում սատանան՝ առաջին օձը, մեր մեջ էլ սողոսկեց մարգարեության պարգևի միջոցով: Պարզվեց, որ ՙԱյսպես է ասում Տերը՝ Իմ ծառա...՚ խոսքերն իրականում ՙԱյսպես է ասում կինը՚ խոսք էր: Կասկածի դրվեցին այն կոչումն ու խոսքերը, որոնք Տերն ասել էր Իր ծառային 1962 թվականին ապրիլի 2-ին: Այն, ինչ եղել էր Եդեմի պարտեզում, կրկնվեց այստեղ: ՙՏերն իրո՞ք խոսել է նրա հետ...՚: Մինչդեռ այդպես պետք է հայտնվեին երկու սերմերը, ինչպես Կայենի և Աբելի դեպքում: Օձի անմիջական ազդեցությամբ, խորամանկությամբ ու փաստարկներով գոռոզությամբ հայտարարվեց. ՙԱստված բնավ չի խոսել նրա հետ՚: Տեղական եկեղեցին քանդվեց: Վերջին ժամանակների պատգամի բոլոր հավատացյալները ողջ աշխարհում ցրվեցին և ընկան մոլորության մեջ: Ո՞վ կարող է դա հասկանալ: 1979 թվականի հունիսի 16-ին Տեր Աստված որոտի ձայնով ասաց նույն բառերը, որ ասել էր Եդեմի պարտեզում վեց հազար տարի առաջ. ՙՈրովհետև դու լսեցիր քո կնոջ խոսքին…՚: Աստծո թույլատրող կամքը պետք է այստեղ էլ կատարվեր, որ Աստծո կատարյալ կամքն իրականանար ճշմարիտ հավատացյալների մեջ: Այն, ինչ կատարվել է երկնքում և Եդեմի պարտեզում, մնացել է մեր հետևում, բայց այն, ինչ կատարվեց մեր մեջ, մեզ շատ ցնցեց: Հայտնվեցին երկու տարբեր հոգևոր սերմեր՝ ոմանք հավատում են աստվածային հանձնարարությանը, իսկ մյուսներն արհամարհում են և ծաղրում: Նրանք, ովքեր գտնվում են վատ ազդեցության տակ, այլևս երբեք չմտան եկեղեցու շենքը այստեղ՝ միսիոներական կենտրոնում 1979 թվականի մայիսից մինչև այսօր: Հիմա էլ խոսքը երկու սերմերի մասին է: Ոմանք հավատում են, որ Տերը փրկության պատմության մեջ ուղղակի կանչով տվել է այս հանձնարարությունը, որն իրականացվում է ողջ աշխահում կես դարից ավելի: Իսկ մյուսները հարատևում են այն վարդապետության մեջ, որը պնդում է, թե մարգարեն է Քրիստոսի երկրորդ գալստի սուրհանդակը, ոչ թե պատգամը: Նրանք սպասում են, որ մարգարեն հարություն առնի և ավարտի իր վրանային ծառայությունը: Նրա եզակի ծառայության մեջ, որն անձամբ տեսել եմ, կրկնվում էր այն, ինչ եղել է մեր Տիրոջ ծառայության մեջ: Բրանհամ եղբայրը դա բազմիցս շեշտել է՝ այս համատեքստում վկայակոչելով Ծննդոց 18-րդ գլուխը, որը պատմում է Աբրահամի հետ Տիրոջ զրույցի մասին, ինչպես նաև Հովհ. 5:19 համարը: Իսկ հիմա մարգարեն մեծարվում է սուտ ուսմունքների միջոցով կռապաշտության աստիճանի, որը կատարվում է նրա անձի շուրջ: Նրանք շրջանցում են այն, ինչ Աստված անում է հիմա՝ մերժելով Խոսքի պատգամը: Այդ անելով նրանք ստախոս են համարում Տիրոջը, որը տվել է առաջադրանքը, և մարգարեին, որը հաստատել է այն: Աստված դիմում է նրանց. ՙՏեսեք, անարգողներ և զարմացեք և կործանվեք, քանի որ Ես ձեր օրերում մի գործ եմ կատարում, մի գործ, որի մասին, եթե մեկը ձեզ ասեր, երբեք չպիտի հավատայիք՚ (Գործք 13:41): Եփեսացիս 6-րդ գլխում ասվում է. ՙՁեր վրա հագեք Աստծո սպառազինությունը, որ կարողանաք ընդդիմանալ սատանայի հնարքներին: Որովհետև մեր պատերազմն արյան և մարմնի դեմ չէ, այլ իշխանությունների և պետությունների դեմ, այս աշխարհի խավարի աշխարհակալների դեմ, այն չար հոգիների դեմ, որ երկնավորների մեջ են՚ (Եփես.6:11, 12): Այս գլխում յուրաքանչյուր համարը կարևոր կանչ է, որին պետք է ուշադրություն դարձնենք և իրականացնենք: ՙԵվ վերցրեք փրկության սաղավարտը և Հոգու սուրը, որը Աստծո Խոսքն է՚ (Եփես. 6:17): Առաքյալը հոգևոր պատերազմում Աստծո Խոսքն անվանում է ՙՀոգու սուր՚: Նա կոչ է անում հավատացյալներին աղոթել միմյանց համար, իսկ 19-րդ համարում աղոթք է խնդրում իր համար. ՙԻնձ համար էլ, որպեսզի ինձ խոսք տրվի բերանս համարձակությամբ բացելու, Ավետարանի խորհուրդը հայտարարելու՚: Հայտնություն 12:10-11 համարներում կարդում ենք, որ հաղթողների խումբը հափշտակվել է. ՙԵվ մեծ ձայն լսեցի, որ երկնքում ասում էր. ՙՀիմա փրկությունը, զորությունն ու թագավորությունը մեր Աստծուն եղավ, իշխանությունն էլ նրա Օծյալինը եղավ, որովհետև ցած գցվեց մեր եղբայրների չարախոսը, որ գիշեր-ցերեկ Աստծո առաջ չարախոսում էր նրանցից: Եվ նրանք հաղթեցին նրան Գառան արյունով ու իրենց վկայության խոսքով և իրենց անձերը չսիրեցին մինչև մահ՚: