Աստծո մարդիկ, չնայած իրենց բարձր կոչմանը, ընդամենը մարդ էին, թեև «աստվածներ» են կոչվել: Նրանց մեջ աստվածային էր Խոսքը, որի մի- ջոցով հաղորդ էին լինում աստվածային բնությանը, և նույնը վերաբերում է մեզ (1 Պետր.1:3–11): Անմիջապես հետո Տերն ասում է Հովհ.10:35 համա- րում. «Հնարավոր չէ, որ Գիրքը բեկանվի» (Հովհ.10:35): Իրոք, Սուրբ Գիր- քը չի կարող բեկանվել: Աստծո կոչումն ու նախասահմանությունը վերջնական են, անփոփոխ և հավիտենական. այդպես է սովորեցնում Սուրբ Գիրքը (Հռոմ. 8:28–39, Եփես. 1–ին գլուխ և այլ համարներ): Սուրբ Գիրքը չի կա- րող բեկանվել նրա համար, որ մի օր Նոյը չափազանց շատ խմեց (Ծննդ. 9–րդ գլուխ): Գրված է, որ Նոյը շնորհք գտավ Աստծո աչքերի առջև, և դա էր կարևորը՝ նա մնաց արդարության քարոզիչ: Նրան կարող էին մերժել և ծաղրել, բայց ոչ ծառայությունից հանել: Տերն Ինքն էլ քարոզեց բանտում գտնվող հոգիներին, որոնք չէին հավատացել նրա պատգամին և մնացել էին անհնազանդության մեջ, և դրանց մեջ էին նաև Աստծո որդիները (Ծննդ. 6–րդ գլուխ):Դժոխքում չափազանց ուշ էր իրենց հոգիների փր- կության համար (1 Պետր. 3:18–22): ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈՒՄ ՏԵՐԸ. «Եվ ինչպես Նոյի օրերին եղավ, այնպես էլ Մարդու Որդու օրերին կլինի» (Ղուկ.17:26): Աբրահամը չէր կարող իր ծառայությունից հանվել նրա համար, որ գնաց Հագարի մոտ և հետո կին վերցրեց Քետուրային: Սուրբ Գիրքն ասում է. «…քեզ շատ ազգերի հայր արեցի»,— Աստծո առաջ, որին հավատաց…» (Հռոմ. 4:17): Սուրբ Գիրքը չէր կարող բեկանվել նրա համար, որ Մովսեսը ամուսնացել էր եթովպացի կնոջ հետ: Մարիամն ու Ահարոնը ոչ մի իրավունք չունեին իրենց եղբայր Մովսեսի դեմ խոսելու: Նաև Կորխը, Դաթանը և Աբիրոնը՝ ծաղրողները, ոչ մի իրավունք չունեին Մովսեսին ծառայությունից հանելու, ողջ ժողովրդին նրա դեմ հանելու և բաժանում առաջացնելու (Թվոց 16–րդ գլուխ): Սուրբ Գիրքը չի կարող բեկանվել նրա համար, որ Դավիթը շնություն գործեց: Օրենքի մեջ Աստված բոլորովին էլ չի խոսել բազմակնության մասին, այլ միայն ասել է. «Եթե իր համար ուրիշն առնե…» (Ելից 21:10): Բայց Տեր Աստված ասել է. «Եթե մեկը այր ունեցող կնոջ հետ պառկած գտնվի, այն ժամանակ երկուսն էլ մեռնեն…» (2 Օրին.22:22): Ամուսնությունը և ըն- տանիքը Աստծո առանձնահատուկ պաշտպանության տակ են: Դավիթը շնություն էր գործել և ըստ օրենքի պետք է քարկոծվեր Բերսաբեի հետ: Նա խախտել էր երկու պատվիրանները՝ «Մի’ սպանիր» և «Մի’ շնացիր»: Դավիթը շնացել էր, որովհետև վերցրել էր Ուրիայի կնոջը: Դավիթը մարդասպան էր, որովհետև սպանել էր տվել այդ կնոջ ամուսնուն: Փառք Աստծուն, եր- կուսից ոչ մեկը ինձ չի վերաբերում: Հնարավոր չէ, որ Գիրքը բեկանվի: Դավիթը մնաց մարգարե, Դավիթը մնաց թագավոր, և այն, ինչ նա հայտնեց Հոգով, կատարվեց և հավիտյան կկատարվի: Մինչդեռ հավիտյան ճշմարիտ է մնում այն, որ Աստված մեկ Եվա բերեց Ադամին, և ինչպես Պողոսն է գրել՝ «Թող ամեն մարդ իր կինն ունենա, ամեն կին իր ամուսինն ունենա» (1 Կորնթ.7:2): Բայց ո՞վ է այն մարդը, որ կուզենար դատապարտել Դավթին և այլևս չկարդալ նրա սաղմոսները, երբ գրված է. «Երանի այն մարդուն, որ Տերն անօրենություն չի համարում նրան» (Սաղմ.32:2): Մեղքերի թողությունն այնքան կատարյալ է, որ Աստված այլևս չի հիշում մեղքերը: Նա, ով ուրիշ մարդու օրինազանցությունները անարգանքի սյունին է գամում, հայհոյություն է անում Աստծո դեմ և ոտնատակ է տալիս Գառան Արյունը, Ուխտի Արյունը և խայտառակում է խաչյալ Քրիստոսին: Սովորական կյանքում Աստծո ծառաները միշտ չեն կարողացել գտնվել Աստծո կատարյալ կամքի մեջ, որը Նրան հաճելի է: Երբեմն կատարվել է նաև Աստծո թույլատրող կամքը: Բայց Խոսքը, որ նրանք ստացել են և փոխանցել մեզ, միշտ և հավիտյան Աստծո կատարյալ Խոսքն է: Աստված, որ ամեն բան նախօրոք գիտեր, կատարել է Իր ընտրությունը Իր ծառաներին կանչելիս: Հիսուս Քրիստոսը՝ Աստծո Որդին, կրում է «Դավթի որդի» պատվանունը: Ո՞վ է այն մարդը, որն իրեն իրավունք է վերապահում կասկածի տակ դնել Աստծո որոշումները: Այդպիսի անձնավորությունը կամ բռնված է, կամ էլ Աստծո կողմից մերժված: Դրանք ծաղրողներ են, որոնց մասին Աստվածաշունչն ասում է Գործք 13:41համարում. «Տեսե’ք, անարգողներ, և զարմացե’ք ու ոչնչացեք, որ ես ձեր օրերին մի գործ եմ անում…»: Հենց այդ գործն է Աստված հիմա անում, թեև սատանան ամեն կերպ փորձում է խոչընդոտել դրան: Հիսուսը հաղթական է: Նա թույլ չի տա, որ դժոխքի դռները հաղթեն ճշմարիտ Եկեղեցուն: Անարգողները միշտ պատրվակ են փնտրում և դուրս գալիս նրա դեմ, ում Աստված նշանակել է ծառայության: Այսօր էլ նրանք ասում են. «Ողջ եկեղեցին սուրբ է: Բոլոր եղբայրները կանչ- ված են: Բոլորը ծառայություն ունեն»: Իսկ նրանց, ում Աստված է հաստատել, նախատում են. «Դուք ձեր մասին շատ բարձր կարծիք ունեք: Մարդկանց աչքին թոզ եք փչում»: Մինչդեռ ճիշտ հակառակն է: Աստծո կոչումն իր մեջ ընդգրկում է այն, ինչ Տերն ասաց Պողոսին. «… որովհետև քեզ նրա համար երևացի, որ պաշտոնյա դարձնեմ քեզ՝ այն բաներին վկա լինելու համար, ինչ դու տեսար, նաև այն բաներին, որոնցով պիտի երևամ քեզ: Որոպեզի քեզ ազատեմ այդ ժողովրդից ու հեթանոսներից, որոնց մեջ ուղարկում եմ քեզ՝ նրանց աչքերը բացելու, խավարից դեպի լույսը և սա- տանայի իշխանությունից դեպի Աստված դարձնելու համար, որպեսզի նրանք, ինձ հավատալով, մեղքերի թողություն և սրբերի հետ ժառանգություն ստանան» (Գործք 26:16–18): Աստված վերցնում է և հաստատում թագավորներին (Դանիել 2:19–23), մինչդեռ հոգևոր ոլորտում սահմանված մարդկանց միայն հաստատում է, որովհետև «Որովհետև Աստծո շնորհն ու կոչումը անփոփոխելի են» (Հռոմ.11:29): Աստծո ծառաները պետք է կատարեն Նրա առաջադրանքը պատվի և անարգանքի մեջ: Ոմանց համար նրանք «Քրիստոսի անուշ հոտն են՝ դեպի կյանք», մյուսների համար՝ «մահվան հոտ՝ դեպի մահ» (2 Կորնթ. 2:14–17): Ինչպես և մեր Ուսուցիչը, նրանք դրված են ոմանց բարձրանալու, մյուսների էլ ընկնելու համար, հակառակության նշան են, որ սրտերի խորհուրդները հայտնվեն (Ղուկ. 2:34–35): Ամեն մարդ ահ ու դողով պետք է իր անձի փրկությունը գործի (Փիլիպ.2:12): Հետևյալ համարը վերաբերում է բոլոր ընտրյալներին առանց բացառության. «…ոչ էլ ստեղծված մի ուրիշ բան չեն կարող մեզ բաժանել Աստծո սիրուց, որ մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի մեջ է» (Հռոմ. 8–րդ գլուխ), նաև այն, ինչ գրում է Պողոս առաքյալը. «Պողոս՝ Աստծո ծառա և Հիսուս Քրիստոսի առաքյալ, Աստծո ընտրյալների հավատի և աստվածապաշտական ճշմարտության գիտության համե- մատ…» (Տիտ.1:1): Այժմ պետք է բոլոր ժողովուրդներին քարոզվի Հիսուս Քրիստոսի հավիտենական Ավետարանը Աստծո Թագավորության մասին: Նույնքան կարևոր է ընտրյալների հավատքը, որ մեկընդմիշտ ավանդվել է սրբերին (Հուդա հ. 3): Ցավալի է տեսնել, որ պատգամի մեջ եղող մարդիկ չեն հավատում այնպես, ինչպես Սուրբ Գիրքն է ասում, այլ հավատում են այն բաներին, որոնք ներկայացվում են որպես հատուկ հայտնություններ: Նաև կյանքի պատմությունները, որսորդության պատմությունները ոչ մի կապ չունեն այս ժամանակի համար խոստացված Խոսքի հետ, այլ մարդուն տրված պաշտա- մունք են, ցուցահանդեսներ, որոնք լիովին նվիրված են մարդուն: Նաև բաժանում են փայտե խաչեր, կոնֆետներ, գործվածքի կտորներ, որոնք իբր թե պատկանել են մարգարեին. դա ավելի շուտ նման է սնապաշտության և եկեղեցական մասունքների պաշտամունքի, քան Հիսուս Քրիստոսի Ավե- տարանին: Մենք սուրբգրային ձևով ենք դասավորում Բրանհամ եղբոր ծառայությունը և հեռանում ենք բոլոր խմբերից, որոնք նրան են վկայակոչում և Աստծո Խոսքը չեն ընդունում որպես միակ հեղինակություն: Աստվածաշնչում ոչ մի խոստում չկա այն վարդապետության վերաբերյալ, թե Բրանհամ եղբայրը նորից ծառայություն է ունենալու վրանի տակ: Նաև սուրբգրային ոչ մի հիմք չունի այն վարդապետությունը, ըստ որի Տերն արդեն եկել է որպես Ուխտի հրեշտակ ըստ Հայտն. 10–րդ գլխի: Սուրբգրային չեն նաև աշխարհով մեկ գոյություն ունեցող մոլորությունները յոթ որոտների վերաբերյալ և այլն: Տիրոջ գալուստը, թե որպես Փեսա (Մատթ. 25:1–13), թե որպես Մարդու Որդի (Մատթ. 25:31–36), թե որպես Ուխտի հրեշտակ (Հայտն. 10:1–7), միշտ կապված է Իր անձնական, մարմնավոր ներկայությամբ («պարուսիա»): Նրա յուրաքանչյուր գալուստի ժամանակ կկատարվի այն, ինչ գրված է, այդպես կլինի նաև Նրա գալուստը որպես Տեր Աստված, երբ Իր ոտքերը կդնի Ձիթենյաց լեռան վրա (Զաք. 14:4): Եթե Աստծո Խոսքը հաշվի չեն առնում, կարող է պատահել, որ այն, ինչ համարում են «Աստծո ձայն», բոլորովին էլ Աստծո ձայն չլինի: Աստված Ին- քը Իր Խոսքի մեջ արտահայտել է փրկության վերաբերյալ Իր գաղափարները: Ինչո՞ւ այն մարդիկ, որոնք իրենց վերագրում են գլխավոր դերը, ոչինչ չունեն պատմելու 1965–1985 թվականների վերաբերյալ: Մի՞թե այդ ժամանակաշրջանում Աստված ոչինչ չի արել և միայն 1985 թվականին է վերսկսել Իր գործը: Աստված վերցրեց Իր մարգարեին, բայց մինչ այդ Նա հոգ էր տարել, որ Իր պատգամը շարունակի տարածվել առանց ընդմիջ- ման: Ո՞վ է այն մարդը, որ ուզում է ժխտել այդ: Անիմաստ է թանկարժեք գերեզմանը գեղեցիկ բուրգով զարդարելը և ուխտագնացության վայրեր ստեղծելը, և միաժամանակ Աստծո այժմյան գործն անարգելը: Այն ժամանակվա դպիրներն ու փարիսեցիները չէի՞ն զարդարում մարգարեների գերեզմանները: Աստծո ճշմարիտ զավակները իրենց սրտում են ընդունում այն, ինչ Տերն ասել է նրանց մասին, ում կանչել է և ուղարկել. «Ձեզ լսողն ինձ է լսում և ձեզ մերժողն ինձ է մերժում, իսկ ինձ մերժողն էլ ինձ ուղարկողին է մերժում…» (Ղուկ. 10:16): Մենք, անշուշտ, մոտ ենք նպատակին: Հին Կտակարանի զոհերի մասին գրված է. «… որոնք խղճմտանքի համաձայն չէին կարող կատարյալ անել պաշտամունք մատուցողին» (Եբր.9:9): Գողգոթայի խաչի վրա Հիսուս Քրիստոսի կատարյալ զոհի մասին գրված է. «Որովհետև մեկ զոհով սրբվողներին հավիտյան կատարյալ դարձրեց» (Եբր.10:14): «Ապա կամբողջացնեք իմ ուրախությունը, որ նույն միտքն ունենաք, նույն սերն ունենալով՝ միաշունչ նույնը խորհեք: Ոչ մի բան թող չլինի հակառակությամբ և ոչ էլ սնապարծությամբ, այլ խոնարհությամբ մեկը մյուսին թող իր անձից ավելի լավ համարի» (Փիլիպ. 2:2,3): «Հետևում եմ դեպի նպատակը՝ Հիսուս Քրիստոսով Աստծո վերին կոչման մրցանակին: Արդ մենք, որ կատարյալ ենք, սա մտածենք, և եթե մի բան ուրիշ կերպ մտածեք, այն էլ Աստված կհայտնի ձեզ» (Փիլիպ. 3:14,15): Ով ուշադրություն է դարձնում աստվածաշնչային մարգարեությունների իրականացմանը և կարևոր համաշխարհային իրադարձություններին, գալիս է այն եզրակացությանը, որ մենք իսկապես մոտ ենք նպատակին: Մի հայացք ներկա իրադարձություններին, մի հայացք Իսրայելին, մի հայացք իսլամական աշխարհին, մի հայացք Եվրոպայի կրոնական և քաղաքական միությանը, գլոբալիզացիային, համաշխարհային կառավարությանը, մի հայացք Հռոմին, և արդեն մնում է մի հայացք էլ ուղղել դեպի վեր. «Եվ երբ այս բաներն սկսեն լինել, վերև նայեցեք ու ձեր գլուխները բարձրացրեք, որովհետև ձեր փրկությունը մոտ է» (Ղուկ.21:28):