Իսրայելը քառասուն տարի ճամփորդեց անապատում և հետո հայտնվեց խոստացված երկրի մուտքի մոտ: Խոսքը գտնվում էր Ուխտի տապանակում, բայց վերջնական արդյունքը ամոթալի էր: Ուշադրություն դարձրեք. Պողոսը համեմատություն է կատարում Իսրայելի և վերջին ժամանակների եկեղեցու միջև. «Եվ այդ ամենը… իբրև խրատ գրվեց ձեզ, որ դարերի վերջին հասանք» (1 Կորնթ.10:1–13):Տարօրինակ չէ՞: Այն ժամանակ, ողջ ճամփորդության ընթացքում, Աստծո ժողովուրդը, չնայած Կրակի սյունին, ժայռից բխող ջրին և մյուս բազմաթիվ օրհնություններին, անհնազանդ եղավ, տրտնջաց, տրվեց կռապաշտությանը, որն էլ ճակատագրական եղավ: Արական սեռի այն մարդիկ, որոնք դուրս էին եկել Մովսեսի հետ, թլփատվել էին, բայց մեռան, «որովհետև Տիրոջ խոսքին չէին լսել» (Հեսու 5:6): Նրանք, ովքեր ծնվել էին ճամփորդության ժամանակ թլփատվեցին միայն խոստացված երկիրը մտնելուց քիչ առաջ: Դրանից հետո Հեսուին հայտնվեց Տիրոջ բանակի զորավարը՝ մերկ սուրը ձեռքին, և հաղթական երթը սկսվեց(Հեսու 5–րդ գլուխ): Այսօր մենք պետք է մեզ հարցնենք. «Ո՞վ հավատաց մեր լուրին, և Տի- րոջ բազուկը ո՞ւմ հայտնվեց» (Ես.53:1): «Բայց բոլորը չէ, որ Ավետարանին հնազանդ եղան…» (Հռոմ.10:16): Ո՞վ է իսկապես ապրել սրտի թլփատու- թյունը (Հռոմ.2:28,29) և ստացել հոգու նորոգություն (Կողոս.2:11): Սկիզբը, այսինքն՝ դարձը, կարևոր է, բայց այնուհետև գալիս է հավատքի և հնազան- դության քննությունը, և վերջապես Աստծո կամքը կատարելուց հետո, հասնում ենք նպատակին (Եբր.10:36): Իսրայելի սերունդը, որը ծնվել էր անա- պատում, մտավ խոստացված երկիրը: Այսօր էլ կան խոստումի զավակներ, որոնք հավատում են խոստացված Խոսքին (Հռոմ. 9:6–10, Գաղատ. 4:28,29): Նրանք կանգ չեն առնում այն բաների վրա, որոնք կատարվել են քառասուն, հիսուն, հարյուր տարի առաջ և շրջանաձև չեն պտտվում, այլ մասնակից են այն բաներին, որոնք Աստված կատարում է հիմա: Բոլոր նրանց հետ, ովքեր հավատք ընծայեցին աստվածային պատգամին, մենք համարձակ առաջ ենք նայում՝ զորացած անցած քառասուն տարիների հրաշալի օրհնություններով, որոնք Աստված տվեց աշխարհով մեկ: Բայց թշնամին չմոռացավ իր բարկությունը գործադրել ընտրյալների վրա: Տերը Պետրոսին ասել էր. «Ահա սատանան ուզեց ձեզ ցորենի պես մաղել» (Ղուկ. 22:31): Մենք այդ չէինք սպասում, բայց դա կատարվեց: 1974 թվականին մենք Տիրոջը ընծայեցինք աղոթքի տունը, որը կառուցվել էր այն տարածքում, որը Տերն ինձ ցույց էր տվել տեսիլքում: Մինչև յոթանասունական թվականների վերջը մենք Կրեֆելդի եկեղեցում առանձնահատուկ կերպով զգացել ենք Տիրոջ ներկայությունը և ճաշակել ենք Սուրբ Հոգու պարգևները և գերբնական գործողությունը: Մարդիկ ուրիշ քաղաքներից գալիս էին լսելու Խոսքը: Միաժամանակ ամեն ամիս ճամփորդությունների ժամանակ կարողանում էի թանկագին Պատգամը հասցնել մինչև երկրի ծայրերը: Յոթանասունական թվականների սկզբներին շեշտը դրվեց 1977 թվականի վրա: Շատերը կարծում էին, որ այդ տարում շնորհքի ժամանակը վերջանալու է, որովհետև Բրանհամ եղբայրը մի քանի անգամ 1977 թվականը հիշատակել էր վերջին ժամանակների հետ կապված: Բայց նա ոչ մի ամսաթիվ չէր նշել: Այն եղբայրները, որոնք կարծում էին, թե նրա ասածներից յուրաքանչյուրը պետք է լրջորեն ընդունել, կարծես դրանք «ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈՒՄ ՏԵՐԸ» խոսքը լինեն, եզրակացրին, որ շնորհքի ժամանակը վերջանալու է 1977 թվականին: Ինչպես, որ դա համապատասխանում է Աստծո գերիշխանությանը, որը որոշում է ժամն ու ժամանակը, 1976 թվականի հուլիսի 16–ին ուրբաթ օրը ես հրահանգ ստացա Տիրոջից, որի կատարումը շատ քննադատություննե- րի առիթ տվեց «պատգամի շրջաններում»: Ես հասել էի աղոթքի տան արևմտյան մասի անկյունի մոտ, և մթնշաղն արդեն իջնում էր, երբ լսեցի Տիրոջ հրամայական ձայնը. «Իմ ծառա, գնա՛ հարևան հողատարածքը, ըն- ծայիր այդ Ինձ համար և կառուցիր այնտեղ, որովհետև շատ երկրներից մարդիկ կգան, որոնց պետք է տեղավորել»: Մանրամասները հայտնի են: 1976 թվականի հուլիսի 19–ին ես խոսեցի հողամասի սեփականատիրոջ հետ, որը ինձ հայտնեց հողամասի հետ կապված իր ապագա ծրագրերը և ասաց, որ չի կարող վաճառել: Ես վերջացրի զրույցը այս խոսքերով. «Պարոն Տյոլկե, հիշեք, որ Տեր Աստված Իր ձեռքը դրել է այն հողամասի վրա, որը սահմանակից է մեր տարածքին, որտեղ գտնվում է Աստծո տունը»: Ուղիղ երեք շաբաթ անց 1976 թվականի օգոստոսի 9–ին պարոն Տյոլկեն ժամը ութից առաջ զանգահարեց ինձ և ասաց. «Պարոն հովիվ Ֆրանկ, ես պետք է ձեզ վաճառեմ հողամասը: Ե՞րբ կարող ենք գնալ նոտարի մոտ»: Վաճառքի պայմանագիրը կնքվեց 1976 թվականի օգոստոսի 12–ին: Հողամասի գնումով և շինարարության ծրագրերով մենք ժխտեցինք այն վարդապետությունը, թե իբր 1977 թվականին ամեն ինչ վերջանալու է: Երբ առաջին շենքը սկսում էր կառուցվել, Պոլ Շմիդտ եղբայրը եկավ ինձ մոտ հողամաս, և ասաց. «Ֆրանկ եղբայր, այս շենքը բավական չէ տեղավորելու համար նույնիսկ մարդկանց կեսին, որոնք գալու են»: Հաջորդ առավոտյան կարդում էի Աստվածաշունչը և բացել էի 2 Մնաց.14:6 համարը, գիտեի, որ դրա միջոցով Տերը խոսում է ինձ հետ: Այնտեղ գրված է. «Եվ Հուդայի մեջ պարսպավոր քաղաքներ շինեց…» (2 Մնաց.14:6): Այսպես, 1977–1978 թվականներին հայտնվեցին միսիայի երկու շենքերը: Ես կարող եմ ասել բարի խղճմտանքով, որ Նոյի նման (Ծննդ. 6:22), Մովսեսի նման (Ելից 40:16) և Եղիայի նման (3 Թագ.18:36) ամեն բան արել եմ միայն Տիրոջ թելադրանքով և պատվերով: Այն բանից հետո, երբ կատարվեց Տիրոջ պատվերը, և կառուցվեցին այցելուներին ընդունելու և տեղավորելու համար նախատեսված երկու շենքերը, սատանան ամեն ջանք արեց, որ խոչընդոտի Տիրոջ գործին: Բայց դա նրան չհաջողվեց և դա լավագույն կերպով ապացուցում է, որ դա իրոք Աստծո գործն է: Իսրայելը և Եկեղեցին միշտ թշնամու թիրախն են եղել: Երուսաղեմում միշտ պայքար է եղել, և այն արդեն 19 անգամ ավերվել է: Հիմա էլ հարձակումն ուղղված է ոչ թե Թել–Ավիվի կամ Հայֆայի դեմ, այլ Երուսաղեմի՝ Աստծո քաղաքի: Նույն կերպ, ոչ թե ցանկացած եկեղեցի, այլ միայն կենդանի Աստծո Եկեղեցին է թիրախ սատանայի հարձակումների համար և հոգևոր մարտերի մրցասպարեզ: Ըստ Հայտն. 12–րդ գլխի, վերջում վիշապը կանգնում է կնոջ առջև, որ կուլ տա այն արու զավակին, որը սահմանված է իշխելու ժողովուրդների վրա (Հայտն.22:26–29): Ինչպես Եվայի հետ կատարվեց, այնպես էլ հիմա թշնամին աղավաղեց այն, ինչ Աստված պատվիրել էր: Այժմ «Ֆրանկ, Ռուսս, Շմիդտ վերնախավը» պետք է գնար, որովհետև Աստված ուրիշ եղբայրներ էր նշանակել: Եվ իսկապես հայտնվեցին երկուսը և իրենք իրենց բարձրացրին: Դրանից հե- տո սկսեցին ասել. «Քեզ Աստված չի կանչել, այլ սատանան: Սա քո գործն է, ոչ թե Աստծո, դրա համար պետք է քանդվի»: Թշնամու բացահայտ մտադրությունն էր քանդել Խոսքը բերողի հեղինակությունը և անվստահելի դարձնել այն եղբայրների հեղինակությունը, որոնց Աստված սկզբից ի վեր դրել էր նրա կողքին: Բրանհամ եղբայրն ասում էր. «Զգուշացեք, դուք մեղավոր եք, երբ եղբոր դեմ ասում եք մի խոսք, որը ճիշտ չէ: Ձեզ պետք չէ դանակով նրա մեջքին հարվածել՝ սպանելու համար: Դուք կարող եք չարախոսել նրա դեմ և սպանել նրա հեղինակությունը: Եթե չարախոսում եք ձեր հովվին, վատ բան ասում նրա մասին, նույնն է թե՝ կրակել եք նրա վրա: Երբ նրա մասին ասում եք մի բան, որ ճիշտ չէ, սպանում եք նրա հեղինակությունը մարդկանց առջև: Դուք մեղավոր եք դրա համար» (57–09–22): Սատանան նպատակ էր հետապնդում. նա ուզում էր այս վայրում և ողջ աշխարհում ազատել ամբիոնը՝ մեկնություններ և վարդապետություններ այն- տեղ դնելու համար: Դրա համար անհրաժեշտ էր, որ ճշմարիտ Խոսքը բերողը համարվի անվստահելի: Մինչև հիմա հաստատուն է մնում այն, ինչ Տերը տարիներ առաջ, հենց սկզբում ասել էր հրամայական ձայնով. «Իմ ծառա, Ինձ համար երեց նշանակիր Լեոնարդ Ռուսսին և Պոլ Շմիդտին»: Երկու երեցների ծա- ռայությունը ավելի քան քառասուն տարիների ընթացքում օրհնություն է եղել թե՛ տեղական եկեղեցում, թե՛ ողջ աշխարհում: Դա նույն ձայնն էր, Տիրոջ զորեղ և թափանցող ձայնը, որն ինձ 1976 թվականին պատվիրել էր գնել հողամասը և շենք կառուցել: Միսիոներական տների կառուցումն ավարտվեց, և հաջորդ 25 տարիների ընթացքում մենք կարողացանք ամեն ամսվա առաջին շաբաթվա վերջում տեղավորել տարբեր երկրներից եկած 300–400 մարդու: Ողջ դժոխքը դուրս էր եկել Աստծո ծրագրերի դեմ վերջին ժամանակներում, ամենակարևոր փուլում, որպեսզի խոչընդոտեր Աստծո գործին ամեն կերպ և կործաներ այն: Գլխավոր հարձակումը բնականաբար ուղղված էր Խոսքը բերողի դեմ: Ամենասարսափելի զրպարտությունները, որոնք վեր են նորմալ մարդու պատկերացումներից և որոնք հնարավոր չէ պատմել, տարածվեցին աշխարհով մեկ: Կործանարար զրպարտություններ սկսվեցին, որոնց նմանը նախկինում չէր եղել, և դրա նպատակն էր կորստյան տանել հոգիները: Նրանք, ովքեր ենթարկվեցին այդ հոգուն, հավատում և նման զրպարտություններ են տարածում մինչև այսօր: Նրանք չեն կարծում, որ մտածված կերպով խախտում են պատվիրաններից մեկը. «Քո դրացու դեմ սուտ վկայություն մի արա…» (Ելից 20:16): Իսկ Հռոմ.1:30 համարում ասվում է. «Չարախոսներ, բամբասողներ, Աստծուն ատողներ, նախատողներ, ամբարտավաններ, գոռոզներ, չար բաներ հնարողներ…» (Հռոմ.1:30): 1 Կորնթ.5:9–12 համարներում նախատողները դասվում են խաբեբաների և կռապաշտների շարքին: Մանկասպանությունները Մովսեսի ծննդյան ժամանակ, ինչպես նաև Փրկչի ծննդյան ժամանակ, տեղային բնույթ էին կրում և սահմանափակված էին իրենց շրջանով: Սատանան մարդասպան էր հենց սկզբից (Հովհ.8:44), Կայենը նույնպես (1 Հովհ. 3:12) և եղբորն ատող ամեն հավատացյալ, առանց բացառության, նույնպես մարդասպան է: Այդպես է ասում Աստծո Խոսքը. «Ամեն ոք, ով իր եղբորն ատում է, մարդասպան է, և գի- տեք, որ ամեն մարդասպան իր մեջ հաստատված հավիտենական կյանք չունի» (1 Հովհ.3:15): Բոլոր նրանք, ովքեր այն ժամանակներից ի վեր չեն ուզում ճշմարտությամբ լսել հավիտենապես մնացող Աստծո Խոսքը, մի օր հիասթափություն են ունենալու: Նա, ով վճռական ժամին չի ընդունում Ճշմարտության սերը, դատապարտված է ստերին հավատալու: Խառնուրդը հնարավոր չէ: Նա, ով իր սիրտը բացում է սատանայի ասածների համար, ավտոմատ կերպով փակում է Աստծո ասածների համար: Լույսն ու խավարը, կյանքը և մահը իրարից բաժանված են հավիտյան: Այժմ մենք բոլորս մեզ այս հարցը պետք է տանք Աստծո առջև՝ Աստծո որոշումը հնարավո՞ր է փոխել: Մարդիկ իրավունք ունե՞ն ծառայությունից հեռացնել այն եղբայրներին, որոնց Տերը կանչել է իրենց անունով և երեց է նշանակել: Ճի՞շտ էր արդյոք Տիրոջ պատվերով կառուցել միսիայի երկու շենքերը՝ հյուրերին տեղավորելու համար, թե՞ դրան հակառակ, ճիշտ էր 1979 թվականի մայիսի առաջին շաբաթից հետո մարդկանց տուն ուղարկել՝ ասելով. «Այստեղ ամեն ինչ ընդմիշտ վերջացած է»: Այդ որոշումը ոչ ոք չի կարող շրջանցել, և յուրաքանչյուրի համար դա հետևանք է թողնում ողջ հավիտենության համար: Թող ոչ ոք չխաբի ինքն իրեն, Աստված չի ծաղրվի: Բոլոր նրանց համար, ովքեր հաստատուն և հավատարիմ են մնացել, այսօր դեռ անհասկանալի է, որ շատ եղբայրներ և քույրեր, որոնք այստեղ լսել են Խոսքը, փրկություն և բժշկություն են ստացել քարոզչության միջոցով, մկրտվել են այստեղ և որոնց հետ միասին տոնել ենք Տերունական ընթրիքը, հեռացել են դառը թշնամությամբ և խուսափում են ամեն հաղորդակցությունից: Մինչդեռ ամեն ճշմարիտ քրիստոնյա պետք է գիտակցի, որ Հիսուս Քրիստոսը վերացրել է բաժանման պատը, ոչնչացրել է թշնամությունը և բոլոր Իրեն պատկանողներին շնորհել է ազատություն և հաշտություն, որոնք կապված են լիակատար ներման հետ: «Որովհետև Նա է մեր խաղաղությունը, որ երկուսին մեկ արեց ու մեջտեղի բաժանող պատը՝ թշնամությունը, վերացրեց Իր մարմնով՝ հրամաններով գրված պատվիրանների օրենքը խափանելով, որպեսզի Իրենով երկուսից մեկ նոր մարդ ստեղծի՝ խաղաղություն անելով, և իր խաչով երկուսին մեկ մարմնով Աստծո հետ հաշտեցնի՝ նրանով թշնամությունն սպանելով» (Եփես.2:14–16): Բոլորը գիտեն, որ թշնամությունները և ավերածությունները չեն կարող գալ Աստծուց, այլ միայն թշնամուց: Երկուսից միայն մեկն է հնարավոր՝ ճշմարիտ է կամ այն, ինչ Աստված որոշել է և որը տեսանելի է բոլորի աչքերի առջև այստեղ՝ միսիոներական կենտրոնում, կամ այն, ինչին ուզում էր հասնել սատանան, որը ներկայանում է լուսո հրեշտակի տեսքով: Ամեն ամսվա առաջին շաբաթ–կիրակին տարբեր երկրներից մինչև ինը հարյուր մարդ է գալիս միսիոներական կենտրոն Խոսքը լսելու և հոգևոր սնունդ ստանալու համար: Գերմաներեն լեզվով քարոզները համաժամանակյա թարգմանությամբ թարգմանվում են տասներկու տարբեր լեզուներով, այնպես որ ներկաներից յուրաքանչյուրը քարոզը լսում է իր մայրենի լեզվով: Նույն պահին ողջ աշխարհում մարդիկ կարող են հավաքույթներին մասնակցել ինտերնետի միջոցով: Այդ փաստերը մեկնաբանության կարիք չունեն, և ոչ ոք չի կարող ժխտել դրանք: Հարց է առաջանում՝ ինչպե՞ս է հնարավոր, որ այս վայրերում ապրող մարդիկ, որոնք գիտեն Աստծո որոշման մասին, կարողանան արհամարհանքով շրջանցել այն վայրը, որ Աստված Ինքն է ընտրել: Այդպես վարվելով ոչ թե մարդուն են արհամարհում, այլ Աստծուն, ով իրականացնում է փրկության պատմությունը: Նրանց ի՞նչ օգուտ կտա պատգամի, մարգարեի և հափշտակության մասին խոսելը: Դա՞ է կատարյալ սերը, որի մասին խոսել են Պողոսը և Բրանհամ եղբայրը, այն սերը, որը երբեք չի դադարի և վերջում կմտնի փառքի մեջ: Նա, ով չի ուզում ընդունել այն օրհնությունները, որոնք մենք Սուրբ Հոգով ճաշակել ենք յոթանասունական թվականների փառավոր հավաքույթների ժամանակ, Սուրբ Հոգու դեմ հայհոյություն անելու վտանգի մեջ է: Ապստամբությունը սկսվեց այն ժամանակ, երբ մարդկային կամքը բարձրացավ օծության, Աստծո Խոսքի և Աստծո կամքի դեմ: Ով անկեղծորեն համեմատի այն, ինչ Տերն Ինքն է ասել այն բանի հետ, ինչ թշնամին է ասել սուտ ներշնչումով, կհասկանա, թե որն է ճիշտ, և որն է իրականանալու: Մենք այդ մեծ դասից պետք է խրատ առնենք ողջ ապագայի համար: Մինչև վերջ Տիրոջից պետք է խնդրենք հոգիների զանազանության Սուրբ Հոգու պարգևը: Այն, ինչ Աստված ասում է և անում Իր Խոսքի համաձայն, միշտ ծառայում է Եկեղեցու շինությանը: Այն, ինչ թշնամին է ասում և անում, բերում է ավերածություն: Աստված միշտ օգտագործում է Իր ծառաներին, իսկ թշնամին օգտագործում է մարդկանց, որոնց միջոցով կարող է ավելի շատ վնասներ հասց- նել: Այն, ինչ Աստծո օգնությամբ կառուցվել էր բազում տարիների ընթացքում, սատանան՝ եղբայրների չարախոսը, ուզում էր կործանել մեկ օրում: