Առանց իմանալու, որ 1965 թվականի դեկտեմբերի 24–ին Բրանհամ եղբայրը տուն է կանչվել, նույն օրը ես տեսա նրան ամպի վրա նստած: Այդ ժամանակ նրան հարցրի. «Բրանհամ եղբայր, դու մարդու Որդին չես, ինչո՞ւ եմ քեզ տեսնում ամպի վրա»: Հետագայում ես իմացա, որ դա հենց այն ժամն էր, որում Բրանհամ եղբայրը գնացել էր փառքի մեջ: 1966 թվականի հունվարի սկզբին Միացյալ Նահանգների Փենսիլվանիա նահանգից Արմբրուստեր եղբայրը ինձ նամակով տեղեկացրեց, որ ավտոմոբիլային վթարից վեց օր հետո, դեկտեմբերի 24–ին Բրանհամ եղբայրը Տուն է գնացել: Կարճ ժամանակից ես Աստվածաշնչում գտա, որ ոչ միայն մեր Տիրոջ մասին է գրված՝ «… և մի ամպ նրան վերցրեց» (Գործք 1:9), այլև երկու մարգարեների մասին Հայտն.11:12 համարներում. «… և ամպով երկինք բարձրացան….»: Հետո աստիճանաբար ինձ համար պարզ դարձավ, որ մենք գտնվում ենք փրկության պատմության ամենակարևոր ժամանակաշրջանում: 1965–1966 թվականի ամանօրյա գիշերվա աղոթաժողովի ժամանակ Աստծո Հոգին զորավոր կերպով գործեց մեր մեջ: Ճիշտ 120 հոգի հավաքված էին, և բոլորը զգացին Տիրոջ ներկայությունը: «ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈՒՄ ՏԵՐԸ» խոսքի միջոցով ինձ ասվեց. «Իմ ծառա, ես դրել եմ Իմ սուրը քո ձեռքում»: Պետք է խոստովանեմ, որ սկզբում ներքուստ մերժեցի այդ խոսքը, որովհետև կարծում էի, որ Տերը Իր սուրը դրել էր Բրանհամ եղբոր ձեռքում: Մենք բոլորովին չգիտեինք, որ նա Տուն է վերադարձել: Միայն հետագայում ես հասկացա, որ Տերն իրոք ինձ վստահել էր Իր սուրը, Հոգու սուրը (Եփես.6:17), այսինքն՝ Աստծո Խոսքը, ինչպես ինձ ասվել էր իմ կանչման ժամանակ. «Ես քեզ ուղարկելու եմ ուրիշ քաղաքներ՝ Իմ Խոսքը քարոզելու»: 1966 թվականի հունվարի 19–ին ես հոգով տեղափոխվեցի մի մեծ հավաքույթի վայր: Մի կողմը ամուր կառույց էր՝ վերնասրահ ունեցող տաճարի նման, իսկ մյուս մասը շրջանաձև վրանի պես էր: Ես նստած էր վերնասրահում և նայում էի, թե ինչպես էր բազմությունը հավաքվում դահլիճում: Բոլորը նստեցին իրենց տեղերը, և կարգ ու կանոնի պատասխանատուները, որոնք ճանաչվում էին թևքի ժապավեններով, հետ ու առաջ էին քայլում կենտրոնական միջանցքով: Հետո տեսա, թե ինչպես Յուլիուս Շտադսկլեվը՝ Բրանհամ եղբոր մտերիմ ընկերներից մեկը, նայեց վերև և ինձ ասաց. «Ֆրանկ եղբայր, քո ժամանակն է, իջի՛ր»: Ես վեր կացա և իջա. սանդուղքը բացվում էր դեպի վրանը, այնպես, որ հավաքված հազարավոր մարդիկ ինձ տեսան: Բարձրացա բեմ և այնտեղ կանգնած լսեցի այս խոսքերը. «Մենք այստեղ ենք ոչ թե Հովհաննես Մկրտչի պատճառով, այլ որովհետև Ուիլյամ Բրանհամը՝ Աստծո մարգարեն, վերցվեց մեզանից»: Եվ հանկարծ մի ձայն ասաց. «Դիմիր այստեղ հավաքված ժողովրդին և ասա նրանց. «Տիրոջ գալուստը շատ մոտ է»»: Այսպես, տեսիլքի մեջ վրանում հավաքված բազմությունը ասացի այն, ինչ ինձ ասվել էր: Հետո եկավ 1966 թվականի ապրիլի 11–ը, երբ Բրանհամ եղբոր երկրային մարմինը դրվեց գերեզման: Ինձ համար դա այնպիսի վշտի օր էր, որը դեռ երկրորդ անգամ չեմ ապրել: Ես չէի կարողանում երգել «Միայն հավատա…» երգը ներկա եղողների հետ, որոնք դա կրկնում էին մոտ մեկ ժամ շարունակ, որովհետև ես ներքուստ ալեկոծված էի: Ես լաց էի լինում, աղոթում և անընդհատ հարցնում Տիրոջը. «Ասա ինձ, Հարս–Եկեղեցին ինչպե՞ս է հասնելու կատարելության առանց այդ ծառայության, որ դու տվել ես»: Ինձ թվում էր, որ աշխարհը շուռ է եկել: Նույն օրվա երեկոյան, երբ ես հյուրանոցի իմ համարում էի և ուժասպառ էի եղել, հանկարծ զգացի, որ մի ծանր բեռ վերցվեց ինձանից: Խորը վիշտը անհետացավ, և մի աննկարագրելի ուրախություն, Աստծո խաղաղությունը ինձ լցրեց այնպես, որ ես կարող էի դա զգալ, և մի ձայն ասաց իմ սրտում. «Այժմ քո ժամանակն է բաժանելու կերակուրը»: Աստված հոգ էր տարել ամեն բանի համար: Նա է որոշում որևէ ծառայության սկիզբը, շարունակությունը և ավարտը և (այլ կերպ ինչպե՞ս կարող է լինել) հաջորդ ծառայության սկիզբն ու շարունակությունը: Ինչքան, որ անհասկանալի էր Հովհաննես Մկրտչի մահը այն ժամանակվա հավատացյալների համար, նույնքան անհասկանալի էր Բրանհամ եղբոր հանկարծակի մահը շատ հավատացյալների համար: Մինչդեռ երկուսն էլ կատարել էին իրենց վստահված գործը՝ մեկը Քրիստոսի առաջին գալստյան ժամանակ, մյուսը՝ այսօրվա համար տրված աստվածային պատգամով ուղարկված էր Քրիստոսի երկրորդ գալստից առաջ: Հաջորդ օրը ես հավաքեցի եղբայրներին, և նրանց հետ պայմանավորվեցի, որպեսզի Բրանհամ եղբոր քարոզները, որոնք մինչ այդ ձայներիզների վրա էին, հրատարակվեին: Ռոյ Բորդըրս եղբայրն ասաց, որ պատրաստ է ստանձնել այդ պատասխանատվությունը: Պետրոսի համար էլ հասարակ բան չէր վճռական ժամին ասել. «Եղբայրնե’ր, դուք գիտեք, որ առաջին օրերից ձեր միջից Աստված ընտրեց, որ իմ բերանով հեթանոսներն Ավետարանի խոսքը լսեն և հավատան» (Գործք 15:7): Հակոբոսը հաստատեց Պետրոսի ասածները, բայց նաև արեց այս կարևոր հայտարարությունը. «Շմավոնը պատմեց, թե Աստված ինչպես նախ այցի եկավ, որ հեթանոսներից Իր անվան համար ժողովուրդ ձևավորի: Սրա հետ միաբանվում են մարգարեների խոսքերը, ինչպես գրված է» (հհ.14,15): Ինչպես Աստված նախասահմանել էր, ես առանձնաշնորհում ունեցա հենց սկզբից այդ մաքուր Պատգամը աշխարհով մեկ տանելու: Մի կողմից քարոզվում է Աստծո ճշմարիտ Խոսքը, մյուս կողմից բաժանվում է հոգևոր կերակուրը՝ մեր ժամանակների համար խոստացված և բացահայտված Խոսքը: Բրանհամ եղբոր կենդանության ժամանակ ես կապված եմ եղել նրա հետ: Միացյալ Նահանգների եղբայրները դեռևս ոտք չէին դրել եվրոպական հողի վրա: Այդպես Աստված առաջնորդեց, որ երեք լեզուների իմ իմացությամբ միջնորդ դառնամ բոլորի համար, բոլոր երկրներում: Երկրի վրա չկա մի մայրցամաք, որտեղ ես պատգամը տարած չլինեմ: Աստված Ինքը բացել է դռները և սրտերը: Արդեն 1963 թվականին ես քարոզում էի մեր երկրի տարբեր քաղաքներում: 1964 թվականին ես առաջին ճամփորդու- թյուններն անցկացրի Անգլիայում, հետո Հնդկաստանում, Հորդանանում և Իսրայելում: 1965 թվականին ես ծառայությունս շարունակեցի Արևմտյան Եվրոպայում. 1966 թվականին ես կարողացա հավաքույթներ կազմակերպել Բելգիայում, Հոլանդիայում, Գերմանիայում, Շվեյցարիայում և Ավստրիայում: Հաջորդ տասը տարիների ընթացքում ես ճամփորդեցի 86 երկրներում և տասը տարի անց ես արդեն այցելել էի արդեն 120 երկրներ: Ողջ աշխարհում նախ եղբայներին տվեցի Ջեֆերսոնվիլի հասցեն, որպեսզի ստանան Բրանհամ եղբոր քարոզները անգլերեն լեզվով: Յոթանասունական թվականներից սկսած Տերը հոգ տարավ, որ Դոն Բաբլիցը մի փոքրիկ խմբի հետ ուղարկի Բրանհամ եղբոր քարոզները աշխարհով մեկ` Կանադայի Էդմոնտից սկսած: Այդ Դոն Բաբլից եղբայրն է, որ բնակվում է Կանադայի Ուայթհորսում, որը մի օր շաբաթ կեսօրից հետո յոթանասունական թվականների կեսերին զրուցեց ինձ հետ: Ցնցված այն փաստով, որ բոլոր երկրների եղբայրները պատվիրում էին Բրանհամ եղբոր քարոզները իմ կատարած ճամփորդությունների շնորհիվ՝ եղբայր Բաբլիցը հանկարծ ասաց. «Ֆրանկ եղբայր, մենք գտնում ենք Բրանհամ եղբոր ծառայությունը Աստ- վածաշնչում, իսկ ի՞նչ կասես երկրով մեկ կատարվող քո ծառայության մասին: Հնարավո՞ր է, որ դա լինի Աստվածաշնչում»: Ես վախենում էի ֆանատիզմից և մերժման նշան արեցի՝ ասելով. «Խնդրում եմ, վերջացրու: Ինչ- պե՞ս կարող է իմ ծառայությունը գտնվել Աստվածաշնչում: Դա չի կարող լինել»: Մենք ավարտեցինք մեր զրույցը՝ ողջ աշխարհում կատարվող գործը հանձնելով Աստծո շնորհքին: Եվ նորից անսպասելին կատարվեց. արևը փայլում էր սենյակում, և ես շրջվեցի դեպի աջ՝ պահարանիկից Աստվածաշունչը վերցնելու, երբ Տերը դիմեց ինձ այս խոսքերով. «Իմ ծառա, ըստ Մատթ. 24:45,47 համարների, Ես քեզ նշանակել եմ բաժանելու կերակուրը»: Սուրբգրային այս համարի վերաբերյալ ես մինչ այդ երբեք չէի քարոզել, ես չգիտեի, որ Տերն այդպիսի խոսքեր է ասել, առավել ևս չէի կարող իմանալ, որ դա սահմանված էր ինձ համար: Առաջին անգամ ես կարդացի այդ և իմացա, որ «հավատարիմ և խելացի ծառան» Տիրոջ կողմից դրված է «իր տան բոլոր ծառաների» վրա, որ նրանց կերակուր տա ժամանակին: Իսկ հիմա այդ նույն խոսքն ինձ ասել էր Տերը: Իսկ թե ինչ է դա նշանակում, Պողոսն այդ մասին գրել է 2 Կորնթ.9:10 համարում, ինչպես նաև իր համագործակից Տիմոթեոսին. «Եթե այս բաները եղբայրներին խրատ տաս, Քրիստոս Հիսուսի բարի ծառայող կլինես՝ սնված հավատի խոսքերով ու այն բարի վարդապետու- թյամբ, որին հետևեցիր» (1 Տիմ.4:6): Պետք է կարդալ նախորդ հինգ համարները, ուր նկարագրված է վերջին օրերի աղետալի վիճակը, հավատքի կատարյալ ուրացությունը դևերի և մոլորեցնող ոգիների վարդապետությամբ՝ հասկանալու համար այս խոսքերի կշիռը և մաքուր վարդապետության կարևորությունը, որը մեր հավատքի միակ կանոնն է: Ժամանակը մոտ է, և Սուրբ Գրքի այս խոսքերը կատարվում են երկու ոլորտներում էլ: Այս ծառայությունը առաջին հերթին սահմանված է ծառայության մեջ եղող բոլոր եղբայրների համար, որպեսզի նրանք նույնպես կարողանան հրապարակել Աստծո բացահայտված Խոսքը ըստ աստվածաշնչային կարգուկանոնի և Աստծո ժողովրդին ուտելիք մատուցեն Տիրոջ սեղանի վրա: Մեկ բան է գոյությունը պահպանելու համար անհրաժեշտ կերակրի պաշար հավաքել, ուրիշ բան է պատրաստի կերակուր մատուցել՝ հագեցնելու համար հոգևոր սովը պահված մանանայով: Աստված ասել է. «Ահա օրեր են գալիս,— ասում է Տեր Եհովան,— որ սով պիտի ուղարկեմ երկրի վրա, ոչ թե հացի սով և ոչ ջրի ծարավ, այլ Տիրոջ Խոսքը լսելու» (Ամովս 8:11): Բոլորովին պատահական չէ, որ Մատթ.25:6 համարում գրված կեսգիշերային աղաղակը՝ «Ահա փեսան գալիս է, դուրս եկեք՝ նրան դիմավորելու»՝ անմիջապես հաջորդում է հավատարիմ և խելացի ծառայի ծառայությանը: Այս վերջին պատգամն անմիջապես ուղղված է իմաստուն կույսերին: Միայն նա, ով պատկանում է Հարս–Եկեղեցուն, կլսի այն, ինչ Փեսան իրեն ասում է Իր Խոսքով, որովհետև մենք այդ Խոսքով ենք ապրում: Կույսերի պատրաստ լինելը կապված է միայն Աստծո հաստատած ծառայության հետ: Այսօր ես պետք է ասեմ այն, ինչ գրված է 2 Կորնթ.11: 2 համարում. «Որովհետև ձեզ համար նախանձախնդիր եմ Աստծո նախանձախնդրությամբ, քանի որ ձեզ մի մարդու հետ նշանեցի, որպեսզի մի սուրբ կույսի կանգնեցնեմ Քրիստոսի առաջ» (2 Կորնթ.11:2): Այն ծառայությունը, որն ինքն է հաստատել, իր մեջ երկու բան է պարունակում՝ Աստծո հավիտենական Խոսքի ազդարարումը և հոգևոր կերակու- րի բաժանումը, որն ի վերջո կհանգեցնի Հարս–Եկեղեցու կատարելությանը: Ես Բրանհամ եղբոր կամ Պողոս առաքյալի միակողմանի ձայնաշեփո- րը չեմ: Ես Աստծո տված կոչման և լիազորության շնորհիվ կարող եմ լինել միայն Աստծո ձայնաշեփորը և ազդարարել Նրա ողջ խորհուրդը և այն ամենը, ինչ պարունակում է հավիտենապես ճշմարիտ Ավետարանը, որպեսզի այն քարոզեմ այնպես, ինչպես քարոզել են Պողոսը և Բրանհամ եղ- բայրը: Երբեք ոչ ոք ինձ չի տեսնի աղաղակելուց. «Մարգարեն ասաց, մարգարեն ասաց»: Ինձ Պողոսը չի կանչել, ոչ էլ Բրանհամ եղբայրը, այլ հարուցյալ Տերը՝ Հիսուս Քրիստոսը, որը նրանց էլ է կանչել: Մինչև վերջ իմ բերանից դուրս կգա միայն Աստծո անփոփոխ Խոսքը, բայց ոչ տարբեր մեկնություններ, որոնք զազրելի են ինձ համար, որովհետև ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈՒՄ ՏԵՐԸ. «Իմ Հոգին, որ քեզ վրա է, և Իմ Խոսքերը, որ դրել եմ քո բերանում, պիտի չպակասեն քո բերանից…» (Ես.59:21): Աստծո ոչ մի ծառա որոշումներ կայացնելու մեջ մասնակցության իրավունք չունի: Ոչ ոքի չեն հարցրել, թե Նա ուզում է Տիրոջը ծառայել: Աստված Ինքը գերիշխան կերպով գործում է Իր Թագավորությունում և Եկեղեցում: Բոլորիս հայտնի է, որ Պողոս առաքյալին Եկեղեցու համար առանձնահատուկ ծառայություն տրվեց: Սուրբ Գրքում երեք անգամ է հիշատակվում նրա կոչման մասին՝ Գործք առաքելոց 9, 22 և 26 գլուխներում: Նա նույնիսկ օգտագործեց Ես. 42:6 և 49:6 համարներում գրված խոստումները, որոնք վերաբերում էին մեր Տիրոջը և վերագրեց իր ծառայությանը (Գործք 13–րդ գլուխ): Ինչո՞ւ: Որովհետև այս հատվածում կրկնակի խոստում է տրված՝ մեկ անգամ վկայակոչում է Փրկչին, որ Իսրայելի ցեղերը վերականգնվելու են, և դրա համար է Տերը պատվիրում Մատթ.10:5 համարում. «Հեթանոսների ճանապարհով չգնաք…» (Մատթ.10:5): Բայց երբ ժամանակը եկավ, և հեթանոսների վերաբերյալ խոստման երկրորդ մասը պետք է կատարվեր, կարդում ենք. «Որովհետև Տերը մեզ այսպես է պատվիրել. «Քեզ հեթանոսների համար լույս դրեցի, որպեսզի դու մինչև երկրի ծայրերը փրկություն լինես» (Գործք 13:47): Մի նոր ժամանակաշրջան սկսվեց, բայց սկզբում որպես անցումային շրջան: Եկեղեցում աստվածաշնչային կարգ կա, որով հաստատված են եկեղեցու շինության համար նշանակված ծառայությունները, և կա փրկության կարգ, որում կատարվում է այն, ինչ պատկանում է փրկության ծրագրին: Հովհաննես Մկրտիչը գիտեր, թե որ խոսքը իրականացավ իր ծառայությամբ: Նրան հարցրին, թե արդյոք ինքն է Քրիստոսը, մարգարեն կամ Եղիան: Երեք անգամ էլ նա ասաց՝ «Ոչ»: Այնուհետև ուղարկված մարդիկ ուզում էին իմանալ, թե իրականում ով է ինքը, և նա պատասխանեց Հովհ.1:23 հա- մարում. «Ես անապատում կանչողի ձայնն եմ…»: Պողոսը նույնպես հայտ- նություն ստացավ, թե սուրբգրային որ հատվածներն իրականացան իր ժամանակ: Նույն կերպ Բրանհամ եղբայրը հստակ գիտեր, թե սուրբգրային որ համարներն են վերաբերում իր ծառայությանը՝ նա այդ մասին հաճախ վկայել է իր քարոզներում: Հենց դրա վրա գայթակղվեցին բոլոր ավետարանիչները, որոնք ներշնչվել էին իր ծառայությամբ: Ես այդ մասին գիտեմ անմիջականորեն, քանի որ ես անձամբ ճանաչել եմ նրանցից շատերին, Նրանք Աստծո կողմից ուղարկված մարդուն գնահատում էին որպես բժշկության պարգև և Հոգու առանձնահատուկ պարգևներ ունեցող ավետարանչի: Նրանք նույնիսկ վկայել են, որ առաքյալների ժամանակներից ի վեր այդպիսի ծառայություն չի եղել երկրի վրա: Բայց երբ խոսքը հասավ այս խոստու- մի իրագործմանը՝ «Ահա ես կուղարկեմ ձեզ համար Եղիա մարգարեն, Տի- րոջ մեծ և ահեղ օրը գալուց առաջ…» (Մաղաք.4:5,6, Մատթ. 17:11, Մարկ. 9:11), նրանք հակառակվեցին դրան: Նրանք խստացրին իրենց սիրտը, և պատրաստ չեղան խոնարհվելու Աստծո հզոր ձեռքի տակ, Որը կատարում էր Իր տված խոստումները, որոնք փրկության ծրագրի մաս են կազմում: Նրանք պատրաստ չէին հեռանալու իրենց ավանդական վարդապետու- թյուններից և գաղափարներից, ոչ էլ պատրաստ էին խրատ ընդունելու: Ուրեմն իրենց ոչինչ չէր մնում անելու, քան հայտարարել, որ Բրանհամ եղբայ- րը ճիշտ դիրքում էր իր ծառայության սկզբում, բայց ոչ վերջում: Այժմ հոգիները բաժանվում են այն անձնավորության պատճառով, որին հաստատել է Աստված, և նույն բանը կրկնվում է: Նորից և անընդհատ լսում ենք այս խոսքերը. «Սկզբում նա կոչում և ծառայություն ուներ, բայց հե- տո…»: Ինչպես որ աշխարհը առանց Բրանհամ եղբոր ծառայության, երբեք չէր լսի ավետարանիչների մասին, այնպես էլ պատգամի շրջաններում ոչ ոք չէր լսի հյուսիսային Ամերիկայի եղբայրների մասին: Նորից գայթակղ- վում են, երբ ինչ–որ մեկը սուրբգրային հատված է վկայակոչում իր ծառա- յության վերաբերյալ: Սրա վերաբերյալ պետք է ասել. եթե ծառայությունը հիմնված չէ Սուրբ Գրքի վրա, ընդհանրապես իրավունք չունի գոյություն ունենալու: Մյուսներն առարկում են՝ թե նա ուղղում է մարգարեի ասածնե- րը: Նրանք չեն հասկանում, որ երբ թվում է, որ հակասություն կա, ճշմարիտ է միայն այն, ինչ գրված է Աստվածաշնչում և հիմնված է ամենաքիչը երկու–երեք հատվածների վրա: Այն խոստումը, որ Աստված շնորհքի ժամանակի վերջում մարգարե է ուղարկելու, ամեն բան է նշանակում ընտրյալների համար: Մինչդեռ հիմա երեք բան է կատարվում՝ հարանվանությունների «դպիրները» նրան մերժում են, Պատգամի ուսյալները նրան կրոնի հիմնադիր են դարձնում, միայն ընտրյալներն են վերադառնում հայրերի հավատքին՝ առաքյալների վարդապետությանը, ինչպես եղել է սկզբում: Այս վճռական ժամանակաշր- ջանում կարևորը մարգարեական Խոսքն է, որը չպետք է մեկնաբանվի, այլ դիտվի իր իրագործման մեջ (2 Պետր.1:15–21): Դուք՝ բոլոր ժողովուրդներ, լսեք այս. նկատի ունենալով Եկեղեցու կատարելության ժամանակը, այսօր վարդապետության ծառայությունը նույնքան կարևոր է, որքան սկզբում (Գործք 13:1, 1 Կորնթ.12:28), որպեսզի բոլորս հասնենք հավատքի միությանը (Եփես.4:1–16), և այլևս չտարուբերվենք վարդապետության տարբեր քամիներից: Եթե ճիշտ է, որ Աստծո բնօրինակ պատգամը, ինչպես եղել է սկզբում, նախորդելու է Հիսուս Քրիստոսի վերադարձին, որ դուրս գալու կոչ անի և սովորեցնի Հարսին, ուրեմն իմաստուն կույսերը կլսեն, թե Հոգին ինչ է ասում եկեղեցիներին: Նրանք են, որ Սուրբ Հոգով կմկրտվեն՝ դառնալու մեկ Մարմին և կազմելու ճշմարիտ Եկեղեցին: Սա այն Եկեղեցին է, որին Փրկիչն Ինքը կներկայացնի Իր առջև անբիծ և անարատ (Եփես. 5:26–30): Նաև հաստատ է այն, որ հիմար կույսերը կշրջանցեն այդ և կհետևեն մարգարեին վկայակոչող առաջնորդներին, որոնք «հատուկ հայտնություններ» են տարածում և բաժանումներ են թողնում իրենցից հետո: Բոլոր կույսերը՝ թե՛ հիմարները, թե՛ իմաստունները, համոզված են, որ լսել են կանչը և ճանապարհ են ընկել Փեսային դիմավորելու: Ոմանք նույնիսկ ասում են, որ Նա արդեն եկել է, մյուսներն ասում են, որ կնիքները բացվելուց հետո դանդաղ իջնում է, և այլն: Բավարար չէ և չի էլ լինի անընդհատ մեջբերել մարգարեի ասածները, երբ Սուրբ Գիրքը անտեսված է որպես վերջնական հեղինակություն: Ինչպես, որ կրոնավորները այլ կերպ են մեկնում Աստվածաշունչը իրենց անձերի կորստյան համար (2 Պետր. 3:16), նույնը կատարվում է Բրանհամ եղբոր ասածների հետ: Ճշմարիտ հավատացյալների համար ժամն է պատրաստվելու հավատքի հնազանդությամբ և Հարսի ու Փեսայի միությամբ, աստվածային սիրով և վարդապետությամբ և հավատքով: Անհերքելի է, որ Բրանհամ եղբոր ծառայությամբ Աստծո ողջ ծրագիրը և բոլոր խորհուրդները ազդարարվել են: Սուրբ Հոգին մեզ առաջնորդում է բացահայտված Խոսքի ողջ ճշմարտության մեջ: Այժմ շնորհքի ժամանակի վերջում, փրկության օրվա վերջում, քանի դեռ չի հայտնվել Տիրոջ օրը, որում արևը կխավարի և լուսինը արյուն կդառնա, Նա ուղարկել է մի մարգարեական, նաև վարդապետական Պատգամ, որի նպատակը Եկեղեցու կատարելությունն է: Կատարյալ վերականգնումը մաս է կազմում այն հիմնական խոստման, որն Աստված տվել է Եկեղեցուն: Մինչև Փեսան գա Հարսին տուն տանելու, պետք է Հարսը դուրս կանչվի և պատրաստվի: Որովհետև այսպես է գրված մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի մասին. «… որին երկինքը պետք է ընդունի, մինչև այն ամեն բաների հաստատման ժամանակները, որոնց մասին Աստված խոսեց իր սուրբ մարգարեների բերանով սկզբից ի վեր» (Գործք 3:21): Այն, որ հավիտենապես հավատարիմ Աստվածը ինձ դարձրել է Իր ծառաներից մեկը, Իր որոշումն է: Նորից ու նորից Նա ինձ հետ խոսել է լսելի ձայնով, և այդ ձայնը միշտ գալիս էր վերևից և աջ կողմից: Միայն մեկ անգամ, այսինքն՝ 1979 թվականի հունիսի 16–ին, ես լսեցի Աստծո բարկացած ձայնը, ինչպես անտանելի որոտի ձայն, որը ուղղահայաց կերպով իջնում էր իմ աջ կողմում, ավելի ու ավելի ուժեղացող որոտի ձայնով և կանգնեց ուղիղ ինձ վրա: Հետո հնչեց ինը բառ՝ դրանցից յուրաքանչյուրը որոտի ձայնի պես էր և հստակ արտաբերում էր յուրաքանչյուր բառը (Դանիա, Ֆանյո): Սրա վերաբերյալ ես կուզեի համառոտ պատմել այն իրադարձությունների մասին, որոնք ինձ համար, ուրիշների համար և եկեղեցու համար կարևոր են եղել և հիմա էլ կարևոր են: Ես գիտեմ, որ միայն նրանք, ովքեր Աստծո հետ անձնական հաղորդակցություն են ունեցել, սրանով կամրապնդվեն հավատքի մեջ: Նրանք, ովքեր Աստծո հաստատած ծառայության հետ կապ չեն ունեցել, կգայթակղվեն իմ վկայությունից: Գուցե մտածեն՝ «Ինչ է երևակայում իր մասին»: Մյուսներն էլ կընդունեն, որ ոչ ոք չի կարող որևէ բան ստանալ, եթե Աստծուց տրված չլինի: Պողոսն, օրինակ, պատմում է, որ ինքը հափշտակվել է մինչև երրորդ երկինք՝ դրախտ (2 Կորնթ.12–րդ գլուխ): Բայց նա դա ասում է Աստծո փառքի համար: Չնայած ամեն ինչին՝ իր ծառայության պատճառով ստիպված եղավ շատ բաներ տանել, ինչպես նա պատմում է 2 Կորնթ.11–րդ գլխում: Տիրոջ համար ծա- ռայությունը իր հետ շատ բաներ է բերում՝ թշնամություն, հալածանքներ, տառապանքներ, բայց նաև հրաշալի փորձառություններ և օրհնություններ: Մարգարեներն ու արդարները չեն հալածվել և սպանվել հանցագործ լինելու համար, այլ Խոսքը կրելու: Չնայած ամեն ինչին՝ ես կարող եմ ասել. «Եվ շնորհակալ եմ ինձ զորացնող մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսին, որ ինձ հավատարիմ համարեց և սպասավորության մեջ դրեց» (1 Տիմ.1:12): Ես սկսում եմ իմ վկայությունը իմ կոչումով: Այդպես է եղել Աբրահամի, Մովսեսի, Պողոսի, Բրանհամի հետ: Վերջին երկու բաները, որոնք Տերն ինձ ասաց այն օրը, սրանք էին. «Իմ ծառա, մի՛ հիմնիր որևէ տեղական եկեղեցի և մի՛ հրատարակիր երգարան…» (Կրեֆելդ): Ես համոզված եմ, որ տեղական եկեղեցիները Աստվածաշնչի համաձայն են, բայց իմ առաջադրանքը տարբեր քաղաքներում և երկրներում եկեղեցիներ հիմնելը չէ: Մեզ մոտ՝ Կրեֆելդում նույնպես, ինչպես բոլոր եկեղեցիներում ընդունված է երգարանով երգել, բայց ես չպետք է սեփական երգարան հրատարակեմ: Տերն ասաց, որ դա հարանվանության նշանն է: Չէ՞ որ բոլոր եկեղեցիները ունեն իրենց սեփական երգարանները, հիմա այդպես է նաև Պատգամի առանձին խմբերում: «Իմ ծառա, վեր կաց և կարդա 2 Տիմ. 4–րդ գլուխը, որովհետև Ես ուզում եմ խոսել քեզ հետ» (Մարսել): Նախորդ երեկոյան ինձ հարցրել էին Հայտնության 10–րդ գլխի յոթ որոտների մասին: Ես չկարողացա պատասխանել այդ հարցին: Հաջորդ առավոտյան Տերն Ինքը ինձ պատասխան տվեց Սուրբ Գրքի միոջոցով. «Խոսքը քարոզիր շարունակ՝ ժամանակին լինի, թե ժամանակից դուրս, հանդիմանիր, սաստիր, հոր- դորիր ամենայն համբերատարությամբ և վարդապետությամբ» (2 Տիմ.4:2): Հետո ես Աստվածաշունչը դրեցի սեղանին, ձեռքերս բարձրացրի և ասացի. «Սիրելի՛ Տեր, որքան, որ հաստատ է, որ Դու ինձ պատվիրեցիր կարդալ այս համարը, նույնքան հաստատ է, որ յոթ որոտների ասածը չի գրվել որպես Աստծո Խոսք: Ահա թե ինչու չի կարող քարոզվել»: Սա է ԱՅՍՊԵՍ Է ԱՍՈՒՄ ՏԵՐԸ: Ճշմարիտ սպասավորները Տիրոջից պատվեր են ստացել կարդալ և պահել միայն «դրա մեջ գրվածները» (Հայտն. 1:1–3): Այն ամենը, ինչ հրապարակվում է «յոթ որոտների վարդապետություն» հասկացությամբ, միայն կեղծ վարդապետություններ են, որոնք տանում են կործանման, եթե նույնիսկ մեջբերումներ են օգտագործվում դրանք ներկայացնելու համար: Դրանք ենթադրություններ են, ոչ թե հայտնություններ: Ոչ ոք իրավունք չունի ինչ–որ բան ավելացնելու Աստծո Խոսքի լիովին ավարտված վկայությանը (Հայտն. 22:18–21): Նա, ով այնուամենայնիվ անում է այդ, նա հեռացնում է ինքն իրեն: «Իմ ծառա, երբ վերջին գործողությունը կսկսվի, Ես նորից կխոսեմ քեզ հետ, և Իմ Հոգին կսրբանա քու մեջ…» (Կրեֆելդ): Միաժամանակ հիշատակվեց Ցյուրիխ քաղաքը: Ես հաստատապես համոզված եմ, որ Աստված վերջում մի կարճ և զորավոր գործ կանի, որին մենք կմասնակցենք. «Որովհետև Տերն արդարությամբ մի կարճ ու համառոտ բան կանի. Տերը երկրի վրա մի վճռական բան կանի» (Հռոմ. 9:28): Ցորենի արտի և կոմբայնի տեսիլքը բացառիկ էր: Սրա վերաբերյալ շատ բամբասանքներ են ասվել և դեռևս ասվում են: Համբուրգում ապրող մի եղբայր շատ տարիներ առաջ նույնիսկ գրքույկ է գրել դրա վերաբերյալ հետևյալ վերնագրով՝ «Կոմբայնի գործերը»: Այնտեղ ինձ նկարագրում են որպես հակաքրիստոս և շատ ծաղրում: Աստծո առաջ ես կրկնում եմ միայն այն, ինչ տեսել և լսել եմ. հոգով ես տեղափոխվեցի շատ հասուն ցորենի մի արտ և տեսա, թե ինչպես լեցուն հասկերը, որոնք արդեն խանձվել էին արևի տակ, միանման թեքվել էին: Ես գիտեմ, որ շնորհքի ողջ ժամանակաշրջանում Խոսքը ցանվել է որպես սերմ, և Եկեղեցու ամեն շրջանում հոգիների հունձ արդեն եղել է: Մինչդեռ Սուրբ Գիրքը խոսում է նաև այն հունձի մասին, որը լինելու է վերջում (Մատթ.3:12 և այլ համարներ): Հայտն.14:12 համարում ասվում է. «… քանի որ երկրի հունձը հասել է» (Հայտն.14:15): Ես նկատեցի, որ ոչ մի տատասկ չկար արտի մակերեսին, և հոգով գիտեի, որ որոմը արդեն հանված է, ինչպես գրված է. «Նախ որոմները քաղեցեք ու դրանք խուրձ–խուրձ կապեցեք՝ այրելու…» (Մատթ.13:30): Հետո նայեցի ձախ և տեսա մի բոլորովին նոր կոմբայն: Այդ պահին Տերը խոսեց զորավոր ձայնով. «Իմ ծառա, այս կոմբայնը նախատեսված է քեզ համար, որովհետև դու պետք է հավաքես հունձը: Դա դեռ ոչ ոք չի օգտագործել…»: Ես անմիջապես առաջ եկա և բարձրացա կոմբայնը: Բայց ամեն ինչ մթնեց, կարծես պատերազմ լիներ ամպերի մեջ: Ես ասացի. «Հավատարիմ Տեր, արդեն չափազանց ուշ է: Ես չեմ կարող հունձը հավաքել: Դատաստանները հիմա կթափվեն երկրի վրա»: Հաջորդ պահին ամպերի մեջ եղած բացվածքից արևը հայտնվեց ողջ ուժով և փայլեց արտի վրա: Ես անմիջապես բարձրացրի լծակները և սկսեցի հունձը հավաքել: Հազիվ էի վերջացրել, երբ երկինքը նորից մթնեց, և ես միայն կայծակի և որոտի ձայն լսեցի: «Իմ ծառա, հրաժարվիր Հնդկաստան մեկնելուց» (Կրեֆելդ): Ես արդեն տուրիստական բյուրոյից վերցրել էի իմ տոմսը և պետք է մեկնեի ուրբաթ օրը: Բոմբեյից Մադրաս թռչող ինքնաթիռը, որում ես գրանցված էի, պայթեց թռիչքի ժամանակ, ընկավ և բոլոր 96 ուղևորները զոհվեցին: «Իմ ծառա, ըստ Մատթ.24:45–47 համարների Ես քեզ նշանակել եմ, որ կերակուր բաժանես ճիշտ ժամանակին» (Էդմոնտոն, Կանադա): Սա ինձ համար Տիրոջ կողմից ասված պատասխանն էր, որը հսկում է Իր Խոսքի վրա, որ կատարվի: «Իմ ծառա, երբ սահմանները բացվեն, Ես կկանչեմ Հարսին Արևելյան Եվրոպայից …» (Կրեֆելդ): Տեսիլքում ես գտնվում էի հանդիսությունների մի մեծ դահլիճի բեմում: Մարդիկ մտնում էին գլխավոր մուտքով և նստում: Մինչդեռ ես նկատեցի, որ ամենուրեք ազատ նստարան- ներ կային: Մի պահ հետո Տիրոջ ձայնը հնչեց ջահի աջ կողմից, որի տակ ես կանգնած էի. «Երբ դա կատարվի, Իմ գալուստը շատ, շատ մոտ կլինի»: Հետո իմ ձախ կողմում տեսա, որ պահեստային դուռը բացվեց, և արևելքի երկրներից եկող տարբեր խմբերը հերթով մտան: Յուրաքանչյուր խմբի առաջնորդող եղբայրները ինձ ողջունում էին բեմի վրա և բոլորի հետ մտնում դահլիճ: Վերջին խումբը մտնելուց հետո նայեցի դահլիճին և տեսա, որ բոլոր տեղերը զբաղեցրած են: Ես այս փորձա- ռությունն ունեցա Բեռլինի պատը ընկնելուց և արևելքի սահմանները բացվելուց 13 տարի առաջ: Այն ժամանակ ոչ ոք չէր մտածում, որ արևելյան բլոկը կփլուզվի և Գերմանիայի և Եվրոպայի վերամիավորումը տեղի կունենա: «Իմ ծառա, գնա հարևան հողամասը և հանձնիր այն ինձ» (Կրեֆելդ): Հարևան հողամասը, որը երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ ռազմագերիների ճամբար է եղել, դեռևս ցանկապատված էր 2,30 մետր բարձրությամբ ցանկապատով և փշալարերով: Ես հողամաս գնացի առևտրական կենտրոն տանող նեղ դռնով, ծունկի եկա մացառուտի մեջ և այդ տարածքը հանձնեցի երկնքի Աստծուն՝ երկրի վրա գտնվող Իր Եկեղեցու համար: «Իմ ծառա, գնա Ռ. Տ.–ի մոտ, վերցրու քեզ հետ երեցներին և կարդա նրա համար Եզեկիային ուղղված Եսայի մարգարեի խոսքերը: Նա կառողջանա» (Կրեֆելդ): Հավաքույթից հետո ես տան ճանապարհին էի և հասել էի բալենուն, որը այն ժամանակ հողամասի ծայրին էր, երբ Տերը ինձ հետ խոսեց: Մենք արեցինք այն, ինչ Տերը պատվիրել էր, և Նա հաստատեց Իր Խոսքը: «Իմ ծառա, գնա՛ այնտեղ, ասա՛ Խոսքը, որովհետև այդ հավատաց- յալ կինը չպետք է ամոթահար լինի իր անհավատ ամուսնու մոտ» (Կրեֆելդ): Մի թանկագին քույրիկ հավաքույթի էր եկել բոլորովին նոր մեքենայով, որը դեռ հազար կիլոմետր էլ չէր անցել, բայց հավաքույթից հետո մեքենան գործի չէր ընկնում, նույնիսկ այն բանից հետո, երբ մեր եղբայրները և նույնիսկ ճանապարհային ծառայության մասնագետները ջանացին գործի գցել այն: Ես հենց այդ ժամանակ առաջանում էի դեպի աղոթքի դահլիճը, և Տիրոջ ձայնը հնչեց. «Իմ ծառա, գնա այնտեղ և ասա Խոսքը»: Ոչ ոք չի կարող պատկերացնել, թե ինչ վստահություն, ինչ համոզվածություն է բերում Տիրոջ բերանից դուրս եկած Խոսքը: Ես դուրս եկա, հանդիպեցի այն քրոջը և եղբայներին, որոնք դեռ այնտեղ էին, և ասացի. «Գնա՛ և գործի դիր մեքենան, որովհետև այսպես է ասել Տերը»: Քույրն առարկեց. «Բայց ամեն ինչ փորձեցինք…»: Ես նրան ընդ- հատեցի. «Մի՛ խոսիր, գնա՛ և արա՛ այն, ինչ քեզ ասվեց Տիրոջ անունով»: Ասվածը կատարվեց: Մեքենան գործի ընկավ հենց առաջին փոր- ձից և քույրը առանց պատահարի տուն հասավ: Հաջորդ առավոտյան մեքենան ոչ մի ձայն չէր արձակում և այն բուքսիրով հասցրին վերանորոգման արհեստանոց: Այնտեղ պարզեցին, որ բենզապոմպը լիովին շարքից դուրս է եկել, և պետք է նորը տեղադրել: Միայն այն ժամանակ, երբ Տերը խոսել է, Աստծո սպասավորը կարող է իրականացնել ասված Խոսքի ծառայությունը: 1978 թվականի նոյեմբերի 18–ին ժամը տասին մոտ միսիոներական կենտրոնի գրասենյակում Տերն ինձ ասաց. «Իմ ծառա, քննի՛ր Գործք առաքելոց գիրքը և տես, թե երբևէ որևէ տղամարդ իր կնոջ հետ միասին կանչվել է ծառայության»: Ես շրջվեցի աջ, վերցրի Աստվածաշունչը, կարդացի Գործք առաքելոց գիրքը և պարզեցի, որ նույնիսկ Գործք առաքելոց գրքի վեցերորդ գլխի յոթ սարկավագները, որոնք հոգ էին տանում աղքատների համար, ծառայության չէին կանչվել իրենց կանանց հետ: Դրանով 1976 թվականի մայիսին Բրեմենում եղած մի սուտ մարգարեություն քողազերծվեց հենց Աստծո կողմից, ով ինձ պատվիրեց քննել Գործք առաքելոց գիրքը: Ես պարտավոր եմ միշտ վերցնել առաքյալների ժամանակվա սկզբնական օրինակը: Ես դուրս եկա իմ մարմնից և հափշտակություն ապրեցի: Ես տեսա թե ինչպես էր իջնում սուրբ քաղաքը (Կրեֆելդի հիվանդանոց): 1980 թվականի դեկտեմբերին ես միսիոներական ճամփորդությամբ Աֆրիկայում էի: Գանայի Ակկրա քաղաքում մի գիշերվա մեջ մոծակը չորս անգամ ինձ խայթեց: Երբ Սուրբ Ծննդից քիչ առաջ վերադարձա տուն, ինձ վատ էի զգում, և հունվարի մեկին ստիպված եղան ինձ շտապ օգնության մեքենայով տանել հիվանդանոց: Այնտեղ հետազոտություն կատարեցին և տվեցին ախտորոշումը՝ խորացած տրոպիկական մալարիա: 1981 թվականի հունվարի երեքին ես լսեցի, թե ինչպես պրոֆեսորը՝ դոկտոր Բեքերը ասում էր իր բժշկական անձնակազմին. «Արդեն չափազանց ուշ է: Այստեղ ոչինչ չի օգնի՝ ոչ մի դեղ, ոչ մի արյան ներարկում»: Ես կարողանում էի միայն լսել, բայց չափազանց թույլ էի խոսելու համար: Այդ ժամերին, երբ բժիշկները հույսը կտրել էին, և ջերմաստիճանի բարձրացումը և թուլության նոպաները ավելի էին հաճախանում, իմ եղբայր Արթուրը մոտեցավ իմ մահճակալին և հստակ ու ուժեղ ձայնով ասաց. «Հիսուս Քրիստոսը միայն Գողգոթայում չէ, որ հաղթել է: Նա հաղթել է նաև այս սենյակում»: Ես զգում էի, որ իմ վերջը եկել է, և միայն մի հարց ունեի. «Իմ Տե՛ր, իմ Փրկի՛չ, ի՞նչ վիճակում եմ կանգնում Քո առջև»: Այդ պահին դուրս եկա իմ մարմնից և հասա կապույտ երկնքին, տեսա սպիտակ զգեստներ հագած մի անհաշվելի բազմության: Բոլորը երիտասարդության ծաղկուն շրջանում էին (Հոբ 33:25): Եղբայրների մեջ, որոնք առաջին շարքում էին, ես էլ էի: Բոլոր քույրերը երկար մազեր ունեին, որոնք թափվում էին մեջքին: Ուշադրություն էին գրավում մազերի տարբեր գույները: Բոլորս վեհասքանչ ձևով ավելի ու ավելի էինք բարձրանում: Հետո ես նկատեցի հորիզոնական, բաժանող մի գիծ, որը հայտնվում է ամպերի միջից արևածագի ժամանակ: Հոգով ես գիտեի, որ մենք հանդիպելու ենք Տիրոջը օդերում: Եվ դրա համար ես ավելի բարձր էի նայում, և տեսա, թե ինչպես է իջնում սուրբ քաղաքը: Դա փառավոր էր, հրաշալի: Երջանկության ալիքներ էին անցնում իմ երկնային մարմնով: Ես գիտեի, որ սա հափշտակությունն է: Ես ուզում եմ կանգ առնել այստեղ և միայն ասել, թե ինչ հիասթափություն ունեցա իմ մարմնի մեջ վերադառնալով: «Իմ ծառա, հավաքիր Ինձ համար Իմ ժողովրդին, բոլոր նրանց,ովքեր ուխտ են արել Ինձ հետ զոհով…» (Կրեֆելդ): Տերն այդ խոսքերն ինձ ասաց դեկտեմբերի 28–ին: Հետագայում պակաս չզարմացա, երբ տեսա, որ Սուրբ Գրքում երկու հատված կա, որոնք արտահայտում են այդ խոսքերը՝ Սաղմ.50:5 և 2Օրին. 4:10: Բոլոր նրանք, ովքեր հիմա խոստումի զավակներ են, իրենց կողմից հաստատում են Ուխտը Աստծո հետ, որը հաստատվել է մեր մեջ Հիսուս Քրիստոսի միջոցով, զոհով: Նրա ժողովուրդը կհավաքվի այս պատվերի տակ՝ «… և Ես Իմ խոսքերը լսել տամ նրանց»: Ես դուրս եկա իմ մարմնից և բարձրացա երկինք: Գուցե դա դրախտն էր: Ես տեսա ծիածանի գույներից բաղկացած, ներդաշնակ շարժվող լույսի առատություն: Հոգով գիտեի, որ գահը իմ աջ կողմում է, որովհետև այնտեղից լույսը գալիս էր կրակի պես: Ձախ կողմում տղամարդկանց երգչախումբը, նայելով գահին, երգում էր 34 սաղմոսը գերմաներեն լեզվով, Լյութերի թարգմանությամբ (Վառնա, Բուլղարիա): Այս խոսքերից հետո՝ «Տիրոջ հրեշտակը բանակ է շինում Նրանից վախեցողների չորս կողմը և փրկում նրանց», հնչում էր միջերգը՝ «Տիրոջ հրեշտակը այստեղ է հիմա»: «Ճաշակեցեք և տեսեք, որ Տերը քաղցր է. երանելի է այն մարդը, որ հուսացած է Նրան» խոսքերից հետո երգչախումբը երգում էր թրթռուն ձայնով՝ «Տերն այստեղ է հիմա»: Կարող էի շարունակել և պատմել այն բոլոր հրաշալի փորձառությունները, որոնք ես ունեցել եմ այս տարիների ընթացքում, և դրանցից յուրաքանչյուրի համար կարող եմ վկայակոչել Տիրոջը: Աստծո Խոսքն ու խորհուրդը երբեք այսքան հստակ և լիակատար ձևով չեն բացահայտվել, ինպես մեր ժամանակներում: Իրոք, Աստված հայտնեց Իր առաքյալներին և մարգարեներին այն, ինչ հավիտենից ի վեր սահմանել էր Իրեն պատկանողների համար (Եփես. 3–րդ գլուխ), Նա այդ հայտնեց նաև մեզ: