1963 թվականի նոյեմբերի 24-ին Բրանհամ եղբայրը մի քարոզ արեց՝ ՙԵրեք տեսակի հավատացյալներ՚ վերնագրով: Այդ քարոզում նա խոսեց ճշմարիտ հավատացյալների մասին, կեղծ հավատացյալների ու անհավատների մասին: Աբրահամը ճշմարիտ հավատքի օրինակն է, և նույնիսկ կոչվել է ՙհավատացյալների հայր՚: ՙՈրովհետև ի՞նչ է ասում Գիրքը. ՙԱբրահամը հավատաց Աստծուն, և դա արդարություն համարվեց իրեն՚: Արդ, նրան, որ գործ է անում, վարձը ոչ թե որպես շնորհ է դիտվում, այլ՝ որպես պարտք՚ (Հռոմ. 4:3): Հակոբ առաքյալը ճշմարիտ հավատքը կապել է հնազանդության և գործերի հետ և գրել է, որ հավատքն առանց գործերի մեռած է: Նա ասաց. ՙՉէ՞ որ Աբրահամը՝ մեր հայրը, իր գործերով արդարացավ, երբ իր որդուն՝ Իսահակին դրեց սեղանի վրա՝ զոհաբերելու: Տեսնու՞մ ես, որ հավատքը գործի հետ մեկտեղ էր ու այդ գործերով էր, որ հավատքը կատարյալ եղավ: Ու կատարվեց Գրքի խոսքը, որ ասում է. ՙԱբրահամը հավատաց Աստծուն, և դա նրան արդարության համարվեց, և ինքը Աստծո բարեկամ կոչվեց՚ (Հակոբ 2:21-23): Երբ մեր Տերն ասում է. ՙՈվ որ հավատա ու մկրտվի, կփրկվի, իսկ ով որ չհավատա, կդատապարտվի՚ (Մարկ.16:16), ուրեմն ի՞նչ վիճակում են նրանք, ովքեր ասում են, որ հավատում են, բայց մերժում են ջրով մկրտվել: Այդ դեպքում հավատքն արտահայտվեց գործերով: Խոսքը մեր սեփական գործերի մասին չէ, այդ Խոսքին հնազանդվելու, որն էլ վկայում է մեր հավատքի մասին: Ուրեմն ի՞նչ վիճակում են նրանք, ովքեր ասում են, որ հավատում են, բայց մերժում են այն, ինչ Տերն ասել է մեծ հանձնարարականի վերաբերյալ Մարկոս 16-րդ գլխում: Արդյո՞ք նրանք ճշմարիտ հավատացյալներ են, թե՞ պարզապես կեղծ հավատացյալներ: Մեր Տերն ասել է. ՙ... նա, ով հավատում է Ինձ, գործերը, որ Ես անում եմ, Ինքն էլ պիտի անի…՚ (Հովհ.14 :12) և ՙՆրանց էլ, ովքեր կհավատան, այս նշանները կհետևեն...՚: Միայն այն ժամանակ, երբ Տեր Աստված անձամբ խոսում է մեկի հետ՝ Իր Խոսքի միջոցով և նրան խոստում է տալիս, այդ ժամանակ է, որ մարդը կարողանում է հավատալ և կիրառել Սուրբ Գրքում գրվածը, հնազանդվել և ստանալ խոստացվածը: Ինչ վերաբերում է կեղծ հավատացյալներին, ցավով պետք է ասենք՝ նրանք հավատում, սովորեցնում և աղոթում են՝ անցնելով Աստծո կողքով: Մարդիկ, որոնք վկայակոչում են Աստծո Խոսքը, բայց իրենց պաշտամունքներում լսում են ինքնահնար քարոզներ, որոնք տանում են ինքնահնար հավատքի, ինչպես որ կատարվում է բոլոր հարանվանություններում. դրանք կեղծ հավատացյալներն են: Հայտնի է, որ բոլոր քրիստոնեական եկեղեցիներն ունեն իրենց սեփական հավատո հանգանակները, որոնք նույնիսկ կոչել են ՙառաքելական՚, բայց ոչ մի կապ չունեն առաքյալների վարդապետության հետ: Ի հավելումն ՙառաքելական՚ կոչվող հավատո հանգանակի, կան նաև Նիկիո հավատո հանգանակը (Քրիստոսի հետո 325 թ.) և Կոստանդնապոլսո հավատո հանգանակը (Քրիստոսից հետո 381 թ.): Մինչդեռ առաքելական հավատքի միակ ճշմարիտ դավանանքը միայն Աստվածաշնչում է՝ որպես Նոր Ուխտի ժառանգություն: Դա միշտ ուժի մեջ է ճշմարիտ հավատացյալների համար. ՙՈվ Ինձ հավատա, ինչպես Գիրքն է ասում...՚ (Հովհ. 7:38): Սեփական ուսմունքներին հավատացողներին Տերն ասում է. ՙՍակայն իզուր են Ինձ պաշտում՝ մարդկանց պատվիրած բաներն իբրև վարդապետություն սովորեցնելով՚ (Մատթ. 15:9): Հավերժ ճշմարիտ է այս խոսքը. ՙԲայց ժամանակ կգա, և հիմա է, երբ ճշմարիտ երկրպագողները հոգով ու ճշմարտությամբ կերկրպագեն Հորը, որովհետև Հայրն իրեն այսպիսի երկրպագողների է ուզում՚ (Հովհ.4:23): Հիմա մենք պետք է լրջորեն մեզ հարց տանք՝ իրականում ու՞մ ենք հավատում. Հավատու՞մ ենք այն բանին, ինչ Աստված է ասել և խոստացել Իր Խոսքում և որը կիրառվում էր սկզբնական քրիստոնեության մեջ, թե՞ հավատում ենք մարդկանց հնարած կանոններին և ուսմունքներին, որոնք սովորեցնում են քրիստոնեական եկեղեցում: Անհավատները միայն նրանք չեն, որոնք բոլորովին չեն հավատում և ժխտում են Աստծո գոյությունը: Այն, ինչ Աստծո մարդ Ուիլյամ Բրանհամն ասաց անհավատության և դրախտում մարդու անկման վերաբերյալ, կարևոր նշանակություն ունի: Դա ամենակարևոր հայտնություններից մեկն է, որը նա Աստծուց ստացավ փրկության ծրագրի վերաբերյալ: Նախ Լուցիֆերն ինքն իրեն երկնքում բարձրացրեց՝ ցանկանալով Բարձրյալին հավասար լինել, և այդ ժամանակ նետվեց անդունդը բոլոր նրանց հետ, ովքեր հետևեցին իրեն (Եսայի 14 :12-15): Դրախտում մեղքը կատարվեց միայն այն պատճառով, որ սատանային հաջողվեց խոսել Եվայի հետ՝ ասելով այս խոսքերը. ՙԱստված իրո՞ք ասաց...՚: Նա կասկած սերմանեց այն խոսքերի հանդեպ, որոնք Աստված ասել էր Ադամին: Այդպես առաջացավ անհավատությունը, որը բերեց անհնազանդություն, և այդպիսով ողջ մարդկությունն ընկավ մեղքի մեջ, որն էլ տարավ մահվան՝ գայթակղության միջոցով: Շեշտը դնելով ճշմարիտ հավատքի վրա՝ մեր Փրկիչն ասաց. ՙՈրովհետև եթե չհավատաք, որ Ես եմ, ձեր մեղքերի մեջ կմեռնեք՚ (Հովհ.8:24): Այժմ նույնպես ճշմարիտ հավատքը կարող է խարիսխ ունենալ միայն նրանց մեջ, ովքեր իսկապես հավատում են Հիսուս Քրիստոսին և այն բանին, ինչ Աստված ասել էր Իր Խոսքում: Իսկ անհավատությունը միշտ կապված է սատանայի սերմանած կասկածների հետ: Թող յուրաքանչյուրը քննի ինքն իրեն՝ տեսնելու համար, թե արդյոք ինքը ճշմարիտ հավատացյալ է, թե արդյոք ողջ սրտով հավատում է Աստծո ամեն խոսքին, ընդունում է Տիրոջ տված ամեն խոստում և սերտ կապված է Աստծո հետ: Ճշմարիտ հավատացյալները ընտրյալների շարքում են, վերստին ծնված են Խոսքից և Աստծո Հոգուց և առաջնորդվում են ողջ Ճշմարտության մեջ: Նրանք հավատում են, որ Ուիլյամ Բրանհամը Աստծուց հանձնարարություն է ստացել և բերել է աստվածաշնչյան պատգամը, և հավատում են, որ Աստծուց հանձնարարություն է ստացել աստվածաշնչյան պատգամը տանողը, որն այն տարել է աշխարհով մեկ: Ճշմարիտ հավատացյալները ճանաչել են այն ժամանակը, որում մենք ապրում ենք: Նրանք դուրս են եկել կրոնական ավանդույթներից, ոչ աստվածաշնչյան ուսմունքներից և սրբացել են Ճշմարտության Խոսքով: Մեր Փրկչի աղոթքն է. ՙՍրբացրու նրանց Քո ճշմարտությամբ. քո Խոսքը ճշմարտություն է՚ (Հովհ.17:17): Դա սկսվում է Աստվածության հայտնությամբ. ճշմարիտ ուսմունքը վկայում է, որ կա միայն մեկ Աստված: Ոչ մի անգամ Աստվածաշնչում գրված չէ ՙերրորդություն՚ բառը: Ոչ էլ երբևէ խոսվել է երեք հավիտենական անձերի մասին: Աստվածաշունչը ճանաչում է միայն մեկ ճշմարիտ Աստծուն, որը հաղորդել է Իր փրկության ծրագիրը, և Ինքն էլ իրականացնում է: Նա հայտնվել է որպես Հայր երկնքում, Իր միածին Որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի մեջ, (Էմմանուել՝ Աստված մեզ հետ) երկրի վրա, և գործում է Սուրբ Հոգով փրկագնված Եկեղեցում: Ոչ մի անգամ Աստվածաշնչում չի կիրառվել ՙՀանուն Հոր, Որդու և Սուրբ Հոգու՚ ֆորմուլան: Նույնը վերաբերում է մկրտությանը. նրանք կիրառում են այն, ինչ Պետրոսն է պատվիրել Նոր Կտակարանի Եկեղեցու հիմնադրման օրը Սուրբ Հոգուօծությամբ ու ներշնչանքով: Պետրոսը հասկացավ հանձնարարությունը և ճշտորեն կատարեց, ինչպես այդ արեցին նաև Փիլիպոսը (Գործք 8 :16), Պողոսը (Գործք 19:5), և առաջին դարի բոլոր հավատացյալները, որոնք նորադարձներին մկրտեցին Տեր Հիսուս Քրիստոսի Անունով: Եփես.4:5-ում գրվածը հիմա էլ ուժի մեջ է. ՙՄեկ Տեր, մեկ հավատ, մեկ մկրտություն՚ (Եփես.4:5): Նրանք ովքեր այսօր ճշմարտապես հավատում են, հնազանդ են և անում են այն, ինչ գրված է 2 Կորնթ. 6 :17, 18 համարներում. ՙԴրա համար նրանց միջից դուրս գնացեք ու բաժանվեցեք,- ասում է Տերը,- և պիղծ բաների մի դիպչեք: Եվ ես ձեզ կընդունեմ ու ձեզ Հայր կլինեմ, և դուք ինձ որդիներ ու դուստրեր կլինեք՚,- ասում է Ամենակալ Տերը՚: Այդ նրանք են փորձառությամբ ապրելու կատարելությունը՝ Սուրբ Հոգու գերբնական գործողությամբ: Տեր Աստված կուղարկի առաջին ու վերջին անձրևը զորավոր ձևով, ինչպես դա կանխասվել է Հակոբ առաքյալի կողմից Սուրբ Հոգուօծությամբ ու ներշնչանքով. ՙԱրդ, եղբայրներս, մինչև Տիրոջ գալուստը համբերող եղեք: Ահա մշակը համբերությամբ սպասում է հողի պատվավոր պտղին, մինչև որ առաջին ու վերջին անձրևն առնի՚ (Հակոբ 5:7): Բայց արդեն իսկ Հովել մարգարեն այդ մասին հաղորդել էր Սուրբ Հոգու օծությամբ ու ներշնչանքով. ՙՍիոնի զավակներ, ցնծացեք և ուրախացեք ձեր Տեր Աստծով, քանի որ Նա առաջին անձրևն արդարությամբ ձեզ տվեց, և ձեզ համար անձրև կիջեցնի՝ առաջին անձրևն ու վերջին անձրևը՝ առաջին ամսում՚ (Հովել 2:23): Եվ ինչպես Պետրոս առաքյալն է գրել, մենք կարող ենք նաև ուրախանալ, որովհետև՝ ՙՈվքեր պահպանված են Աստծո զորությամբ, հավատքի միջոցով՝ փրկության համար, որ պատրաստ է հայտնվելու վերջին ժամանակում՚ (1 Պետրոս 1:5): Մենք հասել ենք վերջին ժամանակներին: Եվ հենց հիմա պետք է զուսպ և նորմալ լինենք բոլոր ոլորտներում, հարմարվենք ներկա իրավիճակին, որպեսզի անարգանք չբերենք մեր Տեր Հիսուսի Անվանը: Կուզեի ևս մեկ անգամ շեշտել, որ կեղծ ուսմունքների միջոցով մոլորված ոչ մի անձնավորություն երկինք չի մտնելու: Տերը մեզ ողորմություն է արել՝ վերադարձնելով մեզ Աստծուն, Իր Խոսքին և առաքյալների վարդապետությանը վերջին պատգամի միջոցով, որը լիովին նման է առաջին պատգամին: Նա, ով չի հարգում սա, չի ճանաչել Աստծո այցելության օրը (Ղուկաս 19:42-44): Ղուկաս 21-րդ գլխում մեր Տերը հայտնել է շատ բաներ, որոնք պիտի կատարվեն, և ասում է վերջին ժամանակաշրջանի վերաբերյալ. ՙԵրկրի վրա ազգերը տագնապի ու խռովության պիտի մատնվեն... Եվ երբ այս բաներն սկսեն լինել, վերև նայեցեք ու ձեր գլուխները բարձրացրեք, որովհետև ձեր փրկությունը մոտ է... այդպես էլ դուք, երբ այս բոլոր բաները կատարված տեսնեք, իմացեք, որ Աստծո արքայությունը մոտ է... Ուրեմն արթուն կացեք և ամեն ժամանակ աղոթեցեք, որ արժանի լինեք այն բոլոր բաներից փրկվելու, որ տեղի են ունենալու, և կանգնելու Մարդու Որդու առաջ՚ (Ղուկաս 21:25-36): Նա մեզ խոստում է տվել. ՙԵվ ահա Ես ձեզ հետ եմ ամեն օր, մինչև աշխարհի վերջը՚ (Մատթ. 28:20): Բրանհամ եղբայրն իրականացրեց մարգարեական ծառայությունը և հոգևոր կերակուր ամբարեց: Ես նույնպես կատարեցի այն, ինչ Տերն ինձ հանձնարարել է և սուրբգրային ձևով դասավորեցի մարգարեական Խոսքը, բաժանեցի հոգևոր կերակուրը, ինչպես Տերը դա հաստատեց 1976 թվականի սեպտեմբերի 19-ին (Մատթ. 24:45-47): Աստծո շնորհքով կարողացա Աստծո Խոսքում ճիշտ դասավորել Բրանհամ եղբոր նույնիսկ դժվարըմբռնելի մեջբերումները: Այդպես Պետրոսը մի ժամանակ գրեց Պողոսի թղթերի վերաբերյալ. ՙԴրանցում մի քանի դժվարիմաց բաներ կան, որ անուսումներն ու անհաստատները ծռում են, ինչպես մյուս գրքերն էլ՝ իրենց անձերի կորստյան համար՚ (2 Պետր.3:16): Կարող եմ վկայել, որ արել եմ այն, ինչ Պողոսը մի ժամանակ պատվիրել էր Տիմոթեոսին. ՙԽոսքը քարոզիր շարունակ՝ ժամանակին լինի, թե ժամանակից դուրս, հանդիմանիր, սաստիր, հորդորիր ամենայն համբերատարությամբ ու վարդապետությամբ՚ (2 Տիմ.4:2): Տերը դա պատվիրեց ինձ բարձր ձայնով, Մարսելում: Դրա համար ես քարոզել եմ միայն Խոսքը և մերժել եմ ամեն մեկնություն: Պողոսի նման կարող եմ ասել. ՙԲայց Տերն ինձ հետ կանգնեց և զորացրեց ինձ, որպեսզի իմ միջոցով պատգամը լրիվ քարոզվի, և բոլոր հեթանոսները լսեն՚ (2 Տիմ. 4:17): Բոլոր եղբայրները, որոնք իրոք Աստծուց ծառայություն են ստացել, բաժանում են հոգևոր կերակուրը՝ բացահայտված, մաքուր Խոսքը: Տիրոջ սեղանը երբեք այնքան առատորեն բացված չի եղել, ինչքան մեր ժամանակաշրջանում: Հիմա մենք պետք է ջերմեռանդ աղոթքով միաբանվենք, և Տերն Ինքը կավարտի Իր փրկագնման գործը մեծ զորությամբ (Հռոմ. 9:28): Ամենավերջում կլինի այնպես, ինչպես Բրանհամ եղբայրն է տեսել, այսինքն՝ հոգևորապես Հարսը կընթանա համաքայլ, և Աստված կլսի մեր աղոթքները այնպես, որ ինչ որ հավատքով ասենք, կիրականանա: Կարևորն այն է, որ մնանք Խոսքի մեջ և Աստծո կամքի մեջ, որովհետև միայն այդպես մեզ վրա կհանգչի Աստծո բարեհաճությունը: