Աստվածաշնչյան մարգարեությունը գրված է խորհրդավոր ձևով: Միայն Ամենագետ Աստված վերջը գիտեր սկզբից առաջ: Սուրբ Հոգու միջոցով Հին Կտակարանի մարգարեները և Նոր Կտակարանի առաքյալները հայտնություն ստացան մարդկության պատմության ընթացքի մասին մինչև վերջին ժամանակները: Վերջին ժամանակաշրջանի հետ կապված, երբ Տեր Աստված կավարտի փրկագնման գործը Եկեղեցու հետ և կավարտի գործը Իսրայելի հետ Երուսաղեմում Սիոն լեռան վրա, Եսայի մարգարեն նկարագրում է նաև համաշխարհային տիրակալին, որն ամեն բան իր ձեռքում է պահում և այսպես է մտածում ինքն իր մասին. «Իմ ձեռքի ուժով արի և իմ իմաստությամբ, որովհետև ես խելոք եմ, և ազգերի սահմանները վերցրի, և նրանց պաշարները հափշտակեցի, և նվաճեցի զորավորի պես նրանց գահակալներին: Եվ իմ ձեռքը հասավ ազգերի ստացվածքին ինչպես մի բույնի, և թողված, ձգված ձվեր հավաքելու պես ես հավաքեցի բոլոր երկիրը, և չկար մի թև շարժող կամ բերան բացող և ճիչ հանող» (Ես.10:13-15): Ու՞մ մասին է մարգարեն խոսում սուրբգրային այս հատվածում: Ու՞մ է վերաբերում արված նկարագրությունը: Ո՞վ է իշխանություն գործադրում ողջ աշխարհի վրա: Որտե՞ղ են գտնվում բոլոր գանձերը: Որտե՞ղ են ժողովուրդների անգնահատելի հարստությունները: Վերջին չորս համաշխարհային թագավորությունները մեզ ծանոթ են՝ բաբելոնյան, մարաց-պարսից, հունաց և Քրիստոսից հետո 63 թվականից ի վեր՝ համաշխարհային հռոմեական կայսրությունը: Միշտ ձգտել են բռնության միջոցով աշխարհը նվաճել՝ իշխելու համար. այդպես է եղել նաև մեր հետևում մնացած երկու համաշխարհային պատերազմների ժամանակ: Ուշագրավ է այն փաստը, որ 1935 թվականին նացիստական կուսակցության ժողովի ողբերգական և վճռական օրը Հիտլերը հանդիպման վերջում ամբողջ ձայնով գոռացել է. «Եվ միայն մե՛կ հավատք ողջ աշխարհում»: Մինչդեռ այդ բաները անցել են: Այլևս չկա ո՛չ Հիտլեր, ո՛չ Ստալին, ո՛չ Մուսոլինի: Յուրաքանչյուր համաշխարհային պատերազմից հետո սահմանները տեղափոխվեցին, բայց հիմա խոսքը ժողովուրդների միջև սահմանները վերացնելու մասին է: Եվրոպայում այս զարգացումները ապրել ենք 1989 թվականից: Մեզանից ոչ ոք չի մոռանա 1989 թվականի նոյեմբերի ինի հինգշաբթին, երբ երկու գերմանական պետությունների միջև սահմանը բացվեց: Դա Գերմանիայի վերամիավորման սկիզբն էր: Արդեն 1962 թվականի մարտի 19-ին Բրանհամ եղբայրն ասում էր. «Աշխուժացում եղավ Հռոմի միջոցով: Գիտե՞ք, թե ինչ կկատարվի, երբ Բեռլինի արևելյան մասը վերադարձվի: Դա դուրս կմղի կոմունիզմը և հետ կբերի հռոմեական կայսրությունը, որը կլինի ճիշտ այնպես, ինչպես Հիսուսի ժամանակ էր»: Համաշխարհային կոմունիզմը պարտվեց համաշխարհային կաթոլիկության կողմից, իսկ համաշխարհային կապիտալիզմը վերջ դրեց համաշխարհային սոցիալիզմի ուտոպիային: Երկու գերտերությունները՝ ԱՄՆ-ը և ԽՍՀՄ-ը, որոնք բարձրացան երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո և աշխարհը բաժանեցին արևելքի և արևմուտքի, այլևս այն չեն, ինչ առաջ էին: Աշխարհը զարմացած է: Այս աշխարհի հզորները գահնընկեց արվեցին, և ոչ ոք չգոռաց: Այսուհետ «Միացյալ Եվրոպան» ներկայիս 27 պետություններով և 493 միլիոն բնակիչներով իսկապես համաշխարհային իշխանություն է դառնում: Ինչպես Սուրբ Գիրքն է ասում, «Միացյալ Եվրոպայի» միջև սահմանները վերացվել են: Նոր անձնագրերի վրա մեծատառերով գրված է՝ «Միացյալ Եվրոպա»: Նա, ով շատ է ճամփորդում, գնահատում է այն փաստը, որ հիմա ողջ Եվրոպայում կարելի է տեղափոխվել ազատորեն և գրեթե ամենուրեք վճարել նույն արժույթով: Մինչդեռ խոսքը միայն Եվրոպայի մասին չէ, խոսվում է «գլոբալիզացիայի», համաշխարհային առևտրի մասին, նավթի և էներգիայի, ժողովուրդների համայնքի վերապրելու, և, ի վերջո, իշխանության, համաշխարհային իշխանության մասին: Բոլոր կրոններն ու մշակույթները պետք է բերվեն մեկ հովանավորության ներքո, այնպես, որ ամեն բան լինի մեկ ձեռքում: Միայն մեկ համաշխարհային, կենտրոնական իշխանություն կա, որը կախում չունի նավթի հանքերից, էներգիայի աղբյուրներից և միայն նա է ընդունակ հսկելու բոլոր ոլորտները և իրականացնել խաղաղության և արդարության փափագը: Հենց հիմա, երբ ողջ աշխարհը արյունաքամ է լինում հազար վերքերից, և Պարսից ծոցի շրջանների նավթը թաթախված է այնքան արյունով, որ շատերն են դրանից տառապում, խաղաղության և ապահովության փափագը ավելի մեծ է, քան երբևէ: Ճգնաժամի հիմնական օջախը ներկայումս Միջին Արևելքում է, Իսրայելի շուրջը: Աստվածաշնչյան շատ հատվածներ կան, որոնցում նկարագրվում են վերջին ժամանակների իրական համաշխարհային իշխանությունը և նրա գլխավոր գործող անձը: Ուշագրավ է Նաբուգոդոնոսորի ժամանակվա հին Բաբելոնի և վերջին ժամանակների Բաբելոնի միջև նմանությունը. մի կողմից, ինչպես աշտարակաշինության ժամանակ, գոյություն ունի լեզուների խառնաշփոթությունը, մյուս կողմից՝ փոխըմբռնումն ու միասնությունը բուռն գործընթացի մեջ են: Երեմ.51:7 համարում կարդում ենք. «Ոսկի բաժակ էր Բաբելոնը Տիրոջ ձեռքին, որ արբեցնում էր բոլոր երկիրը: Նրա գինուց խմեցին ազգերը, սրա համար հիմարացան ազգերը»: Հետագա համարներում Տերն ասում է. «Ահա ես քեզ դեմ եմ, ո՛վ ապականիչ սար, որ ապականեցիր բոլոր երկիրը¬» (Երեմ.51:25): Դանիել մարգարեն նույնպես խոսում է աշխարհի վերջին տիրակալի մասին, որը ամեն բան իր ձեռքում է պահում: Երկուսն էլ հիշատակվում են՝ վերջին համաշխարհային իշխանությունը և վերջին համաշխարհային տիրակալը. «Եվ չորրորդ թագավորությունը պինդ կլինի երկաթի նման. ըստ որում երկաթը փշրում և ջարդում է ամեն բան, և սա էլ այս ամենը կոտրատող երկաթի նման կփշրի և կկոտրատի» (Դանիել 2:40): Ժողովուրդներն ու ազգերը ոչ մի հնարավորություն չունեն, նրանք բոլորն էլ պետք է խոնարհվեն, ենթարկվեն, ինչպես տեղեկացնում է Աստծո Խոսքը. «Չորրորդ գազանը չորրորդ թագավորություն է լինելու երկրի վրա, որ տարբեր պիտի լինի բոլոր թագավորություններից և պիտի ուտի բոլոր երկիրը և նրան պիտի ոտնահարի և փշրի» (Դան.7:23): Համաձայն աստվածաշնչյան մարգարեության՝ վերջին համաշխարհային թագավորության մեջ կա յոթ գլուխ և տասը եղջյուր: Դրանք յոթ գլխավորող գլուխներն են, որոնք խոսում են, որոնք որոշում են ուղղությունը, և կարևոր չէ, թե ինչքան ազգեր են ներգրավված միավորման գործընթացում: Դրան է վերաբերում «յոթնյակ» հասկացությունը. ութերորդը ավելացված է ձևի համար: Տասը եղջյուրները այն պետություններն են, որոնք համաձայն չեն Արևմուտքի համակարգի հետ, բայց ստիպված են մասնակցել դրան առանց ճիչ արձակելու: Եվ մի անհայտ օր այդ իշխանությունները կհարվածեն, իրենց բարկությունը կթափեն և մեկ ժամում կբնաջնջեն այդ գերիշխող քաղաքը, ինչպես երեք անգամ ասվում է Հայտնության 18-րդ գլխում. «Վա~յ, վա~յ, մեծ քաղաք, բեհեզ, ծիրանի և որդան կարմիր էիր հագել, և ոսկով, ազնիվ քարերով ու մարգարիտներով զարդարվել: Որովհետև մեկ ժամում այդքան մեծությունն ավերակ դարձավ» (հ.16): Իրոք, բոլոր ճանապարհները տանում են Հռոմ, ո՛չ Վաշինգտոն, ո՛չ Մոսկվա, ո՛չ էլ Պեկին: Համաշխարհային մայրաքաղաք Հռոմում բոլոր մշակույթները, բոլոր կրոնները, նույնիսկ համաշխարհային առևտուրը միավորված են մեկ ձեռքում, որպեսզի վերջապես երկրին բերեն այնքան ցանկալի խաղաղությունը: Այս երկրի ամեն ազգ կարող է ներգրավվել որևէ պատերազմում կամ քաղաքացիական պատերազմում, բայց ոչ Վատիկան պետությունը, որը իր շվեյցարական պահակախմբից բացի չունի զրահատանկային դիվիզիա, ռազմա-օդային ուժեր, ատոմային ռումբ: Ողջ երկրի վրա հասնող փորձության ժամին այդ մարդը ներկայանում է որպես փրկիչ և խաղաղարար: Գլոբալիզացիայի միջոցով կհասնեն խաղաղության և ապահովության և նույնիսկ Երուսաղեմի վերաբերյալ խաղաղության դաշնագրի: Միայն մեկ հաստատություն կա, որը դիվանագիտական հարաբերություններ ունի աշխարհի բոլոր ժողովուրդների հետ, և միայն մեկ մարդ կա, որը վստահություն է ներշնչում բոլոր կառավարություններին, որը համաձայանագրեր և դաշնագրեր է կնքում՝ այդպիսով իրավունքներ է ստանում աշխարհով մեկ: Բոլոր պետական գործիչները, կրոնական առաջնորդները գնում են Հռոմ: Մենք ծանոթ ենք «Հռոմի պայմանագրին», «Եվրոպական սահմանադրությանը», «Եվրոպական կարգավիճակին», «Եվրոպական դատարանին» և այլն, որոնց բոլորը հավանություն են տալիս կամ պետք է ընդունեն: Վերջին համաշխարհային տիրակալի մասին, որը բոլոր կրոնների և քաղաքական հաստատությունների միջոցով ավելի շատ հեղինակություն է ստանում, Դանիել մարգարեն գրում է. «Եվ կզորանա նրա իշխանությունը, բայց ոչ թե նրա զորությամբ, և սքանչելիքներով պիտի ավերի և հաջողի ու կատարի, և պիտի փչացնի զորավորներրին և սրբերի ժողովուրդը: Եվ նրա խելքով պիտի հաջողվի խաբեությունը նրա ձեռքով և նա իր սրտում պիտի հպարտանա և խաղաղության մեջ շատերին պիտի կորցնի, և վեր պիտի կենա իշխանաց Իշխանի դեմ, բայց առանց ձեռքի պիտի կոտրվի» (Դանիել 8:24,25, Ես.11:4, 2 Թես.2:9):