Էվալդ Ֆրանկ

1972 թ. Դեկտեմբերի 24, ժամը 15:30

Կրեֆելդ, Գերմանիա

Թեմա՝ «Երանելի են …»

Փա՜ռք և շնորհակալությո՜ւն Տիրոջը: Իրականում ես կարող էի նստել ժամերով և խորասուզվել քարոզի մեջ, և Աստծո Խոսքի մեջ, որովհետև Տիրոջ խորհուրդները շատ թանկ են:  Սաղմոսերգուն մի տեղ ասում է. «18 Եթէ համարեմ նորանց՝ աւազիցը շատ են…» [Սաղմոս 139.17-18], և նրանք հրաշալի են: Երեկվա երեկոն դեռ իմ մտքի մեջ է այս առավոտ: Եվ Բրանհամ եղբայրն ասում էր, որ «Յուրաքանչյուր Աստծո զավակ հոգևորապես ծնվում է Աստծո ամբարում, Տիրոջ կերակուրից ճաշակելու համար», ճիշտ այնպես, ինչպես Հիսուսն էր ծնվել Բեթլեհեմում, և «Բեթլեհեմ» հենց նշանակում է «Հացի Տուն»: Եվ մենք ծնվե՜լ ենք որպես Աստծո որդիներ, և մեզ թույլ է տրված սնվե՜լ մեր Աստծո հարուստ բարիքներով և ուրախությամբ խմե՜լ Նրա Կյանքի Աղբյուրից [Սաղմոս 36.9]: Մյուս կողմից, իմ մտքերը գնում են դեպի այն փա՜ստը, որ մենք կապ ենք հաստատել Աստծո գործողության հետ այս ժամանակում: Այսօրվա օրը շատ նշանակալի՜ց է մեզ համար բոլոր առումներով: Այսօր, մի քանի ժամից կլրանա 7 տարին, ինչ Բրանհամ եղբայրը հավիտենություն գնաց: Սա այն օ՜րն է, որ մենք բոլորս, և հատկապե՜ս ես, հիշում ենք Աստծո բոլոր Շնորհները որոնք մե՜զ են տրվել, որոնք ի՜նձ են տրվել: Մի օր, երբ հատկապես մտածում ես այն մեծ Շնորհի մասին, այն մեծ առանձնաշնորհման մասին, այն իրավունքի, որը մեզ է ընձեռնվել, որ մենք լսո՜ւմ են, տեսնո՜ւմ ենք, և ընդունում ենք ա՜յն, ինչ Աստվա՜ծ է սահմանել Իր ժողովրդի համար: Եվ դա կատարվել էր նախքան որ կվերցվե՜ր Աստծո ծառան, մենք միացվել էինք Աստծո գործողությանը: Եվ դա շարունակությունն էր այն բանի, ինչ Աստված արդե՜ն սկսել էր: Դրա համար մեր սրտերը լցված են մեծ ուրախությամբ, և խորը խաղաղությամբ: Մեզ պետք չէ տեղից տեղ վազել, այս ու այն կողմ վազել ինչ-որ մեկից հարցնելու իր կարծիքը, կամ թե ի՞նչ նկատի ունի նա: Որովհետև Աստված Ինքն անձա՜մբ է խոսել մեզ հետ, և մենք հասկացե՜լ ենք Նրան: Նա մեզ Իր հրահանգնե՜րն է տվել, և մենք հետևո՜ւմ ենք դրանց:  Եվ սրանք ամենամեծ բանե՜րն են, որ կարող են վիճակվա՜ծ լինել մարդուն, Աստծո Շնորհով, քանի որ մենք չենք վարվում մեր քմահաճույքներով, այլ Աստծո Հոգո՜վ ենք առաջնորդվում՝ Աստծո Խոսքի հիման վրա, մեր ժամանակի համար տրված: Մենք ընդունե՜լ ենք Աստծո իմաստության և գիտության բոլոր գանձերը:  Ամեն անգամ, երբ ես Սուրբ Գրվածքներում կարդում եմ այն մարդկանց մասին, ովքեր իրենց ժամանակում մասնակի՜ց են եղել Աստծո գործողությանը, ես ուրախանում եմ, (և Աստվածաշունչը լի՜ է նման պատմություններով): Եվ մենք ինքներս մեզ հարց ենք տալիս, թե ո՞րքան է խորը այդ կապը մեր մեջ՝ Աստծո գործողությա՜նը մեր ժամանակում: Մենք գիտենք, որ ամենուրեք, բոլոր եկեղեցիներում և համայնքներում խոսում են Աստծո գործերի մասին իրենց մեջ: Մենք գիտենք որ ամեն տեղ խոսվում է Աստծո օրհնության մասին, գիտենք որ ամեն տեղ խոսում են Տիրոջ գալուստի մասին, դա մեզ բոլորիս քաջ հայտնի է: Բայց մեր հարցն ավելի խորն է, մեր հարցը ավելի հեռուն է գնում. Ինչպե՞ս կարող ենք իմանալ, որ մենք մեր ժամանակաշրջանում կապ ունենք Աստծո գործողության հետ: Եթե մենք Սուրբ Գրվածքներից վերցնենք այդ օրինակները… Շվիլլ եղբայրը հիշեցրեց Սիմոն ծերունու մասին, և նրա մասին գրված է, որ (Ղուկաս 2.25-30) Սուրբ Հոգով նրան հայտնվել էր, որ մահ չի տենելու, մինչև իր աչքերով չտեսնի Մեսսիային:  Եվ նույն Հոգին, ով տվեց նրան այս հայտնությունը, ճիշտ ժամին և ժամանակին առաջնորդեց նրան դեպի այն վայրը, որտեղ նա կարող էր իր աչքերով տեսնել այն, ինչը հայտնվել էր իրեն: Եվ ես մի բան եմ ուզում ասել. Սիմոնին ոչ ոք չէր ասել ուրախացիր, բայց նա ուրախացավ, որովհետև իր աչքերով տեսավ ա՜յն, ինչին սպասում էր, և նա կարողացավ ասել. «29  Հիմա արձակում ես քո ծառային, ով Տէր, քո խօսքի պէս խաղաղութիւնով.

30 Որովհետեւ  իմ աչքերը տեսան քո փրկութիւնը»: (Ղուկաս 2.29-30)

Մենք լսեցինք նաև Ա՜ննայի մասին [Ղուկաս 2.38], ով օր ու գիշեր ծառայում էր Աստծուն Նրա տաճարում՝ սպասելով Իսրայելի մխիթարությանը: Եվ նա իր շուրջը հավաքված բոլորին խոսում էր այդ մխիթարության մասին, և ի՞նչ մտածեցին այդ ժամանակ… Ես քիչ էր մնում օգտեգործեի «Կղեր» բառը, ի՞նչ էին նրանք մտածում… Ներեցեք ինձ: Բայց ի՞նչ էին մտածում այդ ժամանակ բոլոր այդ մարդի՜կ տաճարում: Նրանք հավանաբար դժգոհ էին, որ դրանով ընդհատվե՜լ էր իրենց ծառայությունը, երբ այդ կինը սկսել էր խոսել բոլորի հետ այդ մասին… Ոչ ամբիոնից, իհարկե, բայց առաջնորդվելով Աստծո Հոգով նա խոսում էր ա՜յն, ինչ այդ պահին կատարվո՜ւմ էր Աստծո Տանը, (ոչ այն մասին, թե ինչ էին անում քահանաներն այդ պահին, նրանք դա միշտ անում էին), նա խոսում էր այն մասին, թե Աստված ներկա պահին ինչ է անում այդ վայրում, և պարզության մեջ  բացահայտվեց, որ Գրվածքը կատարվե՜լ է:

Բայց ո՞վ լսեց նրան: Եվ մենք տեսնում ենք, որ երբ հովիվները եկան այդ լուրով, [Ղուկաս 2.17-20],  ո՞վ հավատաց նրանց: Բայց Աստծո իմաստությունն արդարացավ ամեն բանում: Ո՜չ թե այս աշխարհի իմաստուններին և գիտուններին հայտնվեց այդ, այլ մանուկներին, [Մատթ. 11.25] ոչինչ չիմացողներին, ովքեր իրենց սրտով հավատացին և ընդունեցին:  Սուրբ Գրքում այլ դեպքեր ևս կան: Եկեք հիշենք Հովհաննեսի մասին Պատմոս կղզում։ [Հայտն. 1.9] Ի՛նչպիսի հրաշալի անցում, ի՛նչպես էր նա միացել այն բանին, ինչը դեռ ակնառու էր, և գրի առել փրկագնման կարևորագույն պատմությունը, որպեսզի մենք այն կարողանանք կարդա՜լ այսօր: Աստված միշտ հոգացել է այն բանի համար, որ այն ինչ Նա պետք է ասեր, բացվա՜ծ լինի Իր ծառաների և մարգարեների համար: [Ամովս 3.7] Քանի՞սն էին, որոնք չնդունեցին Պողոսի ասածը, քանի՞սն էին, որոնք չնդունեցին այն, ինչ ասաց Հովհաննես առաքյալը: Եվ ճիշտ այդպես էլ կային մարդիկ, ովքեր իրենց սրտերում պահեցի՜ն Գրքի մարգարեության Խոսքերը [Հայտնություն 1.3] [Ղուկաս 8.15], և ուշադրություն դարձրեցին այնտեղ գրվածներին: Դա ամենքի՜ն չէ, որ տրված է, բայց ընտրվածների՜ն է տրված ա՜յն, ինչը լսում ենք մենք ուրախությամբ, բայց ուրիշներն ուրախ չեն, և անմիջապես ավելացնում են, որ Աստծո կողմից արդար չէ, որ նա ոմանց ընտրում է, իսկ ոմանց մերժում: Մենք չենք կարող որևէ բան փոխել Աստծո արդարության հետ կապված: Գրվա՜ծ է. «Շատերն են կանչված, բայց քչերն են ընտրված…» [Մատթ. 22.14], և մարդկնցից ոչ ոք չի կարող փոխել այդ: Կարևորն ա՜յն է, որ մենք հասկանանք, որ Աստված մեզ Շնորհ է արել՝ հասկանալու Նրա բացված Խո՜սքը, մասնակից լինելու և ա՜յո ասելու Նրա գործողությանը, քանի որ «Նա Ժա՜յռն է» [2Օրինաց 32.4], Նրա գործերը կատարյալ են, և երանելի է նա, ով չի գայթակղվում Նրանից, և չի՜ գլորվում [Մատթեոս 11.6]: Այս «Երանելի» բա՜ռը, մենք բազմիցս գտնո՜ւմ ենք Սուրբ Գրվածքներում, հա՜տկապես Հայտնության 1-ին գլխում, և Հայտնության 22-րդ գլխում, ինչպես նաև Մատթեոսի Ավետարանի 5-րդ գլխում: Այստեղ՝ Հայտնության 1-ին գլխի 3-րդ Խոսքում գրված է. «Երանելի են այս մարգարէութեան խօսքերը կարդացողը եւ լսողները, եւ սորանում գրուածները պահողները.  որովհետեւ ժամանակը մօտեցել է»: Մարդիկ, ովքեր կարդո՜ւմ են, և լսո՜ւմ են այդ Գրքում գրվածները, և պահո՜ւմ են ինչ գրված է այդ Գրքում, նրանք երանելի են: Այժմ ես հարց եմ տալիս ձեզ. Ի՞նչ է Աստված հայտնել մեր ժամանակում, մի՞ թե այս Գրքի մարգարեության Խոսքե՜րը չի հայտնել Աստված՝ փրկագնման պատմության մեջ մեծ նշանակություն ունեցող Հայտնության յոթ ուղերձները: Մի՞ թե Աստված չի հայտնել եկեղեցու յոթ ժամանակաշրջանները: Մի՞ թե Աստված չի կանչել յոթ եկեղեցիների յոթ հրեշտակներին՝ իրենց անուններով, մի՞ թե Աստված չի լուսավորել, բնականաբա՜ր, մի՞ թե յոթ կնիքները չեն բացվել, մի՞ թե այս գրքի մարգարեության խոսքերը չեն բացահայտվել հենց մե՜ր ժամանակներում: Երբ գրված է. «Երանելի են այս մարգարէութեան խօսքերը կարդացողը եւ լսողները, եւ սորանում գրուածները պահողները», խոսքն այստեղ մեկնության մասին չէ, այլ մարգարեական Խոսքի:  Եվ ինչպես որ Աստված օգտագործեց մարգարեներին՝ նրանց հայտնելու Աստծո փրկագնման ծրագի՜րը, այնպես էլ Աստված օգտագործեց մարգարեներին՝ հայտնելու, թե երբ է եկել փրկագնման ծրագրի իրականացումը: [Ամովս 3.7] Լինի դա Հովհաննես մկրտիչը, ով Քրիստոսի առաջին գալստյան ժամանակ պատրաստեց ճանապարհը, [Մաղաքիա 3.1, Ղուկաս 1.17, 76] թե լինի դա Բրանհամ եղբայրը, ում ասվել էր. «Ինչպես Հովհաննես մկրտիչն էր ուղարկվել է Քրիստոսի առաջին գալուստից առաջ, այնպես էլ դու կուղարկվես մի Պատգամով, որը կնախորդի Քրիստոսի երկրորդ գալուստին»։ Եվ մենք այսպես ենք ասում. «Միայն անմիտը չի կարող հասկանալ ա՜յն, ինչն Աստվա՜ծ է այսպիսի յուրահատուկ ձևով հաստատել մեր ժամանակում…»:

Եվ ես հաճախ եմ հարց տվել այն քարոզիչներին, ովքեր հակառակվում էին սրան, թե արդյո՞ք կարող են վկայել Աստծուց տրված իրենց կոչումի մասին, արդյո՞ք կարող են ինչ-որ բան ասել աստվածային հաստատման մասին: Մենք բոլորս գիտենք, որ Բրանհամ եղբոր ծառայությունն այնպիսի հզոր ձևով է հաստատված եղել, որ եթե անգամ ես չհավատա՜յի այն բանին, ինչ ասում էր այդ մարդը, ես բավարար առողջ դատողություն ունեի, որպեսզի լռեմ, և հակառակը չխոսեմ Աստծո օծյալի մասին:  Քանի որ այսպես է գրված. «Մի մօտենաք իմ օծեալներին, Եւ իմ մարգարէներին չար բան մի անէք» [1Մնաց. 16.22, Սաղ. 105.15]:

Աստծո մարդիկ, մարգարենե՜րը, Տիրոջ օծյալնե՜րը, միշտ խոսել են Աստծո հանձնարարությամբ, և միշտ ասել են ա՜յն, ինչ Հոգին է ասում եկեղեցիներին [Հայտ. 3.22]:

Եվ այսօր մարդիկ մարգարեանում են իրենք իրենցից, խաբում են իրենք իրենց, և կարծում են թե լսում են Հոգին ինչ է ասում: Բայց Հոգին, որի մասին խոսում է Աստվածաշունչը՝ Աստծո՜ Հոգին է, որը հանգչում էր մարգարեների վրա՝ հայտնելու Աստծո խորհուրդը: Եվ դա այնպիսի Հոգի չի, որին մենք կարող ենք օգտագործել մեր հայեցողությամբ, այլ Նա այն Հոգին է որն օգտագործել է մարգարեներին՝ նրանց շուրթերը, որպեսզի ասեր ա՜յն, ինչ Աստվա՜ծ է ուզում ասել: Այսպիսով, երբ գրված է, որ մենք պետք է լսենք ա՜յն, ինչ Հոգի՜ն է ասում եկեղեցիներին, դա չի նշանակում, որ մենք պետք է վազենք այստեղ կամ այնտեղ, որտեղ մարգարեությունը ենթադրաբար ավելի տրամաբանական է: Ո՜չ, այլ դա նշանակում է, որ մենք ինքներս ունենք մարգարեական Հոգին, որ մենք կարող ենք զանազանել, թե ո՞րտեղ են գործում մարդիկ, և որտեղ է գործում Աստծո Հոգին, դա նշանակում է որ մենք կարող ենք զանազանե՜լ, թե որտեղ են մարդիկ իրենց սեփական շահի համար մարգարեանում, որպեսզի մյուսներին գայթակղեն և իրենց իշխանության տակ վերցնեն, և հակառա՜կը, թե ո՞րտեղ են այս Գրքի բացահայտված մարգարեական Խոսքերը, և որտեղ են նրանք դրված Ճրագակալի վրա, որպեսզի Աստծո զավակներին տանեն այն փառավոր ազատության մեջ: [Հռովմ. 8.21]

Եվ այստեղ մեծ տարբերություն կա, այստեղ չի՜ ասվում. «Լսեք այստեղ կամ այնտեղ հնչող մարգարեությունները», այլ գրված է. «Երանելի են այս Գրքի մարգարէութեան խօսքերը կարդացողը եւ լսողները», ո՜չ թե ա՜յսինչ կամ ա՜յնինչ բանը լսողները, այլ  «Այս Գրքի մարգարէութեան խօսքե՜րը լսողները»: Եվ նրանք ովքեր որ չե՜ն լսում այս Գրքի մարգարեական Խոսքը, նրանք բացարձակապես իվիճակի չեն բերելու ճշմարիտ, Աստծուց տրված մարգարեությունը, որովհետև նրանք չե՜ն ընդունել Աստծո Հոգին, որը մարգարեության Հոգին է: Բայց դուք, հավանաբար, արդեն լսել եք, որ մարդկանց փորձում են ներշնչել, և ստիպում են հավատալ, որ Աստված իրենց մեջ է, և յուրաքանչյուրը մարգարեանում է այն, ինչ մտքով անցնում է: Իսկ մարդիկ չեն կարողանում զանազանել, և կարծում են որ Տե՜րն է իրենց հետ: Բայց այստեղ գրված է. Երանելի են այս Գրքի մարգարէութեան խօսքերը կարդացողը եւ լսողները, եւ սորանում գրուածները պահողները»: Նման մարդիկ արդեն երանելի են: Հովհաննեսի Ավետարանում, կամ անմիջապես կարող ենք անցնել Մատթեոսի Ավետարանի 5-րդ գլխին: Այստեղ Հիսուսը մի քանի շատ խորը նշանակություն ունեցող խոսքեր է ասում: Ես կկարդամ հենց Մարտին Լութերի թարգմանությունից: Այստեղ կարդում ենք. «Երանի հոգով աղքատներին, որ նորանցն է երկնքի թագաւորութիւնը»: [Մատթ.5.3]

«Երանի հոգով աղքատներին»… Մենք հստակ գիտենք, թե Գիրքն ինչ է ասում Լավոդիկեի ժամանակաշրջանի մասին. «Որովհետեւ ասում ես, թէ  Ես հարուստ եմ եւ մեծացայ, եւ ոչ բանի կարօտ չեմ. բայց չ’գիտես թէ դու թշուառ, եւ ողորմելի, եւ աղքատ, եւ կոյր, եւ մերկ ես»: Բայց այստեղ ասվում է. «Երանի հոգևոր աղքատներին»։ Ինչո՞ւ։ Նրանք, ովքեր ճանաչում են իրենց հոգևոր աղքատությո՜ւնը, ճիշտ դիրքում են ընդունելու Ամենակարող Աստծո հայտնության հարստությունը: Իսկ ամեն ոք, ով իր մասին ասում է. «Ես հարուստ եմ, ամեն ինչ ունեմ», ձեռքե՜րը ծալում է և ինքնգոհ նայում ինքն իրեն, առանց ցանկանալու ա՜յն, ինչն Աստված դեռևս կարող է տալ: Ուստի Տեր Հիսուսն այստեղ երանելի է կոչում նրանց, ովքեր հոգեպես աղքատ են: Եղբայրներ և քույրեր, մենք գիտակցել ենք, որ շատ բաներ կան որ պակասո՜ւմ են մեզ հոգևորապես, և շատ թերություններ կան, եթե ուշադիր նայենք: Մենք հասկացել ենք, մենք հոգևորապես աղքատ ենք: Թեև նախկինում մտածում էինք որ հարուստ ենք, և հա՜տկապես նրանք, ովքեր «Լրիվ ավետարանի» շրջանակներում են եղել: Ո՛րքան վստահ էինք որ հոգևորապես հարուստ ենք, որ բոլորից առաջ ենք ճանաչողության մեջ, որ ամեն բան ունենք, բայց այն բանից հետո, երբ լսեցինք Աստծո Խոսքերի ճշմարիտ հայտնությո՜ւնը, թեփերն ընկա՜ն մեր աչքերիցը, և այն ինչ մենք հարստություն էինք համարում, պարզվեց որ ամենևին էլ Աստծո հարստությունը չէր, այլ այն ամենն ինչ մեզ սովորեցրել էին, թեև բավարար չափով, բայց դա ա՜յն չէր ինչը մեզ անհրաժեշտ էր, և ա՜յն, ինչն Աստվա՜ծ էր պատրաստել մեզ համար: Եվ շատ շուտով մենք հասկացանք, որ հոգևորապես աղքատ ենք: Բայց հիմա Տերը սեղա՜ն էր գցել՝ հոգևոր բարիքներով լի, մեր թշնամիների դիմաց: [Սաղմոս 21.5] Մենք չենք ուզում որևէ թշնամություն գցել: Բայց հենց սկզբում Տեր Աստվածն ասաց. «Ես թշնամություն կդնեմ քո սերնդի և նրա սերնդի միջև…» [Ծննդոց 3.15], և այս թշնամությունը գոյություն կունենա այնքան ժամանակ, քանի դեռ մարդիկ կան երկրի վրա: Աստծո ժողովուրդն աջա՜տ է բոլոր մյուս ժողովուրդներից, նրանք մեզ թշնամաբար են վերաբերվում: «Երանի հոգով աղքատներին, որովհետև նրանցն է երկնքի արքայությունը»։ Եվ մենք դա վերապրել ենք, այդպես չէ՞, մենք հոգևորապես աղքատ ենք եղել: Իսկ ի՞նչ է Շնորհվել մեզ։ Երկնքի արքայությունը՝ մեր Աստծո Շնորհի բոլոր հարստություններով, բոլոր հայտնություններով, բոլոր թաքնված բաներով, որոնք այս ժամանակում բերվել են Աստծո լույսի տակ: «Երանի հոգով աղքատներին, որովհետև նրանցն է երկնքի արքայությունը»։ Մենք նաև հասկացել ենք, որ երկնքի արքայությունը չի գալիս արտաքին երևությով, մենք հասկացել ենք, որ այն մեր ներսում է։ [Ղուկաս 17.20-21] «Քրիստոս մեր մեջ՝ փառաց հույսը» [Կողոս 1.27] «Նրա մեջ պահված են Աստծո իմաստության և գիտության բոլոր գանձերը»: [Կողոս 2.3] Եվ հետո դարձյալ գրված է. [Մատթ. 5.4] «Երանի նրանց, ովքեր սգավոր են, քանզի նրանք պիտի մխիթարվեն»։ Ի՞նչ կասեք այստեղ «սգավոր» լինելու մասին: Բոլորս էլ գիտենք, որ երբ ինչ-որ մեկը տխուր է ինչ-որ բանի համար, ուրեմն ինչ-որ բան է պատահել, և նա տխո՝ւր է, անհանգստանո՜ւմ է, տանջվո՜ւմ է։ Եվ մենք կարողացել ենք Խոսքի հայտնության միջոցով զանազանել, թե ինչ վնաս և տառապանք է հասցվել կենդանի Աստծո եկեղեցուն. նրանից կողոպտվել է ճշմարիտը, և փոխարենը դրվել են մարդկային իրերը: Այդ պահին մենք բոլորս տառապե՜լ ենք՝ ինքներս մեզ համար, Աստծո եկեղեցու համար, ընդհանրապես, Աստծո ժողովրդի ընդհանուր վիճակի համա՜ր այս ժամանակում: Եվ այստեղ գրված է. «Երանի սգավորներին, քանզի նրանք պիտի մխիթարվեն»: Մենք տառապել ենք, բայց նաև մխիթարվա՜ծ ենք եղել, ո՜չ թե մարդկային էժանագին մխիթարությամբ, այլ Մխիթարիչի, Սո՜ւրբ Հոգու միջոցով, ով քննում է Աստծո խորությունները: [Հովհ. 14.26, 1Կորնթ. 2.10] Մենք ոչ միայն որոշակի տառապա՜նք ենք կրել, բայց նաև համբերե՜լ ենք դրան: Մեզ սխա՜լ են հասկացել. Ա՜յո, հետո մեր հասցեին ամենատարբեր բաներն են ասել։ Խորը վիշտ է պատել մեզ, բայց մենք մխիթարվել ենք։ Եվ ես մտածում եմ Եսայիա 40-ի մասին, որտեղ գրված է. «Մխիթարեցէք, մխիթարեցէք իմ ժողովրդին…», [Ես 40:1-2] և սա այն մխիթարությունն է, որն Աստված տվել է Իր ժողովրդին մեր ժամանակում: «Երուսաղէմի հետ սիրտը առնելով խօսեցէք. եւ կանչեցէք նորան, թէ նորա տառապանքը վերջացել է, թէ նորա անօրէնութիւնը թողուեցաւ.»: Սրանք այն բաներն են, որոնք մենք չենք կարող մոռանալ: Դա մնայուն, աստվածային մխիթարությո՜ւն է: Եվ հետո գրված է. [Մատթ. 5.5] «Երանի հեզերին, քանզի նրանք երկի՜րը կժառանգեն»: Մենք գիտենք, որ առաջինն ու երկրորդը անհրաժեշտ են երրորդին հասնելու համար: Եթե մենք հասկացե՜լ ենք, որ հոգևորապես աղքատ ենք, և Աստծո հարստության կարի՜քն ունենք: Եթե մենք տառապել ենք և Աստծո Հոգին մխիթարե՜լ է մեզ, ապա մենք ձևավորվել ենք: Գիտեք, տառապանքը ձևավորում է մարդկանց, և երբ մենք համբերում ենք տառապանքին, մենք ներքուստ ձևավորվում ենք: «Երանի սգավորներին, քանզի նրանք պիտի մխիթարվեն»: Եվ այս մխիթարությունը մեզ համար շատ բան է նշանակում: «Երանի հեզերին, քանզի նրանք երկի՜րը կժառանգեն»: Այս առաջին երկու հատվածներին մենք կարող ենք ասել. Ա՜յո: Մենք գիտենք, դրանք քայլե՜ր են, դրանք շրջաններ են, որոնք մենք վերապրել ենք մեր կյանքում: Հարցն այն է, թե արդյոք այս առաջին երկու շրջանները կարող էին բերել մեզ և մեր մեջ ա՜յն, ինչը մենք հիմա կարդո՜ւմ ենք այստեղ: «Երանի հեզերին, քանզի նրանք երկի՜րը կժառանգեն»:

Ես կասեի. Այն, ինչ ճշմարիտ է ոմանց համար, պետք է ճիշտ լինի նաև մյուսների համար: Ինչ 1-ին և 2-րդ համարները մեզ համար վավերակա՜ն են, ուրեմն հաջորդ համարը նո՜ւյնպես պետք է կատարվի մեր կյանքում։ Կարո՞ղ ենք ասել, որ մենք հեզ ենք դարձել Աստծո Շնորհով: Չէ՞ որ մենք բոլորս ուզում ենք ժառանգե՜լ երկիրը: Մենք ուզում ենք թագավորել Քրիստոսի հետ այս երկրի վրա, և դա այդպես էլ գրված է: Բայց խոստումի համար հնչում է պայմա՜նը, այսինքն՝  «Երանի հեզերին, քանզի նրանք երկի՜րը կժառանգեն»: Իսկ ի՞նչ կասեք մեր կյանքում այս հեզության մասին։ Մենք տառապել ենք, հոգեպես աղքատ ենք եղել։ Երկնքի արքայությունը տրվել է մեզ Աստծո բոլոր հարստություններով: Մենք շատ առումներով մխիթարված ենք եղել: Բայց ինչ վերաբերում է դրան. «Երանի հեզերին, քանզի նրանք երկի՜րը կժառանգեն»:

Այն շարունակվում է այստեղ.

«Երանի նորանց, որ սոված եւ ծարաւ են արդարութեան, որ  նորանք կկշտանան»:

Եվ դարձյալ մենք կարող ենք ասել. «Երանի նորանց, որ սոված եւ ծարաւ են արդարութեան, որ  նորանք կկշտանան»:

Եվ ահա մենք նորից կարող ենք ասել. Տերը մեր ժամանակների համար սեղան է պատրաստել, ամենաթանկ ու հրաշալի ուտեստներով լի: Նանք կկշտանան, նրանց ծարավը կհագենա: Աստված հոգ է տարել ամեն բանի համար:

Այստեղ մենք խոսում ենք այն մարդկանց մասին, ովքեր երանելի են: Շատերը հարցնում են իրենց, թե արդյո՞ք ես երանելի եմ: Երանելի բառը գերմաներենում երկու բառից է բաղկացած, բայց այստեղ մենք կարդում ենք միայն երանելի: Նա ով ուզում է երանությա՜ն հասնել հավիտենության մեջ, ապա նախապես այստեղ՝ երկրի վրա՜ պետք է երանելի լինի: Նա պետք է Աստծո Խոսքին նայի այնպես, ինչպես հայելու մեջ: «Երանի նորանց, որ սոված եւ ծարաւ են արդարութեան, որ  նորանք կկշտանան»: Աստված մեզ սով է տվել [Ամովս 8.11, Նա նաև  ծարավ է տվել, Նա նաև երկնքից ուտելի՜ք է ուղարկել՝ անձրևի նման, քանի որ մենք այսօր այստեղ այդպե՜ս լսեցինք մի աղոթքի մեջ, որը հիմնված էր Եբրայեցիների ուղերձի վրա [Եբրայեցիս 12.25].

«Զգոյշ կացէք որ չմերժէք նորան որ խօսեց.»: Աստված շատ կերպերով խոսե՜լ է մեզ հետ Իր բացահայտված Խոսքի միջոցով… «Որովհետև  նորանք կկշտանան»:

Եվ դեռ շարունակվում է.

[7] «Երանի ողորմածներին. քանզի նրանք ողորմություն կստանան»:

Սա նույնպես պայման է։ Եվ այստեղ դարձյալ երանելի բառն է արտասանվում.

[7] «Երանի ողորմածներին. քանզի նրանք ողորմություն կստանան»:

Այն շարունակվում է.

[8] «Երանի նրանց, ովքեր սրտով մաքուր են. քանզի նրանք կտեսնեն Աստծուն»:

Գրված է, որ մենք մաքուր ենք այն Խոսքով, որ Տերը խոսել է մեզ։ Սա ուղղված էր այն ժամանակվա աշակերտներին: Հիսուսը նրանց դիմեց հետևյալ խոսքերով [Հովհ. 15.3].

«Դուք արդէն մաքուր էք այն խօսքի համար, որ ձեզ հետ խօսեցի»:

Եվ մենք այսօր դա լսեցինք ներածական խոսքում, որ ոչ ոք չէր խոսում այնպես, ինչպես Հիսուսն էր խոսում, և այն բոլորն ովքեր ընդունո՜ւմ էին Նրա Խոսքը, դրանով իսկ նրանք մաքրվում էին Խոսքի ջրային ավազանում: Նրանք մաքրվել էին այն Խոսքով, որը Տերը խոսել էր նրանց. «Երանի նրանց, ովքեր սրտով մաքուր են. քանզի նրանք կտեսնեն Աստծուն»:

Շարունակո՜ւմ ենք կարդալը.

[9] «Երանի խաղաղութիւն անողներին, որ նորանք Աստուծոյ որդիք կկոչուին»: Ի՞նչ էնշանակում այս Խոսքը. Երանի խաղաղութիւն անողներին: Բացատրությունը միանգամից գրված է. Ովքեր խաղաղության են ձգտում, քանի որ նրանք Աստծո որդիներ կկոչվեն: Խաղաղության ձգտողներն այն մադի՜կ են, ովքեր լցված են Աստծո խաղախությամբ, ովքեր խուսափում են կռիվներից ինչպես ժանտախտից: Նրանք, ովքեր պարզապես իրենց սրտի խորքում կենտրոնացած են միայն մեկ բանի վրա՝ պահպանել Աստծո խաղաղությունը սրբերի մեջ սիրո կապի միջոցով, ինչպես որ այստեղ գրված է. «Երանի խաղաղութիւն անողներին, որ նորանք Աստուծոյ որդիք կկոչուին»:

Շարունակում ենք.

«Երանի նորանց՝ որ արդարութեան համար հալածուած են, որ նորանցն է երկնքի արքայութիւնը»:

Այս ամենը պետք է իրականությո՜ւն դառնա մեր կյանքում, և դա պետք է բացահայտվի մեր Աստծո Շնորհով:

Մենք չենք կարող պարզապես կարդալ Աստվածաշնչի վերջին գրքում. «Երանի կարդացողներին և լսողներին…», բայց նախ պետք է նաև այստեղ կարդալ. Երանի հոգով աղքատներին, երանի սգավորներին, երանի հեզերին, երանի սովածների և ծարավներին, երանի ողորմածներին, երանի սրտով մաքուրներին, երանի խաղաղասերներին, երանի նրանց, ովքեր հալածված են արդարության համար:

Եվ վերջում այստեղ գրված է. «Երանի է ձեզ, երբոր կնախատեն ձեզ եւ կհալածեն եւ ամեն  չար բան սուտ տեղը կասեն ձեր վերայ իմ պատճառովը»: Եվ այս վերջին խո՜սքը, սա մեզ շատ ծանոթ է թվում. «Երանի է ձեզ, երբոր կնախատեն ձեզ եւ կհալածեն եւ ամեն  չար բան սուտ տեղը կասեն ձեր վերայ իմ պատճառովը»: Նրանք դա հենց այնպես չեն անում, նրանք դա անում են Աստծո Խոսքի պատճառով, Հիսուսի վկայության համար: Եվ այդ պատճառով, մենք երանելի ենք հռչակվել մեր Տիրոջ շուրթերով: «Երանի է ձեզ, երբոր կնախատեն ձեզ եւ կհալածեն եւ ամեն  չար բան սուտ տեղը կասեն ձեր վերայ իմ պատճառովը»:

Եվ հետո, որպեսզի այս ամենը ամփոփվի, մեր Տերն ասում է. [12] «Ուրախացէք եւ ցնծացէք, որ ձեր վարձքը շատ է երկնքումը.»:

Մի՞ թե հրաշալի չէ դա. «Ուրախացէք եւ ցնծացէք, որ ձեր վարձքը շատ է երկնքումը.»:  Ուրիշ խոսքերով ասաց. Ձեր վարձքը մեծ կլինի երկնքում, դուք կստանաք ձեր վարձատրությունը երկնքում, ո՜չ թե այստեղ՝ երկրի վրա:

Մենք երբեմն ցանկանում ենք որ Տերը Լույսով և Ճշմարտությամբ Իր արդարությունը հաստատի այստեղ՝ երկրի վրա, և մարդկանց առջև լեգիտիմացնի՜ մեզ: Բայց ո՜չ, այստեղ գրված է. «Ուրախացէք եւ ցնծացէք, որ ձեր վարձքը շատ է երկնքումը.»: Մեր բոլորի վարձքը երկնքի համա՜ր է պատրաստված, եթե մենք համբերենք և քայլենք Հիսուսի հետ այս ամոթալի ճանապարհով, անկախ նրանից թե դա ինչ կարժենա:  Մենք պատրա՜ստ ենք Աստծո օգնությամբ ստանձնել այդ ամենը: Մենք այլևս ոչինչ չենք կարող անել, հետդարձի ճանապարհ չկա: Ես այսպես կասեի, որ մենք նույնիսկ չենք կարող հայացք գցել մեր շուրջը: Մեզ համար միայն մի բան է մնում, դեպի վեր նայել: Վիգրաց եղբայրն ասում էր. «Ինձ այլևս չի հետաքրքրում փոթորիկը աջից կամ ձախից, այլ միայն այն քամին, որը վերևի՜ց է իջնում»: Քանի որ այսպես է գրված. «Պենտեկոստեի օրը  յանկարծակի երկնքիցը մի հնչիւն եղաւ՝ սաստիկ փչող քամու պէս…» [Գործք 2.2-4]: Ո՜չ թե Երուսաղեմի տաճարի կողմերից, այլ Երկնային փառքից… «Եվ  լցրեց բոլոր տունը՝ ուր նստած էին։ 

3 Եւ երեւեցան նորանց բաժանուած լեզուներ ինչպէս կրակից. Եւ նստեց նորանց ամեն մէկի վերայ։ 

4 Եւ  ամենքը Սուրբ Հոգով լցուեցան, եւ  սկսեցին ուրիշ լեզուներով խօսել, ինչպէս որ Հոգին նորանց խօսել էր տալիս»: Եվ Սուրբ Գիրքն ասում է. «Եվ մենք լսում ենք, որ նորանք մեր լեզուներովը Աստուծոյ մեծամեծ բաները խօսում են» [Գործք 2.11]: Նրանք չէին մտածում թե ինչ ասեն աղոթքի մեջ, այլ նրանք հռչակում էին Աստծո մեծ գործերը: Այդ պատճառով Աստված նրանց կրկե լեզունե՜ր տվեց, այդ պատճառով Աստված նրանց տվեց Սուրբ Հոգին, այն բանի համար որ սկզբում իմանան որ Աստվա՜ծ է տվել նրանց [1 Կորնթ. 2.12], և որ հռչակե՜ն իրենց Աստծո մեծ գործերը:

Որքա՞ն հրաշալի կլիներ, եթե այստեղ այդպիսի բան տեղի ունենար, որ Աստծո Հոգին ինջներ այստեղ յուրաքանչյուրի վրա, և մենք կարողանայինք խոսել, մեր լեզվով լիներ թե ուրիշ լեզուներով, որպեսզի մենք աղոթքի ժամանակ ինքներս մեզնով զբաղված չլինեինք, որպեսզի գեղեցիկ սկիզբ և գեղեցիկ ավարտ և անվերջ կրկնություններ չլինեին, այլ որ մենք հռչակեինք մեր Աստծո մեծ գործերը, որպեսզի բոլոր լսողները չձանձրանային, այլ որ փա՜ռք տային կենդանի Աստծուն:

Մենք մտածում ենք Մարիամի մասի՜ն այս համատեքստում: Մենք նրա մասին լսեցինք այսօր ներածական քարոզում: Եվ այստեղ գրված է Ղուկասի Ավետարանի 1-ին գլխի 44-րդ Խոսքում.

«Որովհետեւ ահա, երբոր քո բարեւի ձայնն իմ ականջներին հասաւ, երեխան որովայնումս ուրախանալով խաղաց»:

«Որովհետեւ ահա, երբոր քո բարեւի ձայնն իմ ականջներին հասաւ, երեխան որովայնումս ուրախանալով խաղաց»:

Թանկագին եղբայրներ և քույրեր, ի՞նչ ենք մենք զգում, ի՞նչ է շարժվում մեր մեջ, երբ մեր աչքերի առջև տեսնում ենք այս բոլոր մարգարեությունների իրականացումը, որոնք մեզ անընդհատ հիշեցնում են Աստծո հավատարմության մասին:

Երբ ​​գիտենք, որ նույն Աստվածը, ով ուղարկեց Իր հրեշտակին Հովհաննեսի մոտ Պատմոս կղզում, նույն Աստվածն ուղարկեց Իր հրեշտակին Իր ծառային և մարգարեին այս ժամանակում, որպեսզի նրան աստվածային հանձնարարությունը բերի:  

Դա մարդկային գործ չէ, այլ՝ քանի որ ժամանակը լրացել է, Աստված ուղարկեց իր Խոսքը՝ մեզ բժշկելու համար։ [Սաղմոս 107.20] Քանի որ ժամանակը եկել էր, որպեսզի Աստված բացահայտեր այն, ինչը թաքցված էր։

Բրանհամ եղբա՜յրը դա չկամեցավ ինքն իրենից, Զաքա՜րիան նույնպես դա չկամեցավ ինքն իրենից, ոչ էլ Պատմոս կղզում գտնվող Հովհաննեսը: Բայց ի՞նչ էր դա։  Աստված գիտի՜ թե ինչ է անում, և ինչպես պետք է Նա անի այդ: Եվ Նրա գործե՜րը, ինչպես մենք լսել ենք՝ կատարյալ են:  

Ինչ-որ մեկն ուզո՞ւմ է ինձ ասել, որ Աստված ճիշտ չվարվեց, երբ 1946 թվականի մայիսին ուղարկեց իր հրեշտակին իր ծառայի մոտ: Որևէ մեկը ուզո՞ւմ է ինձ ասել, որ Աստված սխալ է գործել, երբ 1933 թվականի հունիսի 11-ին լույս՝ը ամպով իջել է: Ինչ-որ մեկն ուզո՞ւմ է ինչ-որ բան ասել: Նա նույն Աստվածն էր, ով բոլոր մարգարեների հետ է եղել, և ով հաստատել է Իր գործը ոչ միայն երկրային ժամանակի մեջ, այլ նաև  հավիտենության համար, որևէ մեկն ուզո՞ւմ է ինձ ասել, որ Աստված պետք է ուղղվի մեր համառության պատճառով: Ո՜չ, և կրկին անգամ ո՜չ: Երանելի է նա ով չի՜ գլորվում Նրա վրա: [Մատթ. 11.6]  Եվ ով ընդունում է Նրա ծառաներին որպես Նրա՜ ծառաների, և ով չի ոտնահարում կամ չի խեղաթյուրում Նրանց բերած Խոսքը, այլ ակնածանքո՜վ է ընդունում Աստծո խոսքը, և շնորհակալություն է հայտնում Տիրոջը... Ահա. գրված է. «Որովհետեւ ահա, երբոր քո բարեւի ձայնն իմ ականջներին հասաւ, երեխան որովայնումս ուրախանալով խաղաց»:

Թանկագին եղբայրներ և քույրեր, Աստծո հայտնված Խոսքը ինչ-որ բա՜ն է շարժել մեր սրտերում: Դա կարծես ողջո՜ւյն լիներ Աստծո Սրբարանից: Դա Աստծո պատասխանն էր Աստծո ժողովրդին մեր ժամանակում: Եվ նա ով Աստծո՜ւց է ծնված, նրա ներսում ինչ-որ բան է շարժվել: ԱլելուՅահ: Ինչ-որ բան էր կատարվում։ Մենք դա զգացինք։ Դա փառահեղ ողջույն էր, դա Աստծո խոստումների կատարման հռչակումն էր: Ի՞նչ էր դա այն այդ ժամանակ: Այդ ժամանակ, Տիրոջ առաջին գալստյան ժամանակ, Գրվածքը կատարվեց, և Աստծո Խոսքի կատարման վկայությա՜նը հետևեցին կյա՜նքը, ուրախությունը և օրհնությունը: Ի՞նչ պետք է տեղի ունենա բոլորիս հետ այսօր։ Դա Բրանհամ եղբայրն էր, երբ մի անգամ ասաց. «Ես դա չեմ հասկանում, թե ի՞նչպես կարող են մարդիկ հանգիստ նստել, երբ նրանք օր օրի տեսնում են Աստծո գերբնական գործողությունը»: Նա ասաց որ չի հասկանում, թե ի՞նչպես են կարողանում նրանք հանգիստ նստել:

Եղբայրներ և քույրեր, շուտով մենք ինքներս մեզ նույն հարցը կտանք, երբ ինչ-որ բան կշարժվի մեր մեջ Աստծո Հոգու միջոցով: Մենք գիտենք, որ Աստված այցելել է Իր ժողովրդին հրաշալի ձևերով:

Իսկ դուք գիտե՞ք, թե ինչ է այնուհետև ասում հրեշտակը.

[45] «Եւ երանի նորան, որ հաւատաց, թէ այն բաները կ’կատարուին, որ Տէրիցն իրան ասուած են»:

Օ՜, երանի՜ քեզ, որ հավատացիր։ Որովհետև այն խոստումը, որ Տերը տվել է քեզ, կկատարվի:

Եվ հետո Մարիային ոչինչ չմնաց անելու: Եվ Մարիամն ասաց. [46] «Թող իմ անձը փառաւորէ Տիրոջը…»:

Եվ այլևս ոչ մի ներածություն պետք չէր աղոթքից առաջ. Տեր մենք հավաքվել ենք այստեղ, և այլն… Չկա՜ր ոչ մի ներածություն, չկային խոսքեր: Այլ այսպես ասվեց. «Թող իմ անձը փառաւորէ Տիրոջը…»:  Դա նրա սրտի արձագանքն էր: Սա Աստծո Հոգու ազդեցությո՜ւնն էր նրա վրա:

Եվ նա շարունակում է.

[47] «Եւ իմ հոգին ուրախացաւ իմ Փրկիչ Աստուծովը»[Ամբ. 3.18]:  

Եվ սա այն է, որն անհրաժե՜շտ է մեզ: Ինչ-որ բան պետք է շարժվի մեր մեջ: Եթե Աստծո շա՜րժն է մեր մեջ, ապա մեզնից փառաբանության գետե՜ր կբխեն, առանց երկար նախաբանի: Այն ժամանակ մենք մարգարեական խոսեր կասենք, և կփառավորենք երկնքի Աստծուն, ով տեսնելով իր ժողովրդի խոնարհությունը, ուրախության աղաղա՜կ բարձրացրեց նրանց մեջ այս ժամանակում, և հռչակեց բոլոր խոստումների իրականացումը:

«Եւ իմ հոգին ուրախացաւ իմ Փրկիչ Աստուծովը»: Եվ սա հրաշալի բան է։ Սրանք մարդիկ էին ովքեր ընդունե՜լ էին Աստծո խոստումները, մարդիկ, ովքեր իրենց ժամանակում միացե՜լ են Աստծո գործողությանը: Նրանց ներսում ինչ-որ բա՜ն է շարժվել: ԱլելուՅահ: Դուք հասկանում եք, թե ինչ մասին ենք խոսում: Նրանց մեջ կյա՜նք կար, նախկինում դեռևս գրված չէր, բայց եկավ կյա՜նքը, ինչ-որ բան շարժվեց ուրախությունից, և հետո սկսվեց երկրպագությունը.

[47] «Եւ իմ հոգին ուրախացաւ իմ Փրկիչ Աստուծովը»[Ամբ. 3.18]:

[48] «Որովհետեւ  իր աղախնի խոնարհութեանը մտիկ տուաւ, [1. Թագ 1.11] որովհետեւ ահա այսուհետեւ  բոլոր ազգերը կ’երանեն ինձ»:

Մինչ այս հատվածը մենք կարդում էինք. Երանելի են նրանք, երանելի են նանք… Այստեղ ինչ-որ մեկն ասում է. «Ահա այսուհետեւ  բոլոր ազգերը կ’երանեն ինձ»: ինչո՞ւ։ Սրա պատասխանը հաջորդ համարում է.

[49] «Որովհետեւ Հզօրը  մեծամեծ բաներ արաւ ինձ…»:

Ի՞նչում է կայանում երանությունը, ոչ բարեպաշտ ինքնախաբեության մեջ:

[49] «Որովհետեւ Հզօրը  մեծամեծ բաներ արաւ ինձ…»:

ԱլելուՅահ: Սա մի շատ հրաշալի բան է:

Աստված, տեսել է Իր ժողովրդի խոնարհությունը, և մենք դա դավանո՜ւմ ենք, որ Նա՝ Հզորը, մեծ գործեր է արել մեզ համար՝ այս ժամանակի տրված Իր խոստման համաձայն։

Եվ նա, ով չարանում է թող չարանա դրա վրա, ես առաջարկում եմ, որպեսզի մենք ուրախանանք դրանով, քանի որ մենք գիտենք, թե ինչ է Աստված արել մեզ համար: Մենք հիշում ենք այն ժամանակի մասին, երբ նստած էինք խավարի մեջ: Եվ երբ Աստված մեզ դո՜ւրս կանչեց այդ խավարից, լո՜ւյս եղավ մեր շուրջը: Եվ Նրա լույսի ներքո ենք մենք տեսնում լույսը: [Սաղմոս 36.9]

«Երանելի ես դու որովհետև հավատացիր. Եվ այսուհետ բոլորը քեզ երանելի կկոչեն, որովհետև Հզորը մեծ գործեր է արել քեզ համար»:

Եղբայրներ և քույրեր, մենք բոլորս ունենք Աստծո սերմը, Աստծո Խոսքի սերմը այս ժամանակում: Մենք ընդունե՜լ ենք Աստծո խոստումները: Տիրոջը ոչինչ չի մնում, քան մեզ տալ նույն վկայությունը. «. Երանելի ես դու, որ հավատացիր..», չնայելով բոլոր մարդկանց հակասություններին, դուք Իմ Խոսքը կարևոր համարեցիք, թողնելով բոլոր մնացածը դուք կառչեցի՜ք Իմ Խոսքից:

Տերն ասում է մեզ. «Երանի քեզ, որ հավատացիր այս ժամանակում, որովհետև Հզորը մեծ գործեր է արել ինձ համար, և բոլորիս համար»։

Ոչ ոք չպե՜տք է գտնվի մեր մեջ, ով իր մտքերով կամ խոսքերով ասի իրեն կամ ուրիշներին. Տերը ոչ մի մեծ բան դեռևս չի արել իմ համար: Այդպիսի մարդ չպետք է գտնվի մեր մեջ:

Եվ եթե այսօր կա որևէ մեկը, ով դեռ կասկածում է, թե արդյոք Աստված մեծ բաներ է արել իր համար, ապա ես առաջարկում եմ, որ մենք բոլորս այնպես ջերմեռանդ աղոթենք, որ մեր մեջի վերջին մարդը կարողանա օգուտ քաղել Աստծո գործունեությունից, և Հիսուս Քրիստոսի հայտնությունն ավելի թանկ դառնա նրա համար, քան որևէ այլ բան այս աշխարհում:

Եվ որպեսզի մենք Տիրոջ Շնորհով կարողանանք ստանալ այն ամենն ինչ լսել ենք Աստծո Խոսքից:

Իմ հայացքն ընկնում է նաև Զաքարիայի աղոթքի վրա: Ես պարզապես սիրում եմ այն աղոթքները, որոնք կապված են Սուրբ Գրքի մարգարեությունների կատարման հետ: Այստեղ Ղուկաս 1-ում ասվում է 47-րդ Խոսքից. Օ ոչ, դա արդեն 67-ն է.

«67 Եվ նորա հայրը՝ Զաքարիան  Սուրբ Հոգիով լցուեցաւ, մարգարէացաւ եւ ասեց. 

68 Օրհնեալ է Իսրայէլի Տէր Աստուածը,  որ այցելութեան եկաւ, եւ փրկութիւն արաւ իր ժողովրդի համար։ 

69 Եւ  փրկութեան եղջիւր վերկացրեց մեզ համար իր Դաւիթ ծառայի տանը։

70 Ինչպէս որ խօսեց յաւիտենից իր սուրբ մարգարէների բերանովը»:

Նկատո՞ւմ եք դուք, թե ինչպես են նրանք արագորեն դառնում Սուրբ Հոգով լցված տղամարդիկ և կանայք, ովքեր իրենց շրթունքներից լսում են մարգարեների խոսքերը, նաև խոստումի՜ խոսքերը: Նրանք գիտեին որ այստեղ Աստված կատարում է այն, ինչ խոստացել է:

Այստեղ գրված է.

«70 Ինչպէս որ խօսեց յաւիտենից իր սուրբ մարգարէների բերանովը»:

Ի՞նչ է Աստված հին ժամանակներից ի վեր խոստացել այս ժամանակի համար: Մի՞ թե չի ասել Նա. «Ահա ես կուղարկեմ ձեզ համար  Եղիա մարգարէն,  Տիրոջ մեծ եւ ահեղ օրը գալուց առաջ»[Մաղաքիա 4.5]: Եվ ո՞վ կարող է փոխել այդ: Եվ Տերն այսօր կասեր. «Եղիան եկաւ էլ, եւ ինչեր ուզեցին, նորան արին էլ» [Մարկոս 9.12]: Բայց Աստծո Խոսքի վկայությունը, որ նա բերեց, հավատքով ընդունվեց բոլոր նրանց մեջ, ովքեր սահմանված էին լինելու Հարս-եկեղեցին:

Աստված վերցրե՜ց Եղիային, բայց Եղիայի Պատգա՜մը և Տիրոջ Խոսքը, այդ ամենը մնաց այնպես, ինչպես Աստված տվել էր Իր Շնորհով: Մենք շատ ուրախ ենք, որ Աստված մեզ հնարավորություն է տվել պահելու Իր Խոսքն այնպես, ինչպես Նա հայտնել է:

Ինձ հաճախ են հարցնում, թե ի՞նչ եմ մտածում այս կամ այն Խոսքի մասին, ի՞նչպես եմ տեսնում այս կամ այն  փոխկապակցվածությունը:  Ես միշտ մեկ պատասխան ունեմ. Երբ ժամանակը կհասունանա, Աստված դա կիրականացնի այնպես, ինչպես սահմանել է: Եվ Նա որևէ խորհրդատուի կարիք չունի, Նա ոչ ոքի կարիքը չունի: Նա Ի՜նքն է Խորհրդատուն, Սքանչելին, հավիտենության Հա՜յրը, և խաղաղության Իշխանը [Ես. 9.6]: Մենք բոլորս՝ Աստծո հայտնված Խոսքին հավատացողներս, միայն մեկ բան ունենք անելու, ուրախությամբ ընդհառաջ գնալու այն բանին, ինչը Տերը դեռևա անելո՜ւ է Իրենների մեջ՝ առանց Նրան թելադրելու թե Նա ինչ անի:

Մենք գիտենք, որ Բրանհամ եղբայրը խոսում էր հափշտակության հավատի մասին, որ մենք հափշտակվելու ենք: Ես ձեզ ասում եմ պարզ ճշմարտությունը. Ես մեկ ժամ անգամ չեմ մտածել դրա մասին: Բայց մեկ բան գիտեմ ես, որ նախքան հափշտակությունը կգա, Տերը կներգործի մեր մեջ այդ հափշտակության հավատքը: Թե ինչպես է դա լինելու, ինձ համար միևնույն է, հակառակ դեպքում ի՞նչպես պետք է մենք այնտեղ լինեինք: Ի՞նչ եք կարծում, Նա իզո՞ւր է հայտնել մեզ ամենը, որ վերջին պահին ամեն բան ձախողվի՞: Ո՜չ, և դարձյալ ո՜չ, Աստված օծել է մեր աչքերը, որպեսզի մենք տեսնենք թե ինչ է կատարվում մեր ժամանակում, որպեսզի մենք միանանք Աստծո գործողությանը մեր ժամանակում: Եվ ես մտածում եմ որ սա ամենամեծ իրադարձությունն է, որը տրվել է Աստծո ժողովրդին: Անկեղծ լինենք, եթե մենք բոլոր խորհուրդներն իմանայինք, և բոլոր իմաստություն ունենայինք, բայց Աստծո Հոգու միջոցով կապված չլինեինք Աստծո գործողությանը, ապա մեր ողջ գիտությունը մեզ ընդհամենը կհպարտացներ, մենք կլինեինք շահամոլ և կմտածեինք որ բոլորից ավելի շատ և ավելի լավ գիտենք: Բայց հակառակը, Աստված մեզ հետ այդպե՜ս չի վարվել, այլ սկզբում մեզ կապել է Իր գործողությանը Իր Շնորհով: Եվ երբեմն սա ինձ համար փոքրիկ մխիթարություն է: Ես սա չեմ ասում ինքս ինձ քաջալերելու համար, սա այն է, ինչ ես ասել եմ կնոջս և նրանց, ովքեր այն ժամանակ ինձ մտերիմ էին:

Ես տեսել եմ թե ինչպես է Բրանհամ եղբայրը դեկտեմբերի 24-ին հավիտենություն գնում, երբ նա երկնային ամպի վրա բարձրացավ փառքի մեջ: Ես չգիտեմ դա ասե՞լ եմ հրապարակավ թե ոչ: 1965թ. դեկտեմբերի 25-ի առավոտյան դա երևի առաջին բանն էր, որ ասացի կնոջս և նրանց, ովքեր… Ո՞վ կարող է դա հիշել: Կա՞ այստեղ ինչ-որ մեկը: Որոշներն այստեղ են: Ես այն ժամանակ չգիտեի, թե դա ինչ է նշանակում: Միայն 1966թ. հունվարի 5-ին ես տեղեկացա Արմբրասթեր եղբորից, որ Բրանհամ եղբայրը հավիտենություն է գնացել: Եվ երբ ես տեսա Բրանհամ եղբորը երկնքի ամպերի մեջ, ամպերը կարծես բաժանված էին, այնպես էր, կարծես երկինքը չար էր: Ամպերը ձուլվում էին մեկը մյուսին, մի քանիսն ավելի բաց էին, մյուսները՝ մուգ։

Եվ երբ տեսա Բրանհամ եղբորն այնտեղ՝ ամպերի մեջ, ասացի. Բրանհամ եղբայրը մարդու Որդին չէ, ի՞նչ է նա անում այնտեղ՝ ամպերի մեջ։ Եվ ոչինչ չկասկածելով և ընդհանրապես ոչինչ չգիտենալով: Բայց Աստված Իր Շնորհով ամեն բան իմացրեց:

Երբ ես այդ ժամանակ մտածում եմ, որ կան ոմանք, ովքեր կցանկանային Եղիսե՜ն լինել, բայց դուք գիտեք, թե ես ինչ եմ մտածում այդ մասին: Աստված Ինքն Իր ժողովրդին կապ է տվել այս ընթացքում: Խոսքը ոչ այլ ինչի մասին է, քան Աստծո և Նրա Խոսքին հավատարիմ մնալու: Ոչինչ չմեկնաբանել, ոչինչ չշարադրել, ոչ ոքից ավելի լավ չիմանալ, միայն սպասել, թե Տերն ինչ է անելու: Միգուցե երկրից դուրս բոլորին ասենք, որ այստեղ մենք մեծ սպասումի մեջ ենք։ Մենք չգիտենք, թե Աստված ինչ կանի: Մենք չգիտենք, թե երբ նա դա կանի։ Բայց այս սպասումը պետք է ավելանա Աստծո Շնորհով, մինչև ինչ-որ բան տեղի ունենա: Եվ երբ դա տեղի ունենա, մենք ձեզ կտեղեկացնենք: Մենք չգիտենք, թե մեզ որքան ժամանակ է մնացել։ Մենք չգիտենք, թե երբ է Տերը գալու: Նա ինձ հրաման չի տվել, որ հաշվարկեմ, թե երբ է ավարտվելու ժամանակը։ Բրանհամ եղբայրը քարոզներից մեկում ասում էր. Կան որոշ մարդիկ ովքեր կարծում են, որ պետք է կարգավորե՜ն Աստծո ժամացույցը: Այդպիսի մարդիկ միշտ ցանկանում են օգնել Աստծուն։ Ոչ ոք թող չանհանգստանա դրա համար, Աստծո ժամացույցը ճիշտ է աշխատում, վայրկյան առ վայրկյան: Ամեն ինչ ապահով է մեր Աստծո ձեռքերում։ Եվ Նա կավարտի Իր գործը։ Նա հափշտակության հավատք կշնորհի: Նա կավելացնի նրանց, ովքեր սհամանված են դրա համար։ Եվ հետո տոնական հավաքույթ կլինի մեր Աստծո հետ: Մենք օրհնվա՜ծ ենք, քանի որ միացել ենք Աստծո Խոստումներին և Աստծո գործողությա՜նը մեր ժամանակաշրջանում: Սա աստվածային կյանքի հոսքն է: Մեծ տարբերություն կա այն բանի մեջ, որ մարդիկ գնում են այնտեղ և ասում. «Այո, ես հավիտենական կյանք ունեմ, քիթները այնպես են բարձրացնում, որ անձրև կարող է գալ վրան, ոչինչ չիմանալով  Աստծո գործի և օրհնության մասին»: Եվ հակառակը, այստեղ կան մարդիկ, ովքեր ամենայն խոնարհությամբ, ամենայն պարզությամբ ասում են՝ մենք հոգով աղքատ ենք, ցույց տալու բան չունենք։ Եվ միաժամանակ նստում են Աստծո առատ սեղանի շուրջ և օգտվում են հոգևոր բարիքներից, և ջերմությամբ է լցվում նրանց սիրտը: Եվ բոլորիս հետ այդպես է եղել։

Երբ Վիգրաց եղբայրն ասաց…Կներեք որ սա ասում եմ, և հուսով եմ որ նա ինձ կների… Երբ նա ասաց, որ ստամոքսը խանգարվել է, և այդպես է եղել նաև նախորդ Սուրբ Ծննդյան ժամանակ, ապա ես մտածեցի որ դա այս օրերին կրկնակի սննդից է: Բայց հոգևոր կերակուրի հետ կապված, այդպիսի բան չի կարող լինել: Հիմա ինձ մոտ հետևյալ միտքն է ծագում.  Մենք նստած ենք հոգևոր սեղանի շուրջը մեր Աստծո հետ, ամեն բան համեղ պատրաստված է, ոչ ոքի մոտ ստամոքսի խանգարում չկա, ամեն բան կարգին է, և որքան շատ ենք համտեսում այդ կերակուրից, այդքան շատ է բացվում մեր ախորժակը, և մենք ասում ենք Տիրոջը. Ե՞րբ է հաջորդ հավաքույթը: Եվ մենք նայում ենք ժամացույցին, մենք մարդիկ ենք, ովքեր ժամացույցին են նայում նախքան հավաքույթը, ոչ թե հավաքույթի ընթացքում: Շատե՜րը կան որ հավաքույթի ընթացքում են նայում ժամացույցին, բայց մենք նախապես ենք նայում, որպեսզի իմանանք թե ե՞րբ է այն սկսվելու, իսկ թե ե՞րբ է վերջանալու դա մեզ հետաքրքիր չէ, մենք ուզում ենք օրհնված լինել Ամենակարող Աստծո օրհնությունով: Թող փառավորվի՜, թող մեծարվի՜ մեր Տիրոջ անունը: Ամեն: