Էվալդ Ֆրանկ

1971 թ. Դեկտեմբերի 5, ժամը 10:00

Կրեֆելդ, Գերմանիա

Թեմա՝ «Աշխարհի ստեղծվելուց առաջ…»

Փա՜ռք և շնորհակալությո՜ւն Տիրոջը: Գիտե՞ք, իմ ձայնս դեռ չի կարգավորվել, և ես կցանկանայի մի քիչ հանգստանալ: Մենք արդեն օրհնությո՜ւն ենք ստացել: Ես հավատում եմ, որ բոլոր մարդիկ, ովքեր գալիս են օրհնություն ստանալու, չպե՜տք է սպասեն հավաքույթի ավարտին, նրանք այն ստանում են հենց սկզբից: Մենք օրհնվում ենք այն ժամանակ, երբ նստո՜ւմ ենք, երբ աղոթո՜ւմ ենք, երբ երգո՜ւմ ենք, երբ լսո՜ւմ ենք Աստծո Խոսքը, դրանք օրհնություններ են մեկը մյուսի հետևից, և մենք կարող ենք ամբողջ սրտով ուրախանա՜լ յուրաքանչյուր կարդացվող Խոսքի համար: Մենք խորանո՜ւմ ենք Դրա մեջ, և ուրախանում ենք դրանով: Եվ երբ Սաղմո՜ս է երգվում, մենք մտորո՜ւմ ենք իմաստը հասկանալու: Երբ Խո՜սք է խոսվում, մենք մտածո՜ւմ ենք մեր լսածի վրա: Օրհնությո՜ւնը կայանում է նրանո՜ւմ, երբ մեր սրտերը համահո՜ւնչ են այն ամենին, ինչ կատարվում է: Բայց եթե ինչ-որ մեկը գալիս է հավաքույթի, և իր սեփական ծրագի՜րն է ունենում, ապա  նա շրջանցո՜ւմ է Աստծո օրհնությունը: Իսկ նա, ով Աստծո ծրագրի  մե՜ջ է գտնվում, նա շա՜տ օրհնություններ է ստանում: Եվ երբ սկսվո՜ւմ է ծառայությունը, միևնույն է, թե ո՞վ է առաջ գալիս, ո՞վ է երգում, ո՞վ է նվագում, ո՞վ է կարդում և ո՞վ է աղոթում, ով մասնակցո՜ւմ է, նա օրհնվում է: Իսկ եթե չմասնակցեք, չե՜ք օրհնվի: Այնպես որ դա անհատակա՜ն է ամենքի համար: Պատահում է երբ մեկը չափից դո՜ւրս է օրհնվում, իսկ մյուսը զարմանում է:  Ի՞նչու, որովհետև նա սրտով մասնակից չէր այդ ամենին: Այնպես որ մենք պետք է սրտով մասնակի՜ց և համամի՜տ լինենք այդ ամենին, ուրեմն դա այն է, ինչը մենք պետք է անենք: Չէ՞ որ դուք գիտեք, որ եթե մեկը ֆուտբոլային խաղի ժամանակ չի՜ հետաքրքրվում խաղով, ապա ի՞նչի համար է նա ընդհանրապես եկե՜լ այնտեղ, նստա՜ծ լինի, թե կանգնած: Եթե ինչ-որ մեկն այնտե՜ղ է, նա պետք է հետաքրքրվա՜ծ լինի դրանով, դրա համա՜ր ենք ես դու այնտե՜ղ գնում: Եթե ինչ-որ մեկը բռնցքամա՜րտ է նայում, ապա նա այդ մենամարտում ուրախանո՜ւմ է երկու մրցակիցների կողմից հասցված ամեն հարվածի համար: Այդպես է նաև ծառայության մեջ, ինչ էլ պատահի մենք ուրախանում ենք ամեն ուրախացողի հետ, մենք աղոթո՜ւմ ենք ամեն աղոթողի հետ, և երգո՜ւմ ենք ամեն երգողի հետ: Եվ այդ դեպքում ամեն բան հրաշալի է և փառավոր, և մեր սրտերում մեծ օրհնությո՜ւն է:

Այս Խոսքը որը կարդացինք, այն իսկապես համապատասխանում է այն Խոսքին որը կարդացինք երեկ երեկոյան, այն մասին, որ մեր անունները գրվե՜լ էին Կյանքի Գրքում: [Հայտնություն 21.27]

Ես ուզում եմ հակիրճ անրադառնա՜լ այդ տեքստին, և միգուցե նորի՜ց կարդալ Հայտնության Գրքից: Այստեղ՝ Ղուկասի Ավետարանում էր, որ Տերը խոսեց դրա մասին… Այդ տեքստն այնքան հիանալի էր, բայց ես չեմ ուզում այն ամբողջությամբ կրկնել: Մենք դա լսել ենք, հավանաբար հենց 19-րդ Խոսքից կարդանք [Ղուկաս 10.19]:

«19 Ահա իշխանութիւնը տուի ձեզ, կոխել օձերի եւ կարիճների վերայ [Սաղմոս 91.13] եւ թշնամու բոլոր զօրութեանը վերայ, եւ ձեզ ոչինչ չի վնասիլ»:

Կարծում եմ՝ այս Խոսքն այստեղ շատ, շատ Զորավոր Խոսք է, երբ Տերն ասում է. «Ահա իշխանութիւնը տուի ձեզ թշնամու բոլոր զօրութեանը վերայ, եւ ձեզ ոչինչ չի վնասիլ»:

Մարդիկ հաճախ են վնասներ կրել, քանի որ վախենում են թշնամուց։ Եվ մենք դա գիտենք, և նույնիսկ կենդանիների վրա կարող ենք օրինակ բերել, երբ մենք վախենո՜ւմ ենք նրանցից, ապա նրանք այլևս մեզնից չեն վախենում: Իսկ եթե մենք վստա՜հ ենք մեզ վրա, ապա նրա՜նք են վախենում: Նրանք բոլորը վախենո՜ւմ են մեզնից: Եվ նույնն էլ այստե՝ղ է, երբ Տերն ասում է. «Ես ձեզ իշխանություն եմ տվել թշնամու ամբողջ զորության, կամ հակառակորդի ամբողջ զորքի վրա: Եվ նա ոչ մի կերպ չի կարողանա վնասել ձեզ»: Հրաշալի Խոսք է: Ի՞նչու պետք է մենք վախենանք: Այստեղ տեղ չկա՜ վախի համար, այլ լիակատար վստահությո՜ւն Տիրոջը, ով ասաց. «Ահա իշխանութիւնը տուի ձեզ թշնամու բոլոր զօրութեանը վերայ, եւ ձեզ ոչինչ չի վնասիլ»:

Հավատո՞ւմ եք որ այս Խոսքերն իսկապես այսօր այստեղ բոլորի համար են: Այո՜, Ամեն, դա այդպես է: Ո՜չ բոլորն ասացին. Ամեն:  Ես ինքս ինձ հարցնում եմ. Ի՞նչու ոչ, քանի որ դա Աստծո Խոսքն է: Եվ մենք ո՜չ միայն կարող ենք ընտրել այն ինչ տվյալ պահին հարմա՜ր ենք տեսնում, այլ մեր Տիրոջ յուրաքանչյուր Խոսք Ճշմարտություն է: [Հովհ. 17.17]

Եվ մենք երեկ երեկոյան այստեղ արդեն ընդգծել ենք, որ ամբողջ Գրվածքին կարող ենք  ասել. Այո՜։ Այնպես որ, եթե այստեղ գրված է. «Ահա իշխանութիւնը տուի ձեզ թշնամու բոլոր զօրութեանը վերայ, եւ ձեզ ոչինչ չի վնասիլ», ապա սա նույնքա՜ն ճշմարիտ է, որքան Սուրբ Գրքի ցանկացած այլ խոստում: Եվ եթե մեր ճանապարհն անցնի բարձրունքներով և ցածր տեղերով, եթե փոթորկվի ամեն բան կամ հանդարտվի, եթե մենք անցնենք լույսի կամ խավարի միջով, միևնո՜ւյն է՝ Աստծո Խոսքը մնո՜ւմ է հավիտյան: Նա Իր ժողովրդին իշխանությո՜ւն է տվել, իշխանություն՝ լինելու Աստծո որդիներ, այսինքն նրանց, ովքեր հավատո՜ւմ են Նրա անվանը: [Հովհ. 1.12] Եվ հենց այն պահին, երբ մենք Աստծո որդիներ լինելու Զորությո՜ւն ենք ստանում, մենք իշխանություն ենք ունենում թշնամու ամբողջ զորության վրա, և նա մեզ ոչ մի վնաս չի կարող հասցնել, եթե մենք քայլում ենք Աստծո ճանապարհներով, և լիակատար վստահո՜ւմ ենք Տիրոջը: Եվ շարունակության մեջ գրված է. [Ղուկաս 10.20]

 «20 Սակայն նորա համար մի ուրախանաք՝ որ չար ոգիները ձեզ հնազանդում են, բայց առաւել ուրախացէք, որ  ձեր անունները գրուած են երկնքումը»։

Եվ սա հրաշալի բան է: Մեր ուրախությունը մեծ է այն բանի համար, ինչ Աստված արե՜լ է մեր համար: Բայց մեր ուրախության հիմնական պատճառը, դա մեր փրկությո՜ւնն է, մեր Տիրոջ՝ Հիսուս Քրիստոսի միջոցով: Մեր ուրախության հիմնական պատճառն ա՜յն է, որ մեր անունները գրվա՜ծ են երկնքում, և մենք գիտենք, որ դրանք գրվել են աշխարհի ստեղծվելուց առաջ: Եվ եթե դա արտահայտենք ժամանակակից տերմիններով, ապա այսպես կարող ենք ասել. Աստված աշխարհը ստեղծելուց առաջ այն ձայնագրել է ժապավենի վրա, և այն այժմ նվագարկվում է: Այդ մագնիտոֆոնն այժմ միացվա՜ծ է, և ոչ ոք չի կարող դրան ինչ-որ բան ավելացնել կամ պակասեցնել, այն ինչ Աստված սահմանե՜լ է աշխարհի ստեղծվելուց առաջ, հենց դա՜ էլ կատարվում է: Նույնպես նաև մեր ժամանակում,  ոչ ոք չի կարող այն փոխել, ոչ ոք չի կարող ասել. Սպասի՜ր, կա՜նգ առ մի պահ, ես այդտեղ ինչ-որ բա՜ն եմ ուզում ասել, ինչ-որ բա՜ն եմ ուզում ավելացնել: Միայն Աստվա՜ծ է սա ասել, և միայն Նրա՜ Խո՜սքն է վավեր ժամանակի և հավերժության մեջ: [1 Պետրոս 1.25] Մենք շնորհակալ ենք Աստծուն բոլոր տեխնիկական միջոցների համար, որոնք մենք այս ժամանակում կարողանում ենք օգտագործել Իր գործի և Իր փառքի համար: Եվ պատկերացրեք, որ այն ինչ այժմ մենք խոսում ենք, ձայնագրվում է ժապավենի վրա, իսկ հետո մարդիկ կարող են նստել և լսել այդ: Ահա թե ինչպես է Աստված բոլոր բաները կարգել և սահմանել, և ամեն բան ընթանում է Աստծո ծրագրի համաձայն: Եվ երբ որևէ խոստումի կատարման ժամանակը հասունանո՜ւմ է,  մենք այն լսո՜ւմ ենք Աստծո մեծ ժապավենի վրա: Եվ բոլոր նրանք, ովքեր ճշմարտությունի՜ց են, լսո՜ւմ են Աստծո ձայնը: [Հովհ. 8.47] Նրանք Մովսեսի ժամանակ նո՜ւյնպես լսել են Նրա ձայնը, Աբրահամի ժամանակ նո՜ւյնպես լսել են, Ե՜ղիայի ժամանակ, Ենովքի՜ ժամանակ, առաջին քրիստոսնյաների ժամանա՜կ են լսել, նրանք այսօր նո՜ւյնպես լսում են Աստծո ձայնը: Բոլորն ովքեր Աստծո՜ւց են ծնված, լսո՜ւմ են Աստծո Խոսքերը: Եվ բոլորն, ում անունները գրվա՜ծ են կյանքի Գրքի մեջ, [Հայտնություն 3.5] նրանք Աստծո՜ւց են ծնվում, նրանք բեղմնավորվել են Սուրբ Հոգուց, և Աստծո Խոսքն ընդունո՜ւմ են իրենց սրտերում: Հովհաննեսի Ավետարանի 3-րդ գլխում գրված է [Հովհ. 3.14].

«14 Եւ ինչպէս Մովսէսն օձը բարձրացրեց անապատումը,  այնպէս պէտք է մարդի Որդուն բարձրացուիլ»:

Եվ մենք գիտենք, որ Իսրայելի ժողովրդին օձերը խայթեցի՜ն իրենց անհնազանդության, իրենց մեղքի պատճառով: Բայց այդ պղնձէ օձը ոչ ոքի չէր կարող խայթել, նա չէր կարող սողալ և թույն չուներ, դա մեռած և անկենդան էր: Բոլորն ովքեր նայում էին այդ օձին, գիտեին, որ այդ օձը չի կարող որևէ վնաս հասցնել: Նրանք գիտեին որ Հիսուս Քրիստոսի միջոցով պետք է ջախջախվի՜ օձի գլուխը, և օձի թույնն այլևս ոչ մի վնաս չի կարող հասցնել: Եվ դրա համա՜ր է այստեղ Հիսուսն ասում. «Ահա իշխանութիւնը տուի ձեզ թշնամու բոլոր զօրութեանը վերայ, եւ ձեզ ոչինչ չի վնասիլ»:  

Ծննդոց 3-րդ գլխում Աստվածաշունչը խոսո՜ւմ է կնոջ սերնդի և օձի սերնդի մասին: [1-ին Մովսեսի Գիրք 3.15]

«15 …Նա քո գլուխը ջախջախէ, եւ դու նորա գարշապարը խայթես»:

Հիսուս Քրիստոսը կո՜ւլ տվեց մահվան խայթոցը, Իր կյանքով: Եվ քանի որ մենք Քրիստոսի մե՜ջ ենք, մահվան այս խայթոցն այլևս չի՜ կարող մեզ վնասել, որովհետև մենք կյա՜նք ենք ստացել Աստծուց: Հիսուս Քրիստոսը բարձրացվել էր խաչի վրա, և որքան որ ճշմարիտ է որ Նա բարձրացվե՜լ է, այնքան էլ ճշմարիտ է այն որ մենք հաղթանա՜կ ունենք խավարի ողջ զորության վրա, որ մենք Աստծո սեփականությունն ենք,  և որ Նա մեզ իշխանություն է տվել թշնամու ողջ զորության վրա: Այժմ մե՜նք չենք կռվում թշնամու հետ, այլ Նա՜ է դա արել մեր փոխարեն: Դա նույնն է ինչ կատարվեց Դավիթի և Գողիաթի հետ, մեկը դո՜ւրս եկավ մեզնից և հաղթե՜ց թշնամուն: Այնպես էլ Հիսուս Քրիստոսը՝ Դավթի որդին, դուրս եկավ թշնամու դեմ, այստեղ՝ երկրի վրա, և մենամարտեց նրանց համար, ովքեր այստեղ՝ երկրի վրա էին: Եվ Աստված մեզ այստե՜ղ է դրել, և Աստված Շնորհով մեզ հաղթանակ է տվել այստեղ՝ երկրի վրա, և ոչինչ մեզ չի կարող վնասել։ Ի՞նչու, որովհետև Աստված մեր կողմն է, և ոչ ոք չի կարող մեզ դե՜մ կանգնել [Հռ. 8.31]: Եվ եթե անգամ ամբողջ դժոխքը մոլեգնի, թող մոլեգնի, նա չի կարող ոչնչի հասնել, որովհետև Տերը մեր կողմն է: Ես ուրախանում եմ Հոբի Գրքում գրված Խոսքի համար, որտեղ գրված է, որ երբ Աստծո որդիներն Աստծո առջև՜ էին եկել, և սատանա՜ն էլ էր եկել: Եվ Տերը հարցնում է սատանային, թե ո՞րտեղից է եկել, և նա ասում է որ շրջում էր երկրի վրա և մարդկանց որդիներին էր նայում: Եվ Տերն ասում է սատանային. Իմ Հոբ ծառային տեսա՞ր, նրա նման ոչ ոք չկա երկրի վրա: Եվ թշնամին պատասխանում է. Այո տեսա, բայց Դու ցանկապատել ես նրան, և ես չեմ կարող նրան մոտենալ:

Տերը կրակէ պարի՜սպ է Իր ժողովրդի շուրջը։ [Զաք. 2.5]  Եվ եթե մենք Աստծուն ենք վստահում, թող այդ մռնչող առյուծը հանգիստ շրջի։ [1 Պետրոս 5.8-9] Մենք լսում ենք միայն ա՜յն, ինչ ասում է Հուդայի ցեղի՜ Առյուծը [Հայտնություն 5.5], այն որ. «Ես հաղթեցի, և ունեմ մահվան և դժոխքի բանալիները»: [Հայտնություն 1.18] Տերն Իր բացարձակ Խոսքն ունի երկնքում, երկրի վրա և երկրի տակ: Տերն իշխո՜ւմ է ամեն տեղ, և թշնամին այլևս ոչինչ չի կարող անել կամ փոխել: Նրա էությունը անհնազանդության և հակառակության որդիների մեջ է: Իսկ Աստծո՜ Էությունը հավատքի և հնազանդության որդիների մեջ է: Յուրաքանչյուրն ունեն իրենց զավակները: Աստված ունի Իր որդիները, Նա տիրո՜ւմ է նրանց, Նա խոսո՜ւմ է նրանց հետ և  Ինքն Իրեն հայտնո՜ւմ է նրանց: Այնպես էլ թշնամի՜ն ունի իր զավակները: Նա վերահսկում և թելադրո՜ւմ է նրանց, և նրանք պետք է անեն ա՜յն, ինչ նա՜ է նրանց ասում: Բայց մենք Տիրոջ ձեռքերի մեջ ենք, և ինչպես որ արդեն լսել ենք, ոչ ոք չի կարող խլել մեզ Նրա ձեռքից: [Հովհ. 10.28]  Եվ ինչպես որ մարգարեն է ասել Հին Կտակարանում [Եսայիա 49.16]. «Մենք նկարվա՜ծ ենք Նրա ձեռքերի ափերի մեջ»:  Որքան որ ճշմարիտ է այն, որ Հիսուս Քրիստոսը՝ Աստծո Որդին գամվա՜ծ է եղել խաչի վրա, այնքան էլ ճշմարիտ է որ մենք Նրա ձեռերի մեջ ենք: Եվ ոչ ոք մեզ չի կարող խլել Նրա հզոր ձեռքից: Այնպես որ, այստեղ այս Խոսքն է. «…Ավելի ուրախացեք, որ ձեր անունները գրված են երկնքում» [Ղուկ. 10.19-20]: Դա՜ է մեր ուրախությունը: Եվ թույլ տվեք ասել հետևյալը. Տերը Հիսուսը սա ասաց նրանց, ում անունները գրված էին երկնքում, որ թշնամու զորքը չի կարող ձեզ որևէ վնաս հասցնել:  Եթե մենք այս երկու Խոսքերի տեղերը փոխեինք, ապա կստացվեր այսպես. «Ուրախացեք, որ ձեր անունները գրված են երկնքում, որովհետև սատանան ձեր վրա իշխանություն չունի»։ Սա հետևությո՜ւնն է Աստծո սուրբ և թանկագին Խոսքի։ Բայց որտեղ որ կասկածներ կան, այնտեղ թշնամին կգտնի իր հետքը: Եվ հետո նա կսկսի կրծել ու տանջել։ Ահա թե ինչու է գրված. «Եթե հավատաս, Աստծո փառքը կտեսնես» [Հովհ. 11.40] Այնպես որ, ամն բան կախված է մեր հավատքից, իսկ հավա՜տքը կասկածների և հուսահատության առարկա չէ, այլ հավատքը այն հաղթությունն է, որը հաղթում է աշխարհին [1-ին Հովհ. 5.4]:  Այդպե՜ս է գրված: Շատերն են ասում որ հավատում են, բայց գտնվում են հուսալքության մեջ: Դա հավա՜տք չէ: Հավատքն այն հաղթությո՜ւնն է, որը հաղթե՜ց աշխարհին: Մենք պետք է սովորենք շատ հստակ զանազանե՜լ դրանք, նաև մեկս մյուսին միշտ հիշեցնել այդ մասին: Ես նկատի չունեմ որ ինչ-որ մեկը դուրս գա այստեղ ինչ-որ բան ապացուցելու համար, բայց մենք Աստծո Խոսքն ենք խոսում, նաև կանգնա՜ծ ենք այդ Խոսքի համար: Չէ՞ որ այն չի խոսվում նրանց համար, ովքեր պարզապես գալիս նստում են այն չլսելով, այլ մենք մեր ականջները պետք է բացե՜նք Աստծո Խոսքն ընդունելու, և Գրվածքին հավատալու համար: Այսպիսով, նա ով ցանկանում է հասնե՜լ Աստծո Խոստումներին, նա պետք է հավատա՜ դրանց, և միայն այդ դեպքում նրանք կարող են դրսևորվել նրա կյանքում: Եթե այստեղ գրված է, որ… Գուցե մենք ևս մեկ ամգամ կարդա՜նք 20-րդ Խոսքը: Այստեղ գրված է. «Ուրախացեք ո՜չ թե նրա համար…», ուրիշ խոսքերով ասաց, դա ինքնստինքյան այդպես կլինի, «20 …Որ չար ոգիները ձեզ հնազանդում են, բայց առաւել ուրախացէք, որ  ձեր անունները գրուա՜ծ են երկնքումը»։ Եվ դրանից հետո Տերն ասում է այս թանկագին խոսքը[Ղուկաս 10.21]. «21 Նոյն ժամումն Յիսուսը  Հոգովը ցնծաց եւ ասեց.  Գոհանում եմ քեզանից, Հայր, երկնքի եւ երկրի Տէր, որ իմաստուններից եւ գիտուններից այս բաները ծածկեցիր եւ մանուկների յայտնեցիր։ Այո, ով Հայր. Որովհետեւ այսպէս հաճոյ եղաւ քո առաջին»:  

Այսպիսով, այն թաքնված էր իմաստուններից և գիտուններից, բայց բացահայտվեց նրանց, ում անունները գրված են երկնքում, և ա՜յն ժամանակ, և ա՜յս ժամանակ: Եվ դա մեզ հետ է բերում Հայտնություն 13-ի Խոսքին, և ես ամեն դեպքում կցանկանայի կարդալ նաև նախո՜րդ հատվածները: Հայտնություն 13 գլուխ, կարդում ենք 5-րդ Խոսքից.

«5 Եւ նորան տրուեցաւ մի բերան մեծ մեծ բաներ եւ հայհոյանք խօսող, եւ իշխանութիւն տրուեցաւ նորան  քառասունեւերկու ամիս իր ուզածն անելու։ 

6 Եւ նա իր բերանը բացաւ Աստուծոյ դէմ հայհոյանքով, որ հայհոյէ նորա անունին եւ  նորա խորանին, եւ երկնքումը բնակողներին  [տես. Փիլ 3.20]»:

Եվ այստեղ հատկապես այս Խոսքը… Դուք գիտեք, այստեղ խոսքը ծովից դուրս եկող գազանի մասին է, որը 7 գլուխ ուներ և 10 եղջյուր, և որին 42 ամիս ժամանակ տրվեց:

Եվ այստեղ այսպես. «6 Եւ նա իր բերանը բացաւ Աստուծոյ դէմ հայհոյանքով, որ հայհոյէ նորա անունին եւ  նորա խորանին, եւ երկնքումը բնակողներին  [տես. Փիլ 3.20]»:

Ա՜յժմ մենք հասանք զուգահեռին։ Նախ, Աստծո ճշմարիտ զավակների անունները գրվա՜ծ են Կյանքի Գրքում, ինչպես մենք կարդացել ենք. «Ուրախացեք, որ ձեր անունները գրված են երկնքում» [Ղուկաս 10.20] Եվ այստեղ կարդում ենք. «Նրա խորանը երկնքում»: Հիսուս Քրիստոսը Հովհաննեսի Ավետարանի 14-րդ գլխում ասել է [Հովհ. 14.2].

«2 …Գնում եմ ձեզ համար տեղ պատրաստելու»:

Իսկ հետո.

«3 Եւ եթէ գնամ եւ ձեզ համար տեղ պատրաստեմ,  դարձեալ կգամ եւ ձեզ ինձ մօտ կառնեմ. Որովհետև որտեղ որ Տե՜րն է, այնտեղ էլ ծառա՜ն պետք է լինի»:

Այսպիսով, երկնքում բնակության այս պատրաստությունը բոլոր նրանց համար է, ում անունները գրված են երկնքում: Բայց գազանը, որ գալիս է իշխանության, հայհոյում է Տիրոջը և նրա բնակավայրը, և բոլոր նրանց, ովքեր երկնքում են բնակվում: Եղբայր Ռուսը նախկինում ասել է. Մենք այստեղ երկրի վրա մնայուն ​​տուն չունենք: [Եբ 13.14] Սա անցումային ժամանակ է, հավիտենության համար նախապատրաստվելու ժամանակ: Այստեղ մենք հավաքվում ենք որպեսզի լսե՜նք Աստծո Խոսքը, որպեսզի օրհնվե՜նք, որպեսզի Աստծո փրկագնման ծրագրի մե՜ջ առաջնորդվենք: Բայց մենք Աբրահամի հետ վկայում ենք, որ ապագա քաղա՜քն ենք փնտրում, որի կառուցողն Ա՜ստված է: [Եբ 11.10] [Եբ 11:10] Եվ այդ քաղաքը երկրի վրա՜ չէ, դա Նոր Երուսաղե՜մն է: Եվ մենք լավ գիտենք, որ Տերը բոլոր Իրենների համար բնակարա՜ն է պատրաստել: Բայց գազանը իր բերանը բացում է որպեսզի հայհոյի Աստծուն և բոլոր երկնքում բնակվողներին: Այնպես որ, մենք կարող ենք պատրա՜ստ լինել դրան, որ եթե ինչ-որ մեկը ներշնչվա՜ծ լինի այդ դիվային ոգով, նա կհայհոյի՜ Աստծուն, ամբողջ աստվածայինը, նա կհայհոյի նաև բոլոր նրանց, ում անունները գրվա՜ծ են երկնքում, և ում բնակարա՜նը երկնքում է: Այսպիսով, մենք այս երկրի վրա որևէ ընդունելության չենք սպասում, այլ սպասում ենք որ ինչ-որ կերպով կհայհոյվենք հանուն Տիրոջ, որովհետև Տիրո՜ջն ենք հետևում: Ի՞նչու, որովհետև ուրիշ մարդիկ չեն հասկանում, թե ընդհանրապես ինչի մասին է խոսքը: Եվ հետո, ես վերջերս մի հոդված կարդացի, հավանաբար դուք նույնպես կարդացել եք,  այնտեղ մի հայտնի գիտնականի հարցնում են, թե ի՞նչ է մտածում աղանդների մասին: Եվ գիտնականը պատասխանում է. «Նրանք բոլորն այնպիսի պատկերացո՜ւմ ունեն իրենց մասին, որ շատ յուրահատուկ են»: Դե ինչ, հնարավոր է որ այդպես է: Բայց այդ պատկերացումը պատահական մի բան չէ: Ես ուզում եմ մեկ քայլ ևս առաջ անցնել այստեղ: Ես չեմ ուզում դա պատկերացում անվանել, բայց կարող եմ այսպես ասել. Աստծո ճշմարիտ զավակները կարո՜ղ են յուրահատուկ լինելու իրավո՜ւնքներ և պահանջ ունենալ: Որովհետև Խոսքի մեջ այսպես է գրված, և մենք երեկ երեկոյան կարդացինք.

«9  Բայց դուք ընտիր ազգ էք,  թագաւորական քահանայութիւն,  սուրբ ազգ,  սեփհական ժողովուրդ, որ քարոզէք նորա առաքինութիւնները,  որ ձեզ խաւարիցը կանչեց իր զարմանալի լոյսի մէջ»: [1-ին Պետրոս 2.9]

Իհարկե, եթե որևէ մեկն իր տեսանկյունից նայելով գար այս վա՜յրը, նա գրեթե կհիասթափվեր և կասեր. «Այս մարդիկ ապրում են ամենավառ երևակայությամբ, որը գոյություն ունի երկրի վրա», եթե չհասկանար թե ինչի մասին է խոսքը գնում: Բայց այն պահին, երբ Աստծո Խոսքը բացվո՜ւմ է մեզ, մենք գիտենք, որ դա մեր երևակայությո՜ւնը չէ, այլ աստվածային, անհերքելի փա՜ստն է, որ Նա ընտրե՜լ է մեզ աշխարհի ստեղծվելուց առաջ: Եվ Նա անբիծ ու անարատ եկեղեցի՜ կունենա, [Եփեսացիս 5.27, 1.4] որը կկանգնի՜ Նրա երեսի առջև անբիծ և անարատ, լվացվա՜ծ Գառան արյունով, սպիտակ հանդերձներով, նրան Տիրոջ Շնորհով իրավո՜ւնք կտրվի կանգնե՜լ Աստծո առջև: Այսպիսով, մեզ մոտ ո՜չ թե վառ երևակայություն է որ մենք յուրահատուկ ենք, այլ ա՜յն որ Աստված յուրահատուկ նպատակ է դրել մեր կյանքի մեջ: Եվ դա հավիտենական կյա՜նքն է, որն Աստված սահմանել է մեզ համար Իր կամքի ճոխության պես [Եփ. 1.5]: Ո՜չ թե մենք ենք այդպես կամեցել, այլ Աստվա՜ծ է այդպես կամեցել, և մենք ուրախանում ենք դրա համար: Այո, նույնիսկ աղոթքները, ինչպես ասացինք երեկ երեկոյան, մեկը մյուսին մտքով դատելու պատճա՜ռ կարող են դառնալ: Այս վայրում յուրաքանչյուրն առաջին հերթին Աստծո դատաստանի՜ն պետք է սպասի, իր հանդեպ: Եվ նա ով իր հանդեպ Աստծո դատաստանն ընդունո՜ւմ է, նա այլևս ժամանակ չի ունենում ուրիշներին դատելու, այլ Աստծո որդիների հետ միանում է Աստծո փառաբանությանը: Որովհետև նա, ով փրկված է… Տերը մի անգամ խոսեց և ասաց.

«8 Կամ ո՞վ է այն կինը, որ տասը դրամ ունենայ, եւ եթէ մէկ դրամ կորցնէ…

9 Եւ երբոր կ’գտնէ, բարեկամներին եւ դրացիներին կ’կանչէ եւ կ’ասէ. Ուրախացէք ինձ հետ. որովհետեւ դրամը գտայ, որ կորցրել էի»:

Այստեղ ոչ մեկը կոպեկ չի գտել, բայց այստեղ մարդիկ են գտնվել, ովքեր կորած էին իրենց մեղքերի ու հանցանքների մեջ, և Աստծո ձեռքը նրանց գտել և դուրս է բերել։ Եվ պետք է ամբողջ ժողովրդին հրավիրել ու ասել. «Ուրախացե՜ք մեզ հետ, որովհետև սրանք կորած էին և գտնվեցին մեր Աստծո Շնորհով» [Ղուկաս 15.32]: Եվ ուրախություն է լինում այնտեղ:

Եվ եթե այսօր մեկը կորցներ իր մետաղադրամը և գտներ, հետո մարդկանց հրավիրեր, նրանք կասեին. «Արի մենք քեզ էլի մետաղադրամ տանք, միայն թե մեզ հանգիստ թող»: Եվ ի՞նչ էր դա: Պարզապես Տերը շատ պարզ օրինակներ էր օգտագործում, իսկ խելացիներն իրենց քիթը բարձրացնում էին և ասում. «Մի՞ թե կարելի է այդքան վրդոհվել մետաղադրամի համար»: Երբ դուք ունեք այն, բայց քիչ, երբ դրա կարիքն ունեք, դա շա՜տ բան կարող է նշանակել:  Տերը պարզապես ուզում էր կորսվածը նորի՜ց գտնելու ուրախության օրինակ բերել:

Եվ այսպես, երկնքում մեծ ուրախություն է լինում յուրաքանչյուր մեղավորի համար, ով ապաշխարում է [Ղուկաս 15.7], ով դարձե՜լ է Աստծուն, ով ընդունե՜լ է իր ժառանգության իրավո՜ւնքը, ով ճանաչե՜լ է Աստծուն և հետևաբար կարող է յուրահատուկ մեկը լինել: Իհարկե, իմաստուններն ու գիտունները սրա հետ համաձայն չեն լինի, որովհետև նրանցից յուրաքանչյո՜ւրն իր մասին մտածում է որ առանձնահատուկ մեկն է: Բայց Աստծո ժաղովուրդը ընտրվա՜ծ ժողովուրդ է, փառավո՜ր ժողովուրդ է, ովքեր Աստծո հե՜տ են լինելու հավիտենության մեջ: Եվ դա ա՛յնպիսի մեծ Շնորհ է, որ ոչ մի մարդ դա չի կարող խոսքերով արտահայտել:  Միայն մտածե՜ք այդ մասին, ոմանք ներքև են իջնում, իսկ ոմանք բարձրանում են: Ի՞նչու Աստված մեզ քաշեց դեպի Իրեն: Ի՞նչու Նա խոսեց մեզ հետ Իր Խոսքի միջոցով: Ի՞նչու Նա գտավ մեզ և Իր սեփականությունը դարձրեց: Այդ ամենը Նրա Շնորհքն է: Եվ մենք խոստովանում ենք, որ մենք կորած էին, բայց Նա փնտրեց մեզ և գտավ: Եվ ա՜յժմ մեր ուրախությունը շատ մեծ է: Եվ մենք ուզում ենք կիսել այդ ուրախությունը ուրիշների հետ, որպեսզի նրանք էլ մեզ հետ ուրախանան: Գիտե՞ք եղբայրներ և քույրեր, թե ի՞նչն է մեզ այսօր իսկապես պակասում, մեզ պակասում է Տիրոջ ուրախությունը՝ մեր փրկության ուրախությունը, Աստծո մեջ ուրախությունը: Ո՞րքան էլ մեծ լինեն ճանաչողությունը և ուսուցո՜ւմը, Աստծո մեջ ուրախությունը դա մեր փրկության ուրախությո՜ւնն է:

«Ես փրկագնվա՜ծ եմ, այժմ կարող եմ պարծենա՜լ, փրկագնվա՜ծ եմ Նրա սուրբ արյունով»: [Երգ] Սա՜ է մեր ուրախությունը, մեր վստահությո՜ւնը:  Աստեղ գրվա՜ծ է. «Գազանը բացեց իր բերանն Աստծուն հայհոյելու» [Հայտ. 13.6] Բայց Աստված վե՜րջ կդնի բոլոր հայհոյանքներին: Բոլոր հայհոյողները դրան կարող են պատրաստվե՜լ այսօր: Աստված վե՜րջ կդնի բոլոր հայհոյանքներին: Ամեն ինչ կվերջանա։ Բայց նա ով հավիտենական կյա՜նք ունի իր մեջ, նա՜ կապրի հավիտենության մեջ ։ Մենք սա հաճախ ենք ասել, որ ոչ ոք չի կարող հավիտյան ապրել, միայն նա ով հավիտենական կյա՜նք ունի իր մեջ[Հովհ. 10.28]:

Եվ հավիտենական կյանքը միայն Հիսուս Քրիստոսի՝ Աստծո Որդու մեջ է: «Նրա մեջ էր կյանքը, և կյանքը մարդկանց լույսն էր» (Հովհ. 1:4) Եվ հետևաբար. «Ով Աստծո Որդուն ունի, հավիտենական կյանք ունի. Եվ ով Աստծո Որդուն չունի, նա հավիտենական կյանք չունի» [1-ին Հովհ. 5.12]

Եվ դրա համար Հիսուս Քրիստոսը քարոզեց, որպեսզի մարդիկ կարողանան հավատալ, և հավատալով հավիտենական կյանք ունենան՝ Աստծո Շնորհով:

Այստեղ Աստված հայհոյվո՜ւմ է, և բոլորն ում բնակարանը երկնքում է: Թող հայհոյեն, միայն եթե մենք կարողանանք հավիտյան փախչել այս երկրից, եթե միայն կարողանանք  հավերժ Տիրոջ հետ լինել, ի՞նչ կապ ունի թե մարդիկ ինչ կխոսեն մեր մասին, կամ ինչ կմատածեն մեր մասին, միայն թե Աստծո ողորմության մեջ լինենք:

Եվ սա մենք համարձակ կարող ենք ասել, որ Մեր Տերը ողորմությա՜մբ նայեց մեզ, Նա խոսե՜ց մեզ հետ, Նա մեզ հե՜տ եղավ, և այժմ մեզ հետ է: Ուրիշները չեն կարող ուրախանալ դրա համար, նրանք դա չեն հասկանում, նրանք չգիտե՜ն թե ինչ մասին է խոսքը, բայց Խոսքի քարոզչության միջոցով Աստված հայտնե՜ց Իր կամքը Իր ժողովրդին, մեր ժամանակում: Եվ դրա համար մենք մեր ամբողջ սրտով շնորհակալ ենք մեր Աստծուն:

Եվ հաջորդ Խոսքի մեջ մենք կարդում ենք, 8-րդ Խոսքում, մնացածն արդեն կարդացել ենք [Հայտն. 13.8].

«8 Եւ կ’երկրպագեն նորան երկրի վերայ բոլոր բնակողները,  որոնց անունները գրուած չեն Գառի կեանքի գրքի մէջ  որ աշխարհքի սկզբիցը հետէ մորթուած է»:

Այնպես որ, ում անունները գրվա՜ծ չեն մորթված Գառան Կյանքի Գրքում, նրանք կնդունե՜ն հակաքրիստոսին: Նրանք նույնիսկ կմտածեն որ իրենց հատուկ պատիվ է վիճակվել, որպեսզի պատվեն նրան: Եվ նա ամեն ինչից վեր է նստում և ընդունում է այն հարգանքը, որը մարդիկ տալիս են իրեն։

Բայց մեկ ուրիշ հատվածում՝ Հովհաննեսի 4-րդ գլխի 23-րդ Խոսքում գրված է.

«Ոչ սուրբ սարի վրա, ոչ էլ Երուսաղեմումը… 23 Բայց ժամանակ կգայ, եւ հիմա է, որ ճշմարիտ երկրպագողները  հոգով եւ  ճշմարտութիւնով կերկրպագեն Հօրը… [Հովհ. 4.23-24]:

Ինչպես որ նրանք, ովքեր հակաքրիստոսին են պատկանում, նրանք պատվո՜ւմ են նրան և կատարում են այն ամենն, ինչ նա ասում է: Այսպիսով, ճշմարիտ քրիստոնյաները պատվո՜ւմ են  Հիսուս Քրիստոսին՝ Աստծո Որդուն, երկրպագո՜ւմ են Նրան և փառավորո՜ւմ Նրա սուրբ անունը։

Եվ այստեղ հոգիները տարբերվում են: Մենք գիտենք, որ ամեն ծառայությո՜ւն չէ որ ծառայություն է կոչվում ծառայություն է, բայց միայն այնտեղ, որտեղ Աստված Իր Խոսքով մեզ ծառայում է, Իր Հոգու միջոցով, միայն այնտե՜ղ է ճշմարիտ ծառայությունը, միայն այնտեղ, որտեղ Աստված հայտնո՜ւմ է Իրեն, որտեղ Աստված դրսևորվում է, միայն այնտե՜ղ որտեղ ո՜չ միայն խոսո՜ւմ են Աստծո մասին, այլ այնտեղ որտեղ Աստված ներկա՜ է որպեսզի կատարի՜ Իր գործը, որպեսզի Խոսի՜, որպեսզի օրհնի՜, որպեսզի օգնի՜, և լինի բոլոր նրանց հետ, ովքեր Իր կողմն են անցել: Մեր Աստվածը հավատարի՜մ Աստված է: Եվ Նա մեզ համար երկնքում բնակարան է պատրաստել: Պատկերացրեք թե ո՛րքան հրաշալի է, Նա մեր անունները գրել է Գրքի մեջ, և բնակարան է պատրաստել, Նա իջել և մարդ է դարձել, և Գողգոթայի խաչի վրա վճարել է գինը: Նա խոնարհեցրեց Իրեն, Նա անարգվեց, Նա ծաղրվեց, բայց այդ ամենը մեզ համար եղավ, որպեսզի մեր վրայից հնարավոր լիներ վերցնել անեծքը,  և մենք կարողանայինք ստանալ ամենակարող Աստծո օրհնությունը: Թանկագին եղբայրներ և քույրեր, թանկագին ընկերներ, մենք չենք կարող չերկրպագել Աստծուն: Եվ մենք գիտենք, գրված է. «Այնտեղ մեծ աղաղակ և մեծ փառաբանություն կլինի, և Ալելուիաներ կհնչեն շատ ջրերի ձայնի պես [Հայտնություն 19.6]: Եվ ո՞վ կարող է խանգարել, որ այն սկսվի այստեղ: Մի՞ թե Հիսուսն Ինքը չասաց. «14  Այլ այն ջուրը, որ ես կտամ նորան,  ջրի աղբիւր կլինի նորանում, որ յաւիտենական կեանքի համար կբղխէ»[Հովհ. 4.14]: Այսպիսով, այդ աղբյուրն այսօր սկսել է մեր միջից բխել այստեղ: Այո՜, մենք կարող ենք ասել, որ այն բխո՜ւմ է մեզնից, և ոչ ոք թող չբարկանա, երբ մենք ուրախանում ենք Տիրոջմով: Ընդհակառա՜կը, Տիրոջ Խոսքից ելնելով մենք խնդրում ենք ձեզ՝ ուրախացե՜ք ուրախացողների հետ [Հռմ 12.15], և դուք նույնպես ուրախ կլինեք: Իսկ երբ ուրիշներն ուրախանում են, դու սիրտդ փակե՜ս այդ պահին, ապա ավելի տխուր կլինես: Բայց երբ մենք սկսում ենք ուրախանալ, ապա Աստծո ուրախությունը լցվում է մեր սրտերն այնպես, ինչպես նրանց մոտ էր: Բայց պետք է ցանկությո՜ւն ունենալ դրա համար, պետք է որոշում կայացնել: Ինչպես որ որոշում ես լո՜ւռ մնալ, այնպես էլ կարելի է որոշել մասնակցե՜լ աղոթքին: Բայց ես ընտրում եմ երկրորդը, քանի որ միշտ էլ կարելի՜ է լռել: Բայց այստեղ մենք որոշում ենք կայացնում մասնակցե՜լ աղոթքին, և երբ աղոթո՜ւմ ենք ուրիշների հետ, նրանց հետ էլ օրհնությո՜ւն ենք ստանում, դա Աստծո գաղտնախորհո՜ւրդն է Իր ժողովրդի մեջ: Մենք այս հարցում նո՜ւյնպես պետք է մեկ սիրտ և մեկ հոգի լինենք։ [Գործք Առաքելոց 4.32]   Եվ հավատացեք ինձ, այստեղ այլևս չեն կարող միայնակ մարտիկներ լինել, այլ բոլորս միասի՜ն կշարժվենք այնպես, ինչպես որ Հոգին կառաջնորդի: Միևնո՜ւյն է թե ով է աղոթում, մենք կաղոթե՜նք նրա հետ, և այդ դեպքում Սուրբ Հոգու միությունը կդրսևորվի մեր մեջ: Եվ սրա մասին է այժմ  խոսքը: Պետք չէ որ մենք ցրվա՜ծ լինենք, երբ մեկը մի բան է անում, մյուսը ուրիշ բան, այլ որ միասնական ձևով կենտրոնանանք Աստծո առջև, միայնա՜կ մարտիկներ չլինե՜ն մեր մեջ այլևս, այլ որ Աստծո որդիների բազմություն լինենք: Եվ որտեղ որ Աստված կվառի այդ կա՜յծը, մենք ուզում ենք ուրախանալ դրա համար, և այդ դեպքում այդ կայծը մեզ նո՜ւյնպես կբոցավառի: Եվ մենք բոլորս կբոցավառվե՜նք և կաղաղակե՜նք, և կփառաբանե՜նք Աստծուն: Դա փառանամություն և երկրպագություն կլինի, փառաբանություն այն բանի համար, ինչ Աստված արե՜լ է մեզ համար: «Ուրախացե՜ք որ ձեր անունները գրված են երկնքում»[Ղուկաս 10.20]: Ուրախանա՜նք դրա համար և փա՜ռք տանք Տեր Աստծուն: Ամեն: